Εγκυμοσύνη, τοκετός και αίσιο τέλος (επιτέλους)
Η ιστορία της Ιωάννας
Καλησπέρα σε όλες τις μαμάδες!
Το όνομά μου είναι Ιωάννα κι αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ μαζί σας τη δική μου ιστορία. Συγγνώμη προκαταβολικά αν σας κουράσω με το πολύ μπλα-μπλά μου!
Μετά από 2 ½ χρόνια έγγαμου βίου, παραμονή Χριστουγέννων του 2011 και μετά από 1 εβδομάδα καθυστέρησης, κράτησα επιτέλους στα τρεμάμενα από χαρά κι αγωνία χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.
Στους περισσότερους υπέρηχους δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου και συνέχεια γέλαγα κι έκλαιγα ταυτόχρονα («ορμόνες!» όπως έλεγε κι η γυναικολόγος μου)!
Σε κάθε υπέρηχο της βγάζαμε και καινούρια ονομασία ανάλογα με το μέγεθός της (οι φίλοι μας γέλασαν περισσότερο στο «κοφτό μακαρονάκι«).
Π.Η.Τ. 27 Αυγούστου – την ημέρα των γενεθλίων μου που θα γινόμουν 27 χρόνων!
Οι πρώτες εβδομάδες πέρασαν χωρίς να το πολυκαταλάβω, μιας κι ήμουν δουλειά-σπίτι-ύπνος (τρομερή υπνηλία). Πέρα από την υπνηλία είχα από την πρώτη μέρα φοβερές κράμπες σε όλο μου το σώμα, όπως επίσης και μεσημεριανές αναγούλες! Αισθανόμουν όμως τόσο χαρούμενη και ξέγνοιαστη που αγνοούσα τα πάντα και απλά χάιδευα την (ανύπαρκτη ακόμα) κοιλιά μου, ενώ μίλαγα και τραγούδαγα στη μικρούλα μας.
Φτάνει 21η εβδομάδα οπότε κι επιτέλους είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνω κλωτσιά της. Τρισευτυχισμένη ανέμενα συνέχεια πότε θα την ξανααισθανθώ. Πού να ήξερα τί με περίμενε…
Η μικρή μου που λέτε ήταν από τότε ακόμα λες και της έχεις βάλει Duracell. Ξέρετε, αυτές τις μπαταρίες που διαρκούν και διαρκούν και διαρκούν… Στην αρχή οι κλωτσιές της ήταν πιο μαλακές γιατί ήταν πιο μικρή σε μέγεθος. Καθώς πέρναγαν όμως οι μέρες όλο κι άρχισαν να γίνονται πιο έντονες, ώσπου άρχισα να δυσκολεύομαι να περπατάω, καθώς κλώτσαγε συνέχεια και δυνατά όλη μέρα, ακόμα και καθώς περπάταγα, με αποτέλεσμα συνέχεια να διπλώνομαι στη μέση.
Τα νεύρα μου κάποια στιγμή είχαν αγγίξει κόκκινο καθώς την αισθανόμουν συνέχεια. Δεν ήταν μόνο ότι ήταν υπερκινητική αλλά και το ότι -όπως ανακαλύψαμε- είμαι τρομερά ευαίσθητη. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά είχα φτάσει σε σημείο να σφίγγω τα δόντια μου και μερικές φορές να αναγουλιάζω από την κούραση που δεν μπορούσα να χαλαρώσω για λίγο. Σε έναν υπέρηχο επιβεβαιώσαμε το πόσο ευαίσθητη είμαι, μιας και αισθανόμουν και την παραμικρή κίνηση της μικρής, ακόμα και όταν απλά κούναγε τα δαχτυλάκια του χεριού της. Η γυναικολόγος μου μάλιστα δεν μπορούσε να το πιστέψει στην αρχή, με κοίταζε καλά-καλά όταν χωρίς να κοιτάω την οθόνη της έλεγα το τί πίστευα ότι έκανε – κι έπεφτα μέσα! Ίσως επειδή ήμουν υπερβολικά λεπτή, μου είπαν και δεν είχα «μόνωση»…!
Λίγες ημέρες πριν κλείσω την 25η εβδομάδα ήρθε και το πρώτο παρατράγουδο… ρήξη αμνιακού σάκου! Έχασα κάποια υγρά, αλλά πάλι καλά με αντιβίωση και καθαρές εξετάσεις αίματος, φτηνά τη γλίτωσα. Ιδέα δεν είχα τί ήταν αυτό, ίσως και καλύτερα γιατί έμεινα ψύχραιμη μέσα στην άγνοιά μου, αν και καθυστέρησα ένα 12ωρο να πάρω τη γιατρό μου γιατί «ε μωρέ βράδυ είναι, που να την ενοχλώ«! Πολλή προσοχή από εκεί και πέρα…
3-4 εβδομάδες αργότερα να σου και το δεύτερο παρατράγουδο… ξαφνική κατακράτηση υγρών και ανεβασμένη πίεση! Για καλή μου τύχη μία γενική ούρων έδειξε ότι όλα ήταν μία χαρά. Το πρήξιμο έφυγε τελείως μέσα σε 3 μέρες και μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης δεν ξαναέκανα καθόλου κατακράτηση (δεν έτρωγα και καθόλου αλάτι). Η πίεσή μου όμως άρχισε να ανεβαίνει, κάτι που ήταν πολύ δύσκολο να πιστέψουν όλοι μιας κι ήμουν πολλή λεπτή και δεν είναι συνηθισμένο. Το περπάτημα έγινε ακόμα πιο δύσκολο, παρ’ όλο που είχα «ίσως τη μικρότερη κοιλιά που έχω δει ποτέ» σύμφωνα με πολλούς φίλους και γνωστούς. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα του κέντρου της Αθήνας όπου μένω σίγουρα δε βοηθούσε ιδιαίτερα, όπως κι ο συνεχόμενος καύσωνας. Νομίζω μπορείτε όλοι σας να θυμηθείτε αυτό το υπέροχο καλοκαίρι του 2012…!
Η ανάπτυξη της μικρής κάπου άρχισε να ελαττώνεται από την έλλειψη αμνιακού υγρού και την πίεσή μου, οπότε και κάναμε τακτικά doppler για να βλέπουμε πως πάνε τα πράγματα. 21 Αυγούστου πήγα για ένα ακόμα τελευταίο doppler. Η πίεση του λώρου είχε εκτοξευτεί στα ύψη, ξεφεύγοντας από κάθε υπαρκτό όριο… Κι ενώ η μικρή μερικές εβδομάδες νωρίτερα φαινόταν σα να έχει αρχίσει να κατεβαίνει, τώρα ήταν κολλημένη κάτω από τα πλευρά μου. Το βάρος της δεν ήταν ούτε αυτό ενθαρρυντικό, κάτω από 2500 ενώ ήμουν μόλις λίγες ημέρες πριν την ΠΗΤ και τις τελευταίες 2-3 ημέρες δεν την αισθανόμουν σχεδόν καθόλου να κινείται…
Η γυναικολόγος μου, την οποία εμπιστευόμουν και χιλιοευχαριστώ, το «τράβηξε» όσο μπορούσε προκειμένου να «ωριμάσει» οργανικά η μικρή, αλλά δεν πήγαινε παραπέρα. Η μικρή έπρεπε άμεσα να βγει. Μου συζήτησε πως θεωρεί την καισαρική μονόδρομο γιατί θα ταλαιπωρούταν πολύ η μικρή από μία πρόκληση τοκετού που θα έπαιρνε πολλές ώρες μέχρι να καταφέρουμε να κατέβει, πέραν του ότι ήταν επικίνδυνο ήδη να πάει κάτι στραβά με το λώρο αφού δεν λειτουργούσε ούτως ή άλλως σωστά. Με το καλό του παιδιού μου στο μυαλό, συμφώνησα να προχωρήσουμε. Το τί άγχος είχα και το πόσο κλάμα έριξα το προηγούμενο βράδυ που δε θα γένναγα φυσιολογικά, μόνο εγώ το ξέρω… το είχα σαν ιδέα ότι πάντα μπορεί κάτι να πάει στραβά και να καταλήξεις με καισαρική, αλλά ήταν μία σκέψη απλά που είχε περάσει αχνά από το μυαλό μου. Ο σύζυγός μου επίσης στεναχωρημένος με την τροπή των πραγμάτων, μιας και ονειρευόταν κι ο ίδιος έναν φυσιολογικό τοκετό.
Ήρθε η μέρα του χειρουργείου, 22 Αυγούστου, 8 το πρωί. Έτρεμα ολόκληρη σα φύλλο στον άνεμο πριν μπω καν στο χειρουργείο. Η πίεση μου ξέφυγε τελείως. Δε γνώριζα τα πάντα γύρω από την καισαρική, αλλά γνώριζα πολύ καλά ότι είναι μία εγχείρηση και όπως σε κάθε εγχείρηση ποτέ δεν ξέρεις τί μπορεί να πάει στραβά.
Μου κάνουν τα κλασσικά και με οδηγούν στην αίθουσα. Η ώρα πέρναγε και η επισκληρίδιος δε με έπιανε με τίποτα… ξανά και ξανά μου έβαζαν, ξανά και ξανά με τσίμπαγαν, άρχισαν να γυρνάνε και το κρεββάτι ανάποδα μπας και κινηθεί το υγρό στο σώμα μου… «επειδή είσαι ψηλή» μου είπαν. Ώσπου μετά από αρκετή ώρα, η οποία σε εμένα φάνηκε σαν αιώνας, επιτέλους ήμουν έτοιμη για να ξεκινήσουν.
Ήρθε η γυναικολόγος μου και ξεκίνησε τη διαδικασία. Κοίταζα τη λάμπα στο ταβάνι και προσευχόμουν συνέχεια να πάνε όλα καλά, προσπαθώντας να αγνοήσω το τρομερό τράβηγμα που αισθανόμουν. Ξάφνου ένας τύπος ήρθε από πάνω μου και πριν προλάβω να καταλάβω τί γίνεται, έβαλε τα χέρια του στα πλευρά μου και πίεσε με όλη του τη δύναμη. Μου έφυγε η ανάσα, προσπάθησα να ρωτήσω τί γίνεται μα αυτός με ξαναπίεσε το ίδιο δυνατά. Άρχισα να πανικοβάλλομαι και προσπάθησα να του πω ότι θέλω να πάρω ανάσα, δεν μπορώ να αναπνεύσω, αλλά αυτός εκεί, ξανά. Και ξανά. Τα κόκαλά μου λύγιζαν τόσο πολύ που ήμουν σίγουρη ότι απλά θα ακουστεί ένα «κρακ» και θα σπάσουν όλα. Πονούσα κι αισθανόμουν σα πανικόβλητο ζώο κλεισμένο σε κλουβί.
Τελικά, μετά από μία τελευταία έντονη πίεση, στις 9:10 π.μ. άκουσα επιτέλους το γλυκό κλάμα της μικρής μου. Απ’ ό,τι μου είπε αργότερα η γιατρός μου, λόγω της έλλειψης αμνιακού υγρού στο σάκο από τη ρήξη που είχα πάθει, η μικρή είχε βεντουζάρει μέσα μου, ακριβώς κάτω από τα πλευρά μου και δεν ξεκόλλαγε με τίποτα. Κι ήμουν τυχερή που δεν έσπασε κανένα πλευρό μου…
Μου την έφεραν δίπλα στο πρόσωπό μου, ένα μωβ, μακρόστενο, ζαρωμένο πραγματάκι μόλις 2360 γρ και 49 εκατοστά, που έκλαιγε με το πιο γλυκό κλάμα που έχω ακούσει ποτέ μου! (Γλυκό, γιατί ήταν τόσο μικρή κι αδύναμη!) «Παιδί με νεύρο» όπως είπε αργότερα η γιατρός μου (εμ, δεν τα έλεγα εγώ)! Της μίλησα λίγο και αμέσως σταμάτησε να κλαίει, γύρισε και με κοίταξε στα μάτια γεμάτη ηρεμία. Η μαία μου την έδωσε να τη φιλήσω και με το που απομακρύνθηκε ξανάβαλε τα κλάματα η μικρή, οπότε της φώναξα να μου τη ξαναφέρει. Με το που πλησίασε και της μίλησα ξανασταμάτησε να κλαίει και με κοίταζε ήρεμη στα μάτια. Αφού την είδα κι έφυγε ο πανικός μου το βρήκα παιχνίδι! Την ξαναφίλησα και μετά όλα σκοτείνιασαν, αφού βυθίστηκα σε βαθύ ύπνο από το ηρεμιστικό που μου έβαλαν.
Η πρώτη μέρα ήταν μία από τις χειρότερες της ζωής μου. Η κοιλιά μου, όλα μου τα κόκαλα από την πίεση που είχαν δεχτεί και το κεφάλι μου από την υψηλή πίεση (είχε φτάσει στο 16) πονούσαν πάρα πολύ. Παυσίπονο μου είπαν να μη ζητήσω αν αντέχω γιατί ούτως ή άλλως θα μου έκαναν κάποιες στάνταρντ ώρες, οπότε, όντας κατά των φαρμάκων αν δεν είναι αναγκαίο (ακριβώς επειδή είμαι ευαίσθητη προσπαθώ να σκληραγωγούμαι για να μην καταλήξω με ένα ντεπόν στο χέρι κάθε μέρα!), αποφάσισα να μη ζητήσω ό,τι κι αν νιώθω. Η νοσοκόμα που ήρθε όμως να μου βάλει το υπόθετο το απόγευμα που υπέφερα δεν το έβαλε σωστά, ενώ κι εγώ δεν το κατάλαβα πάνω στον πόνο μου, αυτό έφυγε κι έτσι ήμουν χωρίς παυσίπονο μέχρι αργά το βράδυ, ενώ είχα κι ένα μάτσο επισκέπτες να με χαιρετάνε και να μου μιλάνε… Με ανάγκασαν να προσπαθήσω να σηκωθώ για να περπατήσω, ενώ δεν μπορούσα ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι να κουνήσω χωρίς να πονάω ολόκληρη. Προφανώς πήγα να λιποθυμήσω οπότε με ξαναξάπλωσαν άρον-άρον!
Το χειρότερο απ’ όλα όμως ήταν ότι δεν μπορούσα να δω το μωρό μου! Από εκεί που ονειρευόμουν έναν φυσιολογικό τοκετό με rooming in, τελικά κατέληξα σε καισαρική, με το μωρό μου στη ΜΕΝΝ του μαιευτηρίου, να μην μπορώ ούτε να το δω στην κατάσταση που ήμουν.
Η δεύτερη μέρα ήταν… σαν τη λιακάδα με τον καθαρό ουρανό μετά τη χειρότερη καταιγίδα. Δε με ένοιαζε να μου δώσουν παυσίπονα καν. Η πίεσή μου έπεσε, πόναγα πολύ πάλι αλλά ήταν πολύ περισσότερο υποφερτός ο πόνος. Με καροτσάκι με πήγαν στη ΜΕΝΝ και κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου το μικρό μου αρκουδοπιθηκάκι – ήταν γεμάτη εμβρυικό χνούδι, σμήγμα, είχε καράφλα, δεν είχε φρύδια και γενικά ήταν το μικρό ασχημόπαπο που έμελλε να γίνει κύκνος! Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της, μου φαινόταν τόσο περίεργο ότι αυτή ήταν τόσο καιρό που με κλώτσαγε και μου είχε αλλάξει τα φώτα από μέσα μου!
Από εκεί και πέρα όλα πήγαν τέλεια με τη μικρή (εκτός του θηλασμού αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία για άλλη στιγμή)! Δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα, ενώ ήταν τρομερά φαγανή και σε 4 μέρες που πήρα εξιτήριο την πήρα μαζί μου κι αυτήν, έχοντας ήδη φτάσει τα 2,5 κιλά.
Τις πρώτες 5-6 εβδομάδες είχα συχνά-πυκνά τάσεις λιποθυμίας. Επίσης είμαι κι εγώ μία από αυτές τις μαμάδες που έπαθα ψυχολογικό σοκ από την καισαρική. Δεν το ανέφερα πουθενά για πολλούς μήνες προσπαθώντας να το θάψω μέσα μου, να το αγνοήσω μπας και φύγει, αλλά ήταν εκεί: δεν μπορούσα να αντικρίσω καν την ουλή μου χωρίς να αρχίσω να κλαίω ασταμάτητα, ούτε να την αγγίξω. Οποιαδήποτε σκέψη για μελλοντική εγκυμοσύνη και τοκετό μου προκαλούσε άγχος και θλίψη. Από εκεί που σκεφτόμουν πάντα ότι θέλω μεγάλη οικογένεια, όταν βγήκα από το μαιευτήριο σκεφτόμουν «ποτέ ξανά«! Για καλή μου τύχη είχα μία πολλή όμορφη λοχεία, πέρα από την κούραση και τις ζαλάδες. Ήμουν πάρα πάρα πολύ χαρούμενη και η μικρή μας ένα πάρα πολύ καλό και ήσυχο μωράκι.
Μετά από περίπου 5 μήνες, μην αντέχοντας άλλο τον κρυμμένο πόνο, εκμυστηρεύτηκα κλαίγοντας στον άνδρα μου τα συναισθήματά μου – και με εξέπληξε ευχάριστα με την τρομερή του κατανόηση. Ψάξαμε μαζί στο ίντερνετ και μάθαμε ότι δεν είμαι μόνη. Δεκάδες γυναίκες μένουν με ψυχολογικά τραύματα από μία καισαρική την οποία ούτε ανέμεναν ούτε ήθελαν (κι ας ήταν κι αναγκαία). Αποφάσισα ότι δε θα γινόμουν μία από αυτές, θα το ονόμαζα απλά «εμπειρία» και δε θα το άφηνα να με καθορίσει.
Η μόνη μου λαχτάρα πλέον είναι, αν ξαναμείνω έγκυος, να μπορέσω να γεννήσω φυσιολογικά. Μπορεί να μην τα καταφέρω, αλλά θα το προσπαθήσω. Αλλά ό,τι και να γίνει έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα είμαι πιο προετοιμασμένη, ψυχολογικά και σωματικά.
7 μήνες μετά, πλέον αγγίζω την ουλή μου πιο χαλαρά. Με ενοχλεί ακόμα, είναι μουδιασμένη μα και υπερευαίσθητη η περιοχή από γύρω. Αλλά κοιτώντας τον μικρό μου κύκνο να κοιμάται ήρεμα μέσα στο κρεβατάκι της, ξέρω ότι άξιζε. Για χάρη της θα το πέρναγα ξανά και ξανά. Αν δεν πονέσει η μάνα για το παιδί της άλλωστε, τότε ποιός;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
σε καταλαβαίνω πάρα πολύ. Κι εγώ καισαρική με μετατραυματική θλίψη. Δεν υπάρχει μέρα που να μην το σκέφτομαι. έχω πάθει εμμονή με την τομή μου, σκέφτομαι εάν είναι σφιχτά τα ράμματα.εάν θα αντέξουν σε έναν μελλοντικό τοκετό.. Και φυσικά δε θέλω άλλο παιδί γιατί δε θέλω να ξαναμπώ σε διαδικασία τοκετού.. Σε μελλοντική εγκυμοσύνη (αν προκύψει) θα προσπαθήσω κολπικά, προετοιμαζόμενη σε όλη την κύηση ψυχολογικά και σωματικά για τον τοκετό. Ξέρω ότι θα πάρω ρίσκο, ότι υπάρχει περίπτωση να συμβούν άσχημα πράγματα, αλλά θα το κάνω για την ψυχική μου υγεία, και γιατί είναι το καλύτερο για τα παιδιά, και για εμένα. Δεν είναι φυσιολογική η καισαρική, Παρ όλα αυτά η δική σου ήταν άκρως απαραίτητη όπως φαίνεται!! να σου ζήσει
Δεν πας καλα κοπελα μου. αντι να ευχαριστεις το θεο που εκανες ενα υγιες μωρο καθοσουν και εκλαιγες και σε εοιασε στεναχωρια που δεν γεννησες φυσιολογικα.ξεκολατε λοιπον με αυτο το θεμα και η καισαρικη γεννα ειναι και μαλιστα ανωδυνη.ξεκολλα το κολλημενο μυαλο σου .και μεις με καισαρικη γεννησε η γυναικα μου και εχουμε μια κορακλα πανεμωρφη, αμ σε πιανει καταθλιψη εσυ η ιδια φταις για αυτο γιατι δεν αφησες τον εαυτο σου να απολαυσει την γεννηση της κορης σου και μπενεις και διαβαζεις παρομοιες περιπτωσης γυναικων με καισαρικη.ξεκολλα για ακομα μια φορα απολαυσε το παιδακι σου και σταματα την κλαψα.
Εχω γεννησει δυο υπέροχα αγγελουδια (6 και 4 ετών σήμερα )με Καισαρικη τομη. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν γυναίκες, οι οποιες με εκνευριζουν απιστευτα, λεγοντας μου οτι "σιγα εσυ δεν γεννησες εκανες καισαρικη ". ΧΡΙΣΤΈ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΟΥΜΕ ΤΕΛΕΊΩΣ;;;; Δηλαδή για να είναι μερικοί στενομυαλοι ευχαριστημένος έπρεπε να κινδυνευσω και εγώ και το μωρό μου;;; προφανώς ο κάθε γυναικολογος, τον οποίο έχουμε επιλέξει γιατί τον εμπιστευομαστε, επιλέγει την λύση της καισαρικης όταν θεωρεί ότι υπάρχει κίνδυνος είτε για τη μητέρα είτε.για το παιδι. Δηλαδή τα δικά μου παιδιά αφού δεν γεννήθηκαν πως υπάρχουν;;;;; φυτρωσαν;;;; Το να φοβάται κάποια μητέρα την Καισαρικη ως χειρουργειο μπορώ να.το καταλάβω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η επιμονή μερικών εγκυων στον ΦΤ ενώ υπάρχει αντενδειξη 100%. Το πιο σημαντικό είναι να κρατήσουμε στα χέρια μας ένα υγιές μωρακι και φυσικά να είμαστε και εμείς υγιείς. Εάν αυτές οι μητέρες που γέννησαν με ΦΤ σχολιάζουν έτσι εμάς που κάναμε Καισαρικη τότε πως θα καταλάβουν μια μητέρα που έκανε εξωσωματικη ήακομα περισσότερο μια μητέρα που υιοθέτησε ένα παιδάκι ή μια γυναίκα που επιτέλους κρατάει στα.χέρια της ένα παιδάκι μέσω παρενθετης μητέρας;;;;; Κορίτσια ξυπνηστε......... δείτε και λίγο πιο περα από τον ευαυτουλη σας.
Κοπέλα μου διάβασα την ιστορία σου και εν μέρει σε καταλαβαίνω! Είμαι κι εγώ από αυτές τις γυναίκες που ήθελαν κολπικό τοκετό και φυσικά αποκλειστικό θηλασμό! Δεν μου πέτυχε τίποτα απολύτως! Γέννησα με κ.τ. και 3 χρόνια μετά είμαι τρισευτυχισμένη που τελικά υπάρχει αυτός ο τρόπος γέννας διαφορετικά κι εγώ και το αγοράκι μου τώρα δεν θα χαιρόμασταν ο ένας τον άλλον! Να μη νιώθεις τύψεις γιατί η καισαρική δεν είναι μη φυσιολογικός τρόπος γέννας, αλλά είναι μη κολπικός! Και για να γίνω και λίγο υπεροπτική γιατί ακούω πολλά γύρω από την κ.τ. η γυναίκα που γεννά έτσι ένα παιδί κόβει, σκίζει, δυαλύει τον εαυτό της για να το φέρει στον κόσμο! Σε λίγους μήνες περιμένω την κορούλα μου να γεννηθεί και δεν φαντάζεσαι πόση ευτυχία έχω που θα γεννήσω με κ.τ.! Και αν δεν τα καταφέρω με το θηλασμό όπως με την πρώτη φορά απλά δεν θα σκάσω και θα χαρώ την κορούλα μου γιατί τον γιό μου δεν τον χάρηκα για 6 μήνες μέχρι να συμβουλευτώ είδικό για να μου πει το αυτονόητο! Πως τα παιδιά μεγαλώνουν και χωρίς εμάς! Δυστυχώς είτε μας αρέσει είτε όχι αυτή είναι η αλήθεια! Να προσευχόμαστε να είναι καλά τα αγγελούδια μας!
Έχουν τρελάνει τον κόσμο με τις υστερίες τους κ γεμίζουν με τύψεις τις μέλλουσες μητέρες για το θέμα της καισαρικής!!!!!!!είναι ίδιο είτε γεννήσεις φυσιολογικά είτε με καισαρική...το μόνο που έχει σημασία είναι τα μωράκια να ειμαι καλα
Υπάρχει λόγος υστεριας για τις καισαρικες γιατί στην Ελλάδα πλέον γίνονται χωρίς λόγο κ αιτία.. Δεν φταινε φυσικά οι μητέρες γι αυτό αλλά οι γιατροί.... Η καισαρική πρέπει να γίνεταιμονο με σοβαρά ιατρικο λόγω κ αιτια κ οχι για ψύλλου πηδημα, όπως γίνεται γιατί δεν παύει να είναι χειρουργείο (κ αυτα ειναι λόγια γιατρου οχι δικα μου....)
Συμφωνώ απολύτως. Νισάφι επιτέλους. Το βλέπω πολύ συχνά εδώ μέσα. Αντί να ασχολούμαστε με τα προβλήματα πολυτελείας ας ασχοληθούμε με τα πραγματικά που είναι πάααααρα πολλά στην εποχή μας.
ΚΑΤ'ΑΡΧΗΝ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΖΟΥΖΟΥΝΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΟΤΥΧΟ.ΜΗΝ ΣΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΤΟΣΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗΣ(ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΗΜΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ)ΚΑΙ ΓΩ ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟΤΕ ΗΜΟΥΝ 19 ΧΡΟΝΩΝ.ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΣΤΙΓΜΗ(ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!!!)ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΗΚΩΘΗΚΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΡΑΔΥ Κ ΠΕΡΠΑΤΗΣΑ ΕΝΩ Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΚΑΝΕ 40 ΜΕΡΕΣ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ.ΤΩΡΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ.ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΜΩΡΑΚΙΑ ΜΑΣ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ ΤΑ ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ.ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΓΕΝΑΕΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ, ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΓΕΝΑΕΙ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ!!!!!
Σίγουρα μανες είναι κ οι δυο... Κ το ιδιο πονανε τα μωρα τους!! Δε θα βγάλουμε όμως τωρα φυσιολογικη την καισαρική κ τον φυσιολογικό τοκετό αφύσικο... Οπως ειπα κ παρακατω η καισαρικη όσο εύκολη κ αν είναι δεν παύει να ειναι χειρουργείο κ πρεπει να γίνεται ΜΟΝΟ για σοβαρό ιατρικο λόγω!!! Ετσι μου έχει πει ένας γιατρός τουλάχιστον.. Κ ετσι λεει ο παγκόσμιος οργανισμος υγείας (σε ενα ντοκιμαντέρ το εχω δει)!!
Ιωάννα (συνονόματη) δεν είχα ιδέα ότι υπάρχουν γυναίκες που περνούν τέτοιο ψυχικό τραύμα με την καισαρική!! Κι εγώ με καισαρική γέννησα. Βέβαια εγώ το ήξερα από πολύ νωρίς (ίσως είχα προλάβει να συνηθίσω την ιδέα, παρόλο που δεν μου άρεσε). Είχα διαβήτη και έκανα ινσουλίνη από νωρίς. Ο γιατρός και η ενδοκρινολόγος μου συμφώνησαν ότι πρέπει να κάνω καισαρική... οπότε τι να πω κι εγώ. Τσιμουδιά. Ότι έλεγε ο γιατρός! Κι εγώ έτρεμα από τον φόβο μου όταν με πήγαιναν στο χειρουργείο (και το προηγούμενο βράδυ μάτι δεν είχα κλείσει από τον φόβο μου)! Αλλά ούτε που το ξανασκέφτηκα μετά. Και τώρα που σε διάβασα, μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό! Δεν φτάνουν όλα δηλαδή αυτά που περνάει μια νέα λεχώνα (άγχος, αγωνία, επιλόχειες ορμόνες, σωματικός πόνος κλπ κλπ), να έχει και μετατραυματικό σοκ από την καισαρική!! Αυτό με κάνει να σκέφτομαι 10 φορές χειρότερα για τους γιατρούς που κάνουν καισαρικές για ψύλου πήδημα! Να σου πω κάτι για να σε κάνω να γελάσεις: εγώ είμαι χοντρούλα και την τομή μου δεν μπορώ να τη δω!!!!!! Χαχαχα μάλλον γι’αυτό την έχω ξεχάσει!!!! :D :D :D Να σου ζήσει το κορίτσι σου! Τέλος καλό όλα καλά!
Ιωάννα ομοιοπαθούσα κι εγώ (όσον αφορά το ψυχ. τραυμα της καισαρικής). Το 1ο μου παιδάκι με καισαρική λόγω παρόμοιου θέματος με την ομφαλική αρτηρία. Σε εμένα είχε περάσει η επίδραση της επισκληριδίου την ώρα του χειρουργείου και ένιωσα αφόρητους πόνους μέχρι να με κοιμίσουν. Επίσης πέραν αυτού γενικά είχα σοκαριστεί γιατί νόμιζα ότι θα είναι εκδρομή η γέννα (βαθιά νυχτωμένη....) Όμως 3 χρόνια μετά έκανα το 2ο παιδάκι μου, πάλι ΚΤ αλλά αυτή τη φορά όλα πήγαν καλά και όταν θυμάμαι τη 2η γέννα μπορώ να χαμογελάω χωρίς να σφίγγεται το στομάχι μου. :) Με το καλό λοιπόν σου εύχομαι να αποφασίσεις για το 2ο!
Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν;) Εχουν κάποια κοινα οι εγκυμοσυνες μας παντως..διαβαζα την ιστορια σου και χαμογελουσα, όπως -Υψηλή πίεση (εγω την ειχα απο πριν) -Καισαρική και ΜΕΝΝ -Δεν με έπιανε η επισκληρίδιος "επειδή ειμαι ψηλή" -Πρόβλημα με τον θηλασμό -Καραφλό μωράκι -Με καροτσάκι στη ΜΕΝΝ -Πολλές κλωτσιες -καλοκαιρι του 2012..ποση ζεστη ειχε???πωπω...μονο που εγω το εφαγα όλο το καλοκαιρι... αλλά ξαναλέω, τέλος καλό όλα καλα!!
Θα έλεγα ότι χαίρομαι που δεν είμαι μόνη, αλλά δε χαίρομαι, πραγματικά εύχομαι να μην τα είχες περάσει όλα αυτά και εύχομαι να μην τα ΞΑΝΑπεράσεις! Χαίρομαι όμως που και σε εσένα τέλος καλό, όλα καλά! :) Απ'ό,τι έχω παρατηρήσει πάντως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των μαμάδων που γεννάνε με καισαρική και το παιδί τους μπαίνει ΜΕΝΝ, έχουν προβλήματα με το θηλασμό. Δεν ξέρω για εσένα, αλλά πραγματικά μόνο το πείσμα μου με κράτησε από το να μην τα παρατήσω!! Τέλη Αυγούστου γέννησα εγώ, οπότε έφαγα κι εγώ το μεγαλύτερο μέρος. Θα μου πεις αυτό το καλοκαίρι είχε κρατήσει μέχρι τον... Νοέμβριο! :P Δεν ξέρω τί είναι χειρότερο από την άλλη: να είσαι έγκυος με τέτοιους καύσωνες, ή να έχεις νεογέννητο σε αυτή τη ζέστη;;;
μάλλον ειναι χειρότερο να έχεις νεογέννητο με αυτη τη ζέστη! Εγώ γέννησα σχεδόν ενα μηνα μετά (καλοκαιρι ηταν και τότε παντως, ειχε πολυ ζεστη!!) Λογικό να έχουν πρόβλημα τα μωράκια της ΜΕΝΝ με το θηλασμό, μιας και η πρώτη τους επαφη με θηλή είναι με αυτη του μπιμπερό, μετά η δική μου δεν έπιανε με τίποτα τη δική μου! οπότε είπα "θηλάστρο και όσο αντέξεις"! αν κι εγω δεν άντεξα πολύ!(2μιση μηνες) ΥΓ ξέχασα κι αλλο ένα κοινό, και η δική μου μπεμπα έχει γενέθλια λίγες μέρες πριν από εμένα! :)