η ΑΛΗΘΕΙΑ μου

Είμαι η Άννα και είμαι καλά…  πλέον ….γιατί έχω στην ζωή μου, συνοδοιπόρο τον άνθρωπό μου.

Όλα ξεκίνησαν τέλη του Απριλίου του 2007, μια Παρασκευή βράδυ… Δεν θυμάμαι ημερομηνία… Θα έπρεπε, αλλά δεν θυμάμαι. Όχι γιατί δεν ήταν μια σημαδιακή βραδιά ή άνευ αξίας.. Αλλά γιατί δεν πίστευα ποτέ ότι αυτή η γνωριμία θα κατέληγε σε μια δυνατή αγάπη, σε μια όμορφη οικογένεια, σε ένα γερό παιδάκι.

Γνωριστήκαμε σε ένα από αυτά τα μαγαζιά με δυνατή μουσική, ποτά, κοπέλες με μίνι, άντρες ωραίους, φώτα… Το βράδυ εκείνο είχα κάνει μια συμφωνία με τον εαυτό μου. Ήμουν 26 χρονών, κολλημένη σε μια προηγούμενη σχέση που δεν είχε νόημα, μέλλον, παρόν. Μόνο παρελθόν. Μια σχέση που είχε κρατήσει 4 χρόνια επάξια τον τίτλο της και τα τελευταία 2 χρόνια απλά μου έσπαγε τα νεύρα, με ισοπέδωνε και με έφερνε στα όρια μου… Εκείνο λοιπόν το βράδυ ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα ασχοληθώ ποτέ ξανά με τον «πρώην». Χόρευα, μιλούσα με την φίλη μου και είχα την ψυχολογία της νικήτριας. Ήξερα ότι αυτό που είχα αποφασίσει θα ήταν τελεσίδικο. Έτσι ένιωθα πιο ελεύθερη. Η πρώτη ματιά ήταν κάτι παραπάνω από μέτριας εντυπώσεως… Είδα το βλέμμα του να σταματάει πάνω μου αλλά ταυτόχρονα ένιωθα σαν να δεν με έβλεπε… Με φλέρταρε και όμως με αγνοούσε… Δεν έδωσα σημασία… Αλλά η γυναικεία αυταρέσκεια μου «δεν το σήκωσε» το υφάκι του. Μετά από κάποια ώρα, πλησιάζει στο τραπέζι μας αφήνει δυο σφηνάκια και πιάνει κουβέντα… στην φίλη μου…(?) Χμμμ… Δεν είχα καταλάβει τι έκανε…αλλά ο,τι κι αν ήταν αυτό το είχε πετύχει να με κάνει να σκάσω! Σε λίγο το είδα σαν παιχνίδι και για «αντίποινα» άρχισα να μιλάω στον φίλο του. Το σκηνικό ήταν αστείο αλλά σύντομα «οι μάσκες έπεσαν» και τον είδα να με πλησιάζει και καλά ψάχνοντας αναπτήρα! (κλασσικά χαχαχα – ακόμα και σήμερα ποτέ δεν κρατάει αναπτήρα παρόλο που καπνίζει σαν χαρμάνι!). Η αρχή είχε γίνει… Αν δεν υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά… υπάρχει αγάπη με την δεύτερη ματιά! Όλο το βράδυ συζητούσαμε, χορεύαμε, γελούσαμε, κάναμε αναλύσεις…Ήμασταν μόνοι μας, δεν μας ένοιαζε κανένας άλλος. Ήταν σα να γνωριζόμασταν χρόνια και είχαμε δώσει ένα ανορθόδοξο ραντεβού εκείνο το βράδυ.

Φύγαμε από το μαγαζί χώρια, έχοντας ανταλλάξει τους αριθμούς των κινητών μας και δίνοντας μια υπόσχεση. Αυτή η γνωριμία δεν ήταν κάτι απλό. Ήταν κάτι μοιραίο. Άναψε τα φώτα της καρδιάς μου, με έκανε να θέλω να μην περιμένω όπως πάντα. Με έκανε να θέλω να πάρω αποφάσεις.

Να γίνω αυτό που ήθελα.

Η γνωριμία έγινε σχέση πολύ σύντομα. Η σχέση έγινε πάθος ακόμα πιο γρήγορα. Στο τέταρτο ραντεβού θέλαμε να πούμε «Σ’ αγαπώ» και οι δύο. Όλα ήταν ονειρεμένα, αληθινά… Ήμασταν τόσο «μουδιασμένοι» με το  γρήγορο της υπόθεσης που τρομάξαμε. Και πρώτη «τρόμαξα» εγώ… Ήμουν πολύ ερωτευμένη. Πιο πολύ από ποτέ, έπειτα από 6 χρόνια. Ήμουν απαλλαγμένη από τα «φαντάσματα» της προηγούμενης σχέσης, έχοντας στο πλάι μου τον ιδανικό σύντροφο και όμως ένιωθα πελαγωμένη. Πολύ καλό για να είναι αληθινό… σκεφτόμουν…Με πίεζα να το δεχτώ στην πραγματική του διάσταση…

3 μήνες μετά, άρχισα να φέρομαι περίεργα. Δεν ήθελα να βγαίνω, δεν ήθελα να τρώω, δεν ήθελα να σηκώνομαι από το κρεββάτι. Δεν ήθελα να υπάρχω. Ένιωθα κενή. Γύρισε το μυαλό μου ανάποδα. Έψαχνα να βρω τι έκανα τόσο καιρό λάθος… Χαμένες φιλίες, χαμένες σχέσεις… Έπαθα κατάθλιψη. Όχι κατάθλιψη…»που λέει ο λόγος». Έπαθα κατάθλιψη πραγματικά. Εμμονές,ιδεοληψίες και ψυχαναγκασμοί ήρθαν και «θρονιάστηκαν» στο μυαλό μου. Δεν χαμογελούσα, δυσκολεύομουν να δουλέψω, να αγαπήσω, να αγαπηθώ. ΝΑ ΖΗΣΩ. Η κατάσταση μου ήταν απελπιστική… Προβλήματα με δουλειά, με φίλες που με απέρριψαν γιατί δεν ήμουν πλέον δυστυχισμένη και δεν είχα «καυτά «θέματα συζήτησης γύρω από τον πρώην που με έφτυνε. Ήθελα να αναθεωρήσω. Να αλλάξω όλα αυτά που με χαλούσανε, που με καίγανε και να κρατήσω την ‘Άννα. Και ενώ περίμενα πως ο άνθρωπός μου θα με άφηνε…

Ο άνθρωπός μου ήταν πάντα εκεί. Δίπλα μου, μέσα μου. Στα ξεσπάσματα μου, στα δάκρυα μου… Με άκουγε να μιλάω, μου κρατούσε το χέρι όταν φοβήθηκα ότι έχανα το μυαλό μου… Δεν ήξερα αν έπρεπε να τον αφήνω να περνάει όλο αυτό μαζί μου. Τον αγαπούσα. Τον ήθελα αλλά δεν ήμουν εγώ. Ήμουν η προσωποποίηση της δυστυχίας… Εκείνος ήταν γεμάτος ζωή… Κι όμως. Η αγάπη του για την ζωή με κράτησε… Μου έμαθε να ζω. Μου έδειξε πως μπορούμε στην ζωή μας να κάνουμε αυτό που θέλουμε, χωρίς να σκεφτόμαστε πάντα τι θα πουν οι άλλοι. Μου έδειξε πως στην ζωή μπορούμε να γελάμε ακόμα κι αν έχουμε μια πολύ άσχημη μέρα, πως μπορούμε να πετύχουμε το πολύ πετυχαίνοντας πρώτα το λίγο. Πως δεν πειράζει αν πάμε κόντρα στα πρέπει μας για να κάνουμε ένα από τα θέλω μας. Ατέλειωτες ώρες συζητήσεων, ατέλειωτες αναλύσεις, ατέλειωτες στιγμές αγάπης. Ο Λάζαρος με «ανάστησε.»

10 μήνες μετά την βραδιά εκείνη του Απριλίου, ήμασταν αχώριστοι, μαζί. Βρήκαμε σπίτι, το νοικιάσαμε, το επιπλώσαμε. Πόση αγάπη σε εκείνο το σπίτι;;; Ένιωθα ότι ζούσα τις καλύτερες μέρες της ζωής μου. Η κατάθλιψη και οι ψυχαναγκασμοί έγιναν σιγά σιγά παρελθόν. Η ψυχοθεραπεία μου ήταν η παρέα του, η αγάπη του, τα αστεία του. Κάθε φορά που πήγαινα να «ξαναπέσω», να «ξανακυλήσω», εκείνος ήταν αυτός που με συνέφερε.

Παράλληλα με την προσπάθεια μου να ξεφύγω από την κατάθλιψη και τους ψυχαναγκασμούς, συνέβησαν και άλλα  που με είχαν αναστατώσει.

«Δεν θα κάνεις εύκολα παιδιά. Η μια σου σάλπιγγα είναι κατεστραμμένη«. Αυτά ήταν τα λόγια του «γυναικολόγου» που με εξέτασε. Από μικρή είχα θέματα τέτοιας φύσεως, με χάπια, κύστες στις ωοθήκες, χειρουργικές επεμβάσεις και μαγνητικές. Ήμουν 28 χρονών και η προοπτική του να μην κάνω παιδί – παρόλο που δεν ήταν στα σχέδια μου- με είχε «ρίξει».

Την ίδια περίοδο η μητέρα μου έκανε μια επέμβαση αφαίρεσης θυρεοειδούς που πήγε στραβά και έχασε την φωνή της για πολύ καιρό. Ήθελε στήριξη, βοήθεια και δύναμη. Κι εγώ έπρεπε να ανταπεξέλθω, να μην χάσω την δύναμη μου. Και τα κατάφερα μαζί του. Ακούραστος δίπλα μου.

Ο άνθρωπός μου με έβλεπε να στεναχωριέμαι, να ανησυχώ… Με παρηγορούσε, με έκανε να γελάω, να ξεχνιέμαι.Η μητέρα μου με την στήριξη και την αγάπη μας και κυρίως με την αγάπη του πατέρα μου (εδώ κι αν μιλάμε για σχέση ζωής!) συνήλθε και σιγά σιγά βρήκε την φωνή της. Εμείς από την άλλη αποφασίσαμε να μην ξανακάνω γυναικολογικές εξετάσεις για λίγο καιρό, ούτε την σαλπιγγογραφία που είχα προγραμματισμένη. Θέλαμε να το αφήσουμε στην άκρη και να χαρούμε το σπιτάκι μας και την αγάπη μας.  Ήμουν καλά. Ήμουν κάτι παραπάνω από καλά. Ήμουν ευτυχισμένη. Τα προβλήματα είχαν ξεθωριάσει και ζούσα την πραγματική διάσταση του έρωτα μας. Είχα αφεθεί…

Ένα χρόνο και κάτι μετά την γνωριμία μας και ενώ είχαμε επιστρέψει από καλοκαιρινές διακοπές και είχα καθυστέρηση, θέλησα να πάω στην (καινούργια) γυναικολόγο να τσεκάρω τι γίνεται. Σχεδιάζαμε ένα ταξιδάκι στην Πράγα και η επίσκεψη στην γιατρό μου φαινόταν κάτι παραπάνω από αγγαρεία…

«Καμιά κύστη θα έχω πάλι.. Ωχ και ποιος κάνει ξανά θεραπεία…«….ΚΑΙ τσουπ! Το μόνιτορ του υπερήχου έδειχνε ένα ωραιότατο σποράκι! Ήμουν 6 εβδομάδων έγκυος!!!! Ήμουν τόσο ανυποψίαστη που επέμενα ότι η γιατρός έκανε λάθος…! Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Φυσικά παντρευτήκαμε με συνοπτικές διαδικασίες και ζήσαμε το όνειρο που ένα χρόνο πριν φάνταζε επιστημονική φαντασία. 

Η κόρη μας είναι τεσσάρων ετών πια. Ζούμε αγαπημένοι και οι τρεις μας…όοοχι σε εκείνο το σπιτάκι που είχαμε νοικιάσει και που τόσο αγαπούσαμε!… Αλλά δε μας νοιάζει. Ούτε και το ότι δεν πήγαμε στην Πράγα ποτέ μας ένοιαζε… Εμείς κάναμε το ομορφότερο ταξίδι του κόσμου…Για μένα ο άντρας μου θα είναι πάντα εκείνο το αγόρι που γυρνούσε από την δουλειά τραγουδώντας και μου έφτιαχνε την μέρα. Που μου έλεγε «Σ’ ΑΓΑΠΩ» και ήξερα ότι δεν το λέει απλά…. Αλλά το εννοεί! 

Σε αγαπώ μωρό μου. Εσύ και το κοριτσάκι μας είστε η μόνη αλήθεια στην ζωή μου.