Είμαι ΠΟΛΥ θυμωμένη
Είμαι θυμωμένη, αλλά αναρωτιέμαι, αν σε τούτο το θέμα έχω το δικαίωμα να είμαι θυμωμένη.
Ναι είμαι θυμωμένη πολύ… και σκασίλα μου αν αυτό αρέσει ή όχι!
Εγώ θα το πω και οποίος αντέχει ας το διαβάσει, οποιος αντέχει ας το ζήσει, οποιος αντέχει ας το μοιραστεί και όποιος θέλει ας με κατηγορήσει!
Ρωτώ ξανά και ξανά τον εαυτό μου!!..
Μα τι γονείς είμαστε;
Πόσο κοντά είμαστε στα παιδιά μας;
Πως στην ευχή τους μιλάμε και πως μιλάμε μπροστά τους;
Έχουμε καταλάβει πως σπέρνουμε καθημερινά, αυτό που θα θερίσουμε σε λίγα χρόνια;
Σας άρεσαν εσάς στο σχολείο αυτά που ζούσαμε τότε; Εμένα καθόλου!
Δεν είμαστε η γενιά, που δώσαμε και δίνουμε τόση αγάπη στα παιδιά μας, που περιμένουμε να θερίσουμε καρδούλες κόκκινες και πράσινες και μπλε; Εγώ γμτ σε αυτό τον κόσμο, δεν θέλω να αφήσω την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Πάλεψα και παλεύω καθημερινά, πολλές φορές γίνομαι πιεστική και χαλώ την μέρα μου, αλλά και των παιδιών μου, γιατί μάχομαι να δίνουν αγάπη. Να αγαπούν τα παιδιά, είτε είναι Ελληνάκια ή όχι, είτε είναι κόκκινα ή πράσινα, είτε κινεζάκια η φακιδομύτες, είτε είναι χριστιανάκια ή όχι.. είτε είναι κοντά, στρουμπουλά, μαύρα ή λευκά. Νόμιζα ρε παιδιά πως εγώ τα παιδιά μου θα τα στείλω σε ένα σχολείο που όλοι οι γονείς, μεγαλώνουν τα παιδιά τους με πραγματική αγάπη, οχι με αέρα κοπανιστό.
Δεν ξέρω πόσο μεγάλα είναι τα παιδάκια σας, αλλά θα τρομάξετε με το τι κακία κυκλοφορεί στις παιδικές ψυχές, αδικαιολόγητα!! Όλα κυλούν νορμάλ στο Νηπιαγωγείο. Μετά όμως αρχίζει το δράμα.
Γιατί βρε παιδιά; Εγώ νόμιζα πως δεν ζούμε στην εποχή του «ποιος είναι ο πιο μάγκας» ούτε στην εποχή του πλούσιου και του φτωχού! Δόξα να χει, μας τα έφερε έτσι, που και οι βολεμένοι πλέον δεν είναι βολεμένοι!
Άρα;;;; Τι έχουμε να χωρίσουμε; Με όπλα τα παιδιά μας; το μέλλον μας; και αν συνεχίσουμε έτσι τι θα αλλάξει; Ποια είναι η ελπίδα που έχετε στην καρδιά σας…;
Είναι θλιβερό αυτό που αντικρίζω καθημερινά! Μικρά τόσα δα παιδάκια, από το να ειρωνεύονται τον χοντρούλη, κοντούλη, αργούλη, ασχημούλη της τάξης, μέχρι τις βρισιές που τις ακούς και παγώνεις ολόκληρος, ελπίζοντας το δικό σου παιδί πως δεν άκουσε!!!
Σήμερα… γιατί αύριο θα την ακούσει και μεθαύριο θα το πει. Και αν έχω καταλάβει καλά, εγώ θα κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου, νομίζοντας πως το υπέροχο αυτό πλάσμα που φροντίζω καθημερινά δεν ξέρει τι είναι το «κωλοδάχτυλο».
Μα γιατί; Δεν ξέρετε πως αυτό θέλει τουβλάκι τουβλάκι να χτιστεί, θέλει θεμέλια γερά, ανάλυση και χρόνο για να γίνει σαφές στο παιδί, για ποιο λόγο δεν πρέπει να γίνει έτσι;; Δεν ξέρετε πως εγώ δεν φταίω…. σε τιποτα, να έχω ενα παιδί «εξαίρεση» ενώ θα έπρεπε να είναι ο «κανόνας»;
Δεν έχετε βαρεθεί τα σκατά που βλέπουμε να μας κυβερνούν, τα κομματόσκυλα που άνθησαν στα σχολεία μας, μέσα από τέτοιες ρατσιστικές συμπεριφορές… Μονο εγώ είμαι η τρελή της παρέας βρε παιδιά;
Και αυτό που με θυμώνει είναι πως όσο κόπο έκανα, να κάνω δυο παιδιά που να μην ανταγωνίζονται τον διπλανό τους, να αγαπούν τους ανθρώπους και όλα τα παιδιά, να μην ξεχωρίζουν τον άλλο από την εμφάνιση, την καταγωγή, η την εξυπνάδα, τζάμπα κόπος!
Ήρθε της άλλης η κόρη να μου την λέει κάθε μερα ψώνιο, μαλακισμένο, γυφτάκι, κομπλεξική; Ποια; Την κόρη μου, τον θησαυρό μου, το πιο σημαντικό πλάσμα στην ζωή μου. Γιατί;
Να πάω να μιλήσω στην δασκάλα; Το έκανα και έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Βοηθά η γυναίκα όσο μπορεί και το ξέρω και μάλιστα με ενημέρωσε ότι όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο αγριεύουν τα ένστικτα των παιδιών.
Στην μαθήτρια; δεν πιστεύω πως το παιδάκι έχει την ευθύνη των πράξεων του, όπως και κάθε άλλο παιδί. Διότι αυτή την εβδομάδα ήταν η Μαρία, την άλλη όμως θα είναι η Ελένη, ο Κωνσταντίνος ή η Ευαγγελία.
Ή μήπως να μιλήσω στην μαμά; Ποιος λέει σήμερα το παιδί του ψώνιο σαν βρισιά; Πείτε μου ποιος; Και εγώ θα καταφέρω να συνεννοηθώ μαζί του;
Και βλέπεις γονείς που το παιδί τους είναι το ξυπνοπούλι της τάξης (όχι στα μαθήματα αλλά στις κουτοπονηριές) καμαρώνουν σαν σκεπάρνια, που το παιδί τους είναι τυχερό και ανήκει στην συμμορία που πληγώνει τα υπόλοιπα.. τρομερό έως επικίνδυνο! Τι να πω… έχω τόσο θυμό…
Βρε γονείς, και εγώ μαζί σας, όταν τα παιδιά πάψουν να είναι μωρά, σταματάμε να τους μιλάμε; Να τους διδάσκουμε; Να τους μαθαίνουμε το σωστό; Το δίκαιο; Τρόπους; Δικό σας μωράκι ήταν αυτό κάποτε…
Είχατε άγχος ακόμα και για το παραμικρό «γκουχου» που έκανε και τώρα το αφήνετε στην μοίρα του. Βρε γονείς και εγώ μαζί σας, είπατε στα παιδιά σας πως αγαπάμε τους ανθρώπους γι’ αυτό που είναι; Δεν τους πληγώνουμε και αν μας πληγώσουν συγχωρουμε…
Θεωρώντας δεδομένη την αγάπη στα παιδιά σας, σας παρακαλώ αγωνιστείτε να κάνουμε παιδιά που θα αγαπούν τον διπλανό τους, που θα σέβονται τα δικαιώματα του. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ ΕΛΠΙΔΑ! ΤΕΛΟΣ
Τόσος κόπος να μάθω τα παιδια μου να είναι ευγενικα και να σεβονται την διαφορετικοτητα, μονο και μονο για να τα πληγώνουν τα άλλα!!!!!!
Νίκη
—
Η Νίκη Καβαδάτου είναι μαμά δύο κοριτσιών και ασχολείται επαγγελματικά με τη ζαχαροπλαστική, γλυκαίνοντας τους καλεσμένους σε πάρτι, γάμους και βαφτίσεις με τα υπέροχα γλυκά της!
Θα την βρείτε στο www.sketiglyka.gr
Αυτό το να έρχονται τα παιδια στεναχωρημενα και πληγωμενα γιατι καποιος στο σχολειο τα κοροϊδεψε και να κλαινε απαρηγορητα στον καναπε το εχω ζησει....(οχι ομως απο ολα μου τα παιδια ...αρα μπαινει και ο διαφορετικος χαρακτηρας...) και να θελβ να σπασω τα μουτρα του παιδιου που μας εσπρωξε ή μας κοροϊδεψε.....ή να παρω την μανα και να την βρισω, να της πω για το καμαρι της,,,αλλα ακριβως επειδη ειναι το δικο της καμαρι δεν θα δωσει δικιο σε αλλο παιδι οπως κ εγω Κατεληξα στο οτι πρεπει να διδαχθουν οσο γινεται <> οχι στα πατωματα να πεφτουν με καθε ειρωνεια.....να νιωσουν ασφαλεια, αυτοπεποιθηση και οτι αυτος που μας κανει την ζωη ποδηλατο ενω του φερομαστε σωστα ΕΧΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Είμαι με την Ιωάννα σε όλα. Δεν υπάρχει μέσος δάσκαλος. Είναι τεράστιο πράγμα το να είσαι δάσκαλος και πρώτα εσύ και μετά η κοινωνία πρέπει να το ξέρει αυτό. Δεν υπάρχει κακός μαθητής. Μόνο ακατάλληλος τρόπος διδασκαλίας. Είναι δουλειά μας σαν κοινωνία να μορφώσουμε και να δώσουμε σωστές αξίες στα παιδιά μας. Είναι δουλειά των δασκάλων να ασχοληθούν ιδιαίτερα με τις δύσκολες περιπτώσεις, να γίνουν μέντορες, να σπρώξουν αυτά τα δύσκολα παιδιά ψηλότερα. Η δουλειά του δασκάλου δεν έχει ωράρια και όρια συνταξιοδότησης, ο δάσκαλος δεν είναι λογιστής. Και ενώ πιστεύω πως ναι οι δάσκαλοι πρέπει να πληρώνονται αδρά, πιστεύω επίσης πως οφείλουν να δίνουν το 110% ανεξαρτήτως ανταμοιβών. Είναι το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν για να ανταποδώσουν την επαφή τους με την νεότητα, τη δυνατότητα τους να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΟΤΙ ΤΟΣΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΤΕ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ. Ο ΓΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΗΚΕ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ (ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ).ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ ΛΕΓΩΝΤΑΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΤΑ ΑΓΟΡΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗΡΑ, Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΕ ΚΑΛΕΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΠΟΜΕΘΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΒΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ (ΕΝΙΩΘΕ ΑΣΦΑΛΗΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ) ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΙΕΙ ΕΝΑ ΚΑΦΕ.......... ΠΡΙΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΕΙΧΑΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ (ΔΙΑΣΕΙΣΗ ΚΑΙ ΡΑΓΙΣΜΑ ΣΤΗ ΜΥΤΗ)ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΚΑΙ "ΦΙΛΟ" ΤΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΜΑΓΚΑ ΤΟΥ "ΕΧΩΣΕ" ΜΙΑ ΜΠΟΥΝΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ 2 ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ ΝΑ ΕΞΞΑΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΑΛΛΑ ΑΠΕΙΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΔΙΩΞΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΝ ΠΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΦΥΓΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΓΕΜΑΤΟ ΑΙΜΑΤΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΩΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΠΙΤΙ. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΕ ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΕΚΑΝΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ. ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΓΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΟΤΙ Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ-ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ. ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΩ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΙΔΕΙΑ.(ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΔΙΝΕ ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΑΘΑΡΟΤΕΡΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΚΑΘΑΡΟ). ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΖΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΟΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ. ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΟΥ ΕΒΑΛΑ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΑΓΑΠΗ-ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ-ΔΙΑΛΟΓΟΣ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ. ΑΛΛΩΣΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΟΤΙ ΧΡΩΜΑ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΟΥΝ.
Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας την τόσο σημαντική εμπειρία σου!
Νανά μου δημιούργησε μεγάλο θυμό η διήγησή σου. Απορώ που δεν είσαι εσύ θυμωμένη. Να βρεθεί το παιδί μου σε αυτή την κατάσταση από έναν Ψευτόμαγκα (που έλεγε η Αναστασία πιο πριν)? Να το μεγαλώνω εγώ σαν λουλούδι και να μου το τσαλαπατάει το κάθε κακομαθημένο σκατόπαιδο????? Δεν με ενδιαφέρει ποιος φταίει. Ούτε το ότι δεν φταίει το παιδί που δέρνει. Καθόλου όμως. Δεν θέλω να λεω μεγάλη κουβέντα, αλλά αισθάνομαι ότι θα είχα γυρίσει όλο το σχολείο ανάποδα. Μέχρι το υπουργείο θα είχα φτάσει. Ίσως μιλάει ο θυμός τώρα, αλλά δεν θα ξεμπέρδευαν εύκολα αν έπεφταν στα χέρια μου!