Είμαι ΠΟΛΥ θυμωμένη
Είμαι θυμωμένη, αλλά αναρωτιέμαι, αν σε τούτο το θέμα έχω το δικαίωμα να είμαι θυμωμένη.
Ναι είμαι θυμωμένη πολύ… και σκασίλα μου αν αυτό αρέσει ή όχι!
Εγώ θα το πω και οποίος αντέχει ας το διαβάσει, οποιος αντέχει ας το ζήσει, οποιος αντέχει ας το μοιραστεί και όποιος θέλει ας με κατηγορήσει!
Ρωτώ ξανά και ξανά τον εαυτό μου!!..
Μα τι γονείς είμαστε;
Πόσο κοντά είμαστε στα παιδιά μας;
Πως στην ευχή τους μιλάμε και πως μιλάμε μπροστά τους;
Έχουμε καταλάβει πως σπέρνουμε καθημερινά, αυτό που θα θερίσουμε σε λίγα χρόνια;
Σας άρεσαν εσάς στο σχολείο αυτά που ζούσαμε τότε; Εμένα καθόλου!
Δεν είμαστε η γενιά, που δώσαμε και δίνουμε τόση αγάπη στα παιδιά μας, που περιμένουμε να θερίσουμε καρδούλες κόκκινες και πράσινες και μπλε; Εγώ γμτ σε αυτό τον κόσμο, δεν θέλω να αφήσω την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Πάλεψα και παλεύω καθημερινά, πολλές φορές γίνομαι πιεστική και χαλώ την μέρα μου, αλλά και των παιδιών μου, γιατί μάχομαι να δίνουν αγάπη. Να αγαπούν τα παιδιά, είτε είναι Ελληνάκια ή όχι, είτε είναι κόκκινα ή πράσινα, είτε κινεζάκια η φακιδομύτες, είτε είναι χριστιανάκια ή όχι.. είτε είναι κοντά, στρουμπουλά, μαύρα ή λευκά. Νόμιζα ρε παιδιά πως εγώ τα παιδιά μου θα τα στείλω σε ένα σχολείο που όλοι οι γονείς, μεγαλώνουν τα παιδιά τους με πραγματική αγάπη, οχι με αέρα κοπανιστό.
Δεν ξέρω πόσο μεγάλα είναι τα παιδάκια σας, αλλά θα τρομάξετε με το τι κακία κυκλοφορεί στις παιδικές ψυχές, αδικαιολόγητα!! Όλα κυλούν νορμάλ στο Νηπιαγωγείο. Μετά όμως αρχίζει το δράμα.
Γιατί βρε παιδιά; Εγώ νόμιζα πως δεν ζούμε στην εποχή του «ποιος είναι ο πιο μάγκας» ούτε στην εποχή του πλούσιου και του φτωχού! Δόξα να χει, μας τα έφερε έτσι, που και οι βολεμένοι πλέον δεν είναι βολεμένοι!
Άρα;;;; Τι έχουμε να χωρίσουμε; Με όπλα τα παιδιά μας; το μέλλον μας; και αν συνεχίσουμε έτσι τι θα αλλάξει; Ποια είναι η ελπίδα που έχετε στην καρδιά σας…;
Είναι θλιβερό αυτό που αντικρίζω καθημερινά! Μικρά τόσα δα παιδάκια, από το να ειρωνεύονται τον χοντρούλη, κοντούλη, αργούλη, ασχημούλη της τάξης, μέχρι τις βρισιές που τις ακούς και παγώνεις ολόκληρος, ελπίζοντας το δικό σου παιδί πως δεν άκουσε!!!
Σήμερα… γιατί αύριο θα την ακούσει και μεθαύριο θα το πει. Και αν έχω καταλάβει καλά, εγώ θα κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου, νομίζοντας πως το υπέροχο αυτό πλάσμα που φροντίζω καθημερινά δεν ξέρει τι είναι το «κωλοδάχτυλο».
Μα γιατί; Δεν ξέρετε πως αυτό θέλει τουβλάκι τουβλάκι να χτιστεί, θέλει θεμέλια γερά, ανάλυση και χρόνο για να γίνει σαφές στο παιδί, για ποιο λόγο δεν πρέπει να γίνει έτσι;; Δεν ξέρετε πως εγώ δεν φταίω…. σε τιποτα, να έχω ενα παιδί «εξαίρεση» ενώ θα έπρεπε να είναι ο «κανόνας»;
Δεν έχετε βαρεθεί τα σκατά που βλέπουμε να μας κυβερνούν, τα κομματόσκυλα που άνθησαν στα σχολεία μας, μέσα από τέτοιες ρατσιστικές συμπεριφορές… Μονο εγώ είμαι η τρελή της παρέας βρε παιδιά;
Και αυτό που με θυμώνει είναι πως όσο κόπο έκανα, να κάνω δυο παιδιά που να μην ανταγωνίζονται τον διπλανό τους, να αγαπούν τους ανθρώπους και όλα τα παιδιά, να μην ξεχωρίζουν τον άλλο από την εμφάνιση, την καταγωγή, η την εξυπνάδα, τζάμπα κόπος!
Ήρθε της άλλης η κόρη να μου την λέει κάθε μερα ψώνιο, μαλακισμένο, γυφτάκι, κομπλεξική; Ποια; Την κόρη μου, τον θησαυρό μου, το πιο σημαντικό πλάσμα στην ζωή μου. Γιατί;
Να πάω να μιλήσω στην δασκάλα; Το έκανα και έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Βοηθά η γυναίκα όσο μπορεί και το ξέρω και μάλιστα με ενημέρωσε ότι όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο αγριεύουν τα ένστικτα των παιδιών.
Στην μαθήτρια; δεν πιστεύω πως το παιδάκι έχει την ευθύνη των πράξεων του, όπως και κάθε άλλο παιδί. Διότι αυτή την εβδομάδα ήταν η Μαρία, την άλλη όμως θα είναι η Ελένη, ο Κωνσταντίνος ή η Ευαγγελία.
Ή μήπως να μιλήσω στην μαμά; Ποιος λέει σήμερα το παιδί του ψώνιο σαν βρισιά; Πείτε μου ποιος; Και εγώ θα καταφέρω να συνεννοηθώ μαζί του;
Και βλέπεις γονείς που το παιδί τους είναι το ξυπνοπούλι της τάξης (όχι στα μαθήματα αλλά στις κουτοπονηριές) καμαρώνουν σαν σκεπάρνια, που το παιδί τους είναι τυχερό και ανήκει στην συμμορία που πληγώνει τα υπόλοιπα.. τρομερό έως επικίνδυνο! Τι να πω… έχω τόσο θυμό…
Βρε γονείς, και εγώ μαζί σας, όταν τα παιδιά πάψουν να είναι μωρά, σταματάμε να τους μιλάμε; Να τους διδάσκουμε; Να τους μαθαίνουμε το σωστό; Το δίκαιο; Τρόπους; Δικό σας μωράκι ήταν αυτό κάποτε…
Είχατε άγχος ακόμα και για το παραμικρό «γκουχου» που έκανε και τώρα το αφήνετε στην μοίρα του. Βρε γονείς και εγώ μαζί σας, είπατε στα παιδιά σας πως αγαπάμε τους ανθρώπους γι’ αυτό που είναι; Δεν τους πληγώνουμε και αν μας πληγώσουν συγχωρουμε…
Θεωρώντας δεδομένη την αγάπη στα παιδιά σας, σας παρακαλώ αγωνιστείτε να κάνουμε παιδιά που θα αγαπούν τον διπλανό τους, που θα σέβονται τα δικαιώματα του. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ ΕΛΠΙΔΑ! ΤΕΛΟΣ
Τόσος κόπος να μάθω τα παιδια μου να είναι ευγενικα και να σεβονται την διαφορετικοτητα, μονο και μονο για να τα πληγώνουν τα άλλα!!!!!!
Νίκη
—
Η Νίκη Καβαδάτου είναι μαμά δύο κοριτσιών και ασχολείται επαγγελματικά με τη ζαχαροπλαστική, γλυκαίνοντας τους καλεσμένους σε πάρτι, γάμους και βαφτίσεις με τα υπέροχα γλυκά της!
Θα την βρείτε στο www.sketiglyka.gr
Αυτό το να έρχονται τα παιδια στεναχωρημενα και πληγωμενα γιατι καποιος στο σχολειο τα κοροϊδεψε και να κλαινε απαρηγορητα στον καναπε το εχω ζησει....(οχι ομως απο ολα μου τα παιδια ...αρα μπαινει και ο διαφορετικος χαρακτηρας...) και να θελβ να σπασω τα μουτρα του παιδιου που μας εσπρωξε ή μας κοροϊδεψε.....ή να παρω την μανα και να την βρισω, να της πω για το καμαρι της,,,αλλα ακριβως επειδη ειναι το δικο της καμαρι δεν θα δωσει δικιο σε αλλο παιδι οπως κ εγω Κατεληξα στο οτι πρεπει να διδαχθουν οσο γινεται <> οχι στα πατωματα να πεφτουν με καθε ειρωνεια.....να νιωσουν ασφαλεια, αυτοπεποιθηση και οτι αυτος που μας κανει την ζωη ποδηλατο ενω του φερομαστε σωστα ΕΧΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Είμαι με την Ιωάννα σε όλα. Δεν υπάρχει μέσος δάσκαλος. Είναι τεράστιο πράγμα το να είσαι δάσκαλος και πρώτα εσύ και μετά η κοινωνία πρέπει να το ξέρει αυτό. Δεν υπάρχει κακός μαθητής. Μόνο ακατάλληλος τρόπος διδασκαλίας. Είναι δουλειά μας σαν κοινωνία να μορφώσουμε και να δώσουμε σωστές αξίες στα παιδιά μας. Είναι δουλειά των δασκάλων να ασχοληθούν ιδιαίτερα με τις δύσκολες περιπτώσεις, να γίνουν μέντορες, να σπρώξουν αυτά τα δύσκολα παιδιά ψηλότερα. Η δουλειά του δασκάλου δεν έχει ωράρια και όρια συνταξιοδότησης, ο δάσκαλος δεν είναι λογιστής. Και ενώ πιστεύω πως ναι οι δάσκαλοι πρέπει να πληρώνονται αδρά, πιστεύω επίσης πως οφείλουν να δίνουν το 110% ανεξαρτήτως ανταμοιβών. Είναι το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν για να ανταποδώσουν την επαφή τους με την νεότητα, τη δυνατότητα τους να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΟΤΙ ΤΟΣΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΤΕ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ. Ο ΓΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΗΚΕ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ (ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ).ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ ΛΕΓΩΝΤΑΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΤΑ ΑΓΟΡΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗΡΑ, Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΕ ΚΑΛΕΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΠΟΜΕΘΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΒΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ (ΕΝΙΩΘΕ ΑΣΦΑΛΗΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ) ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΙΕΙ ΕΝΑ ΚΑΦΕ.......... ΠΡΙΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΕΙΧΑΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟ (ΔΙΑΣΕΙΣΗ ΚΑΙ ΡΑΓΙΣΜΑ ΣΤΗ ΜΥΤΗ)ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΚΑΙ "ΦΙΛΟ" ΤΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΜΑΓΚΑ ΤΟΥ "ΕΧΩΣΕ" ΜΙΑ ΜΠΟΥΝΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ 2 ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ ΝΑ ΕΞΞΑΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΑΛΛΑ ΑΠΕΙΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΔΙΩΞΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΝ ΠΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΦΥΓΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΓΕΜΑΤΟ ΑΙΜΑΤΑ ΑΚΟΜΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ ΠΩΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΠΙΤΙ. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΕ ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΕΚΑΝΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ. ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΓΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΟΤΙ Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ-ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ. ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΩ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΙΔΕΙΑ.(ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΔΙΝΕ ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΑΘΑΡΟΤΕΡΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΚΑΘΑΡΟ). ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΖΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΓΟΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ. ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΟΥ ΕΒΑΛΑ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΑΓΑΠΗ-ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ-ΔΙΑΛΟΓΟΣ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ. ΑΛΛΩΣΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ΟΤΙ ΧΡΩΜΑ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΟΥΝ.
Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας την τόσο σημαντική εμπειρία σου!
Νανά μου δημιούργησε μεγάλο θυμό η διήγησή σου. Απορώ που δεν είσαι εσύ θυμωμένη. Να βρεθεί το παιδί μου σε αυτή την κατάσταση από έναν Ψευτόμαγκα (που έλεγε η Αναστασία πιο πριν)? Να το μεγαλώνω εγώ σαν λουλούδι και να μου το τσαλαπατάει το κάθε κακομαθημένο σκατόπαιδο????? Δεν με ενδιαφέρει ποιος φταίει. Ούτε το ότι δεν φταίει το παιδί που δέρνει. Καθόλου όμως. Δεν θέλω να λεω μεγάλη κουβέντα, αλλά αισθάνομαι ότι θα είχα γυρίσει όλο το σχολείο ανάποδα. Μέχρι το υπουργείο θα είχα φτάσει. Ίσως μιλάει ο θυμός τώρα, αλλά δεν θα ξεμπέρδευαν εύκολα αν έπεφταν στα χέρια μου!
ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ "ΨΕΥΤΟΜΑΓΚΑ" ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΤΗΣ.Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ?ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ...ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΣ ΜΙΛΗΣΩ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΑΚΡΗ!ΜΕ ΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΜΗΠΩΣ ΛΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ.ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ.ΕΚΤΑΚΙΑ ΧΤΥΠΑΝΕ ΠΡΩΤΑΚΙΑ...ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!ΤΡΕΜΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΠΡΩΤΑΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΟΥ ΓΙΟΣ.ΜΕ ΒΛΕΠΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΕΚΕΙ...ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ...ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΩ ΑΓΧΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΟΥ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!
Απορώ πραγματικά με τις μάνες που εχουν ψευτόμαγκες.. Απορώ..
Και μετά μου λες εμένα να μάθω την μικρή να είναι ευγενής και να αγαπάει όλο τον κόσμο! Αν το κάνω αυτό πιθανώς και να τρώει ξύλο στο σχολείο. Εκεί με οδηγούν οι σκέψεις μου κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω ένα τέτοιο περστατικό. Γιατί αγαπητή μου Αναστασία αν η μαμά του Ψευτόμαγκα δεν συμμορφώνει το παιδί της, τότε έχεις κάθε δικαίωμα να μάθεις στην κόρη σου να αμύνεται. Αυτά τα "η βία δεν είναι η λύση" εγώ τα ακούω βερεσέ όταν παιδιά καταλήγουν στα νοσοκομεία δαρμένα και κακοποιημένα!
Beatrice, η κάθε περίπτωση επιθετικής συμπεριφοράς είναι ξεχωριστή και χρειάζεται άλλη αντιμετώπιση. Μερικές προτάσεις: - Αν το παιδί με την επιθετική συμπεριφορά αποζητά την προσοχή των άλλων, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην του δίνεις καμμία σημασία όταν επιτίθεται(σαν να μην υπάρχει, ούτε καν να το μαλώνεις), αλλά αντιθέτως να το επιβραβεύεις έντονα όταν είναι φιλικό με τα άλλα παιδιά, συνεργάζεται, παίζει μαζί τους κλπ. Έτσι του δείχνεις ότι θα κερδίσει την προσοχή σου μόνο όταν έχει σωστή συμπεριφορά. - Αν νομίζεις ότι επιτίθεται επειδή για κάποιο λόγο ζηλεύει τα άλλα παιδιά ή αισθάνεται κατώτερο, φροντίζεις να του δώσεις την αυτοπεποίθηση που του λείπει, βάζοντας του πιο εύκολες ασκήσεις π.χ. - Μια καλή λύση είναι να φτιάξεις ομάδες από παιδιά που ανήκουν σε διαφορετικές 'κλίκες' ώστε να χωρίσεις τις 'συμμμορίες'. Αν στην ομάδα εντάξεις και τα παιδιά που δέχονται επιθέσεις και βάλεις 'θύτες' και 'θύματα' να εργαστούν από κοινού για να φτιάξουν κάτι μαζί, ίσως καταλάβουν ότι έχουν περισσότερα κοινα και λιγότερες διαφορές. - Μια ιδέα είναι πάντα να ψάχνεις τα δυνατά στοιχεια του αδύναμου παιδιού. Χορεύει ωραία; Κάνε μια χορευτική ομάδα. Διαβάζει ωραία; βάλε το να διαβάζει στην τάξη. Ζωγραφίζει ωραία; Ανάθεσε στην ομάδα να φτιάξει μια μεγάλη ζωγραφιά. Επιβράβευσε κάθε καλή προσπάθεια. - Θεατρική ομάδα με έργο ενάντια στη σχολική βία και πρωταγωνιστές τα ίδια τα παιδιά που προκαλούν το πρόβλημα. Τρελλό χειροκρότημα για επιβράβευση. -Τον επηρμένο τον αντιμετωπίζεις αν λες σε όλους μπράβο. Υπάρχουν δεκάδες τρόποι να αντιμετωπίσεις την κάθε περίπτωση... Στο λύκειο που εργαζόμουν ήρθε μια μαμά με τη μούρη κατεβασμένη, γιατί κάθε φορά που ρωτούσε καθηγητή της έλεγε τα χειρότερα για το γιό της. Της είπα ότι αν και είναι ΚΑΛΟ παιδί, συχνά κανει φασαρία, δεν το θέλει, αλλά παρασύρεται... Περιτό να σας πω ότι το παιδί από τότε κάνει τα πάντα για να αξίζει τον χαρακτηρισμό ΚΑΛΟ παιδί... - Ποτέ δεν χαρακτηρίζεις το παιδί, πάντα την πράξη π.χ. δεν λες:εισαι ατακτος, αλλά λες : κάνεις αταξίες. - Οι κανόνες πρέπει να έχουν θετική διατύπωση. Π.Χ δεν λες :ΜΗΝ βρίζεις, Αλλα : ΝΑ ΕΙΣΑΙ ευγενικός, δεν λες: ΜΗΝ ειστε ρατσιστές Αλλά :ΝΑ έχετε φιλική συμπεριφορά προς όλα τα παιδιά.
Εξαιρετικές ιδέες... Αυτά Ιωάννα να τα στείλεις σε ένα άρθρο στην Olivia. θα μας βοηθήσουν όλους!
Συγγνώμη αλλά όταν την ώρα που το παιδί επιτίθεται και σπάει στο ξύλο τους υπόλοιπους εσύ το παίζεις κινέζος και "ούτε καν το μαλώνεις" για να μην ενισχύσεις την επικίνδυνη συμπεριφορά; και τα παιδιά που τρώνε το ξύλο ή εξυβρίζονται το παθαίνουν με τη δική σου ανοχή; επιπλέον με αυτόν τον τρόπο περνάς το μήνυμα πως όποιος χτυπάει ή τρομοκρατεί τους άλλους δεν παθαίνει τίποτα! και αν κατάλαβα καλά διδάσκεις σε λύκειο, σε ηλικίες δηλαδή που τα παιδιά δεν αρκούνται σε μια τρικλοποδιά ή ένα σπρώξιμο αλλά σε χειρότερες καταστάσεις! επίσης του βάζεις ευκολότερες ασκήσεις αφενός στιγματίζοντάς το ως παιδί με μειωμένη αντίληψη και ικανότητα να ακολουθήσει τη ροή του συνόλου και επιπλέον επιβραβεύοντας έτσι την παραβατική συμπεριφορά του; Διαφωνώ πλήρως με τους δύο τρόπους αντιμετώπισης που αναφέρεις! Φυσικά και ενισχύουμε τη θετική συμπεριφορά του παιδιού όμως προστατεύουμε και τα υπόλοιπα παιδιά από την επιθετικότητά του! φυσικά και θέλουμε να ανεβάσουμε την αυτοπεποίθηση του παιδιού όχι βέβαια με ευκολότερες ασκήσεις αλλά με επιβράβευση για την όποια προσπάθειά του! Τα υπόλοιπα σωστά, βασικές αρχές παιδαγωγικής!
Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που σκέφτεται έτσι Νίκη μου! Συμφωνώ απόλυτα και εγώ μαζί σου και δυστυχώς έχω και εγώ τους ίδιους προβληματισμούς όπως θα διαπιστώσεις και εδώ http://mamafromgreece.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6.html! Μπράβο για το άρθρο σου! Με εκτίμηση, Βικτώρια
Βικτώρια το διάβασα, ειναι πραγματικά τραγικό, ειδικά σε τοσο μικρές ηλικίες. Αυτη η συμπεριφορά διογκώνεται στο σχολείο, και ή το αφήνεις να πληγώνεται καθημερινά (οσο και να προσπαθεις να το γεμισεις αυτοεκτιμηση, η αποροία στα μάτια του, γιατι σε μένα αυτό? δεν φευγει.....), ή του λες να γίνει και αυτό έτσι για να προστατευτεί, οπότε η κατάσταση αυτή.... πάει λεγοντας. Έιμαι πολυ απογοητευμένη...
Nίκη, πήγαινε διάβασε όλα τα άρθρα που αφορούν στον θηλασμό και στην καισαρική, μετά διάβασε κ τα σχόλια από κάτω. Ε νομίζω μετά θα καταλάβεις γιατί τα παιδιά, που είναι απο τη φύση τους πιο ωμά, φέρονται κατά αυτόν τον τρόπο... δυστυχώς
...έχεις απόλυτο δίκιο, δεν χρειάζεται να διαβάσω, παρακολουθώ και εγώ αυτη την κατάσταση και απογοητεύομαι καθημερινά.. Είναι ένα απο τα εγκλήματα που κάνουμε εμείς οι ανθρωποι, στο όνομα της αγάπης..
Απλά ήθελα να πω ότι υπάρχουν άνθρωποι εντελώς ακατάλληλοι να μεγαλώνουν παιδιά, όμως κάποια στιγμή γίνονται γονείς. Γι αυτό το λόγο θυμώνετε; Επειδή η κοινωνία μας δεν είναι αγγελικά πλασμένη; Είναι πραγματικά μια πολύ σκληρή διαπίστωση αυτή, ειδικά όταν είναι κάποιος στο χώρο της εκπαίδευσης.( ε, ναι λοιπόν, υπαρχουν και παιδιά με γονείς εξαρτημένους, βίαιους, εγκληματίες, βαρυποινίτες, τί να κάνουμε;) Οι πιο ελαφρές περιπτώσεις είναι γονείς απλώς αδιάφοροι. Όμως από τη στιγμή που έρχονται τα παιδιά αυτά στο κάθε σχολείο θεωρώ ευθύνη του δασκάλου να τα διδάξει, να τα προστατεύσει με όποιο τρόπο μπορεί. Δηλαδή τί πρεπει να πει; Α, δεν τα έχουν μάθει οι γονείς τους να αγαπούν και να σέβονται και ποτέ δεν πρόκειται να μάθουν; Τότε ας τα κλείσουμε από τώρα στη φυλακή για να προστατεύσουμε καλύτερα τα αγγελούδια τα δικά μας, που δίνουν μόνο αγάπη γιατί μόνο αυτό έχουν γνωρίσει( πράγμα που θα έπρεπε να ισχύει για όλα τα παιδάκια του κόσμου, αλλά τί να κάνουμε που δεν ισχύει...) Αν σηκώσει ο δάσκαλος τα χέρια ψηλά, τότε ο κόσμος μας δεν έχει καμία ελπίδα...
Ευκαιρία να διεκδικήσουν οι γονείς καλύτερα σχολεία, μικρότερα τμήματα, περισσότερους εκπαιδευτικούς που θα τους δίνονται ευκαιρίες για επιμόρφωση...
Σε ποιο σχολείο διδάσεις? Μετακομίζω αύριο. :)
Ioanna αν φορούσα καπέλο θα σου το έβγαζα!μπράβο και χαίρομαι να βλέπω ότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί σαν εσένα!τιμάς πραγματικά το ιερό κατ'εμένα επάγγελμα!!! Α!!!Πες μας που διδάσκεις, και μετακομίζω απόψε, ούτε καν αύριο!!!
Ναι, έχεις δίκιο κι έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι θυμωμένη. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να βρίζει το μωρό σου, αλλά πώς επιβάλλεις αυτό το δικαίωμα σε ανθρώπους χωρίς αγωγή και παιδεία; Η πικρή αλήθεια είναι πως για κάθε άνθρωπο που θέλει να ζει με ειρήνη και αγάπη υπάρχουν πολυ περισσότεροι για τους οποίους αυτές οι λέξεις είναι απλώς μπαρούφες. Εμείς ονειρευόμαστε μια κοινωνία συνεργασίας κι αλληλοσεβασμού την ώρα που άλλοι ζουν το νόμο της ζούγκλας σ' όλο του το μεγαλείο. Α, και κάτι ακόμη: η δασκάλα, και τις 4-5 ώρες που έχει να μοιραστεί με 20-30 παιδάκια είναι αδύνατον να συναγωνιστεί τη διάπλαση όσων χρόνων προηγήθηκαν ούτε τα όσα ακούει το παιδί όλο το υπόλοιπο 24ωρο. Μην την κακίζετε γι αυτό.
Σε καμία πρειπτωση δεν περιμένω απο την δασκάλα να μαθει στο παιδί μου τρόπους. Να του μάθει γράμματα θέλω, και να έρχετε στο σπίτι χορτάτο (απο γνώση) και χωρις απορίες στα μαθηματα. Τα υπόλοιπα είναι δική μας δουλειά. ΑΝ εγώ λέω την κόρη μου μέσα στο σπίτι.. 'Αντε μωρέ ψώνιο"... δεν μπορεί να το κόψει η δασκάλα.. Εξάλου εμείς οι γονείς είμαστε τα στερεότυπα τους. Στο μεγαλυτερο βέβαια ποσοστό, γιατί οπως είπε σωστά η Ιωάννα, υπαρχουν και οικογένειες με προβλήματα σοβαρά. Εκει ναί, καλό θα ειναι να βοηθήσει ο/η δάσκάλα.
Ioanna to koumpaki πραγματικά σοβαρολογείς?Ο γονιός δεν είναι υποχρεωμένος να είναι σωστός ή ίσως και να αδυνατεί;Τελείως παράλογη δικαιολογία!Αν κάποιος αδυνατεί να μεγαλώσει τα παιδιά του σωστά να μην κάνει καθόλου παιδιά ή να περιμένει μέχρι να είναι έτοιμος.Ως εκπαιδευτικός και μητέρα μόνο τους γονείς μπορώ να κατηγορήσω γιατί αυτοί πρώτοι απ'όλους φέρουν την ευθύνη για τα παιδιά τους, δικιά τους δουλειά είναι να διδάξουν το σωστό και το λάθος και να εμφυσήσουν σωστές αξίες στα παιδιά τους.Ονειροβατείς αν νομίζεις ότι μπορείς εσύ ένα παιδί επηρμένο ή κακομαθημένο ή ασύδοτο να το κάνεις σωστό άνθρωπο κόντρα στον τρόπο με τον οποίο γαλουχήθηκε από το σπίτι του.Δεν είναι ρεαλιστικό να πιστεύεις κάτι τέτοιο! Προσωπικά δεν θεωρώ ότι μπορούμε να έχουμε τέτοιες απαιτήσεις από το μέσο δάσκαλο.
ο κοπος σου δεν θα παει χαμενος,τα παιδια σου βλεπουν,ακουν κ στα λενε ολα δεν σημαινει πως θα γινουν σαν κ αυτα...σε λιγο που θα αποκτήσουν δική τους κρίση θα καταλάβουν απο μονα τους ποσο καλη μαμα εισαι κ ποσα καλα τους δίδαξες,θα το δεις!!ετσι ητανε κ η ανηψια μου μοναχοπαιδι το πρωτο παιδι,ανηψακι κ εγγονακι στην οικογενεια...μεγαλωσε με τοση αγαπη κανει τοση υπομονη μοιραζεται τα παντα λυπαται,βοηθαει κ δεν κοροιδεψε ποτε παιδιά!!!οταν ξεκινησε το σχολειο ερχοτανε το παιδι πισω κλαμμενο σχεδον παντα την κοροιδευανε την εβριζαν κτλ.εφθασε στο σημειο να μην θελει να παει σχολειο οι δασκαλοι δεν κανανε τιποτα για αυτο,παρα μονο η μαμα της την βοηθησε να καταλαβει κ της ειπε πως τα παιδακια αυτα δεν μεγαλωσαν οπως αυτη κ πως οι γονεις τους δεν τους εμαθαν οτι ειναι κακο να κοροιδευουν κ αλλα τετοια.....κ μετα απο την συζήτηση αυτη οταν ενα παιδακι πηγε να την κοροϊδέψει γύρισε κ του ειπε 'ειναι κριμα που με βρίζεις γιατι αν δεν το εκανες αυτο θα μπορουσαμε να παιξουμε μαζι δεν στο ειπε αυτο η μαμα σου?'....θελω απλα να σου πω συνέχισε αυτο που κανεις με τα παιδια σου κ να εισαι σίγουρη πως θα ξεχωρισουν συντομα!!!!για τις μαμαδες των αλλων παιδιων δεν εχω τιποτα να πω.....αδικα θα παν τα λογια.......
Προσωπικά, ως εκπαιδευτικός και μητέρα, δεν θα μπορούσα να κατηγορήσω ποτέ έναν γονέα. Στο σχολείο θα έρθει και το παιδί της μορφωμένης μάνας και το παιδί της αμόρφωτης και το παιδί που πήρε αγάπη και αυτό που μεγαλώνει χωρίς φροντίδα και χωρίς το ενδιαφέρον των γονέων του. Και το παιδί του πλούσιου και το παιδί που δεν έχει να φάει. Και το καθαροπλυμένο και το βρώμικο και το παιδί του ειρηνιστή και το παιδί του φασίστα και παιδάκια που έχουν μάθει τρόπους και παιδάκια που βρίζονται όλη μερα. Το παιδί του αγίου και το παιδί του εγκληματία. Ο γονέας δεν είναι υποχρεωμένος να είναι μορφωμένος, σωστός, καθαρός, πλουσιος ή δεν ξερω γω τι άλλο απαιτείται να είναι και να έχει και τρόπους και να μάθει στο παιδί του και...και...και...Μακάρι να μπορούσε, αλλά ίσως και να αδυνατεί.Ο εκπαιδευτικός είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να πάρει ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ και να το κάνει σωστό ανθρωπο. Αυτό το ρημαδο-χρεος έχει στην κοινωνία, να αλλάξει τη μοίρα του παιδιού που βρέθηκε στην ακατάλληλη οικογένεια για να μην εξελιχθεί όπως οι γονείς του. Απογοητεύομαι από συναδέλφους που λένε ότι είναι με δεμένα τα χέρια, γιατί τα παιδιά δεν έχουν μάθει τίποτα από το σπίτι, πατάνε τον όρκο τους στην πραγματικότητα. Δεν λέω ότι πετυχαίνεις πάντα στην τάξη, όμως, όταν αποτυγχάνεις, χρέωσέ το σε εσένα, όχι στο 'επίπεδο' του παιδιού...
Είναι σαν να λέει ο γιατρός ότι δεν μπορώ να θεραπέύσω τον άρρωστο, επειδή είναι σοβαρά... Με τη διαφορά ότι στην ιατρική υπάρχουν ανίατες περιπτώσεις, ενώ στα παιδαγωγικά, δεν υπαρχουν παιδιά που δεν μπορούν να μάθουν, μόνο ακατάλληλοι διδάσκαλοι...
Πλακα κανεις?ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ.Φυσικα και καθε γονιος ειναι υποχρεωμενος να παρεχει αγαπη κ ασφαλεια στο παιδι του,κι αυτο αρκει.Δεν σχετιζεται ουτε με τη μορφωση,ουτε με το χρημα.Ναι μεν η αντιμετωπιση του εκπαιδευτικου πρεπει να ειναι η ιδια,αλλα ειναι αυτονοητο οτι τον καθοριστικο ρολο εχει η οικογενεια.
Έχεις απόλυτο δίκιο να το λες αυτό, όμως σκέψου, πως οι ίδιοι οι γονείς είναι αυτοί που δεν επιτρέπουν στο δάσκαλο/α να συνετίσει τα παιδιά του. Την επόμενη μερα τρεχει να ζητησει τα ρεστα. Και οι μαμάδες μαλώνουν στο προαύλιο. Εμας η δασκάλα μας, λατρεμένη διαχειρίστρια πολλών τέτοιων καταστάσεων, κάνει μια φορά την εβδομάδα τον διαιτητή τουλαχιστον, και δεν βγαζει ακρη. Μας εχει καλέσει, μας στέλνει έντυπα, μια φορά την εβδομάδα κάνει κουκλοθέατρο με θέματα διαφορετικότητας, αποδοχής, συνεργασίας, ομαδικότητας.. το ζω γι αυτο το λεω... και παρόλα αυτα, η συμμορία της ταξης δρα, ανενόχλητη στα διαλείμματα, και δεν μένει μονο στις άσχημες κουβέντες. Ολες αυτές τις μέρες που προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται με συζήτηση (με την μικρή) κατά λαθος μπόρεσα να της αποσπάσω, πως εχει φάει κλωτσιές απο εναν μαθητή, και μάλιστα προσπαθούσε να μου τον δικαιολογήσει. Η μητέρα σε αυτο απάντησε πως: του εχω πει τόσες φόρες να μην κλωτσάει, τι αλλο να κανω...
Εντάξει, καταλαβαίνω τι λές, οτι ο δάσκαλος παίζει κι αυτός το ρόλο του. Αν όμως ένα παιδί στο σπίτι του είναι π.χ. παραμελημένο ή μαθαίνει τη βία η δεν ξερω κι εγω τι άλλο, πως μπορεί ο δάσκαλος να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα; Εσύ βέβαια εισαι εκπαιδευτικός και μαλλον για να το λες κάτι θα ξέρεις. Αλλά και παλι, αφού το μισό χρόνο της ημέρας το παιδί το περνάει στο σπίτι του, λογικά ο,τι φτιάχνεις εσύ στο σχολείο, χαλάει στο σπίτι. Κάνω λάθος; Αν δε βαριέσαι, θα ήθελα να γράψεις λίγο περισσότερες πληροφορίες, ετσι για να καταλάβω πως μπορεί η επηρροή του δασκάλου μπορεί να υπερισχύει από την επηρροή του σπιτιού.
(χαχαχαχα, απόδειξη οτι το περιβάλλον παίζει ρόλο ακόμη και στα 38 χρόνια...ότι φτιάχνει το σχολείο το χαλάει η ανορθογραφία που διαβάζω στο ιντερνετ.. με τόση ανορθογραφία που βλέπω, την πάτησα κι εγώ... ΕΠΙΡΡΟΗ με ί... το ξαναδιάβασα και κάτι δε μου πήγαινε καλά...)
Ιωάννα σου μιλάω σαν σύζυγος εκπαιδευτικού που ξέρει (όσο γίνεται) τι γίνεται στα σχολεία και νιώθει αυτά που λες. Στην περιοχή μου σε κάποια Δημοτικά πηγαίνουν και παιδιά Αθιγγάνων (Τουρκικής καταγωγης ως επί το πλείστον) τα οποία είναι σχεδόν όλα αγρίμια. Οι γονείς τους τα στέλνουν σχολίο γιατί είναι υποχρεωτικό αλλά οι πιο πολλοί τα δέρνουν για να μη διαβάζουν και να μη μάθουν Ελληνικά. Οι δασκάλες στο σχολείο που πιθανώς να πάει η κόρη μου, κάθε τρεις και λίγο καλούν την Αστυνομία και τις υπηρεσίες πρόνοιας γιατί γίνονται συνεχώς αυτά τα σκηνικά. Πες μου αν ήσουν σε τέτοια φάση τι θα μπορούσες να κάνεις?
Για τόσο ακραίες περιπτώσεις, π.χ. παιδικής εκμετάλλευσης, ενδοοικογενειακής βίας, κλπ το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να απευθυνθείς στην αστυνομία ή σε ανάλογες υπηρεσίες, όπως το χαμόγελο του παιδιού. Έχουμε κάνει τέτοια παρέμβαση στο παρελθόν, σε ένα λύκειο της επαρχίας.( Μόνη φορά που είχαμε δει χαμογελαστό το συγκεκριμένο παιδί ήταν όταν αποφασίστηκε ότι θα πάει στο ίδρυμα, οι γονείς του το άφηναν νηστικό) Μακάρι να βοηθούσε και το κράτος λίγο περισσότερο...
Κάτι τελευταίο... διαβάζω σχόλια από μαμάδες που πολύ θα ήθελαν τα παιδάκια τους να μεινουν μικρά για να μην πληγωθούν και καποιες άλλες που φαίνεται να ξεχωρίζουν τον κόσμο μέσα στο σπίτι από τον κόσμο έξω. Μην ξεχνάμε οτι η παιδική ηλικία είναι πολύ μικρή σε σχέση με την ενήλικη, κι οτι εμείς απλά είμαστε αυτοί που φέρνουν στον ΕΞΩ κόσμο καινούργιους ενήλικες, τους οποίους έχουν καθήκον να τους θωρακίσουμε έτσι ωστε να είναι ανεξάρτητοι, αυτάρκεις και όσο πιο σοφοί γίνεται. Να δέχονται τα αναπόφευκτα χτυπήματα, αλλά με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Προσωπικά εγώ ανυπομονώ να δω το γιο μου ολοκληρωμένο άντρα, τότε που θα έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τον κόσμο... Ελπίζω προς το καλύτερο, και αυτό θα εξαρτηθεί σε πολύ μεγαλο βαθμό από το "τι ψάρια πιάνω" εγώ ως μανα... αχ, κι εχω πολυυυυυυυ δρόμο μπροστά μου γι αυτο...
Αγαπητοί γονείς, είναι εύλογη η ανησυχία σας σε σχέση με την ανατροφή των παιδιών. Σύμφωνα με τα παιδαγωγικά, καλύτερο είναι να αφήνουμε τα συνομήλικα παιδιά να βρίσκουν μόνα τους τις ισορροπίες τους, ακόμα και αν μαλώνουν μεταξύ τους ή φαίνεται ότι κάποιος είναι ο ...ριγμένος της υπόθεσης. Όταν όμως ένα μεγαλύτερο παιδάκι μαλώνει ένα μικρότερο, παρεμβαίνουμε για να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη... Οι γονείς καλό θα ήταν να έχουν επαφή με τα παιδιά τους και αν ανακαλύψουν ότι δέχονται επιθέσεις φραστικές ή σωματικές στο σχολείο να έρθουν άμεσα σε επαφή με τους εκπαιδευτικούς. Ποτέ δεν ερχόμαστε σε άμεση επαφή με το παιδάκι που προκαλεί το πρόβλημα, ούτε και με τους γονείς του παιδιού, χωρίς να ενημερώσουμε πρώτα το σχολείο για το πρόβλημα. Τα παιδιά πολλές φορές είναι σκληρά με αυτό που τους φαίνεται διαφορετικό, λόγω του ανώριμου της ηλικίας τους και δεν σχετίζεται αυτό μόνο από το αν έχουν σωστή ανατροφή από την οικογένεια. Σε κάθε περίπτωση, ο εκπαιδευτικός είναι κυρίως υπεύθυνος να εντάξει ομαλά στην ομάδα της τάξης καθε παιδάκι και να αποφύγει εντέχνως τις αντιπαλότητες και την περιθωριοποίηση κάποιων παιδιών.
Νίκη και Ολίβια σας ευχαριστώ πολύ για αυτό το κείμενο!Ο μεγάλος μου γιος πάει στην Α Δημοτικού και σχεδόν από την αρχή της σχολικής χρονιάς με ειδοποιούσαν από το σχολείο να τον πάρω γιατί πονούσε η κοιλιά του... προϋπάρχοντος χρόνιου προβλήματος υγείας (νεφρωσικό σύνδρομο), το αποδώσαμε εκεί... αλλά ο πόνος παρέμενε και έτσι κάναμε εισαγωγή και στα 2 νοσοκομεία της πόλης μας (Ηράκλειο Κρήτης) να ψάχνουμε την αιτία χωρίς αποτέλεσμα, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε για μαγνητικές, για επίσκεψη στην Αθήνα σε κάποιο από τα νοσοκομεία Παίδων...δε γίνεται να έχω ένα παιδί να κλαίει κάθε μέρα από τον πόνο της κοιλιάς και να μην το ψάξω... απ'οτι καταλαβαίνω τώρα οφείλεται σε ψυχολογική πίεση που δέχεται από μια ομάδα παιδιών της Β (!!) Δημοτικού στο ολοήμερο... του ανοίγουν την τσάντα και του παίρνουν το φαγητό,του λένε να τους πηγαίνει παιχνίδια (έτσι χάθηκαν τα 2 Bayblade....), τον κοροϊδεύουν γιατί λόγω κορτιζόνης έγινε σαν μπαλόνι ... η δασκάλα του η κανονική τον αγαπάει,τον φροντίζει, έχει κάνει μέγιστο θέμα τα συγκεκριμένα παιδιά, αλλά η δασκάλα του ολοήμερου δεν δίνει μία... και όταν της μιλάω μου λέει χίλια δυο άσχετα, λες και μου απαντάει παιδί του δημοτικού... δεν με ενδιαφέρουν τα άλλα παιδιά πια, κουράστηκα... είμαι δίπλα στο παιδί μου και ευτυχώς πια τον βλέπω πως αυτές τις μέρες τους διώχνει με ένα "εξαφανίσου από μπροστά μου, δεν θέλω τέτοιους φίλους"... αλλά μανούλες δεν περίμενα να αντιμετωπίσω τέτοια θέματα στην πρώτη δημοτικού... συγγνώμη αν σας κούρασα...
Καλησπέρα και από μένα!! Συγχαρητήρια!!!!Θίγετε ένα πολύ ευαίσθητο θέμα που, κακά τα ψέματα, μας ακολουθεί ,όχι μόνο στα παιδικά μας χρόνια, μα, λίγο ως πολύ ,σε όλη μας την ζωή. Καλώς ή κακώς, το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και τα παιδιά ,ο καθρέφτης της οικογένειας στην οποία το κάθε ένα από αυτά ανήκει. Είναι γεγονός πως όπως συμβαίνει παντού ,έτσι και στο σχολείο, επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας δηλ, ο ισχυρότερος , ο πιο μαγκάκος,αν θέλετε, "κερδίζει" ... τι κερδίζει; Αυτό που θέλει να αποδείξει ότι είναι, μα τελικά δεν είναι και το ξέρει. Τα παιδιά που είναι επιθετικά με άλλα παιδιά, προσπαθούν πιθανότατα να καλύψουν αυτό που η οικογένειά τους δεν τους παρέχει: Αρκετή αγάπη ,ηρεμία και αφοσίωση. Δεν είναι λίγοι οι γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους να γίνουν κάτι που δεν είναι. Ακούω αρκετά συχνά, γονείς ,να λένε στα παιδιά τους πως πρέπει να "είναι οι καλύτεροι μαθητές απ' όλα τα παιδιά" ,πως οφείλουν "να καλλιεργούν περισσότερες δεξιότητες στις οποίες και πρέπει και να διακρίνονται", τα συμβουλεύουν "να επιβάλλονται" και να είναι αυτά που θα έχουν το πάνω χέρι σε σχέση με τα άλλα παιδάκια.Να είναι οι αρχηγοί,οι καλύτεροι, οι πρώτοι των πρώτων (αν γίνεται) γιατί;; Γιατί είναι...τα δικά τους παιδιά και έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα. Κοντολογίς, κάποιοι γονείς θεωρούν τα παιδιά τους ,προέκταση του εαυτού τους και βγάζουν σε αυτά απωθημένα από τα δικά τους βιώματα. Αυτά με τη σειρά τους πιέζονται να αποδείξουν πως είναι πράγματι, αυτό που οι γονείς τους θέλουν να είναι .Προσπαθούν δηλ αυτά τα παιδιά να υπερβούν τον εαυτό τους, να φτάσουν εκεί που οι ανικανοποίητοι γονείς τους επιθυμούν και κοροϊδεύοντας άλλα παιδιά (κοντούλικα, παχουλά, αδύναμα, φοβισμένα, ντροπαλά,ευγενικά,ήρεμα, φτωχά ίσως και κακοντυμένα) νομίζουν πως γίνονται κάτι σπουδαίο.Η σύγκριση θεωρούν πως πρέπει να είναι προς όφελός τους, κρίνουν κοροϊδεύουν,πειράζουν για να δείξουν πως είναι κάτι "ανώτερο". Να αποδείξουν στους γονείς τους πως είναι "τα καλύτερα ,τα εξυπνότερα ,τα πιο αποδοτικά" στο σχολείο τους και όταν αυτό δεν το καταφέρουν και οι γονείς δεν ικανοποιούνται, προσπαθούν ,σαν μια έσχατη προσπάθεια,να επιβεβαιώσουν την αγάπη των γονιών τους με το να υποκρίνονται πως είναι κάτι που ...δεν είναι.Υποκρίνονται για να κερδίσουν ένα "μπράβο παιδί μου", υποκρίνονται γιατί διαισθάνονται πως οι γονείς τους θέλουν άλλα από αυτά, που όμως δεν έχουν!!Και πιέζονται!!!Τα λυπάμαι αυτά τα παιδιά γιατί δεν αποδέχονται τον εαυτό τους και πάνε στο αντίθετο άκρο: γίνονται αυθάδη,απείθαρχα, επιθετικά, επικριτικά και δυστυχώς πολλά από αυτά ίσως και να αναπτύσσουν σοβαρά συμπλέγματα κατωτερότητας. Ένα ευγενικό και ήσυχο παιδί, φαντάζει στα μάτια τους ανίσχυρο, κουτό ίσως και μαλθακό γιατί έχουν μάθει από το σπίτι τους πως η ευγένεια είναι δείγμα αδυναμίας και οι αδύναμοι είναι "κακό πράγμα". Φυσικά, γιατί δεν έχουν διδαχθεί ποτέ την ήρεμη δύναμη. Πώς πρέπει να αντιδρά σε αυτήν την περίπτωση το παιδί μας; Άποψή μου: Να αποστασιοποιείται και να προσπαθεί να μην δίνει σημασία στο παιδί που το κοροϊδεύει. Να προσπαθήσει να σκεφτεί πως το άλλο παιδί προβάλλει δικά του προβλήματα και πιέσεις σε εκείνο και πως αν δεν είχε προβλήματα από την ίδια την (τοξική) οικογένειά του πιθανώς να μην αντιδρούσε έτσι βίαια και να ήταν ισορροπημένο. Φυσικά το παιδί μας και πρέπει να μιλήσει ,φυσικά να μας ενημερώσει και οπωσδήποτε πρέπει να αντιδράσει (ιδίως αν του ασκηθεί σωματική βία ΟΦΕΙΛΕΙ να αμυνθεί ) αλλά πρέπει να κατανοήσει πάνω απ' όλα πως η ευγένεια, η κατανόηση και η αγάπη είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ δύναμη. Είναι σπάνια χαρίσματα αυτά, που μπορούν και καθηλώνουν τον περίγυρο αλλά και προστατεύουν το ίδιο το παιδί μας πνευματικά ,ψυχικά και -αν χρειαστεί-και σωματικά! Φυσικά και είμαστε υποχρεωμένοι ως γονείς να διδάξουμε ήθος και αγάπη στα παιδιά μας αλλά από την άλλη υποχρεούμαστε να τα διδάξουμε και σθένος, προκειμένου να "αντέξουν" τα χτυπήματα που θα δεχθούν γιατί δεν θα γίνονται πια το ψυχολογικό παιχνιδάκι ή το όποιο απωθημένο των επιθετικών παιδιών. Υ.Γ.Πολλοί ζωγράφοι, απεικόνισαν την Αγάπη ,όπως και την Ελευθερία να κρατούν σπαθί, σύμβολο δύναμης αλλά και προστασίας από κάθε είδους επιβουλή! Η Αγάπη και η Ελευθερία, είναι πάνω απ' όλα σύμβολα Δύναμης!
Το παιδάκι μου μεγαλώνει ακόμη στην κοιλιά μου, αλλά με προβληματίζει αυτή η κατάσταση πολύ. Δυστυχώς πιστεύω πως οι γονείς στους οποίους απευθύνεται το άρθρο σου δεν μπαίνουν καν στο eimaimama, και αν μπαίνουν δε θα μπουν στον κόπο να το διαβάσουν ολόκληρο. Περιτριγυριζόμαστε από ανθρώπους που θεωρούν "μαγκιά" το να παρκάρουν στη θέση αναπήρων ή στη διάβαση, που δεν ασχολούνται με το αν το παιδάκι τους αν και νήπιο ακόμα ενοχλεί τα άλλα παιδάκια με το να τους παίρνει πράγματα, σπρώχνει κλπ. "επειδή είναι παιδιά". Όταν σου λείπουν στοιχειώδεις κανόνες συμβίωσης με τους συνανθρώπους σου, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο, προφανώς και δεν θα το περάσεις στα παιδιά σου... Θα σε αντιγράψουν τη στιγμή που νομίζεις ότι δε βλέπουν, παρακολουθούν όμως τα πάντα. Δυστυχώς αυτές οι συμπεριφορές δε θα εκλείψουν, στο χέρι μας είναι να ασχοληθούμε με τα δικά μας και μόνο παιδάκια.
"""Δεν ξέρετε πως εγώ δεν φταίω…. σε τιποτα, να έχω ενα παιδί “εξαίρεση” ενώ θα έπρεπε να είναι ο “κανόνας”; """ αυτη η φραση σου τα λεει ολα...ποσες φορες το εχω αναρωτηθει....
Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί αυτό που θα σου πω, αλλά αυτά που μαθαίνουν τα παιδιά τους και για τα οποία είναι περήφανοι, αύριο θα τα λουστούν οι ίδιοι!!!Έχω ακούσει γονείς να μου λένε ότι ζούγκλα είναι πρέπει να μάθουν οχι μόνο να επιβιώνουν αλλά να είναι και αυτοί που πατούν πάνω στους άλλους, έχω δει όμως ότι τελικά αυτό γυρνάει σε βάρος τους, δυστυχώς ζούμε σε χρόνια ασυδοσίας όπου τα παιδιά είναι θεοποιημένα και για αυτό τους επιτρ΄΄επονται όλα ακόμη και να βλάπτουν τους συνανθρώπους τους. Συνέχισε τη καλή δουλειά που κάνεις με τα παιδιά σου και θα δεις που στο μέλλον θα ξεχωρίζουν σαν διαμάντια.
δυστυχως γινονται και στο προνηπιο... η κορη μου 4,5 χρονων "πιεζεται" ψυχολογικα απο συμμαθητρια της που της υποδεικνυει με ποια αλλα κοριτσακια μπορει να παιζει... κλικες σε ολο τους το μεγαλειο!!! Και το καλυτερο οταν το σχολιασα μεταξυ αστειου κ σοβαρου στις αντιστοιχες μαμαδες η απαντηση ηταν "κοιτα να το συνηθισεις, στο δημοτικο γινονται χειροτερα..." Οποτε, τι να πεις στα παιδια οταν απο το σπιτι υπαρχει αυτη η αντιληψη?
ΘΑ συμφωνήσω κι εγώ οτι όλα ξεκινούν από το σπίτι. Έχω κι εγώ δυο παιδιά. Ο μεγάλος, 10 χρονών τώρα, είναι πολύ ευγενικό παιδί και αυτό, απ' ότι ξέρω, δεν του έχει δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα στο σχολείο. Οι δασκάλες και η διευθύντρια συχνά μου δίνουν συγχαρητήρια για την ευγένειά του. Μαμάδες μου είπαν παλαιότερα πως είναι "ιππότης"!! Δεν τα λέω για να περιαυτολογήσω, αλλά γιατί σε μια συζήτηση με τους δασκάλους του σχολείου και γονείς με θέμα την επιθετικότητα στο σχολείο η Διευθυντήρια έφερε ως παράδειγμα τον γιο μου "Γιατί αυτός δεν έχει δημιουργήσει πρόβλημα ποτέ, γιατί δεν έχει τσακωθεί ποτέ?" (οχι μικροδιαφωνίες για καυγάδες μιλάμε) και απάντησε μια μαμά "γιατί είναι χαζό!!!" Πως λοιπόν το δικό της παιδί να μην μαλώνει καθημερινά με άλλα παιδιά αφού θεωρεί ότι το παιδί που δεν μαλώνει είναι χαζό?
Καλημέρα σας μανούλες κι από μένα!!!! Έχοντας διαβάσει τους προβληματισμούς σας, έρχομαι να πω, καταρχήν, ότι τους συμμερίζομαι απόλυτα. Έχοντας πέσει "θύμα" του bullying σαν παιδί στο σχολείο (για τους καλούς βαθμούς, για τα γυαλιά, για το βάρος μου) και μεγαλώνοντας ένα κοριτσάκι που σήμερα είναι 2 ετών, δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι όταν σκέφτομαι το μέλλον. Τι να πω, μου φαίνεται ότι τα πράγματα έχουν αγριέψει πολύ περισσότερο από ότι παλιότερα. Θυμάμαι ότι στην εποχή μου, άντε τα ζωηρά, άτακτα και ανυπάκουα παιδιά της τάξης να ήταν το πολύ τρία. Σήμερα, βλέπω ότι αυτό έχει γίνει κανόνας. Και θεωρώ, βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα, ότι κάπου έχουμε ξεφύγει σαν γονείς. Πρέπει να δώσουμε μεγάλη προσοχή στα ερεθίσματα που παίρνουν τα παιδιά μας από μικρά, είτε από την τηλεόραση και το ίντερνετ (που είναι πια -καλώς ή κακώς- αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και δεν μπορούμε να τα απομονώσουμε από αυτό) είτε, κυρίως, από τις δικές μας συμπεριφορές. Μήπως δεν ενδιαφερόμαστε αρκετά;; Πώς γίνεται να υπάρχει όλη αυτή η επιθετικότητα και η κακία;; Δεν θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει, στιγματίζοντας τον διπλανό του επειδή προέρχεται από άλλη χώρα, επειδή ζυγίζει περισσότερο ή οι επιδόσεις του στο σχολείο είναι καλύτερες. Προσέξτε!!!! Προσέξτε πολύ!!!!! Είναι τόσα πολλά αυτά που εν αγνοία μας λέμε ή κάνουμε και, τελικά, μπορεί να οδηγήσουν τα παιδιά μας στο να πιστεύουν και να καλλιεργούν μέσα τους λάθος απόψεις. Κλείνοντας, θα επαναλάβω αυτό που είπε η μαμά Νίκη "να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας για να δίνουν αγάπη". Μπορεί, να μη τα βρουν εύκολα στη ζωή τους και να χρειαστεί να παλέψουν πολύ για να κατακτήσουν αυτά που θέλουν, αλλά ας τους μάθουμε να κάνουν το σωστό για να είναι, τουλάχιστον, "καθαροί" και ΚΑΛΟΙ άνθρωποι.
Πόσο συμφωνώ μαζι σου!!! Πιστεύω όμως ότι οι αρχές και η ευαισθητοποίηση των παιδιών είναι κυρίως θέμα της οικογένειας. Αλλα όχι μόνο με την συζήτηση .... Κυρίως με την δική μας συμπεριφορά η οποία αντιγράφεται από τα παιδιά μας. Τι κι αν πω στις κόρες μου να σέβονται όλους τους ανθρώπους...εάν εγω η ίδια δεν το πράττω καθημερινά; Τα παιδια μου θα μάθουν ότι άλλα λέμε θεωρητικά κι άλλα κάνουμε... Τα παιδια μου κάνουν παρέα με παιδια απο άλλες εθνικότητες, με παιδια "χαρισματικά" , και με παιδια άλλου χρώματος δέρματος.... Μόνο κερδισμένα έχουν βγει απο αυτές τις συναναστροφές και είμαι περήφανη γι αυτές αλλα και για μένα. Κάποιες φορές όταν τα παιδιά μου έχουν πληγωθεί απο κάποια άλλα παιδια αναίτια, έχω σκεφτεί ότι πρέπει να είναι πιο σκληρές γιατι η κοινωνία που ζούμε είναι δυστυχώς ζούγκλα... Αλλα μετα λέω ότι η ευαισθησία δεν είναι τελικά αδυναμία αλλα χάρισμα και τα άτομα που έχουν ανθρωπιά μέσα τους θα γίνουν ευτυχισμένα και ολοκληρωμένα πλάσματα. Τι να το κάνω να γίνω σκληρός αλλα να μην νιώσω την μαγεία που σου προσφέρουν κάποια συναισθήματα , όπως η ευτυχία πουνοιωθεις όταν κάνεις με μια μικρή σου πράξη ευτυχισμένο έναν συνάνθρωπο σου; Όποιος έχει νιώσει αυτο το συναίσθημα θα καταλάβει πόσο ανούσια είναι όλα τα άλλα....
Καλημέρα κορίτσια! Νίκη συμφωνώ και αντιμετωπίζω κι εγώ ένα μικρό προβληματάκι με το κοριτσάκι μου μου είναι σχεδόν 2,5 και πάει παιδικό και δεν αντιδρά στα παιδάκια που τη χτυπάνε, γιατί η ίδια δεν έχει μάθει να χτυπάει και να σπρώχνει. Και με μεγάλη λύπη ακούω και τον άντρα μου ακόμα να της λέει "να χτυπάς κι εσύ, μην κάθεσαι να τις τρώς!". Πραγματικά δε θέλω το παιδί μου να μάθει να χτυπάει, αλλά ούτε μ' αρέσει να τις τρώει και να κάθεται... δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω... Αυτό που θα ήθελα να καταθέσω κι εγώ αναφέρθηκε κι από κάποια άλλη φίλη πιο πάνω... τα παιδιά μας θα γίνουν αυτό που βλέπουν από μας... όσο κι αν προσπαθήσεις με συζήτηση, οδηγίες και αγάπη να το κάνεις π.χ. να μην είναι ρατσιστής, αν στην παιδική χαρά βλέπεις ένα σκούρο παιδάκι και δεν το αφήνεις να πλησιάσει, το παιδί σου αυτή τη συμπεριφορά θα αντιγράψει. Μπορείς όσο θες να του λες, ή και να το μαλώνεις, για να μη βρίζει, αλλά όταν στο αυτοκίνητο εσύ μπινελικώνεις τον μπροστινό σου, το παιδί σου αυτή τη συμπεριφορά θα αντιγράψει. Μαζί με το κοριτσάκι μου προσπαθώ να "εκπαιδεύσω" και τον άντρα μου, αλλά και τον εαυτό μου: για να γίνει το παιδί μας καλός άνθρωπος, πρέπει κατ' αρχήν εμείς να γίνουμε καλύτεροι. Αυτό είναι το πραγματικά δύσκολο. Το να δίνεις οδηγίες και να συζητάς με το παιδί είναι εύκολο. Το να βάλεις τον εαυτό σου κάτω απ' το μικροσκόπιο, να αναγνωρίσεις τις δικές σου αδυναμίες και να προσπαθήσεις να τις διορθώσεις και να ΑΛΛΑΞΕΙΣ πραγματικά... αυτό, φιλενάδες, θέλει βαριά αρχ@?$!... Εύχομαι πραγματικά για μένα, και για όλες όσες σκέφτεστε κάπως έτσι, η μητρότητα να είναι η αφορμή να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, εμείς καταρχήν. Τα παιδιά μας θα γίνουν ό,τι βλέπουν...
Καλημέρα σε όλες τις μανούλες και μη που μοιράζονται τις ανησυχίες τους.Μαμά Νίκη σήμερα έφερες μπροστά μου έναν από τους μεγαλύτερους φόβους μου. Εγώ έζησα τον ρατσισμό τον παραπάνω κιλών αλλά ευτυχώς λόγω καλών βάσεων από το σπίτι δεν με πείραξε.Ένα από τα παιδιά που συνήθιζε να με φωνάζει φάλαινα ήρθε αντιμέτωπο μαζί μου 2 φορές και μία η μαμά του.Σαν χοντρό παιδί εγώ έγινα πρόεδρος δεκαπενταμελούς αυτός τίποτα και όταν τα σχολικά χρόνια πέρασαν και πήγα για δουλειά στο ακτινολογικό του νοσοκομείου της πόλης μου με πλησίασε μία συνάδελφος νοσοκόμα να μου ζητήσει χάρη να ακτινογραφήσω το πόδι του γιού της που χτύπησε στη μπάλα, για να με καλοπιάσει με ρώτησε πόσο χρονών είμαι και πως με το γιο της πρέπει να είμαστε συνομήλικοι όταν λοιπόν το όνομα του έφτασε στα χέρια μου της είπα πως τον ξέρω....και μου είπε "δεν έχω πολύ καλό παιδί?Το καλύτερο χάρη στο γιό σου δεκάδες παιδάκια έφευγαν κάθε μέρα με τα δάκρυα στα μάτια από το σχολείο ευτυχώς για εμάς υπήρχε μία μάνα να μας βοηθήσει να πάμε παρακάτω και όχι να χτυπάμε τα πόδια μας στις αλάνες στα 30 μας χρόνια.Έτσι το μάθημα που θέλω να δώσω στο παιδί μου είναι να μην υποτιμά κανέναν γιατί όλοι έχουν ευκαιρίες σε αυτή τη ζωή και ποτε δεν ξέρεις που θα τους συναντήσεις αλλά μετανιώνω και για το μπάτσο που δεν του έδωσα λόγω ανατροφής μιας και ήταν του χεριού μου. φιλιά η μαμά φάλαινα
Καλημέρα σε όλες τις μαμάδες και μπαμπάδες. Περνάω το ίδιο θέμα με το γιο μου..΄Πάντα τον συμβούλευα να σέβεται τα άλλα παιδιά, να τα βοηθάει, να μην κάνει στους άλλους αυτά που δεν του αρέσουν να του κάνουν και άλλα τέτοια.Και "έπιασε"!Είναι ένα πολύ εθαίσθητο,καλό και ευγενικό παιδί που όμως αντιμετωπίζει όλα τα υπόλοιπα που είναι μαγκάκια, που του ρίχνουν μπουνιές για πλάκα,που τον ρίχνουν στις λάσπες κατα λάθος και άλλα τέτοια ευχάριστα. Ο γιος μου είναι πέμεπτη δημοτικού και αναρωτιέμαι μήπως παραείναι μαλθακός για αγόρι;Μέχρι τα μέσα της φετινής χρονιάς δικαιολογούσα όλες τις καταστάσεις ότι δηλαδή είναι παιχνίδι και σάγαπάνε και μην στεναχωριέσαι κλπ κλπ κλπ Κάποια μέρα όμως που μου τα έλεγε έκλαψε τόσο πολύ και τσιρίζοντας μου είπε να μην ξαναμιλήσω για αυτό το θέμα. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα μέσα μου όλη την αδικία και την πίκρα που αισθάνεται σχεδόν κάθε μέρα.Θίγεται ο ανδρισμός του να τον βλέπουν τα κορίτσια σε αυτή την κατάσταση και τέλος πάντων γιατί να είναι ευγενικός όταν όλοι οι άλλοι δεν είναι;Του είπα κι εγώ λοιπόν όποιος σε χτυπήσει, χτύπα κι εσύ.Να δούνε ότι απλώς τους ανέχεσαι αλλά αν θέλεις ξέρεις κι εσύ να δέρνεις.Τι ξεστόμησα;;Σε ένα λεπτό ισοπέδωσα όλα τα λόγια που έλεγα τόσα χρόνια..Η δασκάλα σηκώνει τα χέρια,τους μαλώνει καθημερινά, οι μάνες στον κόσμο τους."Το δικό μου παιδί ζει σ'ενα ήρεμο περιβάλλον που ούτε τον τόνο της φωνής μας δεν ανεβάζουμε"αυτά μου είπε η μάνα του μεγαλύτερου ταραξία και νταή της τάξης...Γίνανε μέσα σ'ενα μήνα 3 ομιλίες για το σχολικό εκφοβισμό.Καμιά μαμά από τα παιδιά που δημιουργούν πρόβλημα δεν ήρθε, δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να ξέρουν ότι το ζήτημα αφορά ΑΥΤΕΣ! Δεν θέλω να έχω ένα παιδί νταή αλλά ούτε ένα παιδί που τις τρώει και κλαίει σιωπηλά.Σίγουρα το δεύτερο είναι πιο δυστυχισμένο...
Μοιράζομαι τον προβληματισμό σου και το θυμό σου μερικές φορές.. Εσύ το εντοπίζεις στον εκφοβισμό εγώ το γενικεύω. Η μικρή μου είναι προνήπιο και με εκφοβισμό δεν έχουμε έρθει σε επαφή ακομη. Αναρωτιέμαι τον τελευταίο καιρό αν κάνω καλά που μεγαλώνω τις μικρές μου με γνώμονα το σεβασμό, τους καλούς τρόπους, να αναγνωρίζουν την θέση τους, τα λάθη τους, την ευθύνη τους, να είναι δίκαιες, να μπαίνουν στη θέση του άλλου, να αγαπάνε τη ζωή, να εκτιμάνε απλά πράγματα κλπ κλπ βλέποντας γύρω μου την διάχυτη ατμόσφαιρα.. γκρίνιας, κακομοιριάς, σύγκρισης, φθόνου, βολέματος, μετάθεσεις ευθυνών ακόμη δυστυχώς σε αυτές τις δύσκολες εποχές ακόμη περισσότερο. Ακόμη και σε γονείς που κατά τα άλλα μαθαίνουν στα παιδιά τους να σέβονται τον δίπλα στο σχολείο. Άρα βλέπω ακόμη και περιπτώσεις που οκ.. μαθαίνουν το παιδί τους να σέβεται το φτωχό, ή τον αδύναμο.. αλλά δεν του μαθαίνουν δια του παραδείγματος να σέβεται τη χώρα του, τον συνάδελφο και τον ίσο του. Καταλήγω ότι καλά κάνω γιατί μόνο αυτό ξέρω να κάνω.. δεν ξέρω να τις μάθω να κοιτάνε την πάρτη τους γιατί εγώ δεν το κάνω... Όμως βλέποντας πόσο ταλαιπωριέμαι και στεναχωρούμαι εγώ καθημερινά με τη βλακεία του κόσμου.. αναρωτιέμαι τι δεν έχω εγώ για να αντέχω και τι πρέπει να τους δώσω για να αντέξουν. Αυτό το ρομαντικό αν όλοι αλλάζαμε λίγο .. θα άλλαζε κάτι δεν το πιστεύω πια... Η δική μας γενικά μεγάλωσε με την ελπίδα ότι θα ήταν καλύτερη από την προηγούμενη .. τελικά καλοί ήμασταν στα λόγια αλλά στην πράξη. . .τι βλέπετε γύρω σας ?? Προτεραιότητα στη δική μας ζωή έχει ο ποιότικός χρόνος το να περνάμε καλά με τα παιδιά μας, ο μπαμπάς τους να είναι μαζί μας και να είμαστε μια αγαπημένη οικογένεια. Μάλιστα προ κρίσης είχαμε πάρει την απόφαση σε κάποια φάση ότι θα ζούμε με λιγότερα λεφτά για να έχουμε περισσότερο χρόνο και ότι θα προσπαθήσουμε να μην διογκώνουμε τις ανάγκες μας. Θα μου πεις ήσουν τυχερή τότε στην κατηγορία που είχες επιλογή να το κάνεις.. οκ ναι ..αλλά πόσους ξέρετε που το έκαναν? Που άφησαν πίσω ένα καινούριο αυτοκίνητο ή κάτι έξτρα ενώ μπορούσαν να το πάρουν μόνο και μόνο για να έχουν χρόνο ? (ανταυτού ένα σωρό δάνεια για πράγματα που ουδεμία σχέση με την αξία και την ποιότητα ζωής πάρθηκαν) Αναρωτιέμαι και εγώ λοιπόν τι σημασία έχει που παλεύω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν στις ιδανικότερες συνθήκες? μέχρι πιο σημείο τα κάνω υγειή και συγκροτημένα και από πιο σημείο τα κάνω ευαίσθητα και χωρίς εφόδια? Πρόσφατα έριχνα μια ματιά σε σχολεία και ήταν ένα πχ που προάγει την συνεργασία την ομαδική δουλειά κλπ κλπ ... και μου άρεσε πολύ σαν ιδέα.. και άρχισα να σκέφτομαι και πες ότι το πήγα εκεί.. και πες ότι την έμαθε.. με ποιόν θα συνεργαστεί? Μεγάλωσα αγαπώντας τη συνεργασία γιατί μου πήγαινε.. δυστυχώς όμως σε όλη μου τη ζωή ελάχιστες φορές ήμουν τυχερή να βρω σε επίπεδο δουλειάς άτομα συνεργατικά. Ίσως και να ξέφυγα λίγο .. αλλά με απασχολεί το γενικότερο θέμα που θέτεις.. πως να μεγαλώνεις ένα παιδί με αξίες μέσα σε ένα ευρύτερο πολυεπίπεδο μπάχαλο.
Αγαπητές μανούλες,είμαι μια μαμά που μεγάλωσα 2 κορίτσια και πέρασα σε κάποιο βαθμό αυτά που περιγράφει η Νίκη.Αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι όσο ρατσισμό και βία κι αν υποστούν τα παιδιά,με τη δική μας καθοδήγηση,θα μπορέσουν να κρατήσουν ακέραιο το χαρακτήρα τους και την προσωπικότητά τους.Μπορεί να στεναχωρηθούν για λίγο όμως αυτό είναι σίγουρο οτι θα ξεπεραστεί όταν υπάρχει πίσω μια οικογένεια με ήθος και αρχές όπως τα λέει η Νίκη.Μην προσπαθείτε να αλλάξετε το χαρακτήρα του παιδιού σας ενθαρρύνοντάς το να είναι επιθετικό για να ανταπεξέλθει,μην αγανακτάτε,μη θυμώνετε και μην παρασύρεστε και γενικά μην τρελαίνεστε.Τα παιδιά σαυτη την ηλικία γύρω στα 10 είναι πολύ σκληρά και υπάρχουν στιγμές που σε πνίγει το δίκιο.Ψυχραιμία.Η συμβουλή μου στα παιδιά μου ήταν "μην ανταποδίδεις ποτέ αυτό που σου κάνουν","μην κάνεις ποτέ κάτι που δεν σαρέσει ή δε συμφωνείς,επειδή το κάνουν όλοι" και τέλος "διάλεξε τους φίλους σου,αν δε σαρέσει κάποιος φύγε".Τώρα που μεγάλωσαν αρκετά πιστεύω ότι έκανα καλά.Και βέβαια όπως είπαν κι άλλες μανούλες το ζωντανό παράδειγμα είμαστε εμείς,όχι λόγια,έργα.Ελπίζω να μη σας κούρασα.Ευχομαι να είστε όλες καλά και να έχετε δύναμη να κρατάτε τις αρχές της οικογένειάς σας,ό,τι και να γίνει.Ετσι τα παιδιά σας θα είναι πάντα κοντά γιατί η πολλή δουλειά γίνεται μέσα στην οικογένεια.Καλή δύναμη και μην χάνετε την αισιοδοξία σας,έχετε πολύ δρόμο μπροστά!!
Αν και το μωράκι μου είναι μόλις 2μήνων από τώρα σκέφτομαι τα περί σχολειού,βέβαια έχουμε ακόμα δρόμο...Μαμα Νίκη έχεις δικαιολογημένο θυμό σε μία κοινωνία που δυστυχώς είναι διαλυμένη η σωστή συμπεριφορά είναι κάτι το δυσεύρετο,πιστευώ όμως πως όταν ένα παιδί έχει γερά θεμέλια από το σπίτι μπορεί να ταρακουνηθούν αλλά δεν πρόκειται να γκερμιστούνε. Παραθέτω ένα δοκιμαντέρ που το βρήκα πολύ ενδιαφέρον δείτε το και έσεις... http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=wEGLNxiGJm8
Το βιωνω καθημερινα, οταν η εξαχρονη μικρη μου στο σχολειο απανταει με "ναι, παρακαλω" και "οχι, ευχαριστω"΄και την κοιτανε σαν εξωγηινη τα αλλα παιδακια. Κι εκεινη ερχεται σπιτι ολο απορια γιατι την κοροιδευουν. Επισης κοροιδευουν το επιθετο μας διοτι θυμιζει ζωακι. Δεν το κανουν μεμονωμενα ατομα. Απο τα 16 παιδακια της ταξης (μειον ενα η κορη μου και αλλο ενα η φιλη της) τα υπολοιπα 14 παντα βρισκουν αφορμη να την κοροιδεψουν. Για την ιστορια, η κορη μου εχει υψηλοτερο δεικτη IQ απο το πιο εξυπνο παιδι με αποτελεσμα να δυσκολευεται πολυ να επικοινωνησει με τα συνομηλικα της. Κι αυτο ειναι αλλος ενας λογος να την κοροιδευουν επειδη πολλες φορες λεει πραγματα "ακαταλαβιστικα" για τους αλλους. Νομιζω παντως, οτι αυτο που κυριως φταιει φυσικα και ειναι οι γονεις, αλλα οχι γιατι μας τη "βαρεσε" και αδιαφορουμε για τα παιδια μας (φυσικα υπαρχουν και τετοιοι που γιναν γονεις ετσι για τους τυπους), αλλα γιατι δουλευουμε 2 και 3 δουλειες για να τα βγαλουμε περα και τα παιδια μεγαλωνουν με γιαγιαδες και παππουδες, θειες, baby sitters, μονα τους κτλ με συνεπεια να χανονται καπου τα ορια. Εξακολουθω να επιμενω στο να ειναι η κορη μου ευγενικη, με ηθος και αξιες κι ας την κοροιδευουν στο σχολειο. Πιστευω οτι παιρνει αρκετη αγαπη στο σπιτι για να νικησει τα κομπλεξ των αλλων. Νομιζω πως επαψε και να τη νοιαζει πια. Και τους αποστομωνει ολους λεγοντας "Κι αν με κοροιδευεις δε με νοιαζει. Αυτο που ηρθα να κανω, θα το κανω"..
Κι ο δικος μου ειναι σχεδόν 4, από τα 2 που καταλάβαινε καλά του εμαθα να σέβεται τους μεγαλύτερους, να μήν χτυπάει χωρίς λόγο άλλα παιδιά και να μοιράζεται σωστά τα πράγματά του. Τώρα ομως που παει και παιδικο βλέπω οτι η συμπεριφορά του φτάνει στο άλλο άκρο, οταν τον χτυπήσει καποιο παιδακι εκεινος κλαιει και λέει 'ααα ο τάδε με χτυπησε' και αυτο γιατι απλά εκεινος δεν θέλέι να χτυπησει. Οπότε προκειμενου να γινετε θυμα τώρα του λέω οταν σε χτυπάνε χτυπα κι εσυ, του λέω συνέχεια να μαθει να υπερασπιζεται τον εαυτο του, οτι δεν εχει δικαιωμα κανενας να σε πονάει χωρίς λόγο, ούτε να σε κοροιδεύει, ουτε να παιρνει τα πράγματα σου. Προσπαθω να του ενισχυσω την αυτοπεποιθηση να μαθει να αμυνεται. Και να προτιμώ αργότερα να πλακωθει και στο ξυλο με καποιον γιατι του πειραξε την τσαντα ή τον είπε φυτο, παρά να κατεβασει κατω το κεφάλι και να το δεχτεί. Το θέμα ειναι να μην ξεκινάει εκεινος τους καβγάδες και να ξέρει οτι όπως θέλει να τον σεβονται οι άλλοι να σεβεται και εκεινος αυτους...Ελπίζω να τα καταφέρω...
Αγαπητή Μανούλα θα συμφωνήσω και εγω με μια άλλη κοπέλα που προαναφέρθηκε στο σχόλιο σου και θα σου πω φιλικά και με πολυ αγάπη, και ας μην σε ξέρω, οτι καλό θα ηταν να μην κρίνουμε πριν σκεφτούμε. Και αν εσυ δεν έχεις αφήσει το παιδάκι σου ποτέ σε μια " 70χρονη" οπως εγραψες τότε μπράβο εισαι απο τις τυχερες. Γιατι αξίζει να σου πω οτι εμεις οι υπόλοιπες τα αφήνουμε όχι για να πάμε ταξίδια και διακοπές αλλα για να δουλέψουμε γιατι ισως δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αυτοί που ταξιδεύουν πια μόνο για διασκέδαση ειναι λίγοι. Και τέλος για να κλείσω και να μην γίνομαι κουραστική μια συμβουλή κρίνοντας τόσο άδικα εσυ τους άλλους σκέψου μόνο ποσο άδικα και κακοβουλα ισως φερθει κάποτε και το παιδάκι σου ως ενηλικας, όχι μόνο στους γύρω του αλλα ακομα και σε εσένα την ίδια αφού η πρώτη που του το εδειξες ήσουν εσυ. Πάντα φιλικά και εγω.
Ειναι τραγικό να βλέπεις τόσο κακια στις καρδιές των παιδιών που ομως ουσιαστικά δεν ειναι ενα συναίσθημα που τους ανοικει, απλά καθρεφτιζει τις ψυχές και τις συμπεριφορές των ίδιων των γονιών τους. Δυστυχώς σε μια κοινωνία θα υπάρχουν πάντα οι καλοί και οι κακοί οι "έξυπνοι" και οι "κουτοι" έτσι μεγαλώσαμε και εμεις έτσι θα μεγαλώσουν και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Δεν μπορούμε και δεν ειναι εφικτό ξαφνικά να διορθωθούν όλα δια μαγείας. Το μυστικό πιστεύω οτι ειναι να οπλιζουμε τα μικρά μας με όση καλοσύνη και όση αγάπη έχουμε. Να τους εξηγούσε οτι δεν πειράζει εάν τα κοροϊδευουν γιατι σκέφτονται ή φέρονται διαφορετικά. Να τους πούμε και να τους περάσουμε οτι τα σχόλια και τα πειράγματα δεν αντικατοπτριζουν την πραγματικότητα άρα δεν πρέπει και να ενοχλούνται. Να συνεχίσουν να ειναι καλοί άνθρωποι και κάποτε όλο αυτο θα το βρουν μπροστά τους γιατι οι καλοί και δίκαιοι άνθρωποι δεν φοβούνται ποτέ τίποτα δεν αισθάνονται άσχημα για τίποτα και έχουν μια καρδούλα και μια ψυχή ήσυχη και καθαρή, με πολλούς και αληθινους φίλους, τις περισσότερες φορές, να τους περιστοιχιζουν. Εγω έτσι μεγαλώνω το μικρό μου και έτσι θα συνεχίσω να κάνω γιατι έτσι θα φτιάχνουμε περισσότερους καλούς ενήλικες και εκείνοι με την σειρά τους ακομα περισσότερους και που ξέρετε ίσως κάποια στιγμή αυτη η ουτοπική φράση " μια κοινωνία αγγελικά πλασμενη" ίσως πάψει να υπάρχει γιατι θα ειναι η πραγματικότητα.
...διάβασα κάτι περί κοινωνικοποίησης στο νηπιαγωγείο-παιδικό....hellooooooo η κοινωνικοποίηση ξεκινάει απο το σπίτι και τέλος! Εμείς μαθαίνουμε στα παιδιά μας να σέβονται, να αγαπάνε, να μοιράζονται...μαμά Νίκη έχεις απόλυτο δίκιο να θυμώνεις! Θα μπορούσα να γράφω ώρες γι αυτο το θέμα όμως δεν θα το κάνω... Θα πω απλά πως όταν μεγαλώσει το παιδι μου και πέσει στην αντίληψη μου τέτοιος γονιός θα του κάνω δωράκι το βιβλίο " Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις" γιατι τέτοιου είδους άνθρωποι δεν έχουν μάθει να κάνουν τίποτα απο τα τρία!!!!
Συγχαρητήρια Νίκη για το πραγματικά ευαίσθητο κείμενο και μακάρι όλοι να είχαν το ίδιο ήθος με σένα. Έστω και μια αναίσθητη ή αδιάφορη μάνα να διαβάσει το κείμενο σου και να προβληματιστεί είναι κέρδος. Συμφωνώ με τα περισσότερα απ'αυτά που έχουν λεχθεί παραπάνω.
Καλησπέρα ή μάλλον καλημέρα Νίκη και σε όλα τα κορίτσια! Δεν είμαι μαμά και δεν ξέρω αν θέλω-φοβάμαι να κάνω παιδιά μέλη αυτής της κοινωνίας. Καθημερινά συναστρέφομαι με παιδάκια, μαμάδες και καθημερινά δυστυχως διαπιστώνω οτι υπάρχουν γονείς που δηλητηριάζουν τα παιδιά τους. Οι έλληνες γονείς του τότε και του σήμερα " είναι αλβανός, είναι βρωμιάρης, είναι ο εγγονός του τάδε, γιός του τάδε, ο προπάππους του έτσι, η προγιαγιά του αλλιώς, είσαι υιοθετημένος-η, είναι από παρένθετη μαμά, η μαμά του είναι αυτό, εκείνο, το άλλο κλπ." όλα αυτά τα συζητάνε μαμάδες στον καφέ με τις φίλες χωρίς καμμια επιφύλαξη, ενδοιασμό, ντροπή μπροστά στα παιδιά, με τον άντρα, την πεθερά μπροστά στα παιδιά!!! Την άλλη μέρα το παιδί στο σχολείο, στην πλατεία, στο γήπεδο, στην γειτονιά συζητάει και λεει στ' άλλα παιδάκια, στην δασκάλα, στον γείτονα αυτά που η μαμά του "έμαθε" χθες που είχαν πάει για καφέ..Αυτό έκανε και η μάνα της/του πριν 30, 40 χρόνια και πιο πίσω ακόμα, το ίδιο κάνουν και αυτοί. Με αποτέλεσμα η ιστορία να επαναλαμβάνεται!!! Όταν εσύ βρίζεις μπροστά στο παιδί Θεούς και δαίμονες και αυτό σε αντιγράφει και εσύ ξεκαρδιζεσαι στα γέλια και το αγκαλιάζες, τι κάνεις? διαιωνίζεις το είδος σου.. Για να μπορέσουμε Νίκη να αλλάξουμε την κοινωνία και τον κόσμο όλο δεν αρκείς εσύ αλλά η προσπάθεια πρέπει να είναι συλλογική και για να είναι συλλογική πρέπει όλες οι μανούλες να κάνουν αυτό που μανούλες σαν και εσένα κάνουν, γιατί αυτές νοιάζονται πραγματικά για τα παιδιά τους και για τον κόσμο που θα αφήσουν στα παιδιά τους!!! Εγώ δεν ξέρω τον τρόπο γιατι όπως σας είπα δεν έχω παιδιά αλλά αγαπάω τα παιδακια, είναι το αύριο αλλά όταν στο αύριο βλέπω αποτυπωμένο το σήμερα και το χθες "ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ"!!! Η δική μας γενιά των 30+, όπως και η προηγούμενη δεν τα καταφέραμε και τόσοοο καλά και ιδού τα αποτελέσματα.. θέλετε και για τα παιδάκια σας μια από τα ίδια? Η κοινωνία δεν αλλάζει μ' ένα μαγικό ραβδάκι, δυστυχώς.. Καλή Επιτυχία Μανούλες!!!
Νίκη, πόσο δίκιο έχεις... Πόσο σε καταλαβαίνω... Είμαι καθηγήτρια και έχω βαρεθεί μες την τάξη να προσπαθώ να διδάξω τρόπους σε κάποια πχ 10χρονα παιδιά, τρόποι και ανθρωπιά και σεβασμός, τα οποία όμως είναι αδύνατο να "διδαχθούν", αν δεν τηρούνται και στο σπίτι, την ίδια την οικογένεια... Αν όταν ενημερώνεις την μητέρα του κουτοπόνηρου πιτσιρικά πχ ότι ο γιός της μονίμως βρίζει 2 κοριτσάκια, υποτιμά, δείχνει ασέβεια ακόμα και σε μένα, και εκείνη σου απαντά "Ναι μωρέ, μου βγήκε ζωηρούλης αυτός, ενώ ο αδερφός του ο καημένος είναι μαζεμένος, τί κρίμα..."
Περασα κ γω τον ρατσισμο του σχολειου.ολα τα παιδια σ'αυτη την ηλικια βγαζουν μια κακια στο κατι διαφορετικο,ποτε δν θα το ξεχασω τον φοβο κ την ντροπη που ενιωθα κ ολα αυτα γτ σαν παιδι ειχα καποια κιλα παραπανω.κ δν μιλαγα κ γω τι χαζη!δν το ειχα πει στους γονεις μου γτ μαλλον ντρεπομουνα!ετσι κ πουν κατι για το παιδι μου πρωτα ο θεος οταν φτασει στην ηλικια του σχολειου θα τους παρει κ θα τους σηκωσει κ τους γονεις κ το πιτσιρικι!
Διάβασα το κείμενο, διάβασα τα σχόλια και αναρωτιέμαι... Που ζείτε κυρίες μου να έρθω κι εγώ;;; Δύο αγόρια μεγάλωσα σε μια μεγαλούπολη και το μόνο που είδα όλα αυτά τα χρόνια από την πλευρά της μαμάς μαθητών είναι ο ρατσισμός! Μη φοβόμαστε αυτή τη λέξη και δεν έχει καμία σχέση με τον ρατσισμό που ζούσαμε στα δικά μας σχολικά χρόνια, που κορόιδευαν παιδιά γιατί φορούσαν γυαλιά, είχαν σιδεράκι ή παραπάνω κιλά! Δυστυχώς η πολύ ευγένεια και η μεγαλοκαρδία κάνει τα παιδιά να είναι τα θύματα άλλων παιδιών. Παιδιά που τα μεγάλωσαν γονείς με διαφορετικές κουλτούρες και ήθη. Και πάλι ΔΥΣΤΥΧΩΣ όσο και να προσπαθούμε μέσω των παιδιών μας να τα εντάξουμε σε μια κοινωνία παραμυθένεια, στην κοινωνία της ισότητας και της αγάπης, είναι φοβερά δύσκολο να πετύχει. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να πληγώνονται τα ίδια μας τα παιδιά. Τα σχολεία είναι ένα κομμάτι της πολιτισμικής κοινωνίας μας αλλά και της φύσης... Ο δυνατότερος κερδίζει!!!! Ίσως καλό θα ήταν να μάθουμε στα παιδιά μας να σέβονται μόνο αυτούς που τους σέβονται. Τους υπόλοιπους ή να τους αγνοούν ή αν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς να τους δείξουν ότι δεν τους φοβούνται, αφού πρώτα προσπαθήσουν να τους συνετίσουν λεκτικά. Δεν έχω ακούσει από δάσκαλο ή καθηγητή κακιά κουβέντα για τα αγόρια μου. Αντιθέτως τα χαρακτήριζαν και τα χαρακτηρίζουν ευγενικά και ώριμα. Ξέρετε όμως πόσες φορές έχουν εμπλακεί σε καυγάδες; Πολλές! Αλλά ποτέ δεν ξεκίνησαν πρώτοι. Πάντα από άμυνα (διασταυρωμένο και από τους εκπαιδευτικούς τους). Δεν ξέρω πως θα με χαρακτηρίσετε αλλά δεν με στεναχωρεί καθόλου αυτό το γεγονός. Θύματα πάντως δεν έγιναν. Αυτό κυρίες μου είναι το κλειδί. Να σέβονται πρώτα τον εαυτό τους και να μην επιτρέπουν σε κανέναν να τον πατάει. Εγωιστικό; ίσως! Απαραίτητο; σίγουρα!
αραγε ολα αυτα τα -μεγαλα πλεον - παιδια που τωρα δερνουν καποιον(απο αμυνα φυσικα) γιατι τους εθιξε το ηθικο,πατριωτικο,οικονομικο,πολιτικο και παει λεγοντας συμφερον,ηταν αλλιως μικροι;μηπως το να συντηρεις,αποδεχεσαι,οποια βια ως μεσο ειναι τελικα το θερμοκηπιο της.Οχι δεν υπαινισσομαι τιποτα για τα παιδια σου απλα αν καταλαβα καλα το αρθρο αυτο ειναι το θεμα:πώς καποιοι γονεις αφηνουν τα πραγματα να συμβαινουν γιατι αλλιως δεν θα επιβιωσει το παιδι τους θεωροντας a priori πως αλλιως θα ειναι στους χαμενους.
Nαί καλή μου lia! Ήταν αλλιώς μικροί! Κυρίως ο μεγάλος μου, 19 ετών τώρα, ήταν ο ήσυχος, ο συνεσταλμένος, ο φύτουλας της τάξης, το εύκολο θύμα! Ήταν αυτός που στα 3 πρώτα χρόνια του δημοτικού τον έκλεβαν, τον κορόϊδευαν και τις έτρωγε! Κλαμένος, αγχωμένος και κλεισμένος στον εαυτό του. Προσπαθήσαμε και εμείς από το σπίτι και οι δάσκαλοι του να αλλάξουμε το καθεστώς που επικρατούσε αλλά μάταια. Μέχρι που αποφάσισε "να καθαρίσει " μόνος του. Το πέτυχε και καμάρωνε. Και ανέβηκε η ψυχολογία του. Και δεν τον ξαναενόχλησε κανείς. Τι παράξενο... ο φύτουλας "τα πήρε"!Κατάλαβαν κάποιοι πως είναι ανεκτικός μέχρι ενός σημείου. Όχι καλή μου! Αυτό δεν το άλλαξα και δεν ήθελα να το αλλάξω... ήθελα να είναι το παιδί μου καλά με τον εαυτό του και χάρηκα που υπερασπίστηκε τον εαυτό του. Δεν υπερασπίστηκε και δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα του αλλά την προσωπικότητα και τον εαυτό του!
τι αλλαξατε εσεις και αλλαξε εκεινος στην πορεια,αυτο πιστευω πρεπει να καταθεσεις.
Συμφωνώ μαζί σου. Το παιδί μου είναι μόλις 3 ετών αλλά τρέμω την στιγμή που θα πάει σχολείο, γι' αυτό τον λόγο. Και αναρωτιέμαι αν τελικά έχει νόημα να διδάσκουμε την ευγένεια των καλών συναισθημάτων και τη μεγαθυμία, ενώ θα έπρεπε να διδάσκουμε στο παιδί μας/στα παιδιά μας να είναι δυναμικά, άφοβα και διεκδικητικά. Αν μη τι άλλο για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τον κάθε ¨Μπούλη" που περιμένει στην γωνία να τα τραυματίσει (σωματικά και ψυχικά)! Από την άλλη πλευρά πιστεύω ότι είναι πολύ λεπτή η γραμμή που χωρίζει τον δυναμισμό από την επιθετικότητα και την διεκδικητικότητα από την καταπάτηση! Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος στην προσπάθεια να κάνεις το παιδί ανθεκτικό (γιατί τελικά αυτός είναι ο στόχος), να σου βγει το χειρότερο αποτέλεσμα και να γίνει αυτό ο "Μπούλης" του σχολείου! Τι να πω.. δεν ξέρω... είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες...
Είμαι πολύ στεναχωρημένη. Αλλά θα έρθει και η ώρα μου να είμαι θυμωμένη, η κόρη μου είναι μόλις 3ων. Γιατί θα θυμώσω και εγώ, το ξέρω.... Εγώ, σε λίγο γίνομαι 30. Και μιλώ στον πληθυντικό στους μεγαλύτερους μου. Το έκανα απο παιδάκι. Και έρχονταν (και ακόμη έρχονται) κάτι παιδάκια και μιλάνε με μεγαλύτερους, λες και είναι κολλητοί τους. ΟΚ, ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται. Αλλά υπάρχει λόγος που ο πληθυντικός στην Ελλάδα λέγεται "πληθυντικός ευγενείας". και όλα ξεκινάνε απο το σπίτι. Αυτό που είπες "Βρε γονείς, και εγώ μαζί σας, όταν τα παιδιά πάψουν να είναι μωρά, σταματάμε να τους μιλάμε; Να τους διδάσκουμε; Να τους μαθαίνουμε το σωστό; Το δίκαιο; Τρόπους; Δικό σας μωράκι ήταν αυτό κάποτε…" το βλέπω και εγώ.... Και δεν βλέπω πως θα διορθωθεί αυτό... και είναι στιγμές που θέλω να σταματήσει ο χρόνος. Η κόρη μου να μείνει για πάντα 3ων, να μην χρειάζεται το μικράκι μου να μεγαλώσει και να αντιμετωπίσει τον κόσμο...
Με συγχωρειτε που θα το θέσω ωμά, αλλά το παιδί σου και το σκυλί σου όπως το μάθεις! Δεν αρκεί να τους πιπιλάμε το μυαλό! Πρέπει και να τους φερόμαστε όπως θέλουμε να μάθουν να φέρονται! Ο γιος μου κοντεύει τα 3 και μιλάει και φέρετε με το σεις και με το σας! Κι αυτό γιατί εγώ του μιλάω και του φέρομαι πάντα έτσι! Συγγνώμη, σε παρακαλώ, εγω δε σου φωνάζω κλπ!!! Πρόσφατα ο πατέρας μου εξέφρασε το θαυμασμό του για τους καλούς τρόπους του εγγονού του και του εξήγησα με ποιό τρόπο έγινε αυτό. Για μένα φταίνε οι γονείς. Βρεθήκαμε με το γιο μου σε παιδική χαρά και πήρε να παίξει με ένα αυτοκινητάκι που ήταν παρατημένο. Το αγοράκι που ήταν δικό του είδε το γιο μου να παίζει και φυσικά έτρεξε να το ζητήσει. Ο γιος μου στην αρχή δεν ήθελε να του το δώσει (κάτι που θεώρησα φυσικό και πήγα να του εξηγήσω ότι δεν είναι δικό μας και πρέπει να το δώσει στο άλλο παιδάκι). Παράλληλα ήρθε και η άλλη μαμά και λέει στο γιο της: "Μην είσαι χαλβάς, βρε, δως του μία και πάρε το παιχνίδι σου"! Ταυτόχρονα γύρισε, με κοίταξε και μου λέει: "Πρέπει να μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό του"! Λοιπόν, ας προσέξουμε σας παρακαλώ, μέχρι ποιό σημείο υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας, γιατί ακόμα κι αυτό είναι επικίνδυνο!
ena pedi exw kai einai MONO 1.5 eton kai epidi perasa sxetika prospata apo aftin tin kolokatastasi ton sxoliwn , mias kai eimai 28 , kai omologo oti to sxoleio akoma kai toar to miso kai den tha giriza pote oute mia mera pisw gia na perasw mia mera stin taksi OUTE GIASTIO .... OMOLOGO pws apo tora pou einai moro ousiastika , exw akrivos tous idious provlimatismous me esena ... Den kserw ti na pw , egw ta onomazw ADESPOTA PEDIA ... megalonoun san tis anemones apo ena simio kai meta , den asxolite kaneis mazi tous kai olo afto to ksespane sta pio adinama i genika afto pou theoroune ekina , sta pio diaforetika pedia .... Pragmatika kai egw den kserw ti tha kanw ekini tin stigmi pou profanos kai se emena tha simvi kati tetio , o theos na me filaei apo ta nevra mou min plakothw me kamia mana i me kamia daskala ....
shmera diavasa mia meleth oson afora gia to bullying sthn ellada tou shmera...kai 8umh8hka ti mou eixe sumvei otan phgaina gumnasio-lukeio prin apo mia dekaetia... eixa gia merika xronia problhma me thn orash mou opote eprepe na kleinw to mati mou me gaza kai na foraw ta mpoukalogualia mou. arketoi summa8htes mou me koroideuane, me sprwxnane (ftunane merikoi) alla eilikrina den me enoiaze, oute edina shmasia...futo me anevazane, futo me katevazane :D :D :D den parapone8hka se kanenan giati polu apla hmoun sthn kosmara mou kai oti legane gia mena htan mpenakis vgenakis, kai auto xarh stous goneis mou. meta apo xronia otan teleiwsame to lukeio, ema8a nea gia autous tous summa8htes mou kai stenaxwrh8hka giati merikoi apo autous htan 'teleiwmenoi' kai hksera apo tote pou me koroideuane oti den ftaine autoi alla oi goneis tous... kati pou ema8a apo tous dikous mou kai epaikse mallon megalo rolo sthn autopepoi8hsh mou htan oti pote den mou edinan entoles. panta me rwtousane kai pisteuw auto einai polu shmantiko sth diaplash tou xarakthra. ax, elpizw kai egw me th seira mou na kanw to idio sto mwraki mou. den me fovizei oute me anhsuxei an o gios mou antimetwpisei tetoies katastaseis giati einai sto xeri mou na tou ma8w pws na tis xeiristei opws kai ka8e kainourio ere8isma. den mporoume na exoume ta paidia mas mesa se mia guala prostasias...apenantias auto 8a ferei ta anti8eta apotelesmata. einai gegonos oti o kosmos einai etsi wstoso mporoume san goneis na boh8hsoume ta paidia mas na ma8oun pws na xeirizontai tis duskolies.
Ta pedia einai o kathreftis tou spitiou mas.
Δεν διάβασα όλα τα σχόλια. Συμφωνώ με το κείμενό σου και εγώ πολλές φορές προβληματίζομαι για όλα αυτά και ας είναι μωρό ακόμα ο γιός μου. Όμως δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με την κρίση...δεν φταίει πια η κρίση για όλα, το έχουμε βρει και τα τελευταία χρόνια τα ρίχνουμε όλα εκεί. Από τότε που πήγαινα εγώ σχολείο συνέβαιναν όλα αυτά...πάντα τα παιδιά κορόιδευαν τον κακό μαθητή, το ντροπαλό παιδάκι, τον χοντρούλη, τον ψευδούλη, το παιδάκι με γυαλάκια, το παιδάκι με σιδεράκια κτλ κτλ. Και τότε υπήρχε η παρέα με τα μαγκάκια που έκαναν δύσκολη την ζωή πολλών παιδιών. Και βέβαια μην ξεχνάμε τους καθηγητές και δασκάλους. Ο δάσκαλος που είχα στις περισσότερες τάξεις του δημοτικού θυμάμαι ότι μας αποκαλούσε ηλίθια, μας ειρωνευόταν, μας απειλούσε με σφαλιάρες, έριχνε σφαλιάρες. Δυστυχώς είναι γενικό το κακό, ο θησαυρός σου όπως λες, το σπουδαιότερο πλάσμα της ζωής σου θα συναντήσει αρκετούς ανθρώπους που θα του μιλήσουν άσχημα και άλλα πολλά. Έτσι είναι η ζωή και όχι μόνο στο σχολείο αλλά και μετά...δεν ξέρω αν στο εξωτερικό είναι αλλιώς η κατάσταση αλλά εγώ το έχω πάρει απόφαση πια, ο κόσμος είναι κακός. Εγώ έχει τύχει να μιλάω με παλιό συμμαθητή μου και έτυχε εκείνη την στιγμή να περνάει μια ακόμα συμμαθήτρια μας, της μίλησα μόνο εγώ και μόλις έφυγε τον ρωτάω "δεν μιλάτε;" και μου απαντάει "σιγά μην μιλήσω στην απόφοιτο λυκείου, δεν πας καλά", έπεσα απ' τα σύννεφα. Ζω στην επαρχία και εδώ γνωρίζουμε τι ακριβώς έχει σπουδάσει ο καθένας και γενικότερα από τις πρώτες ερωτήσεις που θα ακούσεις μόλις σου συστήσουν κάποιον είναι "τι έχεις τελειώσει;". Ξέρω το πλάτυνα πολύ το θέμα αλλά ήθελα να τα γράψω όλα αυτά να επειδή πιστεύω ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα άλλα παιδάκια και κατ' επέκταση οι γονείς τους, το πρόβλημα είναι γενικότερο έχει να κάνει με την νοοτροπία του Έλληνα. Μεγαλώνω με αγάπη το γλυκό μου το παιδάκι, του μαθαίνω να σέβεται όλο τον κόσμο, να μην είναι ρατσιστής για κανέναν λόγο και μόλις βγει στην ζωή θα σπάσει τα μούτρα του δεξιά και αριστερά. Τραγικό!
Δεν έχεις δίκιο σε αυτό που λες όσον αφορά την κρίση. Οταν ο άνθεωπος δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, ή γύρω του βλέπει κατήφλα, έχει πιο πολλά νεύρα, κλείνεται πιο πολύ στον εαυτό του και ασχολείται λιγότερο με το παιδί του. Επίσης γίνεται πιο σκληρός και ψάχνει να βρει κάπου να ξεσπάσει. Δεν είναι τυχαίο που τα Χρυσαύγουλα ανέβηκαν εν καιρω κρισης, οπου ο κόσμος καταριέται θεούς και δαίμονες, και ξεσπάει στον πιο εύκολο στοχο, τους ξένους. Τα ελληνάκια αυτής της γενιας -να μου το θυμηθείς- θα μάθουν να είναι πιο σκληρά έναντι στο διαφορετικό απ ό,τι ήμασταν εμείς. Και δεν είμαστε έτσι οι Έλληνες μόνο. Απόδειξη; Ο Χίτλερ ανεβηκε στην εξουσία εν καιρω κρίσης που οι γερμανοί δεν ειχαν να φάνε.
Δεν είπα ότι η κρίση δεν φταίει σε τίποτα αλλά ο ρατσισμός(και όταν αναφέρομαι στον ρατσισμό δεν εννοώ μόνο λόγω καταγωγής αλλά και σε όλα τα άλλα είδη ρατσισμού που αναφέρω στο αρχικό μου σχόλιο) στο σχολείο υπήρχε από παλιά. Απλά πλέον ό,τι μα ό,τι και αν συμβαίνει λέμε ότι έχει να κάνει με την κρίση. Βέβαια επηρεάζει την ψυχολογία όλων, δεν αντιλέγω, απλά δεν πιστεύω ότι όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι λόγω της κρίσης. Για την Χρυσή αυγή όμως θα συμφωνήσω μαζί σου.
το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει κ ο ανηψιός μου κ όταν σαν εκπαυδευτικός είπα στην αδερφη μου πήγαινε μίλα στη δασκάλα κ εκείνη το έκανε η δασκάλα είπε ότι έτσι όπως τον έχετε μεγαλώσει είναι πολύ ευαίσθητος....πως θα βγει ετσι στην σκληρή κοινωνία που ζούμε?η πιο σκληρή κοινωνία είναι όταν οι άλλοι τον λένε χοντρό (παρότι δεν είναι) κ δεν τον παίζουν....η πιο σκληρή κοινωνία είναι πως αφου δεν εβρισκε το παιδι ανταπόκριση απο την δασκάλα (που της μίλαγε κάθε φορα) κ αποκάλεσε αυτόν που τον έβριζε "τσίχλα" κ τιμώρησε το δικό μας παιδί,το άλλο ποτέ!!!!!μα πότε πρέπει το παιδι να μιλήσει πια εαν έχουν περάσει 8 μήνες κ η δασκάλα κοιμάται?εγώ προσπάθω στην δική μου τάξη να μην υπάρχει διάκριση με βάση το χρώμα,το βάρος κ την οικονομική επιφάνεια,μην ξεχνάμε άλλωστε πως η μόρφωση κ η κοινωνική κ η πνευματική μπορει να διδάσκονται στο σχολείο κ στο σπίτι αλλά δεν έχουν όλοι τα εφόδια να την αποκτήσουν (δυστυχώς)....υπάρχει κ η γνωστή παροιμία "ανθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο"
ΠΟΣΟ δικιο εχεις....ολα ξεκινουν και τελειωνουν μεσα στο σπιτι τωου καθε παιδιου.... την πρωτη χρονια που δουλεψα ως δασκαλα ειχα ΣΤ δημοτικου....το τι ξεκατινιασμα επεφτε απο τις μαμαδες ποιανης το παιδι θα κρατησει τη σημαια στη παρελαση δε λεγεται....φαντασου τι γινεται με αλλα θεματα πιο σοβαρα.... τα παιδια ειναι ναι μεν σκληρα γιατι ειναι πλασματα εγωκεντρικα απο τη φυση τους μεχρι μια ηλικια αλλα αυτον τον εγωκεντρισμο ερχεται να τον απαλυνει η οικογενεια και επειτα το σχολειο( οι δασκαλοι δηλ)...πραγματικα δε νομιζω πως θα σταματησουν ετσι ευκολα αυτα τα φαινομενα...ειδικα τωρα με την κριση....
Βγάλτε τις τηλεοράσεις μέσα από τα σπίτια σας. Παίξτε με τα παιδιά σας, μιλήστε τους δώστε τους σημασία. Καλώς η κακώς τα πρότυπα τους είμαστε εμείς, και αν εμείς δεν είμαστε "εκεί" θα είναι η μαστερ χαι, οι γκορμιτοι και ότι άλλη βλακεία έχει η τηλεόραση για να τα δηλητηριάσει...
Τώρα που το ανέφερες, αυτό το Μonster Ηigh δεν το έχω καταλάβει! Τι λογική έχει... Είμαι fan των παιδικών. Τα παρακολουθώ όλα. Αυτό δεν είναι ότι το βρίσκω αποκρουστικό, είναι ότι δεν καταλαβαίνω πως κάποιος σκέφτηκε ότι μπορεί να αρέσουν στα παιδιά αυτές οι μακάβριες φιγούρες! Μακάβριες όχι από πλευράς παρουσιαστικού, αλλά λόγω αυτού που είναι: undead, βαμπίρ, μούμιες, ζόμπι κλπ κλπ... Ακόμα και τα αμιγώς αγορίστικα (με τα οποία δε συμφωνώ λόγω της άπειρης βίας που παρουσιάζουν) όπως το Monsuno ή το Dino Froz, κατανοώ τη λογική τους.. Αυτό το Monster High, όχι! Ίσως φταίει που κάποτε διάβαζα πολύ Lovecraft και με συημάδεψε! Τι να πω...
Α, θα διαφωνησω... Ισα-ίσα που η εξοικείωση με υποτιθέμενα "τέρατα", τα οποία κι όλας ειναι και γλυκουλια, πιστευω κανουν τα παιδια να μη φοβούνται τα φανταστικά "τέρατα", το σκοταδι κλπ. Ειναι ας πουμε , απομυθοποίηση. Οπως π.χ. ηταν η πολύ αγαπημενη μου ταινια 'Μπαμπούλας Α.Ε.", την οποία σκοπευω να δειξω στο γιο μου αμα μου πει οτι φοβαται τη νυχτα. Εγω αυτα που φοβαμαι πιο πολύ ειναι αυτα που σε εξοικειωνουν με σκοτωμούς και αίματα, πχ. κατι ηλίθια γιαπωνεζικα, που έχουν σκοτωμούς για πλάκα... Χιλιες φορες το παιδί μου να βλέπει φανταστικά τερατα να πινουν αιμα, παρά να βλέπει οτο οι ανθρωποι που υπάρχουν στ αλήθεια , σκοτωνουν για πλάκα...
Eιναι επειδή δεν εβλεπες thundercats...
ελα ρεεεεε.... κι εγω αυτο ειχα στο μυαλο μου, αλλά βαρεθηκα να το πω... τα εβλεπα μανιωδως μιλάμε, και δε βγηκα ανωμαλη...
Θα μιλήσω απο την εμπειρία μου ως μαμα πρώτα και μετά ως εκπαιδευτικος. Παλεύω και γω να μάθω στα παιδιά μου να δέχονται όλα τα παιδιά για αυτό που ειναι, να μη μιλούν άσχημα για τους/στους συμμαθητές τους, να σέβονται το διπλανό τους και να μη λύνουν τις διάφορες τους με καυγάδες! Είμαι απο τους ρομαντικούς που πιστεύουν πως το ήθος δε χάνεται- αυτό μου έμαθαν οι γονείς μου- κυρίως με το παράδειγμα τους. Ευελπιστώ κι εγω κι ο άντρας μου να αποτελεσουμε το ίδιο παράδειγμα για τα παιδιά μας! Δυστυχώς όμως γνωρίζω απο μέσα το τι επικρατεί στα σχολεία- ως εκπαιδευτικος- και με μεγάλη μου απογοήτευση βλέπω πως η στάση αυτή υιοθετείται απο τη μειοψηφία των Γονεων! Πολύ λυπάμαι που το λέω αλλα συνήθως όταν γνωρίσεις τους γονείς ενός παιδιού με 'προβληματική' συμπεριφορά καταλαβαίνεις που οφείλεται αυτή η συμπεριφορά! Αυτό που θέλω να πω ειναι πως δυστυχώς οι σημερινοί γονείς νομίζουν πως ειναι οι καλύτεροι κι αυτοί και τα βλαστάρια τους, απαιτούν μεγάλους βαθμούς και μάλιστα μεγαλύτερους απο όλα τα υπόλοιπα παιδιά και δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους! Με τέτοια πρότυπα δεν ειναι να απορούμε τι παιδιά μεγαλώνουμε! Δε θέλω να το παίξω έξυπνη, σίγουρα και τα δικά μου τα παιδιά θα φέρονται ανάρμοστα κάποιες φορές αλλα ας προσπαθούμε να μην ειναι αυτός ο κανόνας. Οπως και να 'χει η σωστή διαπαιδαγώγηση ειναι ένας διαρκής αγώνας που πρέπει να μην ξεχνάμε να τον δίνουμε καθημερινά!
simfonw apolita mazi sou to idio provlima antimetopizei kai o anipsios mou....
Το μόνο που μπορώ να σου πω -εκτός του ότι συμφωνώ 100% με όσα γράφεις- είναι ότι κοντά στις αξίες που δίνεις στο παιδί σου, προσπάθησε να του μάθεις να αυτοπροσδιορίζεται. Να μην εξαρτάται η ύπαρξή της από τα λεγόμενα της Ελενίτσας, του Γιωργάκη κλπ. ΤΟ ΞΕΡΩ πως είναι πολύ δύσκολο να "κλείσεις τα αφτιά" σου σε κάποιον που σε "στολίζει" καθημερινά, χωρίς λόγο, αφενός γιατί έχω υπάρξει θύμα τραμπουκισμού (bullying) ως μαθήτρια, αφετέρου γιατί το βλέπω ακόμα να συμβαίνει στο σχολείο- σα δασκάλα πια- έχει όμως αποτέλεσμα. Ο καλύτερος τρόπος για να δείξεις σεβασμό στη διαφορετικότητα είναι ... να κάνεις τη διαφορά! ;))
Αχ μαμά Βάσω είπες μια πάρα πολύ σημαντική κουβέντα:".. προσπάθησε να του μάθεις να αυτοπροσδιορίζεται. Να μην εξαρτάται η ύπαρξή της από τα λεγόμενα της Ελενίτσας, του Γιωργάκη κλπ. "!!!! Χτύπησες το ευαίσθητο σημείο μου. Σαν άνθρωπος που υπέστη άσχημο "bullying" στο σχολείο αλλά και σαν άτομο που "ακούει", ακόμα και σήμερα στην ενήλικη ζωή, τις φωνές των άλλων, πιστεύω ότι όλα είναι θέμα αυτοεκτίμησης! Το δύσκολο είναι να χτίσεις (ισορροπημένα όμως) την αυτοεκτίμηση του παιδιού σου ώστε να μην μπορεί να "ακούσει" αυτές τις φωνές!
Δίνω καθημερινά όσο μπορώ μάχη στην τάξη να μάθω τα παιδιά να βάζουν τον εαυτό τους πάνω απ' όλα και θα εξηγήσω τι εννοώ.... Πρέπει το καθένα να ξέρει ότι είναι ξεχωριστό και ότι κανένας βαθμός στο σχολείο, κανένα σχόλιο καθηγητή ή μαθητή δεν θα καθορίσει το ποιοι θα γίνουν, ειδικά όταν δεν προέρχεται μέσα από μια συζήτηση με επιχειρήματα...Πρέπει να μάθουν να σκέφτονται ότι οι πράξεις και τα λόγια τους έχουν συνέπειες και αυτές είναι να πληγώνουν τους άλλους με αποτέλεσμα στο τέλος να μην θέλει κανείς να είναι γύρω τους....όσα χαμόγελα και φιλικά χτυπήματα κι αν δέχονται στην πλάτη...Θα πρέπει να φέρονται στους άλλους με σεβασμό...σεβασμό αυτού που είναι...με αποδοχή και χωρίς να βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα. Μπορεί έτσι να χάσουν έναν πολίτιμο φίλο, μια υπέροχη γνωριμία, μια φανταστική εμπειρία...Να μάθουν να αποδέχονται όπως θα ήθελαν να τα αποδεχτούν και οι άλλοι... Να βάζουν τον εαυτό τους πάνω από από όλα δηλαδή...
Νίκη συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Εγώ έχω ένα κοριτσάκι 2 ετών κ τριών μηνών. Συνέχεια της λέμε πώς πρέπει να μιλάει στους άλλους κ κυρίους στους μεγαλύτερους. Πολλές φορές νομίζω ότι ξεχνάμε ότι η μικρή μπορεί να μην ξέρει άλλες λέξεις ! Απλά ο σεβασμός για μένα είναι πολύ συμαντικός. Σοκάρομαι με παιδάκια που μιλάνε άσχημα σε μεγαλύτερους, σε γονείς & παππούδες. Και πραγματικά απορώ με τους γονείς που με καμάρι λένε '' αα ο γιος μου μάγκεψε, όλο αντιμιλάει, όλο χτυπάει στο σχολείο κ χθες έδιωξε τους παππουδες από το σπιτι'' . Κρατάει αυτο που έγραψες ..αυτά που σπέρνουμε σήμερα θα θερίσουμε αύριο , και μια φιλική συμβουλή προς όλες μας. Προσοχή τίπαρακολουθούν τα παιδιά στην τηλεόραση τα περοσσότερα παιδικά είναι μέσα στη βία!!!
Μπράβο!!μπραβο!!και πάλι μπραβο!μακαρι να είχαν όλοι το σκεπτικό σου..αν και εδώ που τα λέμε στη ζωή μας παντα υπήρχαν και θα υπάρχουν αυτοί που κυρίως πληγώνουν κι αυτοί που κυρίως πληγωνονται..αν όλοι καταλάβουμε τι πρέπει να διδάξουμε τελικά στα παιδιά μας ΣΙΓΟΥΡΑ ο κόσμος θα ήταν καλύτερος......
Βασικα με ενοχλει ο τροπος με τον οποιο καποιες μαμαδες σχολιασαν καποια πραγματα, αλλα τεσπα... Εγω μαζι σου ειμαι και οπως εμενα η μανα μου μας εμαθε να μην κοροιδευουμε τα αλλα παιδακια,ετσι θα κανω και γω με τα δικα μου. Ειμαι κατα οποιασδηποτε μορφης ρατσισμου και αυτο γιατι μου το χει περασει η οικογενεια μου απο μικρη. Να σκεφτεις οτι οταν ημουν μικρη, 8 χρονων, κανανε ενα ΄΄γκαλοπ'' τα παιδακια στην ταξη, ποιος συμμαθητης μας ηταν πιο ομορφος. Κ εγω απαντησα ο ''Χ'', που ηταν παιδι με ειδικες αναγκες (ομως κανενας δεν τον κορόιδευε στην ταξη..ηταν αγαπητος)Εγω το ειπα γτ ηθελα το συγκεκριμενο παιδι, να ξεχωρισει εστω και μια φορα για κατι που οι αλλοι δεν θα περιμεναν...Μετα ομως αυτο διερρευσε και το εμαθε και η υπολοιπη ταξη και αρχισαν να με κοροιδευουν..κατι που φυσικα δεν το περιμενα...Μετα γυρισα σπιτι και ειπα στη μητερα μου για ποιο λογο με κοροιδευαν. Η μητερα μου μου ειπε πως δεν θα επρεπε να ντρεπομαι για αυτο, αλλα αυτοι θα επρεπε να ντρεπονται και πως με αυτον τον τροπο ηταν σαν να κοροιδευαν το συμμαθητη μου. Τοτε εγω δεν καταλαβαινα πως για την ηλικια μου ηταν κατι ''μεγαλειωδες'' που φερθηκα τοσο ωριμα. Τωρα ομως σκεφτομαι πως μακαρι και το δικο μου το παιδι να φερθει αυριο μεθαυριο ετσι. Ολοι μας λιγο πολυ πιστευω εχουμε δεχθει καποια μορφη ρατσισμου...Αλλος λογω παχους,αλλος λογω καποια μαθησιακης δυσκολιας ή αναπηριας, άλλος γτ θεωρειται ασχημος ή όμορφος και αλλος γιατι θεωρειται ''φυτο'' ή γυαλακιας. Δυστυχως ετσι ειναι τα πραγματα και ενω ολοι προσπαθουμε για το καλυτερο για τα παιδια μας, τις περισσοτερες φορες δεν εχουμε χρονο ή δεν ξερουμε τον τρόπο ή στην τελική έχουμε άλλες προτεραιοτητες. Εγω πάντα θα έχω προτεραιότητα τα παιδια μου όσο και να πιέζομαι οικονομικα και να μην έχω χρόνο. Προτιμώ να κοιμάμαι ή να ξεκουράζομαι λιγότερο,αλλα όταν θα περνάω χρόνο μαζί τους θα ειναι ποιοτικος. Δεν θα τα πασαρω μπροστα σε μια τηλεοραση και θα φευγω. Μπορει τις καθημερινες να ειναι πιο πιεσμενο το προγραμμα αλλα τα σκ θα πηγαινω θεατρο το παιδι, θα του λεω ιστοριες, θα ζωγραφιζουμε, θα παιζουμε με αλλα παιδακια (χοντρα,ψηλα,κοντα,λεπτα,μαυρακια,κινεζακια,με γυαλακια ή όχι κλπ)...Θα προσπαθω να του δειχνω και την αλλη πλευρα της ζωης. Και αν δεν καταλαβαινει δεν θα διστασω να το παω στη φτωχογειτονια και να δει με τα ματια του πως ζουν αλλοι ανθρωποι και πως ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ. ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΑΓΑΠΗ.Απο κει και περα ,το σχολειο και η γειτονια ειναι μια μικρογραφια του εξω κοσμου και απο κει θα μαθει που πρεπει να δειχνει αγαπη και που οχι. Δεν θα το κανω και χαζο...να σκεφτεται παντα καλοπροαιρετα,αλλιως θα το εκμεταλλευονται. Θα πληγωθει σαν παιδι,αλλα ετσι θα μαθει οτι δεν κανουμε ΠΟΤΕ στον αλλο, αυτο που δεν θελουμε να μας κανει. Να χαιρεσαι τα παιδακια σου και να συνεχισεις να τα μαθαινεις να δινουν αγαπη...Χαιρομαι να βλεπω μαμαδες ΚΑΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ να δινουν προτεραιοτητα στα παιδια τους. Ολοι κανουμε λαθη αλλα τα λαθη πανω στα παιδια και ο χρονος που δεν τους εχουμε αφιερωσει ,για μενα ειναι λαθος ανεπανορθωτο.Απο κει και περα ο καθε γονιος κανει όπως αισθανεται. Η γιαγια μου ελεγε ''Με π@@δες δε βαφονται αυγα...(σορρυ κιολας)''. Αν θες να κανεις πλασματα που θα στηριζονται στα ποδια τους και θα εισαι περηφανα για αυτα (συμφωνα παντα με τις ηθικες αξιες που εχει ο καθενας) ,πρεπει και συ να παλεψεις για αυτο.Οποιος δεν δινει χρονο ,μην απορει μετα που τα παιδια του εγιναν κ@@@παιδα!!Συνεχισε να δινεις χρονο στα παιδια σου και μην χολοσκας για τις αλλες μαναδες. Αν ο αλλος ειναι ευθυνοφοβος,παντα θα εχει τη δικαιολογια πως τρεχω-κανω-ρανω και που χρονος για το παιδι...μεγαλωνει με γιαγιαδες και ντανταδες...
Πριν λιγους μήνες ήρθα κι εγώ αντιμέτωπη με παρόμοιο περιστατικό και προβληματίστηκα με το τι πρέπει να κάνω. Η μικρή μου δευτέρα δημοτικού ένα ευαίσθητο πλάσμα που τους φίλους της τους έχει σε πολύ σημαντική θέση στη ζωή της. Ετσι βλέπει το παιδί απ τη μαμά και το μπαμπά έτσι κάνει κι αυτή. Και την μεγαλώνουμε με αυτό το σκεπτικό. Μην τα πολυλογώ, πλησίασε μια νέα στο σχολείο συμμαθήτρια για να την εντάξει στην παρέα της και να την κάνει να νιώσει ευπρόσδεκτη. Μετά απο 2 μήνες, η απόδοση της μικρής μου (άριστη μαθήτρια) άρχισε κάπως να πέφτει, όποτε έπαιρνε άριστα στα διαγωνίσματα έκλαιγε, και στα διαλείμματα όποτε τύχαινε να περνάω απ το σχολείο ήταν μόνη στο παγκάκι. Πάντα συζητάμε πως περνάμε τη μέρα μας την ώρα του φαγητού και ενώ εξ αρχής την άφηνα μόνη της να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της, όταν άρχισα να διαπιστώνω οτι η συμπεριφορά της φίλης της μας έκανε πολύ κακό στη ψυχολογία μας, μίλησα στη δασκάλα. Κι ίδια μου είπε οτι ενώ την έβλεπε να ψιθυρίζει την απάντηση στην ερώτηση που διατύπωνε η δασκάλα το χέρι της δε το σήκωνε κι άρχισε να μην συμμετέχει ενεργά. Το οτι πήγα στη δασκάλα, το έκανα μόνο και μόνο γιατί η κόρη μου περνάει τη μισή της μέρα με αυτή τη γυναίκα και οφείλει να το ξέρει. Η δασκάλα μας είναι καταπληκτική παιδαγωγός και τους έκανε ειδικό μάθημα περί ζήλιας στην Ευέλικτη Ζώνη. Η συμπεριφορά της ''φίλης'' της μικρής Ελένης συνεχίζεται, καθώς είναι ένα πλασματάκι που δεν χαίρει της προσοχής των δικών της κι ας είναι το μοναχοπαίδι τους. Αλλά αυτό που θα κάνω εγώ είναι να συνεχίζω να μεγαλώνω ένα καλό παιδί, ευγενικό, σπλαχνικό, με μια μεγαλύτερη έμφαση στον τομέα ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ. Οχι ψώνιο, όχι όμως κι έρμαιο στις απόψεις του καθένα. Θα βρεθούν στη ζωή τους πολλοί άνθρωποι που θα προσπαθούν να μπουν εμπόδιο στα όνειρα τους, στις επιτυχίες τους. Να έχουν γερές βάσεις και να μπορούν να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, τις επιλογές τους. Αυτό μπορούμε να κάνουμε σα γονείς, κι ας μας έρχεται ώρες ώρες να αρπάξουμε απ το μαλλί όποιον τολμήσει να πειράξει τους θησαυρούς μας!!!
Αχ αγαπητή Νίκη (που σε πάω γιατί έχεις χρυσά χέρια), έθιξες ΤΕΡΑΣΤΙΟ θέμα. Δυστυχώς η απορία που έθεσες στο τέλος του κειμένου έχει απάντηση: οι γονείς που δεν μιλούν στα παιδιά τους τώρα, δεν τους μιλούσαν ούτε πριν... Γι' αυτό είναι έτσι. Έχω από καιρό καταλάβει (από τις κούνιες) ότι οι περισσότεροι γονείς έχουν τα παιδιά στον αυτόματο. Μη κοιτάς εδω που ερχόμαστε μια (μεγάλη δε λέω) χούφτα ανθρώπων και ανταλλάσουμε γνώμες και προβληματισμούς (καλά καιντσακωμούς)! Είμαστε μειοψηφία! Είμαι πλέον σίγουρη!!
Ωραίο κείμενο! Με προβληματίζει τελευταία κι εμένα, ως νηπιαγωγό ,σύζυγο φιλολόγου σε Γυμνάσιο και Λύκειο, αλλά και ως μαμά. Θα σχολιάσω μόνο ως νηπιαγωγός, μια και η κορούλα μου είναι μικρή σχετικά και ακόμη ακολουθεί τις συμπεριφορές που βλέπει στο σπίτι. Νομίζω, λοιπόν, πως τα παιδιά, τόσο τα μικρά όσο και τα μεγαλύτερα, είναι πολύ σκληρά.Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, απλά τα τελευταία χρόνια έχει πολλαπλασιαστεί και ενταθεί. Για παράδειγμα, παρόλο που είμαι πάρα πολύ προσεκτική ως προς τη συμπεριφορά μου στα νήπια, είναι τρομακτική η ευκολία με την οποία εντοπίζουν τις αδυναμίες και τελικά στοχοποιούν "τον πιο αδύναμο κρίκο". Είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη των εκπαιδευτικών στο θέμα αυτό (και φυσικά και το παράδειγμά τους).Αλλά δεν αρκεί... Χρειάζεται και φοβερό κόπο, παράδειγμα , σταθερότητα και επιμονή από τους ΓΟΝΕΙΣ! Ας μη γελιόμαστε... Ζούμε σε μια ζούγκλα... Ωστόσο, αξίζει τον κόπο να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας ότι μεγαλώνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με ΚΑΡΔΙΑ και όχι τζάμπα μάγκες...
Υπεροχο θεμα για διαφορετικες αποψεις και γνωμες.Η αληθεια ειναι οτι με γυρισε χρονια πισω, οταν οι κορες μου ξεκινουσαν τα προνηπια.Πεπισμενη εγω οτι πρεπει να διδαξω στα παιδια μου την αγαπη κ την συμπονια, τα εμαθα απο μικρα να αγαπανε ολα τα παιδακια κ οσα ειναι λιγο διαφορετικα να τα αγαπανε περισσοτερο. Στα προνηπια ομως βρεθηκα να εχω εγω τα διαφορετικα παιδια που ολα τα αλλα κοροιδεθαν , εβριζαν, χτυπουσαν και δεν τα επαιζαν.Δοξα το Θεο οι κορες μου ειχαν η μια την αλλη (ειναι διδυμες).Τους ειχα μαθει να μην χτυπανε τα αλλα παιδια, να μην μιλανε ασχημα και να σεβοντε τον συνανθρωπο.Η νηπιαγωγος αμετοχη, χωρις να θελει να κανει τιποτα. Θυμωσα, στεναχωρηθηκα, δεν ηξερα τι να κανω. Αποφασισα να τα κοψω απο τα προνηπια, αφου καθε μερα ειχαμε κλαματα και στεναχωριες. Με πολλες συζητησεις και εμψυχωσεις, την επομενη χρονια στα νηπια εδωσα σαφες οδηγιες: Δεν χτυπαμε ποτε πρωτες, δεν βριζουμε αλλα θα υπερασπιστουμε τον εαυτο μας και η μια την αλλη με νυχια κ δοντια. Βεβαια κ εδω αντιμετωπισα το προβλημα οτι η μια κορη μου πηρε τα λογια μου κατα γραμμα κ με το που την πηραζαν με το παραμικρο, αυτην βαρουσε.Ευτυχως ειχαμε αλλη νηπιαγωγο, με την οποια οταν το συζητησαμε καταλαβε η γυναικα.Με τα πολλα κ με τα λιγα , μαλλιασε η γλωσσα μου, αλλα καταφερα να φερω μια ισοροπια στην ψυχολογια τους και χαιρομαι για αυτο.Τωρα εγκυος ξανα,νομιζω οτι θα πρεπει να το αντιμετωπισω διαφρετικα απο την αρχη,ωστε να αποφυγω καποιες καταστασεις.Ναι μεν τα παιδια πρεπει να εχουν κοινωνικες ευαισθησιες, αλλα πρεπει κ να εχουν ψυχικο σθενος και πολυ κουραγιο να αντιμετωπισουν τα γεγονοτα.Ειδικα οταν φευγουν απο ενα ασφαλες περιβαλλον ..το σπιτι.
οκ σωστο το κειμενο αλλα την βρισια την εχεις ευκολη. Μηπως απο εσενα μαθαινουν τα παιδια σου και οχι απο τα αλλα παιδια;
Στέλλα μου έχεις απόλυτο δίκιο.. Οι περισσότερες από τις λέξεις που χρησιμοποίησα ήταν λέξεις που τις άκουσα σήμερα σε ένα επεισόδιο στο σχολείο, στο οποίο ήταν πολλά τα παιδιά που έκλαιγαν. Ήμουν όμως πραγματικά θυμωμένη. Έτσι ακριβώς όπως είσαι εσύ, για τους δικούς σου λόγους! :) Ήθελα να σας πω κάτι, και έπρεπε να είμαι ακριβής!
Διαβάζω εδώ και πολύ καιρό το eimaimama και είναι η πρώτη φορά που αποφασίζω να γράψω σχόλιο γιατί το υπέροχο κείμενο της Νίκης με εκφράζει απόλυτα. Εχω έναν δίχρονο γιο, που απέκτησα έπειτα από εννιά χρόνια γάμου και πάμπολλες έξωσωματικές και το μόνο που με προβληματίζει, εκτός απο το να είναι πάντα καλά στην υγεία του, είναι το πως θα προσαρμοστεί σε ένα περιβάλλον που δεν θα ειναι φιλικό και αγαπησιάρικο, όπως η οικογένειά του. Για να επιβιώσει στην Ελλάδα του σήμερα, πρέπει να μάθει να αμύνεται και να διαλέγει που θα μοιράζει την αγάπη του, αλλά δυστυχώς ένα νήπιο ή ένα παιδί δεν ξέρω αν μπορέσει να τα καταφέρει και ακόμα κι αν μπορούσε, θα έχανε τον αυθορμητισμό και την παιδικότητά του. Αρα το συμπέρασμά σου Νίκη , με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη, πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας να αγαπάνε, να μην είναι προκλητικά, επιθετικά και κουτοπόνηρα, να μην είναι μικρομέγαλα, να τα διατηρούμε "παιδιά".
Χμμμ, χμμμ, χμμμμμμ.... τι γαμάτο θέμα έβαλες φιλενάδα;;; Μ έχει απασχολήσει κι εμένα αυτό, και γενικά, αλλά και με αφορμή το οτι ο μικρούλης μου έχει ένα καφέ σημάδι στο μάγουλο, που όπως καταλαβαίνεις μπορεί αργότερα με την πρώτη ευκαιρία να του το χτυπήσουν στο σχολείο (επειδή τα παιδιά καμιά φορά είναι "σκληρα"). Αυτό που έχω σκεφτεί εγώ είναι να μάθω το παιδί μου, όχι να είναι το "καλό παιδί" επειδή δεν ξέρει να είναι "κακό", αλλά από επιλογή. Ούτως ή άλλως μάλλον όπως τον βλέπω θα είναι διαολάκι, αλλά σκέφτομαι να στρέψω τη διαολοσύνη του σε κάτι δημιουργικό. Να έχει αυτοπεποίθηση, γρήγορη σκέψη, να ξεχωρίζει τι είναι καλό, τι κακό και το κυριότερο, να είναι ετοιμόλογος, να ξέρει να απαντάει. Ο μπαμπάς του είχε πει κάτι πολύ έξυπνο για το σημαδάκι του: "Από τα σημάδια ξεχωρίζουν οι άντρες απ τ αγόρια", και σκέφτομαι να του το λέω αν με ρωτήσει. Θέλω να τον μάθω να είναι περήφανος για τον εαυτό του όπως κι αν είναι, και να το υπερασπίζεται. Να είναι έτοιμος, γιατί it's a jungle out there... Και να υπερασπίζεται όποιο παιδί κοροϊδέψουν οι άλλοι, με το να τους κλείνει τα στόματα. Ούτε με τσαμπουκάδες, ούτε με ξύλο, ούτε με βρισιές. Μια κουβέντα είναι αυτό βέβαια, να δω τι θα καταφέρω. Το σίγουρο είναι οτι προσπαθω να του αναπτύξω ένα κοφτερό μυαλό, που είναι το όπλο για τα πάντα. Οσον αφορά τους γονείς γενικά, νομίζω οτι υποτιμούν πολύ το τι λαμβάνουν τα παιδιά τους από μικρή ηλικία, και ξεχνιούνται, κι έτσι τα παιδίά τους μαθαίνουν διάφορες συμπεριφορές που δεν είναι ο,τι καλύτερο. Μεγαλύτερο παραδειγμα εγώ η ίδια, που νομιζα οτι το "γ... την Παναγια σου" το λέμε όταν κατι δε δουλευει (το ειχα προφανως ακούσει που το ειπε καποιος οταν κατι δε δουλεψε σωστα), κι ετσι το ειπα 5,5 χρονων οταν μου χαλασε ενα παιχνίδι, και ακόμη θυμαμαι το αδικο ξυλο που έφαγα, γιατι για μενα δεν ηταν κατι κακό... Και από αντιδραση επειδή με δειρανε, έλεγα συνεχεια ο,τι βρισια ήξερα και δεν ήξερα, κι εμαθα να εχω στομα βόθρο...
Μ'άρεσε που έγραψες ολόκληρο κείμενο για να διαφημίσεις το μαγαζι σου-χαχαχα!!! Τεσπα, συμφωνω σε ολα, απλα να προσθεσω οτι ειμαστε η γενια που παρκαρει τα μωρα στις γιαγιαδες για μεγαλωμα και εμεις κανουμε ταξιδια κτλ... Και οποιος κανει το αντιθετο (πχ εγω που δεν εχω αφησει ποτε το παιδι μου ουτε καν στη μανα μου!!) ειναι το ουφο, η κομπλεξικη,περιεργη κτλ.... Οταν τα παιδια μεγαλωνουν πεταμενα σε ενα σπιτι με μια 70χρονη γυναικα ολη την εβδομαδα και το Σαββ/κο για να κανουμε τη ζωη μας, αυτα ειναι τα αποτελεσματα... Καμια δεν ασχολειται με το παιδι της... Εκτος αν ετυχαν μονο σε εμενα ολες οι μαμαδες γυρω μου να ειναι ετσι....
Η Νίκη είναι μόνιμη συνεργάτις του eimaimama και όλα τα κείμενά της φέρουν αυτή την υπογραφή. Τσεκάρουμε διπλά, πριν γράψουμε κάτι Φιλικά
Μανούλα είδες όμως πως και εσύ, πριν καλά καλά διαβάσεις και προβληματιστείς με το κείμενο, βιάστηκες να κρίνεις την υπογραφή που βάζει η Ολίβια σε όλα τα κείμενα των αρθρογράφων του eimaimama.gr. Και όχι μόνο αυτό αλλά κατηγορείς όλες τις μαμάδες αδιάφορες εκτός απο σένα. Δυστυχώς εκεί είναι το πρόβλημα. Οτι δεν βλέπουμε την διαφορετικότητα, και αν δεν την βλέπουμε εμείς, πως θα την δουνε τα παιδια μας. Δεν βλέπουμε τα λάθη μας, βλέπουμε πάντα λάθη στους άλλους! Είναι λυπηρό, αλλά και παράδειγμα για τις υπόλοιπες μανούλες που παρακαλώ να διαβάσουν το σχόλιο σου και να προβληματιστούν. Αυτό ακριβώς εγώ θεωρώ το πρώτο λάθος των γονιών. Αυτή την τοποθέτηση! ..και εγω φιλικά... :)
Καλύτερα να κεντάς παρά να πληκτρολογείς!!!!!
ελεος "μανουλα"
Oχι δεν είναι καθόλου τυχαίο, δεν είναι έτσι μόνο οι γνωστές σου, όλες οι αλλες μαμαδές ΕΚΤΟς ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ αυτο κανουμε. Μας έχουν φάει τα ταξίδια, τα ποτά και τα ξενύχτια. Ασε που όσες έχουμε 70χρονες και μας περισσεύουν τις νοικιάζουμε και στις υπολοιπες που δεν έχουν.
κι εγω τα παιδια μου τα "πιπιλιζω" καθε μερα...σε καθε ευκαιρια .... οτι ολοι ειμαστε ισοι,δεν κοροιδευουμε ΠΟΤΕτα αλλα παιδακια κτλ, αλλα δυστηχως αυτο που εχω καταλαβει βασικο ρολο παιζουν οι γονεις (και γενικοτερα το στενο οικογενειακο περιβαλλον...). πρωτη δημοτικου φετος και εχουμε στην ταξη μας ενα αιγυπτιακι! η κορη μου ουτε που ειχε καταλαβει τη διαφορα μονο οτι δεν μιλαγε καλα μου ειχε πει! ερχεται μια μερα και μου λεει: -"μαμα ο χαρουμ ειναι αλβανος". περιττο να σας πω οτι επαθα εγκεφαλικο!!! -"και τι ειναι αλβανος μαρια μου? -δεν ξερω μαμα, η ιωαννα μου το ειπε!! ....και συνεχιζει το γνωστο "μαθημα" περι ισοτιτας οχι μονο στο χρωμα αλλα και για το παχος ...την ομιλια....κτλ! και καταληγω: ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ!!που μεγαλωνουμε ετσι τα παιδια μας! εμενα οι γονεις μου με μεγαλωσαν με τετοιες ευαισθησιες αλλα οι αλλοι σημερινοι γονεις πως μεγαλωσαν ως παιδια! γι'αυτο αντιδρουν ετσι!
Νίκη μου, να θυμάσε πάντα πως το 99,9% απο τα παιδακια αυτα που μιλανε ασχημα, δεν εχουν ιδεα τι θα πουν οι λεξεις που ξεστομιζουν, απλα τις ακουσαν απο την μανουλα, τον μπαμπα (μπορει και στο αυτοκινητο οταν οδηγουν) ή το μεγαλυτερο αδερφακι τους που παει γυμνασιο...και πιστεψε με η 3η περιπτωση ειναι και η χειροτερη....διοτι τα μικροτερα αντιγραφουν σε ολα (και συνηθως τις κακες συνηθειες πιο ευκολα) απο τα μεγαλυτερα.... το πιο σημαντικο ειναι να μαθεις στο παιδι σου να αντιμετωπιζει τα παιδακια αυτα 'η απλα να τα αποφευγει... και επισης να ξες πως η περιθωριοποιηση των παιδιων με ασχημη συμπεριφορα, τα οδηγει στην αλλαγη....μιλα με αλλες παθουσες μητερες και μαθετε στα παιδια σας να κανουν μια ομαδα οπου θα αποκλειουν τα παιδακια αυτα με την κακη συμπεριφορα....και οταν εκεινα παψουν να μιλανε και να φερονται ασχημα, τοτε θα ειναι πλεον ευσπροσδεκτα στην παρεα της κορης σου... εαν θες το παιδι σου να αντιμετωπιζει την κατασταση μονο του πρεπει να του μαθεις 1. να μην δειχνει πως ενοχλειται, διοτι ετσι θα δινει κινητρο στο αλλο παιδι να συνεχιζει 2. να του απανταει ευγενικα με εκφρασεις τυπου: ''αυτο που λες/ κανεις ειναι ασχημο για σενα και το μονο που θα καταφερεις ειναι να μην εχεις κανεναν φιλο στο τελος'' 3. δες μηπως το παιδακι αυτο εχει αναγκη να τραβηξει την προσοχη επανω του, γιατι ειτε στο σπιτι εχει προβληματα, ειτε δεν εχει κανεναν να μιλησει... και γινε εσυ η ιδια αυτη που θα το βοηθησει, αντι να το μαλωσει.
Πολύ εύστοχο και επίκαιρο... Συμφωνώ σε όλα με την μαμά Νίκη. Δεν πα να μου λενε τα περι κοινωνικοποίησης στον παιδικό και στο νηπιαγωγείο και δεν συμμαζεύεται...Πεντάχρονου μαθητή μου στο ωδείο του έσπασαν το χέρι στο νήπιο-και μιλάμε το παιδάκι ούτε μιλιά δεν βγάζει. Παρεμπιπτώντως (εν μέρει άσχετο, εν μέρει όχι), πολύ ανησυχώ για την κατάσταση στα σχολεία, από τον παιδικό ως και το λύκειο, άσε που το εκπαιδευτικό σύστημα είναι τοσο χάλια που δεν ξέρω αν αξίζει κανείς να πάει σχολείο σε αυτή τη χώρα. Παιδικό δε θα τη στείλω τη μικρή, αν με παίρνει... Παρατάμε τις δουλειές μας για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και μια μέρα θα γυρίσουν από κει να μας πουν αυτά που γραφει παραπάνω η κοπέλα... Και άλλες μαμάδες που δουλεύουν γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να αφήσουν τη δουλειά τους, γυρίζουν σπίτι και τα βρίσκουν... πολυμαθέστατα. Και δεν είναι μόνο μια βρισιά, μια άσχημη λέξη, ένας χαρακτηρισμός... Είναι ακόμα και η διάθεση, η πρόθεση πίσω από αυτόν που μιλάει. Είναι η ειρωνεία, η απαξίωση, μια χειρονομία (έστω και "έλληνοπρεπής", που λέει κι ο Πάντζας :P)... Είναι ο αποκλεισμός του άλλου παιδιού λόγω διαφορετικότητας. Πάντως, δε θα συμφωνήσω με το ότι η δασκάλα δεν μπορεί να κάνει τίποτα παραπάνω και "έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά". Συγγνώμη, αλλά στο νηπιαγωγείο δεν κάνουν πια και πυρηνική φυσική. Υποθέτω ότι θα μπορούσε να αφιερώσει μερικές μερες ώστε να μάθουν τα παιδιά μέσα από δραστηριότητες (ιστοριούλες, σκετσάκια, μια ομιλία με ειδικό, μια συνάντηση με γονεις και παιδιά- η μόνο γονεις κλπ) ότι δεν πρέπει να ξεχνανε το σεβασμό στον διπλανό τους. Βεβαια αμα οι γονείς μιλανε όπως να ναι μεσα στο σπίτι (όπως ξαφνικά θυμήθηκα μια γνωστή μου, μόλις τώρα, και απoφάσισα να δώσω ελαφρυντικό στη δασκάλα :D ), βράσε όρυζα...
Δυστυχώς έτσι ήταν τα πράγματα απο πάντα και δεν θα πάψουν να είναι έτσι. Ήμαστε θύματα "bulling" και εγώ και ο άντρας μου στο δημοτικό (τα μικρά παιδιά είναι τα πιο σκληρά τελικά. Και όχι μόνο εμείς. Υπήρχαν μάνες (των παιδιών θυμάτων) που ερχόταν στο σχολείο και τα έσπαγαν στο ξύλο μπροστά μας και τότε γινόταν σαν βρεγμένα πουλάκια που μη σου πω τους λυπόμουν κιόλας. Οι γονείς μας, δεν ήρθαν ποτέ στο σχολείο, δεν μας έδωσαν ποτέ την εντύπωση οτι είναι οι πλάτες μας (προφανώς γιατί απλά ο γονιός δεν είναι πάντα μαζί σου να σε υποστηρίξει) απλά μας θωράκισαν τέλεια στο πως να τα αντιμετωπίζουμε. Και εντάξει περάσαμε πολύ δύσκολα, αλλά βγήκαμε νικητές. Και αυτό μας βοήθησε να επιβιώσουμε σε πολύ δύσκολες καταστάσεις και μέχρι και σήμερα είμαστε νικητές. Να ξέρεις οτι αυτά τα παιδιά σαν εμάς και την κόρη σου γίνονται πολύ δυνατά, ακριβώς λόγω αυτής της δυσκολίας που αντιμετωπίζουν μόνα τους σε τόσο μικρή ηλικία. Τώρα η γνώμη μου είναι οτι οι δάσκαλοι πρέπει να είναι πιο ενεργοί, αλλά δεν μπορούν αν κάνουν πολλά όταν δεν είναι παρόντες στο "έγκλημα". Αλλά αν είναι, πρέπει να δράσουν ακόμα και για παραδειγματισμό, οτι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι ανεκτή απο το σχολείο μας. Το να μιλήσεις στο παιδί χμμμ, σε 3 λεπτά, πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις για να συνετίσεις μια κακή συμπεριφορά χρόνων.(Εκτός αν το πάρεις σπίτι σου να το συνετίσεις :) Το να μιλήσεις στη μάνα χμμ, επικίνδυνο, αν είχε μυαλό στο κεφάλι της, δεν θα είχε αυτό το πρόβλημα. (Εκτός αν την πάρεις στο σπίτι σου να την συνετίσεις :)
Ταυτίζομαι απόλυτα με το θυμό και με το κείμενο σου.Περνάω τα ίδια στο σχολείο, "κουράστηκα" να συζητάω θέματα τέτοιου τύπου όχι γιατι δεν θέλω ή βαριέμαι αλλά γιατί υπάρχουν μαμάδες που δεν τους ενδιαφέρει η συμπεριφορά των παιδιών τους..τα συζήτησα και με την δασκάλα και το συμπέρασμα της ήταν ότι οι περισσότεροι γονείς δεν συζητάνε με τα παιδιά τους καθόλου και τα μαθαίνουν να αντιδρούν σε οτιδήποτε με βία-βρισιά και νταηλίκι.. Δεν δέχομαι να μεγαλώσω ένα τέτοιο παιδί και δεν θα το αφήσω να γίνει έτσι.Τον σεβασμό των άλλων τον κερδίζεις δεν τον απαιτείς..
Πόσο δίκιο έχεις... Έχω μία κόρη 20 μηνών και τρέμω κυριολεκτικά για την ώρα που θα πάει στο σχολείο.
ενα απο τα πιο ουσιαστικα κειμενα που εχουνε γραφτει....
διαβαζω αυτο το κειμενο τυχαια σημερα αραγε; το πρωι επαθα σοκ οταν εφευγα με το γιο μου απο το σχολειο. προσπερασαμε μια μαμα με το διχρονο (πανω κατω) αγορακι της και την ακουω που του λεει "Γιατι δεν ειπες στο κυριο βρε μαλακα δεν κλωτσαμε τα ζωα;"!!!
exeis poly dikio na eisai thymwmenh.....den kserw kai gw pws tha antidroysa an zoysa kati tetoio........pffffffff...ti na pw? eilikrina me ebales se skepseis...
δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα και μπορώ να σου πω ότι είναι ένα θέμα που με απασχολεί και εμένα πολύ έντονα και ας είναι ακόμα 22 μηνών ο Χρηστάκης μου! και το χειρότερο είναι ότι πολύ γονείς μαθαίνουν αυτά τα πράγματα επίτηδες στα παιδάκια τους είτε γιατί το θεωρούν "μαγκιά" να είναι νταής το παιδί τους, είτε γιατί το βρίσκουν αστείο ένα πιτσιρικάκι μια σταλιά να λέει "κακές" λέξεις είτε γιατί, δεν ξέρω, ίσως νομίζουν ότι αν χτυπάει το παιδί θα μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του αργότερα, τι να πω. το θέμα είναι όμως πως την έχουμε χάσει την μπάλα!! γι'αυτό καλό είναι όλοι μας κάθε φορά πριν κάνουμε ή λέμε κάτι να σκεφτόμαστε δυό φορες την επίδραση που θα έχει στο παιδί μας!