Βρέθηκα ένα βήμα πριν να πέσω σε κώμα!

Η ιστορία της Άννας

Καλημερα σε ολες τις μανουλες!

Ειμαι η Αννα και αποφασισα να σας διηγηθω την δικη μου ιστορια τοκετου. Τον Οκτωβριο του 2008 εμεινα εγκυος στον μικρουλη μου, ειχα ΠΗΤ 15/07/2009.

Την αρχη της εγκυμοσυνης μου την περασα με πολλους εμετους, ναυτιες και αδυναμια, δεν μπορουσα  να φαω τιποτα μεχρι τον 5ο  μηνα. Καθε μυρωδια με πειραζε αφανταστα και δεν ειχα ορεξη για τιποτα! Σιγα σιγα αρχισα να συνερχομαι, σταματησαν οι πολλοι εμετοι, αρχισα να νιωθω καλυτερα αλλα η σκεψη οτι κατι δεν παει καλα δε μου εβγαινε απο το μυαλο….

Τα εβλεπα ολα υπερβολικα εβλεπα και αλλες εγκυους αλλα καμμια δεν ηταν τοσο χαλια οπως εγω.

Καποια στιγμη συμφιλιωθηκα με την ιδεα οτι καθε οργανισμος ειναι διαφορετικος και οτι πρεπει  να παψω τις συγκρισεις. Εδινα κουραγιο μονη μου στον εαυτο μου οτι το υπολοιπο της  εγκυμοσυνης θα το περασω ομαλα χωρις προβλημα.

Τους επομενους 2 μηνες η κατασταση ηταν καπως καλυτερη, αφου εκανα εμετο μονο μια φορα την ημερα, περπατουσα, μαγειρευα, εκανα ολες τις δουλειες του σπιτιου. Στο τελος του 6ου μηνα ολα αλλαξαν, απο εκει που δε μπορουσα να φαω μπουκια συνεχεια ετρωγα και ενιωθα οτι δεν χορταινω, δεν ετρωγα μεγαλες ποσοτητες αλλα επρεπε συνεχεια κατι να μασουλαω, ολο αυτο χωρις να το θελω βεβαια.

Ο γιατρος μου με εβλεπε μια φορα τον μηνα, ελεγε πως ολα ηταν καλα, αλλα οτι επαιρνα πολυ βαρος. Τις τελευταιες φορες μου ειχε βρει και λιγο τσιμπιμενη πιεση και μου ειπε να παω στον παθολογο να μου δωσει χαπι.

Πηγα στον παθολογο, ο οποιος μου εδωσε το χαπι και μου ειπε να το παιρνω μονο σε περιπτωση που εχω πιεση πανω απο 14. Ετσι και εκανα. Επαιρνα την πιεση μου και οταν χρειαζοταν επαιρνα και το χαπι.

Εν τω μεταξυ, ειχα  πρηστει παρα πολυ, σε σημειο που δεν μπορουσα να περπατησω, ουτε να κοιμηθω το βραδυ. Τα  ποδια μου δεν τα ενιωθα καθολου και η κοιλια μου τεραστια.

Και εφτασε το πρωινο της 10ης Ιουνιου.

Ξυπνησα το πρωι με εναν φοβερο πονοκεφαλο και σιγα σιγα ντυθηκα να παω στον μικροβιολογο για εξεταση ουρων γιατι την προηγουμενη φορα μου ειχε βρει λευκωμα και ο γιατρος μου μου ειπε να τις επαναλαβω την ημερα που επρεπε να παω να με δει.

Απο την αρχη δεν αισθανομουν καλα τον εαυτο μου, παρ’ ολα αυτα ξεκινησα, ευτυχως ηταν κοντα και τα καταφερα. Οση ωρα περιμενα, ενιωθα καπως περιεργα, εβλεπα τα παντα γυρω μου, καταλαβαινα αλλα σαν να μην μπορουσα να αντιδρασω, λες κ ημουν στον δικο μου κοσμου.

Γυρισα σπιτι και δεν μπορουσα να σταθω, ξαπλωσα αμεσως και ενιωθα λες και ημουν σε ληθαργο, ο πονος χειροτερευε…

Κατα τις 10 σηκωθηκα για να παω να τις παρω, ειπα στη γιαγια μου που μενουμε μαζι οτι δεν αισθανομαι καλα και εκεινη μου απαντησε οτι ειναι φυσιολογικο για μια εγκυο… (τι να πεις, γυναικα 80 χρονων που να θυμαται…),πηρα και τον αντρα μου ο οποιος μου ειπε να κανω υπομονη και οτι θα μου περασει, να παρω πιεση και θα δουμε…

Παιρνω πιεση… 18!

Παιρνω αμεσως το χαπι και χτυπα το τηλεφωνο, ηταν ο μικροβιολογος ο οποιος μου ελεγε οτι το λευκωμα ειναι πολυ υψηλο και οτι πρεπει να παω αμεσως να μου παρουν το παιδι.

Προσπαθησα να ηρεμησω και περιμενα το απογευμα να με δει ο γιατρος, να δω τι θα μου πει…

Πηγα να ξαπλωσω παλι και το απογευμα οταν ηρθε ο αντρας μου και σηκωθηκα, ενιωθα ακομα περιεργα. Εκτος αυτων ειχα χασει και την οραση απο το δεξι ματι!! Τοτε πραγματικα τρομαξα, πηγα κατευθειαν στο γιατρο, με βαζει μεσα , μου παιρνει η μαια πιεση και ειχα 20!!

Αμεσως με στελνει στο μαιευτηριο για επειγουσα γεννα. Εφτασα 12 η ωρα το βραδυ και απο εκεινη την ωρα με βαλανε σε ενα δωματιακι, με ζωνες γυρω απο την κοιλια να παρακολουθουν τους παλμους του μωρου και περιμεναμε με τα φαρμακα να μου πεσει η πιεση… Ημουνα ολη νυχτα μονη μου, τον αντρα μου δεν τον αφηνανε να με δει, εγω τρομοκρατημενη να μην μπορω να ηρεμησω….. να μην ξερω τι γινεται, κανεις να μη μου λει τιποτα και να ακουω και τις αλλες κοπελες απο τα διπλανα δωματιακια να φωναζουν απο τους πονους.

Στις 6 η ωρα το πρωι ηρθε και η μαια μου και επιτελους εβλεπα γνωστο προσωπο… Εκατσε μαζι μου και μου εδινε κουραγιο οτι ολα θα πανε καλα.

Τελικα στις 11 το πρωι με ετοιμασανε, μου κανανε την επισκληριδιο και με πηγαν στο χειρουργειο… Η πιεση ειχε πεσει μολις στο 15 και στις 11:50 γεννηθηκε ο γιος μου στις 34 εβδομαδες κυησης, 2,370 και 44.5 εκ.

Μολις γεννηθηκε, τον πηραν αμεσως, γιατι ειχε προβλημα αναπνευστικο σοβαρο, μου τον εδειξαν ενα λεπτο, τον πηγαν στον αντρα μου και μετα κατευθειαν στην εντατικη.

Εμενα με εραψαν και μετα την ανανηψη κατευθειαν εντατικη και εγω.

Εκατσα 2 μερες και μετα με πηγαν σε θαλαμο. Το μωρο μου ηταν σε πολυ σοβαρη κατασταση, συνδεδεμενο με ενα σωρο μηχανηματα, με οξυγονο, του χορηγησαν 2 πολυ ακριβα φαρμακα για να ανοιξουν οι κυψελες των πνευμονων και να αρχισει να αναπνεει με οσο δυνατο λιγοτερη τεχνικη υποστηριξη.

Τις πρωτες μερες του εκαναν μεταγγιση αιμοπεταλιων γιατι ειχε αιμοραγια και του χορηγουσαν αντιβιοτικα γιατι ειχε λοιμωξη….. Μετα η κατασταση σταθερη.

Εγω επανω στο θαλαμο ημουν παρα πολυ φοβισμενη, δεν μπορουσα να ησυχασω που δεν μπορουσα να τον βλεπω παρα μονο μια φορα την ημερα και η καρδια μου κοντευε να σπασει καθε φορα που χτυπουσε το τηλεφωνο, μηπως και μου φερνουν ασχημα νεα για το μωρο και δεν τα καταφερει.

Μετα απο 5 μερες πηγα σπιτι μου, το μωρο το πηραμε μετα απο 20 ημερες και επιτελους ενιωθα οτι ολα ειναι καλα.

Οπως μου εξηγησε ο γιατρος, επαθα εκλαμψια, βρισκομουν ενα βημα πριν το κωμα, ενω το μωρο λογω πιεσης δεν επαιρνε οξυγονο και ο ιδιος απορουσε πως αντεξε τοσο και δεν εμεινε με καποιο σοβαρο προβλημα.

Ευτυχως σημερα ολα ειναι μια χαρα, δεν εχει κανενα προβλημα εκτος απο στραβισμο, τον οποιο εγχειρησαμε 13 μηνων και παει καλυτερα.

Ο Μιλτος μου ειναι το πιο σημαντικο για μενα, ειναι ο μικρος μου ηρωας που παλεψε και τα καταφερε….

Ηθελε να ζησει και να φερει την χαρα μεσα στο σπιτι μας.

Ζητω συγγνωμη αν σας κουρασα, ευχομαι σε ολα τα παιδακια του κοσμου να ειναι ευτυχισμενα και σε ολες τις μανουλες να ειναι γερες να τα μεγαλωσουν.

Φιλια,

Αννα

Υ.Γ. Οταν εμεινα εγκυος ημουν 60 κιλα, την ημερα που γεννησα ειχα φτασει τα 106!!!!!!!!

Πηρα συνολο 46 κιλα…. Καταφερα να χασω μονο τα 26 εως τωρα, οποτε αν εχετε υποψη μια καλη διαιτα, καλοδεχουμενη κοριτσια…. Σας φιλω!!!!!)

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com