Η μαμά μαθαίνει να λέει ΟΧΙ

Η γιαγιά μου λέει πως όταν ήμουν μικρή, ήμουν ενα ντροπαλό παιδί που όταν κάποιος του μιλούσε, κρυβόταν πίσω από τη φούστα της. Το είπε πριν λίγο καιρό στον άντρα μου και αυτός αναφώνησε «Α, έτσι εξηγούνται ολα«

Μου ηρθαν στο μυαλό μνήμες από τα -πολύ- παιδικά μου χρόνια. Ναι, ήμουν πολύ ντροπαλό παιδάκι. Και το κακό είναι ότι το διατήρησα και στην ενήλικη ζωή μου. Μπορεί να μην μου φαίνεται, γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο είμαι και πολύ κοινωνική ταυτόχρονα (πώς το καταφέρνω δεν ξερω), όμως ντρέπομαι πολύ. Ντρέπομαι μεχρι και να παραγγείλω πίτσα στο τηλέφωνο. Ντρέπομαι να πάω σε ένα μαγαζί και να φύγω με άδεια χέρια. Ντρέπομαι όταν μου κάνουν κομπλιμέντα. Μικρότερα ντρεπόμουν να ρίξω χυλόπιτα. Ντρέπομαι την ίδια μου την επιτυχία. Μα πάνω απ’ ολα, ντρέπομαι να πω ΟΧΙ.

Αυτό το τελευταίο είχε ως αποτέλεσμα να ζω για πολλά χρονια ως θύμα. Θύμα στα επαγγελματικά, θύμα και στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Δεν μπορούσα να σηκωσω ανάστημα και να πω ΟΧΙ σε ένα κακό αφεντικό. Μια μερα βέβαια το έκανα και έκτοτε απελευθερώθηκα κάπως. Στις σχέσεις όμως; Θυματάρα always and forever.

Φαντάσου ότι πάντα ήξερα ποιος ήθελε να με εκμεταλλευτεί, να κερδίσει κάτι από εμένα και όμως δεν έλεγα ποτέ ΟΧΙ. Άνθρωποι που με χτύπησαν πισώπλατα και το έμαθα -φυσικά, γιατί ο κόσμος είναι μικρός- ειχαν και έχουν το θράσος να με «αγαπούν» ξαφνικα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω κάποια χάρη. Και εγώ ντρέπομαι να πω όχι και ας ξέρω οτι μετά θα χτυπαω το κεφάλι μου στον τοίχο.

Δεν έχω ιδέα πώς βγήκα έτσι, από τη μέρα όμως που έγινα μάνα και αρχισα να μαθαίνω τόσο τον κόσμο -μαύρα μεσάνυχτα είχα- όσο και τον εαυτο μου, αποφασισα ότι αυτό έπρεπε σύντομα να αλλάξει. Όχι, δεν θέλω να γίνουν έτσι η Αθηνά και ο Αρχέλαος. Για αυτό και χαίρομαι τα ΟΧΙ της μικρής μου, καμαρωνω που δεν μασάει σε τίποτα και ας είναι ένα μικροκαμωμένο πεταλουδι. 

Πρόσφατα έκανα το μεγάλο βήμα. Είπα κάποια ΟΧΙ. Ναι, το εκανα. Με στεναχώρησαν για αρκετές μερες.

«Μήπως δεν είναι σωστό;«

«Μήπως να το κάνω και να το ρίξω στο γυαλό;«

Στη συνέχεια ερχόμουν στα ίσια μου. Γιατί να μην ακούω την καρδιά μου; Γιατί να φοβάμαι μήπως θυμώσει ο άλλος; Αυτός ο άλλος που ουτως ή άλλως δεν εχει καλή άποψη για εμένα, απλά όμως με χρειάζεται τη δεδομένη στιγμη οπότε μου το ρίχνει στο γλυκόλογο; Γιατι να προσποιουμαι πως δεν καταλαβαίνω, ενώ καταλαβαίνω τα πάντα… Μόνο και μόνο γιατι δεν τολμω να ξεστομίσω το άτιμο το όχι;

ΟΧΙ λοιπόν… ΟΧΙ, ΟΧΙ και ξανά μανά ΟΧΙ.

Λένε ότι οταν ο άνθρωπος μεγαλώσει, δύσκολα αλλάζει ο χαρακτήρας του. Όμως σας το ορκίζομαι, αν το πάρεις αποφαση, αργά μα σταθερά έρχεται η αλλαγή. Σιγά σιγά μαθαίνω να με υπερασπίζομαι. Μαθαίνω να με αγαπώ. Γιατι κάνοντας πάντα το χατήρι (ή χατίρι;) των άλλων και όχι το δικό μου, μόνο αγάπη δεν μου εδειχνα.

Η ζωή είναι μικρή για να την περνάς ως κορόιδο των άλλων. Ναι, θα κάνεις και τις υποχωρήσεις σου, θα κάνεις και τα λάθη σου, όμως μια ζωή ντροπή, ντροπή, είναι μισή ζωή.

Αγαπάω πολύ τα παιδιά μου. Αποφάσισα λοιπόν να αγαπήσω επιτέλους και τη μαμά τους.

Η μαμά μαθαίνει να λέει ΟΧΙ. Και κοίτα να δεις… δεν είναι τόσο δύσκολο τελικά.