Να θυμηθώ να μην αγχώνομαι!
Ψέματα δεν θα σας πω: έχω κατά καιρούς αγχωθεί πάρα πολύ για το μικρό μου. Το μεγαλύτερο άγχος μου ήταν το περπάτημα, τα ξέρετε, σας τα έχω γράψει… Είχα και άλλα μικρότερα, ας πούμε όταν ήταν 1 1/2 μηνών και δεν χαμογελούσε (έλεγα) συχνά. Κάθε φορά η Αθηνά με τάπωνε και μου αποδείκνυε ότι τζάμπα και βερεσέ μαύριζα την ψυχή μου.
Εδώ και λίγο καιρό αποφάσισα να στοχεύω πρώτα στα ξεχωριστά δέντρα και μετά σε ολόκληρο το δάσος… Βιαζόμαστε οι γονείς, βιαζόμαστε… Βιαζόμαστε να τα δούμε να κάνουν όλα τα θεαματικά (περπάτημα, τραγούδια, κακά στο γιογιό, αριστεία, πτυχία κοκ) και χάνουμε τα μικρά καθημερινά βηματάκια ανεξαρτησίας τους…
Κορόιδευα τον Μάνο που χαιρόταν που η Αθηνά ρούφηξε πολύ νωρίς από καλαμάκι, αλλά τελικά… ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕ και χαιρότανε!
Έτσι και εγώ πια χαίρομαι για όλα αυτά τα υπέροχα που κάνει: που κολλάει αυτοκόλλητα στην ντουλάπα μόνη της (και όταν τα κολλήσει όλα, τα ξεκολλάει και τα ξανακολλάει στο χαρτί τους και μετά ξανά στην ντουλάπα, χαχα), που μοιράζεται με χαρά τα παιχνίδια της, που μας ταίζει, που έμαθε να πιάνει σωστά τις κηρομπογιές και να κάνει… τελίτσες (οι γραμμές της πέφτουν ακόμα δύσκολες), που χαίρεται όταν βιδώνει το καπάκι, που μαζεύει κάποιο πεσμένο κέρμα και δεν το βάζει στο στόμα, αλλά μου το δίνει να το βάλω στο πορτοφόλι μου.
Μπορεί να μην τρέχει ακόμα σαν τον Κεντέρη, μπορεί το λεξιλόγιό της να μην είναι τεράστιο (το ελληνικό, γιατί το Αθηνα-ικό είναι πολύ μεγάλο, χαχα), αλλά κάνει τόσα άλλα μικρά, χαριτωμένα και υπέροχα πράγματα που με κάνουν να χαμογελώ και να… ξε-αγχώνομαι.
Το φωνάζουν όλοι, το λέμε και εμείς οι ίδιοι ότι «Κάθε παιδί είναι διαφορετικό«, αλλά όταν πρόκειται για το δικό μας, αααααχ, όλα τα ξεχνάμε… Σαν τις συμβουλές τις γκομενικές που ο καθένας για τον άλλο είναι τέλειος συμβουλάτορας, αλλά για τον εαυτό του, κλάφτα Χαράλαμπε!
Για αυτό, λοιπόν, σας το λέω δυνατά: να θυμάμαι να μην αγχώνομαι! Χάνω έτσι τουλάχιστον το μισό ταξίδι!
(Το ίδιο προτείνω σε όλες μας!)
"να θυμηθω να μην αγχωνομαι" και "ευτυχισμενη μαμα=ευτυχισμενα παιδια" θα τα κανω αφισα με μεγαλα γραμματα και προτεινω σε καθε μαμα να κανει το ιδιο!!! προχθες χαρηκα που ελουζε μονη της τα μαλλια της, που καταφερε και εβαλε την πιπιλα στον μπεμπη, που κουνησε τα ποδια της στο νερο και εφερε εναν κυκλο μονη της! θα μπορουσα να αγχωθω για πολλα πραγματα, δοντια που δεν βγηκαν, που δεν μιλαει καλα, κλπ. αλλα αυτες οι στιγμες δεν θα ξαναερθουν! και οπως λεει μια μαμα φιλη, "κανενα παιδι δεν εμεινε με πιπιλα, πανα, κλπ αιωνιως, ολα τελικα εβγαλαν δοντια, μιλησαν, κλπ."!!!
Αυτό το άγχος,μας ρίχνει στα τάρταρα με το παραμικρό. Τρώει, αγχώνομαι μήπως δε χόρτασε.Δεν τρώει,αναρωτιέμαι μήπως έχει κάτι.Κοιμάται πολύ, πάω να δω αν αναπνέει(πόσο χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη παρανοΐκή!!!).Δεν κοιμάται,αγχώνομαι μήπως πονάει.Νομίζω ότι ποτέ δε θα είμαστε απολύτως ήρεμες,οπότε ας μάθουμε να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή με τα παιδιά μας,θα μεγαλώσουν και θα τα έχουμε χάσει από τη βλακεία μας (τα γράφω μπας και τα τηρήσω).Όλα θα τα κάνουν,όποτε θέλουν εκείνα,οπότε relax!
Ax, Oλίβια, είσαι γεννημένη μανούλα! Στις μέρες μας σπανίζουν οι ευαισθησίες σου, γιαυτό σε συμπαθώ τόσο και ας μη σε ξέρω καν!! Μην ανησυχείς, όλα θα τα κάνει η μικρή Αθηνά, και ξέρεις γιατί? Επειδή μεγαλώνει με τόση αγάπη! Είστε υπέροχοι και οι τρεις σας!
σε νιωθως πληρως, πληρεστατα, φουλ! Και η θητεια μου ως μανουλα μετρα μολις 3,5 μηνες... Πιανει καλα το στηθος;ποσο τρωει; αντε παλι ζυγισμα;κουναει συντονισμενα τα χερια της; και μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα... ομως αγαπη χωρις αγχος δε γινεται ( ετσι λεω στον εαυτο μου οταν δεν τον στηνω στον τοιχο) μα πρεπει να μαθουμε να ζουμε τωρα! Αυτες οι στιγμες ειναι ανεπαναληπτες ρε γαμωτο και εγω αγχωνομαι μηπως δεν της ρουφω οσο πρεπει...Ειδες παλι αγχωνομαι...ανεπιδεκτη
τι ωραίο στήσιμο! σαν μπαλαρινούλα στην ποσιζιόν 1 (αν δεν κάνω λάθος!:D)
ma poso xrisimo kai gluko keimeno.... ta idia kai ego (opos pisteyo oles oi manoules).. einai 12 minon,pote tha perpatisei?? simptomatika kai emeis ksekinisame noris me to kalamaki kai dostou xares kai gelia mesa sto spiti les kai mas ti zitise i nasa gia piriniki epistimona!!! xaxa imaste toso idioi emeis oi goneis...
xaxa απο αγχος αλλο τιποτα.Αγχος οταν ηταν νεογνο,αν κοιμαται σωστα,αν αναπνεει(αυτο κι αν ηταν),ειναι ενταξει τα κακα του?εβηξε?γιατι εβηξε μηπως δεν ειναι τιποτα μηπως ειναι ξεκινημα ιωσης?ειναι χαρουμενο?τα κανω σωστα?Μολις περπατησει το γνωστο λουμπαγκο,απο πισω του ολη την ωρα μεχρι να σταθεροποιηθει,μολις σταθεροποιηθει αχχχ τωρα που πεφτει?μηπως χτυπησει?αχχχ αμα πεσει ασχημα και χτυπησει?γιατι δεν τρωει?γιατι αργησε παλι να κανει κακα του?τωρα που ελειψα για ψωνια μηπως του λειπω και με ζηταει?αμα,αμα,αμα,αμα ειμαι σε αυτο το σταδιο του αγχους και εχω πολυυυυυ δρομο μπροστα(μεχρι να μεγαλωσει σωστα,να γινει οικονομικα ανεξαρτητος,να κανει οικογενεια,παιδια να ειναι ευτυχισμενος και τοτε πιστευω να φυγει το αγχος χαχαχαχαχα).....αλλα καθε μερα δεν τον χορταινω κιολας,συνεχεια τον εχω αγκαλιτσες και φιλακια και παντα μου φαινονται λιγα,πολυ λιγα!!!!
Πάντα τα ίδια λέω και πάντα την αμέσως επόμενη στιγμή το ξεχνάω !! Είναι φαινεται και αυτο στη φύση μας , το Αγχος ! και όχι οποιοδηποτε αλλα το μαμαδοαγχος ! Τωρα καταλαβα την μανα μου , τωρα καταλαβα όλες τις μαναδες . Εξω απο το χορο πολλα τραγουδια ξερω , τωρα ομωε που χορευω και μαλιστα κανσιλαμα τα εχω παιξει . Αγχος για την υγεια της , αγχος για το ποιο ειναι το πιο καλο σχολειο να παει (17 μηνων η Μαρίνα) , αγχος για τα συναισθηματα που μπορει να νοιωθει οταν ειμαστε μαζι , αν ειμαι καλη μανα( ναι , εχω και αυτο το αγχος) , αν νοιωθει χαρα που με βλεπει , αν εχει καταλαβει το ποσο την αγαπω , αν , αν , αν ...τοσα πολλα που χανω τα απλα καθημερινα της .Γι'άυτο οι γιαγιαδες και οι παππουδες χαιροντε περισσοτερο τα εγγονια ...γιατι ΔΕΝ εχουν αυτα τα "αχ"...χαιρονται την καθε στιγμη , την καθε ματια , το καθε αγκου το καθε μπουμπλε που θα κανει το μωρο...Μας έφαγε το αγχος !!!
exis apolito dikio olivia m distixos etsi kanoume emeis oi manoules!!!!!!!!prepei na xairomaste kai to pio mikro pragma kai oxi na anxonomaste gia to tpt filia polla apo kerkira
Και καλά κάνεις! Αν δεν καμαρώνουμε για τα παιδιά μας, για ποιόν θα καμαρώνουμε? να το χαίρεσαι!!!