Μαμά, η πιο γλυκειά λέξη του κόσμου!
Θέλω να γράψω αυτό το κείμενο για τη μαμά μου γιατί της το χρωστάω, για αυτή τη γυναίκα που πάλευε χρόνια και τελικά νικήθηκε.
Η μαμά μου γέννησε τον Αύγουστο του ’85 -μετά από πολλές προσπάθειες και μία αποβολή- τον αδερφό μου. Στους πρώτους μήνες της ζωης του τού έδωσε λάθος φάρμακο για τον πυρετό και τρέχανε στο νοσοκομείο. Εκει της μπήκε η ιδέα »Δεν είμαι καλή μάνα» και κάπως έτσι άρχισαν όλα…
Λίγο ο ευαισθητος χαρακτήρας της, λίγο η μηδενική υποστήριξη από το περιβάλλον της, τα κάκεντρεχα σχόλια των συγγένων που δεν μπορούσε να κάνει παίδι για αρκετό καιρό και η κατάθλιψη της χτύπησε την πόρτα…
Πέρασε από όλα τα στάδια, φάρμακα, ηλεκτροσοκ (κάνανε τα πειράματά τους τοτε), εισαγωγές στις καλυτερες κλινικές, μετακομίσεις από περιοχές σε περιοχές. Τίποτα όμως δεν απέδωσε καρπούς γιατί παρόλο το τρέξιμο δεν υπήρχε αγάπη και κατανόηση δυστυχώς… Και μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, σε όλους αυτούς τους γιατρούς ούτε μία ώρα ψυχοθεράπειας, μία ώρα κατάθεση ψυχής, φοβίων, ανασφαλειών, προβληματισμων… Αντίθετα, είχαν τις πιο… »αποτελεσματικες» θεραπείες στα χέρια τους οι γιατροι…
Έχουν περάσει 27 χρόνια τώρα και φαίνονται καθαρά στο προσωπό της οι επιδράσεις των φαρμάκων και της ιδρυματοποιησης και μου ‘ρχεται να βάλω τα κλάματα όταν βλέπω έτσι την μανούλα μου… Και ντρέπομαι για την στιγμή που της φώναξα, όταν από το άγχος της δεν μπορούσε να κλείσει το γκαζάκι….
Αυτή η γυναίκα λοιπόν όσο ήταν μαζι μας μας έδωσε όλη της την αγάπη κι ας ηταν η δική της ψυχή σκοτεινιασμένη… Εβαλε στην καρδιά μας το σπόρο της αγάπης, καμιά φορά δεν μας χτύπησε, μας προστάτευε κάτω από τις φτερούγες της όταν ήμασταν άρρωστα ή φοβόμασταν. Με μεγάλη μου λύπη την «έχασα» όταν ήμουν 12 χρονων γιατί αποφασιστηκε -ακόμα δεν έχω καταλάβει ακριβως- πως θα ήταν καλύτερα στην κλινική.
Μου στοίχισε πολυ και το δυσκολεύτηκα να το αποδεχτώ. Αργότερα θύμωσα που μας »παράτησε». Μετά κατάλαβα…
Όλοι μας έχουν ακούσει την φράση: Κάνε παιδιά και θα καταλάβεις…. Και ναι λοιπόν καταλάβα, ίσως παραπάνω από ότι θα νόμιζαν… Καταλάβα τις δυσκολίες που περνα μια γυναίκα, τις ανάγκες για άγαπη, υποστήριξη, συντροφικότητα. Κατάλαβα την αγάπη που έχει η μάνα για τα παιδιά της, κατάλαβα τον πόνο που νιώθει γι’ αυτα όταν πονάνε, τις ανησυχίες, τον τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης πριν και μετά, την θυσία χωρίς δεύτερη σκέψη. Καταλάβα επίσης το τραγικό λάθος του ΕΓΩ και πως τα παιδια μας είναι ξεχωριστοί, μοναδικοί άνθρωποι που έχουν διαφορετικές ανάγκες και πρέπει να κοιτάμε τις ανάγκες τους και όχι αυτό που θέλουμε εμείς ούτε αυτό που μας βολευει.
Θα ήθελα να πω σε όσους ανθρώπους έχουν κάποιον δικό τους με ψυχολογικά προβλήματα πως η αγάπη είναι η μόνη λύση.
Αγάπη δώστε, αγάπη! Το πιο απλό αλλά και το πιο δύσκολο. Αλλωστε πάντα το απλό είναι το πιο δύσκολο…
Μανούλα μου, σ΄ ευχαριστω για όλα!!! Για μένα είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου και σ’ αγαπώ γι’ αυτο που είσαι, η μυρωδιά σου ακόμα σκορπάει στην καρδιά μου νοσταλγικές αναμνήσεις…
Για την μανούλα μου,
εύχομαι κάποια στιγμή οι πόνοι της να απαλειφθούν.
—
Έχεις μια ιστορία να μας πεις;
Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!
Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com
Βίκη μου τα λες πολύ ωραία και σωστά! Με αγάπη, υπομονή και επιμονή μαζί με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή η κατάθλιψη νικιέται, θεραπεύεται. Είμαι κι εγώ παθούσα με την μητέρα μου και ξέρω...από πρώτο χέρι...
Ένα έχω να πω...συμπάσχω απόλυτα! Δυστυχώς η συγκεκριμένη περίπτωση είναι η πιο δύσκολη.Κι αυτό γιατί οι ψυχικές νόσοι δεν είναι ξεκάθαρες, δεν είναι "έσπασα το πόδι μου, βάζω γύψο, περιμένω τρεις βδομάδες, περπατάω" Κανείς δεν ξέρει τι κρύβεταιστο μυαλό καιτην ψυχή του καθενός, ακόμη και του ίδιου μας του εαυτού...γι' αυτό θεωρώ ότι δυστυχώς πολλοί είναι οι γιατροίτων ειδικοτήτων αυτών που εκμεταλλεύονται τους ασθενείς τους... Επί πέντε χρόνια η μητέρα μου ταλαιπωρούταν από σχιζοειδή κατάθλιψη... πήγαμε σε γιαρό κορυφη, με εμφανίσεις στην τηλεόραση, και με εξειδίκευση στην παιδοψυχολογία-παιδοψυχιατρική... Έριξε τη μητέρα μου σε καταστολή...ήταν μία κατατονική γυναίκα, που το βλέμμα της μαρτυρούσε την νάρκωση ης ψυχής της, τα χέρια της κρεμόντουσαν νεκρά κι΄ηθελε να κοιμάται όλη μέρα. Αδυνατούσενα συμμετάσχει σε μια απλή κουβέντα και ακόμη και η πιο απλή καθημερινή λειτουργία της φαινόταν Γολγοθάς! Άρχισα να έχω σοβαρές αμφιβολίες για τον γιατρό της...μας ξεπετούσε κάθε φορά που τον επισκεπτόμασταν για να την δει και να διαμορφώσειτη φαρμακευτική της αγωγή...αλλά για τη μαμά μου και για όλους τους άλλους ήταν ΘΕΟΣ!!! Αφού δεν είχε πια αυτοκτονοκές τάσεις, αφού όταν μιλούσε δεν έλεγε ασυναρτησίες, αφού δεν έβλεπε καιδεν άκουγε πράγματα που δεν υπήρχαν, αφού μπορούσε έστω και στοιχειωδώς να λειτουργεί...αυτό αρκούσε! Αλλά η γυναίκα αυτή ΔΕΝ ήταν η μαμά μου!!! Ήταν το φ;aντασμα του εαυτού της!!! Τελευταία φορά επισκεφτήκαμε το συγκεκριμένο γιατρό όταn, στο παράπονο της μητέρας μου ότι όλο θέλει να κοιμάται κι ότι δεν μπορεί ούτε να μαγειρέψει, της απάντησε με ειρωνία:"Τα παιδιά σου τα μεγάλωσες...τι άλλο θέλεις να κάνεις; Πάρτο απόφαση ότι έτσι θα είναι η ζωή σου από δω και πέρα!!!" Αφού δεν όρμηξα να να τον ξεσκίσω ... Πως το λες αυτό σε μία γυναίκα 50 χρονών;;; Σε μία γυναίκα συνομήλική σου;;; Εσύ στην ηλικία αυτή παντρεύτηκες κι έκανες παιδιά... Φύγαμε...έψαξα, ρώτησα...όχι γιατρούς αλλά ανθρώπους που εμπλέκονταν με άτομα που αντιμετώπιζαν αντίστοιχο πρόβλημα... Και βρήκα έναν γιατρό-άνθρωπο... Αλλάζονταςτη φαρμακευτική αγωγή, μέσα σε δύο μήνες η μητέρα μου ξαναγύρισε!!! Εδώ και 14 χρόνια, είναι η μαμά μου, που για μια πενταετία είχα στερηθεί... είναι ξανά το στήριγμά μου, μου σπάει πάλι τα νεύρα με τη γκρίνια της και την αναποδιά της...αλλά είναι η μαμά μου! Το στήριγμά μου! Μη εγκαταλείπετε τους ανθρώπους σας στα χέρια ειδημώνων... να ακούετε το ένστικτό σας... ψάξτε το... η κατάθλιψη νικιέται!!! Με αγάπη και με το σωστό γιατρό... Ο άνθρωπος αυτός που έσωσε τη δική μου μητέρα κι άλλους ανθρώπους τους οποίους του έστειλα, δεν μπορεί να είναι ο μόνος...είναι από τους λίγους γιατρούς που δεν βάζουν πάνω από τον ασθενή τους τα κέρδη των φαρμακευτικών... γιατί κακά τα ψέμματα...στις φαρμακευτικές δεν συμφέρει οιασθενείς να αναρρώνουν...χάνουν πελάτες!!! Η σωστή 'ομως συνδυαστική φόρμουλα φαρμάκων μαζί με υποστήριξη, μπορείνα βγάλει τους δικούς μας ανθρώπους από το τούνελ της θλίψης καιτης απομόνωσης!!! Και να τουςξαναφέρει κοντά μας!!!
Πες μου πως τον λένε αν γίνεται.
Kate, να σε ρωτησω κατι; Της θυμωσες..;
ΚΛΑΙΩ,ΑΓΑΠΗ ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ,ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ,ΕΓΩ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ ΤΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ
Δυσκολευομαι να πιστεψω οτι απο ενα ευαισθητο χαρακτηρα μπηκε στην κλινικη. Τα προβληματα σιγουρα θα ηταν πολυ περισσοτερα που ενα μικρο παιδι δεν μπορει να αντιληφθει. Μιλω εκ πειρας βεβαια αφου ακομα αναρρωνω απο επιλοχεια καταθλιψη και ακομα δεν τελειωσα την θητεια μου με τους ψυχιατρους.Οπως και να εχει να εισαι δυνατη.
Aγάπη , Μαγική λέξη, θαυματουργή. Μην πάψεις να πιστεύεις ποτέ σε αυτήν μια και το ξέρεις , πώς η αγάπη μπορεί να κάνει το θαύμα εκεί που δεν το περιμένεις...Η αγάπη είναι ανίκητη !!!!Με συγκίνησες πολύ!!
Τι να πω.... Πολυ συγκηνητικη η ιστορια σου. Θα συμφωνησω με τη Μαρια Ν οτι οι παθησεις του μυαλου ειναι οι πιο υπουλες και χειροτερες. Καλη δυναμη σου ευχομαι και μακαρι να πανε καλα τα πραγματα απο δω και περα...
Εγω να δεις ποσο ανατριχιασα.. Εχασα πριν 16 μηνες τη μαμα που απο καταθλιψη.. Επετρεψε μου να προσθεσω πως εκτος απο πολλη αγαπη θελουν και εξαιρετικα μεγαλη προσοχη.. Το μυαλο ειναι το πιο υπουλα αρρωστο οργανο του ανθρωπου.. Δεν παιρνεις χαμπαρι ποτε στροφαρει αναποδα και μεσα σε ενα πρωινο "την κανει γι'αλλου".. :(
Η κατάθλιψη σκοτώνει....την αγαπούσα τη λάτρευα και της το έδειχνα με κάθε μου κίνηση.....δε στάθηκε η συμπεριφορά μου αρκετή για να την κρατήσει στη ζωή....επιδίωξε να φτάσει στο τέλος και δυστυχώς τα κατάφερε...Είχε πρόσωπο αγγελικό τη μερα που πέθανε...πίστευε ότι ο θάνατος ήταν η μόνη της λύτρωση....:(
Χωρίς σχόλιο.....
"Η μυρωδιά σου ακόμα σκόρπαει στην καρδιά μου νοσταλγικες αναμνησεις....." Δε ξέρω αν είναι αυτή η τελευταία φράση που με συγκινησε ή το γεγονός ότι είμαι κι εγώ παιδι μιας ευαίσθητης μανουλας... Κάπου στα λόγια σου βρήκα κάτι απ'τη ζωή μου, κάπου στη νοσταλγία σου βρήκα κάτι από μένα....
Ανατρίχιασα...