Μέρα με τη μέρα, όλο και πιο φίλοι!

Ο Αρχέλαος κοντεύει 6 μηνών και ήδη έχει αρχίσει να μοιάζει και με παιδάκι, εκτός από μωράκι. Στο «παιδάκι» συμπεριλαμβάνεται και το «Ποσο μου αρέσουν τα παιχνίδια! Ας τα πιάσω να τα περιεργαστώ!«. Αν και η Αθηνά πέρασε προσφατα τη φάση «Δικό μου!» -και ίσως ακόμα την περνάει, αν και έχω καιρό να ακούσω τη φράση αυτή από το στοματακι της- εντυπωσιάζομαι από το πόσο πρόθυμα του δίνει τα παιχνιδάκια της.

Μέρα με τη μέρα βλέπω την αγάπη τους να μεγαλώνει. Ο «Ακέλαος» ο αδερφός της δεν μπορεί να λείπει από κοντά μας, πάντα και παντού τον θέλει μαζί μας (τι καλά!). Και αυτός… την κοιτάζει λες και βλέπει μια θεά πάνω στη γη. Την κοιτάει με μια λατρεία… Πραγματικά πιστεύω πως μετά από εμένα, αγαπάει αυτήν περισσότερο απ’ όλους («Όχι, εμένα!«, φώναξε ο Μάνος τώρα που του το είπα, αλλα μετά συμπλήρωσε «Όχι εντάξει, έχεις δίκιο» :P)

Σήμερα ο Ακέλαος καθόταν πάνω της και αυτή τον γέμιζε αγκαλιές και φιλιά. Μονη της. Χωρίς κανείς να της το ζητήσει. Είμαι τόσο χαρούμενη που δεν την πιέσαμε ποτέ να τον δεχτεί και να τον αγαπήσει με τη μία. Ο χρόνος έκανε τη δουλειά του. Ο Αρχέλαος έπαψε να ειναι το νεογέννητο που η μαμά έπρεπε αναγκαστικά να εχει όλη την ώρα στην αγκαλιά της και έγινε ο φίλος της, ο μικρός εκείνος ανθρωπάκος που μμμμ… δεν είναι κακός τελικά! Ίσα ίσα, έχει πλάκα να παίζει κανείς μαζί του!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μαχαιριά στην καρδιά που ένιωσα ότι έφαγε η μικρή μου τον πρώτο καιρό με το μωρό στο σπίτι. Αυτή η αβεβαιότητα του «Τώρα δεν μ’ αγαπάνε πια εμένα η μαμά και ο μπαμπας;» μου μάτωνε την καρδιά.

6 μήνες μετά, βλέπω πια την κόρη μου σε ρόλο μεγάλης αδερφής και την καμαρώνω. Βλέπω τον μικρο να ακολουθεί τα χνάρια της -ένα καλόβολο, υπέροχο μωρό- και καμαρώνω. Είμαι πια σίγουρη οτι θα τα πανε υπεροχα οι δυο τους. Ε και αν πέφτει και κανένα μαλλιοτράβηγμα -ήδη ο μικρός έχει αδυναμία στα μαλλιά της- δεν πειράζει… Ζωή χωρίς λίγο βάσανο, είναι μισή ζωή 🙂