Σκόρπιες σκέψεις (με αφορμή τον προπονητή-παιδεραστή)

Χθες αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο που «έκανε το Ρέθυμνο να βράζει«, όπως έγραψαν ειδησεογραφικά sites και blogs: συνελήφθη 47χρονος γυμναστής και προπονητής, ο οποίος οδηγήθηκε στον Εισαγγελέα, όπου του ασκήθηκε ποινική δίωξη για για ασέλγεια, κατ’ εξακολούθηση, σε βάρος ανηλίκων σε βαθμό κακουργήματος.

Κάθε φορά που αποκαλύπτεται ένας τέτοιος άνθρωπος, βγαίνω από τα ρούχα μου. Η σκέψη μου πάει αρχικά στις οικογένειες των θυμάτων του (που πόσα τελικά είναι, ένας Θεός ξέρει) και αμέσως μετά στη σύζυγό του (μαμάδες από το Ρέθυμνο μου έγραψαν ότι πρόκειται για έναν υπέροχο άνθρωπο, γνωστό και αγαπητό στην τοπική κοινωνία) και φυσικά στα δυο του παιδιά.

Ο Νικόλαος Σειραγάκης ομολόγησε τις πράξεις του, αλλά τόνισε ότι έγιναν κατόπιν συναίνεσης των ανηλίκων. Ο ίδιος ακολουθούσε τη θεωρία των Ρούκις, η οποία με απλά λόγια είναι η μύηση των μικρότερων σε μια ομάδα. Για να μπει λοιπόν κάποιος στην ομάδα του γυμναστή-προπονητή, έπρεπε -μεταξύ άλλων- να συνεβρεθεί ερωτικά με τον ίδιο ή με μεγαλύτερα μέλη. Όλα αυτά βιντεοσκοπούνταν.

(Διαβάστε αναλυτικά όλη την ιστορία στο http://www.rethnea.gr )

Αυτό που με σοκάρει δεν είναι μόνο το μυαλό του Σειραγάκη. Τώρα με τη δύναμη του internet που δεν αφήνει τίποτα πια κρυφό, διαβάζουμε καθημερινά για τέτοια και για χειρότερα μυαλά, κοντεύουμε πια να τα… «συνηθίσουμε».

Αυτό που με τρελαινει είναι ο ύπνος του δικαίου των γονιών των παιδιών. Δεν φταίνε, φυσικά, οι άνθρωποι, μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Λες ότι αφήνεις το παιδί σου σε καλά χέρια, «είναι καθηγητής λαμπρός!» και συνεχίζεις να βλέπεις τηλεόραση ή να μαγειρεύεις, πιστεύοντας ότι το παιδάκι σου που έχει πάει για καφέ με τον χ ή ψ κύριο Τάδε, δεν διατρέψει κανένα κίνδυνο.

Πόσες φορές, όμως, έχουμε ακούσει για παρόμοια περιστατικά; Για ανθρώπους υπεράνω υποψίας;

Και τι κάνουμε λοιπόν; Κλειδώνουμε τα παιδιά στο σπίτι μέχρι να γίνουν 18; Εμφυτεύουμε μάικρο τσιπ να ξέρουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή που βρίσκονται; Βάζουμε ντετεκτιβ να τα ακολουθεί;

Μπα… Μόνο αντίθετα αποτελέσματα μπορούν να φέρουν τα παραπάνω.

Το μόνο στο οποίο ελπίζω είναι η σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών από εμάς τους ίδιους: χωρίς ταμπού, χωρίς ντροπές, χωρίς φοβέρες.

Και το σημαντικότερο: σχέσεις εμπιστοσύνης. 

Για ένα παιδί που περνάει κάτι τοσο άσχημο, είναι ΠΟΛΥ δύσκολο να ανοιχτεί και να το ομολογήσει στην οικογένειά του. Το αποτέλεσμα; Και αυτό χάνεται σε ένα ψυχολογικό τραύμα που όσο μένει ανοιχτό, τόσο πιο δύσκολα θα κλείσει και τα τέρατα τέτοιου τύπου συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητα.

Τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε, είχα σκεφτεί να στείλουμε δοκιμαστικά τη μικρή μας σε παιδικό σταθμό, έτσι για να ξεφύγει λίγο από την καθημερινότητα του σπιτιού. Ο Μάνος ήταν κατηγορηματικός: ΟΧΙ.

«Και αν της συμβεί κάτι κακό και δεν μπορεί να μας το πει;«, ήταν η σκέψη του και εγώ τον κορόιδεψα.

Βλέποντας τώρα ότι πολλά 13χρονα αγόρια έπαθαν κάτι τόσο άσχημο και όμως δεν το ομολόγησαν σε κανένα, αρχίζω και του δίνω όλα τα δίκια του κόσμου. Το παιδί μας τον Σεπτέμβρη ήταν μόλις 18 μηνών.

Νομίζω πως αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε για άλλη μια φορά είναι ότι ο κόσμος ούτε αγγελικά πλασμένος είναι, ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ. Οι άνθρωποι για κάποιο λόγο αποφασίσουμε να ζήσουμε όλοι μαζί, ντεμέκ ειρηνικά, μόνο που, παιδιά, αυτό ΔΕΝ γίνεται. ΔΕΝ ΓΙ-ΝΕ-ΤΑΙ. Αυτό θα το καταφέρναμε ΜΟΝΟ αν κουβαλούσαμε όλοι το ίδιο μυαλό και τον ίδιο χαρακτήρα, αν ήμασταν, ξέρω γω, κόπι πέιστ ο ένας του άλλου, κλώνοι. Αντ’ αυτού καλούμαστε να συνυπάρχουμε σε γειτονιές, πόλεις, χώρες, ηπείρους μαζί με καλούς, κακούς, ευγενικούς, ρατσιτσές, άβουλους, εγκληματίες, ψυχούλες, σαλεμένους.

Εδώ ρε παιδιά, υπάρχουν μάνες που σκότωσαν τα παιδιά τους, γιατί τις ενοχλούσαν ή έμπαιναν εμπόδιο στη σχέση τους με τον γκόμενο…. τι να λέμε τώρα… Δεν υπάρχει κανένας τίτλος που να κάνει τον άλλον αυτόματα καλό άνθρωπο: ούτε «μαμά», ούτε «μπαμπάς», ούτε «δάσκαλος», ούτε «παπάς», ούτε τίποτα…

Ας δεχτούμε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ας βάλουμε το κεφάλι μας να σκεφτεί πώς στο καλό θα μάθουμε στα παιδιά μας να συνυπάρχουν με όλους τους γύρω τους, καλούς και κακούς, χωρίς να κινδυνεύσουν. Δεν ξέρω πώς γίνεται, ειλικρινά ώρες ώρες νιώθω ότι κάθε μέρα της ζωής μας είναι σαν ρώσικη ρουλέτα: ένα λάθος τράβηγμα της σκανδάλης και ουπς την πάτησες.

Πριν παντρευτώ και γίνω μαμά, ήμουν, θα έλεγα, αρκετά άτακτη και γυριστρούλα. Νυχτοπερπάτησα πολύ, ήταν και η δουλειά μου τέτοια και ναι, είδαν τα μάτια μου ΠΟΛΛΑ, πάρα πολλά… Είδα πιτσιρίκια να είναι διατεθειμένα να περάσουν παραπλήσιες καταστάσεις ως ρούκις, μόνο και μόνο για να κυνηγήσουν ένα όνειρο (να δουλέψουν νύχτα, να κυκλοφορούν κοντά σε έναν διάσημο κτλ), είδα πιτσιρίκια πίτα στο αλκοόλ μια ανάσα από το στόμα του λύκου, είδα, είδα, είδα… Καμιά φορά, όταν σκέφτομαι τα «άγρια νιάτα» μου, 1. ευχαριστώ τον Θεό που δεν έπαθα τίποτα, 2. εύχομαι το δικό μου παιδάκι να βγει πιο ήρεμο, 3. συνειδητοποιώ πως δεν ξέφυγα ποτέ, γιατί προερχόμουν από ένα σπίτι που μου έμαθε να κρίνω, να προστατεύομαι και να μην ξεχνάω το ποια είμαι και τι αξίζω

Aυτές είναι λίγες από τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα αυτό… Έχω ακόμα 1.000.000, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω…

Θα ήθελα όμως να διαβάσω και τις δικιές σας…

Ολίβια

Υ.Γ. Η μαμά Τούλα έχει μια εξάχρονη κόρη που τη ρώτησε τι σημαίνει «ασελγούσε». Έχει κάποιος κάποια ιδέα για το πώς συζητάμε με ένα μικρό παιδί για αυτά τα θέματα;