Μεσ’ στο μουσείο (δις) μια μέρα μπήκα με φόρα κι εγώ…

γράφει ο Γιάννης Καφάτος

u-hoo.gr/gianniskafatos

Λατρεμένη Λιλιπούπολη, που μας έμαθες να αγαπάμε την ομορφιά, τα απλά πράγματα, τη μαγιονέζα και τα μουσεία! 

Και όχι μόνο σε μας. Η Λιλιπούπολη και τα τραγούδια του Κηπουργού (ο Χατζιδάκις είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια) μαθαίνουν τα ίδια πράγματα και τα παιδιά μας.

Έτσι την Κυριακή το πρωί ξυπνήσαμε τραγουδώντας το Μουσείο, αφού είχε προηγηθεί το Σαββατόβραδο με την ανακοίνωση ότι “αύριο θα κάνουμε τουρισμό στην πόλη, θα πάμε στο μουσείο και βόλτα και φαγητό έξω”

Είναι κρίμα που κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει μια στάση του μετρό ή του ηλεκτρικού (την εποχή που σπαταλιόντουσαν χρήματα ολούθε) έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο στην Πατησίων, μια όχι και τόσο άσχετη παρατήρηση. 

Η παρατήρηση δεν είναι τόσο άσχετη γιατί όταν αποφασίσεις να πας τα παιδιά σου σε ένα μουσείο, καλό είναι να μη φτάσουν κουρασμένα, αλλά να κουραστούν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης. 

Φτάσαμε. Ο Αντώνης, τριτάκι γαρ, μας έλεγε για τον Δία, τον Αγαμέμνονα, την Αθηνά, η Μαρίνα έλεγε κι εγώ τα ξέρω αυτά, κι εγώ τους έλεγα για το πόσα παιδιά από άλλες χώρες του κόσμου, όπως εσείς έρχονται να θαυμάσουν τους θησαυρούς των προγόνων μας. 

Μόλις ξεστόμισα τη λέξη “προγόνων” δαγκώθηκα μέσα μου: τι σχέση έχουμε εμείς με τους αρχαίους Έλληνες πλην του γεγονότος ότι ζούμε στις ίδιες περιοχές, σκέφτηκα. Αν κοιτάξεις απέναντι από το Μουσείο εύκολα θα πεις … καμία, απλώς σφετεριζόμαστε το αρχαίον κλέος! Η αισθητική του σήμερα φαίνεται στις τζαμποδιαφημίσεις- για να μην επεκταθώ περισσότερο!

Ανεβήκαμε τις σκάλες και μπήκαμε στην ουρά για εισιτήρια. Βγαλάμε τα εισιτήρια, να ξέρετε τα παιδιά δωρεάν. Επίσης στην ουρά έμαθα ότι οι ξεναγοί προηγούνται. Το έμαθα όταν είπα ευγενικά μεν αυστηρά δε σε μια κυρία: ε … εσείς πώς βρεθήκατε μπροστά μας; Μου έδειξε την κάρτα της και μου είπε οι ξεναγοί προηγούνται… το εξήγησα στα παιδιά που ρώτησαν κι αυτά – ό,τι βλέπουν … – γιατί μας πήρε τη σειρά η κυρία και πήραμε τα χαρτάκια στα χέρια μας. 

Μπαμπά νερό, είμαι κουρασμένη μου είπε η Μαρίνα με τρόπο που δε χωρούσε αμφισβήτηση. Βγήκαμε από το Μουσείο, πήγαμε στο περίπτερο πήραμε νερό, ήπιε μισή – φυσικά – γουλιά, γυρίσαμε, ανεβήκαμε τα σκαλιά και επιτέλους μπήκαμε. 

Κόσμος πολύς, ωραίο θέαμα. Κολλημένοι σε βιτρίνες, με τα κινητά και τις φωτογραφικές στα χέρια, σαν τσαμπιά γύρω από ξεναγούς να ακούνε τις ιστορίες για τα αγάλματα, τα διαδήματα κλπ κπλ. 

Ο νεαρός ηνίοχος στο άλογο και γύρω τα αγάλματα αμέσως μαγνήτισαν τα παιδιά. Η γύμνια φυσικά έκανε τον Αντώνη να γελάσει πονηρά. Η Μαρίνα ήταν ήδη κουρασμένη και της έκαναν πιο μεγάλη εντύπωση τα χρυσά από τον θησαυρό των Μυκηνών. “Α, ένας οψιδιανός” είπε ο γιος μου – κάνουν καλή δουλειά τελικά στην ιστορία στο δημοτικό, “τι” είπε η Μαρίνα – που είναι πρωτάκι – “οψιδιανός Μαρίνα, δεν καταλαβαίνεις” και η Μαρίνα κατάλαβε.

Ακόμη περισσότερος κόσμος στην αίθουσα με το ναυάγιο των Αντικυθήρων, περισσότερος κόσμος, λιγότερη δύναμη στο κλιματιστικό. Βράσαμε! Τρελάθηκαν τα παιδιά με το ναυάγιο, τον έφηβο, τον “αρχαίο κομπιούτερ” κι εγώ επίσης, αλλά πολύς κόσμος, πολύ ζέστη …(πρέπει να παω και μόνος μου κάποια στιγμή)

Τρομερή εντύπωση έκαναν στα παιδιά τα ευρήματα στην Αιγυπτιακή αίθουσα. Οι σαρκοφάγοι, η μούμια … που κι εμείς ως Έλληνες από κάπου τα αφαιρέσαμε …

“Μπαμπά αυτά τα σπασμένα τα χάλασε αυτός ο άγγλος που έσπασε τον Παρθενώνα;” ρώτησε ο Αντώνης στην αίθουσα των γλυπτών.

Η Μαρίνα όπου έβρισκε κάθισμα ή πάγκο ξάπλωνε, έβγαζε το μπλοκ και τα κραγιόνια της και άρχιζε τη ζωγραφική. Η κούραση, κούραση αλλά μην το δείξουμε κιόλας!

Και οι τρεις μας θαυμάσαμε το άγαλμα του Δία ή του Ποσειδώνα και ακούσαμε το φύλακα να λέει σε έναν νεαρό μάλλον ιταλό, “νο πόζ, νο ποζ πλιζ” εννοώντας να μην πάρει την πόζα του αγάλματος για να τον φωτογραφίσει ο φίλος του με φόντο το άγαλμα.

Προσωπικά δε συμμερίζομαι, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί αυτό να απαγορεύεται αλλά ο φύλακας ήταν τόσο ευγενικός στον τρόπο που το έλεγε. Παρόλα αυτά ο νεαρός μάλλον τον έβρισε όταν απομακρύνθηκε … φυσιολογικό το βρίσκω και αυτό!

Η Μαρίνα στην έξοδο σήκωσε το κεφάλι της ψηλά και αφού εξέφρασε το θαυμασμό της για τις πολύ πολύ ψηλές κολώνες ρώτησε αν ήταν αρχαίες. Της είπα όχι, αλλά τις έφτιαξαν να μοιάζουν αρχαίες οι αρχιτέκτονες που σχεδίασαν το Μουσείο.

Βγήκαμε έξω. Μέσα στον υπέροχο ανοιξιάτικο ήλιο. Μαλώσαμε λίγο, για να φορέσουν το καπέλο τους και μετά, όσο περιμέναμε τη μαμά να μας μαζέψει με το αυτοκίνητο τα παιδιά έκαναν τσουλήθρα στο πλάι μέρος της σκάλας, έπαιζαν κυνηγητό με τα άλλα παιδιά, όχι πάντα ελληνάκια κυλιόντουσαν κάτω και τρέχανε ανάμεσα στους φρεσκοφυτεμένους κατηφέδες στα παρτέρια, τέλειωσαν το νερό, έπαιξαν “μπάσκετ” με το άδειο μπουκάλι του νερού στο καλάθι των αχρήστων … ξεθεώθηκαν. Τα καμάρωνα μαζεύοντας ήλιο στην πλάτη μου.

Ωραία περάσαμε και μέσα στο μουσείο και έξω.

Μήπως πρέπει οι ξεναγοί, εκτός από το να μπαίνουν πρώτοι στην ουρά, και το ίδιο το Μουσείο να έχει κάποια προγράμματα για τα παιδιά που τυχαίνει να πηγαίνουν εκεί τις Κυριακές; Λέω μια ιδέα, χωρίς διάθεση γκρίνιας.