Παιδί με εξωσωματική

Γεια σας  μανουλες! Σε αυτές που είναι ηδη, σε αυτές που σε λιγους μηνες θα γινουν και σ΄ αυτές που λαχταρουν να γινουν (και που σιγουρα θα γινουν).

Ειμαι η Σοφια και θα ηθελα και εγω με τη σειρα μου να σας πω την ιστορια μου.

Παντρευτηκαμε με τον αντρα μου το 2005 και μετα από εξι μηνες ξεκινησαμε για παιδι. Τον πρωτο μηνα δυστυχως δεν εμεινα, ουτε  τον δευτερο, αλλα ουτε και τον τριτο, μεχρι που περασε ενας χρονος και τιποτα. Κλαμα, στεναχωρια ο αντρας μου και εγω. Και να εχουμε και ολους να μας ρωτανε «Αντε ποτε θα κανετε παιδι;«, εκτος φυσικα από τους γονεις μας που παντα ηταν και είναι διακριτικοι. Φυσικα από τον πρωτο κιολας μηνα που δεν ειχα μεινει, ειχα επισκεφτει τον γιατρο μου ο οποιος μου ειπε να μην αγχωνομαι και οτι θα επρεπε να περασει τουλαχιστον ενας χρονος προσπαθειων για να ξεκινησω τις εξετασεις.

Για να μην σας τα πολυλογω, μετα από απειρες εξετασεις και πολλους γιατρους (οπου οι περισοτεροι ξερουν πως μπροστα στον πονο σου δεν θα υπολογισεις χρηματα και σε αρμεγουν λες και εισαι αγελαδα και νομιζουν πως εχουμε μηχανακια στο σπιτι μας και τυπωνουμε χρηματα), μετα από σπερματεγχυσεις και 2 αποτυχημενες εξωσωματικες, αποφασισα πως πρεπει και παλι να αλλαξω γιατρο και αντε παλι από την αρχη. Ημουν πολύ κουρασμενη ψυχολογικα, δεν θελω να σας πω σωματικα γιατι ηταν πλεον μια συνηθεια το να χαπακωνομαι και να τρυπιεμαι.

Τελικα πηγα στον γιατρο που ειχα ακουσει και παλιοτερα αλλα δεν ξερω γιατι δεν πηγα, ισως δεν ηταν η στιγμη μου, ισως δεν ηταν γραφτο να γινει ΤΟΤΕ αλλα ΤΩΡΑ. Απο την πρωτη φορα που πηγα, πιστεψα πραγματικα πως θα τα καταφερω και ναι, τα καταφερα εμεινα εγκυος, ηταν σαν ψεμα. Τα δακρια της ευτυχιας δεν με αφηναν να αρθρωσω λεξη στον αντρα μου, ο οποιος περιμενε με το βλεμμα γεματο αγωνια (που δε θα ξεχασω ποτε πως με κοιτουσε) να του πω τα αποτελεσματα.

Τους πρωτους τρεις μηνες εμεινα ξαπλωμενη στο κεραβατι μου, ειχα αιμα και επρεπε να μην σηκωνομαι καθολου. Εδω θελω να σας πω πως δεν ειχαμε πει τιποτα και σε κανεναν για την εξωσωματικη και για την εγκυμοσυνη, ουτε καν στους γονεις μας, οι οποιοι μενουν μακρια, για να μην ανησυχουν. Ηθελα να ειμαι ηρεμη και μονο να κοιμαμαι (φυσικα με 23 χαπια την ημερα και ποιος δε θα κοιμοταν).

Ειχαμε πει να το ανακοινωσουμε μολις εκλεινα το πρωτο τριμηνο. Θα πηγαιναμε να κανουμε την αυχενικη διαφανεια μια μερα πριν τα γενεθλεια μου και την επομενη που θα τα γιορταζα, θα το ανακοινωναμε στο τραπεζι. Η μετρηση της αυχενικης όμως δεν πηγε καλα και επρεπε να κανω τροφοβλαστη ή αλλιως αμνιοπαρακεντηση. Ειχαμε τρελαθει εκει που επιτελους θα ανακοινωναμε τα ευχαριστα, ηρθαν τα δυσαρεστα.

Εφυγα με κλαματα από το γιατρειο. Αυτο ηταν το δωρο τον γεννεθλειων μου; ΓΙΑΤΙ; Ολη μερα δεν σταματησα να κλαιω μεχρι που ειδα τον αντρα μου όπως δεν τον ειχα ξαναδει, καποιος σ’ αυτην την υποθεση επρεπε να είναι δυνατος. Μαζεψα τα κομματια μου, σκουπισα τα δακρια μου και επεισα τον εαυτο μου πως όλα θα πανε καλα, πως ο Θεος εβλεπε τον πονο μας και θα μας εκανε γονεις. Το πιστεψα πραγματικα.

Τελικα όλα πηγαν καλα και ΝΑΙ γιναμε γονεις, ΜΑΜΑ και ΜΠΑΜΠΑΣ. Εχουμε το παιδακι μας, το κοριτσακι μας -το φύλο το μαθαμε όταν γεννησα γιατι δεν μας ενοιαζε, θελαμε ένα γερο παιδακι (όπως ολοι οι γονεις). Και τωρα είναι δεκα μηνων και ακομα δεν μπορουμε να το πιστεψουμε και να την χορτασουμε. Ειναι μοναδικο το δωρο αυτό και συναισθηματα που δεν ξερεις πως ειχεις πριν. Δεν περιγραφεται με λογια το ξερετε και εσεις, μονο η καρδια σου μπορει να το εξηγηση στον εαυτο σου.

Ευχομαι σε ολλες τις γυναικες του κοσμου που θελουν να γινουν μανουλες να γινουν. ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΤΟ. Τα θελω μας δεν κανουν λαθος, καποια στιγμη πραγματοποιουνται, την καταλληλη στιγμη του καθενος όπως η δικη μου μετα από 5,5 χρονια.

Σε ολο το γραμμα δεν ανεφερα το τι μου προσφερε ο αντρας μου, όχι γιατι τον ξεχασα αλλα γιατι ηθελα να το κρατησω για το τελος. Αυτος με ελουζε όταν εγω δεν μπορουσα, με ταιζε, μου καθαριζε το σπιτι, με ανεχοταν σε ολες μου τις ορμονικες εκρηξεις μου, με ακουγε, μου σκουπιζε τα δακρυα και ακομα και τωρα με βοηθαει με το παιδι ακομα και αν ερχεται πτωμα απ’ τη δουλεια. Ειναι η αγαπη μου, το στηριγμα μου και μαζι με το μωρο μας είναι η ζωη μου η αναπνοη μου!!!  

Υ.Γ. Σιγουρα δεν ειμαι η μονη, σιγουρα δεν ειστε μονες, ειμαστε  πολλες.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com