Δεν θέλω άλλο παιδί! Είμαι παράλογη;
Είμαι η Κατερίνα και είπα να πως και εγώ τον πόνο μου…
Πάντα έλεγα πως θα κάνω ιδανικά δύο παιδιά και μάλιστα ονειρευόμουν να έχω ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Όλα αυτά μέχρι που απέκτησα τον γιο μου. Τον αγαπώ πολύ. Πάρα πολύ. Όμως με κουράζει επίσης πολύ. ΠΑΡΑ πολύ.
Δεν ξέρω αν έκανα εγώ κάτι λάθος, όμως το παιδάκι μου ήταν από την πρώτη μέρα της ζωής του ένα γκρινιάρικο μωρό. Αν όχι την πρώτη, τότε σίγουρα με το που πατήσαμε το πόδι μας στο σπίτι μας. Το παραδέχομαι πως με φόβιζε πολύ η μητρότητα και ειδικά το τι θα έκανα τις πρώτες μέρες, όμως έβαλα τα δυνατά μου να παραμείνω ψύχραιμη.
Όλα τα αντιμετωπίσαμε… Τρελούς κολικούς, ότι να ναι πρόγραμμα ύπνου, μία έτρωγε, μία δεν έτρωγε, ζόρι με τα αλεσμένα, ζόρι με τα κακά… Από τη μέρα που περπάτησε είμαι συνέχεια στο κυνήγι και γενικά έχω να αντιμετωπίσω ένα σωρό παραξενιές, από το ότι δεν θέλει να τον βλέπουν όταν τρώει (δεν ξερω αν μόνο το δικό μου παιδί είναι έτσι!!), μέχρι το ότι θέλει να κρατάει δύο συγκεκριμένα κουκλάκια όταν κοιμάται.
Είμαι κουρασμένη, είμαι ταλαιπωρημένη. Τον βλέπω πανέμορφο, όταν με λέει μαμά, λιώνω, αλλά κατά τ’ άλλα είμαι να με κλαις μέσα στη μέρα.
Και εδώ έρχεται ο άντρας μου! ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ. Ούτε να το σκεφτώ εγώ. Μου λέει ότι το δεύτερο θα είναι αλλιώς, στο μεταξύ το πρώτο κάποτε θα ηρεμήσει (πότε όμως;) και ότι θα βοηθάει και αυτός όσο γίνεται (εδώ γελάμε!). Αυτός λείπει πολλές ώρες μέσα στη μέρα στη δουλειά και όταν έρχεται σπίτι η κατάσταση είναι κάπως πιο ήρεμη. Οι φιλες μου μου λένε πως αν τον στειλω παιδικο (σε λίγο θα κλεισει τα τρία) κάπως θα ηρεμήσει η κατάσταση, όμως και μόνο στην ιδέα του να τα περάσω όλα από την αρχή, παθαίνω κρίσεις πανικού.
Ούτε καν καλή εγκυμοσύνη και γέννα δεν είχα… Από όπου και να το πιάσω, τρελαίνομαι…
Είμαι παράλογη; Είμαι αναίσθητη; Όταν λέω πως δεν θέλω άλλο, με κοιτάζουν λες και είμαι ufo! Μήπως είμαι; Θα έρθει η μέρα που θα το μετανιώσω;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου 2-3 χρόνια και θα δεις ότι όλα αλλάζουν.εγω είμαι με 3 παιδιά 6.5 κορίτσι 4.5 αγόρι 2.5 αγόρι και ναι είχα και κολικούς και αϋπνίες και τσακωμούς και κούρασηκαι τα μεγάλωνω εντελώς μόνη.αλλά είχα και υπομονή και αγάπη και έβλεπα τα πράγματα πάντα από την όμορφη πλευρά.αν είσαι άνθρωπος.ομως που θες καλοπέραση και βλέπεις το μωρό σου σαν βάρος. Γιατί εγώ αυτό αντιλαμβάνομαι.ενα άτομο χωρίς υπομονή που θέλει τα δικά του.συγνωμη για τη ειλικρίνεια μου. Δε μου αρέσει να καλοπιανω τους άλλους με όμορφα ψέματα.2 επιλογες εχεις Ή θα αγαπήσεις το μωρό σου όπως είναι να δώσεις 2-3 χρόνια και να κάνετε ακόμη ένα μικρούλη Ή μείνε όπως είσαι βλέποντας την ευλογία που σου έδωσε ο Θεός με αρνητική μορφή και μείνε με ένα μωρό. Τα παιδιά δεν είναι κούκλες θέλουν αγάπη υπομονή φροντίδα θυσίες. Αν δε μπορείς να τα δώσεις μείνε όπως είσαι. Με όλη τη αγάπη στα είπα.
Αν σας παιρνει ηλικιακα , αφηστε το 2-3 χρονια ακομη το θεμα του παιδιου...Και 6-7 χρονια να εχουν διαφορα τα παιδακια σας δεν πειράζει. Θα εχετε και σεις το περιθωριο να αποκτησετε μια πιο ηρεμη καθημερινοτητα ... Να ξεκουραστείτε λιγο καιρο αφου ο μικρος θα παει παιδικο...Θα εχετε χρονο να κανετε και την προσαρμογή του γιου σας στη νέα πραγματικοτητα του σχολείου... Ετσι αργοτερα αν μεινετε έγκυος ο μικρος θα λειπει τις πρωινες ωρες, σε περίπτωση που η εγκυμοσύνη σας ειναι δυσκολη. . Δωστε λιγο χρονο στον εαυτο σας αλλα μην απορριπτεται εντελώς το ενδεχομενο ενος ακομη παιδιού στο μελλον... Και οπως σας ειπαν πιο πανω, καντε το παιδι οταν το θελετε ..όταν ειστε ετοιμη.... Ακομη και το πιο τελειο μωρο να γεννησετε, ξερουμε ολες πολυ καλα ποσες δυσκολιες εχει το μεγαλωμα του... Καλη τυχη!
Θα σου καταθέσω την προσωπική μου βιωματική άποψη. Αν η ηλικία σου κι η δουλειά σου το επιτρέπουν να το τολμήσεις!Αν έχεις βοήθεια από γιαγιάδες μη διστάσεις να προχωρήσεις. Πραγματικά μόλις πάει παιδικό σταθμό όλα αλλάζουν, αυτό που δεν αλλάζει είναι η παντοτινή σου προσωπική ευθύνη για το μεγάλωμα του ενός ή περισσοτέρων παιδιών!Αυτή όμως δεν είναι και η ομορφιά της μητρότητας; Εγω λυπάμαι που ο γιος μου δε θα γνωρίσει την αδελφική αγάπη όπως τη γνώρισα εγώ...υπάρχουν όμως πολλά είδη αγάπης γύρω μας κι οφείλω να του μάθω να τα αναγνωρίζει! Καλή δύναμη σε όποια σου απόφαση...
Λοιπόν, η ιστορία της ζωής μου!! Με πήγες πίσω το καλοκαίρι του 2016 όταν το μεγάλο μας παιδί ήταν ήδη τριών ετών και είχε τεθεί το θέμα του δεύτερου παιδιού. Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε αυτο που λέμε...ματιασμένο! Κανένα πρόγραμμα, καμία ρουτίνα δεν έπιανε, γκρίνια γκρίνια κούραση εξάντληση. Θεωρούσα πως είχα κάνει λάθη και θα τα διόρθωνα στο δεύτερο. Πήρα την απόφαση για δεύτερο...και αυτή την στιγμή το μωρό μου είναι έξι μηνών. ΝΑΙ! Απόλυτη ευτυχία! Όμως...έχω να κοιμηθώ έξι μήνες. Ούτε ένα βράδυ σε αυτό το διάστημα δεν κοιμήθηκα στο κρεβάτι μου (καναπές, πολυθρόνα, όρθια, πέρα δώθε κτλ) τρομερά εξαντλημένη ίσως και απογοητευμένη που μου ξαναέτυχε το ίδιο ενώ άλλοι με δύο και με τρία παιδιά δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Τώρα...αν κάποιος μου έλεγε ότι ξέρεις? θα το ξαναζήσεις, θα κάνεις ένα χρόνο και βάλε να κοιμηθείς δύο ώρες σερί και τέσσερις στο σύνολο κτλ κτλ θα το έπαιρνες απόφαση? (Ημουν σίγουρη ότι δε θα φάμε ούτε ένα ξενύχτι αυτή τη φορά χαχαχα γελάω τώρα). Ε λοιπόν ναι θα το έκανα και ας είχα χθές το χειρότερο βράδυ όλων των μηνών και με ένα τετράχρονο να μην σταματάει λεπτό. Γιατί τώρα ξέρω...όλα έχουν τέλος...και τα ξενύχτια και τα δοντάκια και οι κολικοί και αυτό που θα μείνει είναι άλλο ένα υπέροχο παιδί!!!!
Οχι δεν εισαι παραλογη ουτε αναισθητη, ολες καταλαβαινουμε την κουραση που εχεις, κι εγω εχω μια κορη 2,5 χρονων μπορω να πω ηρεμο παιδι γενικα ομως οπως ολα τα παιδια σε συνδυασμο με το σπιτι και γενικα εχει δυσκολιες, εγω θα σου πω πως ισως το μετανιώσεις γιατί το να εχεις δευτερο παιδι περα απο τις δυσκολίες θα σου προσφερει κι επιπλέον ευτυχια αλλα το πιο σημαντικό απ ολα ειναι τα παιδια μας να εχουν ενα αδερφακι, αυτη ειναι η κληρονομιά τους και θα εχουν το ενα τ αλλο σ ολη την ζωη τους, θα κουραστεις λιγα χρονια ακομα αλλα ολοι οι κόποι σου θα ανταμειφθουν! Ευχομαι να σε βοηθησα ωστε να παρεις την σωστη αποφαση τοσο για την οικογένεια σας οσο και για σενα! Να χαιρεσαι τον ζωηρουλη σου!
Όχι δεν είσαι παράλογη.Σε καταλαβαίνω απόλυτα και γω της ίδιας λογικής ήμουν μέχρι που έτυχε κ τώρα ειμαστε με ένα μωρό 4 μηνων κ με ενα τριχρονο.Δυσκολα πολυ δύσκολα και για το πρωτο παιδί κ για εμάς.Εγώ ζοριστηκα παρά πολύ και όχι δεν ήταν πιο ήσυχο το δεύτερο. Δεν ξέρω αν θα το μετανιώσεις αλλά αυτό που σε συμβουλεύω είναι να κάνεις δεύτερο όταν κ μόνο αν το θελήσεις. Άσε τι λένε γύρω σου ο καθένας έχει τα πιστευω του έτσι κ αλλιώς δε στο μεγαλώσουν αυτοί.Η άποψη μου είναι οτι τα αδερφια ειναι η μεγαλύτερή προικα που μας αφηνουν οι γονεις μας αλλα δε μπορείς να θυσιαστεις αν δε το θες. Σου εύχομαι τα καλύτερα.