Σύνδρομο TTTS σε δίδυμη κύηση και η λύση του

Καλησπέρα Μανούλες!

Διαβάζοντας τις ιστορίες σας, αποφάσισα να σας διηγηθώ και εγώ την δικιά μου. Είμαι μια νέα σχετικά μανούλα, διδυμομανούλα μάλιστα. Απέκτησα δύο πανέμορφα και υγιέστατα αγοράκια στις 7 Νοεμβρίου του 2012. Θα προσπαθήσω να μην σας κουράσω, απλά επειδή ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση δίδυμης μονοχοριακής κύησης, θα ήθελα να πω κάποια πραγματάκια παραπάνω…

Ξεκινάμε απο τις 8 Μαϊου 2012, το βράδυ όπου ο σύζηγος επέμενε να κάνω τεστ εγκυμοσύνης (είχα μόνο 4 μέρες καθυστέρησης). Το αποτέλεσμα… θετικό!! Κοιταζόμαστε… και αρχίζουμε και γελάμε σαν παιδιά!!

Έφυγα για ένα επαγγελματικό ταξίδι δυο εβδομάδες στην Κρήτη και όταν γύρισα πήγα στον γιατρό. Ήταν Κυριακή που πήρα τηλέφωνο τον φίλο μου γιατρό ο οποίος δούλευε στο Έλενα. Eίχαμε αποφασίσει εν τω μεταξύ να πάμε στο δημόσιο. Είχε εφημερία και μου είπε να πάω απο εκεί να με δει. Πήγαμε, κάναμε τον πρώτο μας υπέρηχο ακούσαμε την καρδούλα.. και είδα και το.. «σπορίδιο» μου.

Απο βδομάδα ξεκινήσαμε τις εξετάσεις του α’ τριμήνου. Εκεί διαπιστώνουμε ότι και εγώ είμαι φορέας του στίγματος Μεσογειακής αναιμίας. Ξέραμε ότι ο αντρας μου το είχε σίγουρα. Κόπηκαν τα γόνατα μου. Ο γιατρός μου με καθησύχασε λέγοντας μου πως τα ποσοστά είναι με το μέρος μας. Έπρεπε να περιμένω να μπώ στην 12η εβδομάδα να κάνω λήψη τροφοβλάστη. Οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά αργά..

Έρχεται εκείνη η ευλογημένη μέρα και την ώρα που είμαι ξαπλωμένη και προετοιμασμένη για την διαδικασία, βάζει ο ειδικός τον υπέρηχο πάνω μου και βλέπω όλους να παγώνουν. Ρωτάω..

«Tι συμβαίνει γιατρέ;«

Βλεπω και τον άντρα μου να έχει γουρλώσει τα μάτια του…

Μου λέει ο ειδικός..

– Κωνσταντίνα πόσο χρονών είσαι;

– 33 γιατρέ

– Και είναι η πρώτη σου εγκυμοσύνη;

– Μάλιστα γιατρέ

– Και έμεινες φυσιολογικά έγκυος Κωνσταντίνα;

 – Μάλιστα γιατρε

– Ε, έχουμε ένα πρόβλημα..

– Τι πρόβλημα γιατρέ;

– ….στον αριθμό…

Μάλιστα!! Στην 12η εβδομάδα κύησης, ανακάλυψα ότι έχω δίδυμη κύηση και μάλιστα μονοχοριακή. Η χαρά μας… απέραντη…

Βέβαια λόγω της κατάστασης δεν γινόταν να κάνουμε λήψη τροφοβλάστη και έτσι έπρεπε να περιμένω να μπω στον πέμπτο μήνα να κάνω αμνιοπαρακεντηση, για να βεβαιωθούμε ότι τα έμβρυα είναι υγιή απο το θεμα του στίγματος. Τα πεθερικά μου απο εκείνη την ημέρα επέμεναν πως έπρεπε να κινηθούμε ιδιωτικά. Καθώς στο δημόσιο τα ραντεβού για τους υπέρηχους κλείνονταν σχετικά αργά. Εν τω μεταξύ μας είχε ενημερώσει και ο γιατρός για την πολυπλοκότητα της κύησης (κίνδυνος φαινομένου υποκλοπής, όπου κλεβει το ένα έμβρυο απο το άλλο…).

Κάνω και αυχενική διαφάνεια στο Έλενα και το ένα έμβρυο είχε ξεπεράσει το όριο. Ήταν 2,7 mm. Για άλλη μια φορά.. πανικός… Ε και τότε λέμε εντάξει… θα πάμε και σε ιδιώτη να πάρουμε και δεύτερη γνώμη.

Εκεινος μας κανονίζει και την αμνιο.  Τέλη Ιουλίου κάνω και την άμνιο. Τρελή αγωνία και πάλι. Αν όλα θα πάνε καλά…. αν τα αποτελέσματα θα είναι καλά…..

Μια εβδομάδα αργότερα μας παιρνουν τηλέφωνο απο το Κέντρο Μεσογειακής Αναιμίας και μας λένε ότι τα έμβρυα είναι μια χαρά και απλά είναι και αυτοί φορείς του στίγματος. Μας παίρνουν τηλέφωνο δύο μέρες μετά την παρακέντηση απο το κεντρο που είχαμε στείλει και δείγμα για καρυότυπο και μας είπαν και απο εκεί ότι όλα ήταν μια χαρά. Ακόμα και το έμβρυο που είχε περασμένο το όριο της αυχενικής διαφάνειας, ήταν υγιέστατο.

Τρεις Σεπτέμβρη (ημέρα Δευτέρα) πάω για την β’ επιπέδου. Σκούρα τα πράγματα. Το ένα έμβρυο έμενε πίσω. Μας ενημέρωσε η γιατρός ότι έχει αρχίσει η υποκλοπή. Μας είπε ότι μάλλον θα πρέπει να κάνω επέμβαση διαχωρισμού πλακούντα στο Λονδίνο (στην Ελλάδα δεν την κάνουν). Βασικά δεν μας άφησε και πολλά περιθώρια. Οι δε πιθανότητες…; 30% να τους χάσω και τους δύο, 30% να χάσω τον έναν και 30% να τα καταφέρουν. Αν δεν πήγαινα, μας εξήγησε ότι θα τους έχανα σίγουρα. Ήμουν μόλις στην 22η εβδομάδα. Ο ένας θα σταμάταγε να τρώει τελείως οπότε δεν θα τα κατάφερνε και μαζί του θα παρέσερνε και τον άλλον… Καταλαβαίνετε… το κλάμα πήγε και ήρθε… πίκρα και απογοήτευση…. Έλεγα γιατί Θεε μου… Απο την άλλη όμως μέσα μου ήξερα πως αυτά τα παιδιά θα τα καταφέρουν. Δεν μπορεί να μου έδωσε δυο και να μου τα πάρει κιόλας.

Παίρνω τηλέφωνο τον γιατρό μου, τον ενημερώνω (αν και τον είχε ήδη πάρει η γιατρός που μου έκανε την β’ επιπέδου) και μου είπε να περιμένουμε ως την Τετάρτη που θα πήγαινα για μια επαναληπτική επειδή η θέση του ενός μωρού δεν βοήθαγε στο να ολοκληρωθεί η εξέταση. Οπότε την Τετάρτη ξαναπήγαμε και απλά μας είπε ότι τα πράγματα ήταν χειρότερα και έπρεπε να φύγουμε άμεσα… θα κανόνιζε αυτή την επίσκεψη στον γιατρό του Λονδίνου. Ο δε γιατρός μου χτυπιότανε.. πρέπει να πάρουμε 2η γνώμη. Δεν είναι μια απλή επέμβαση. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί.

Μου κανονίζει την Παρασκευή να πάω να δω άλλον έναν που εμπιστευόταν πολύ. Έλα ντε όμως που Πέμπτη πρωί με παίρνει τηλέφωνο η γιατρός της β’ επιπέδου και μου λέει «Κωνσταντίνα σήμερα πρέπει να φύγετε για Λονδίνο. Αύριο πρωί κάνεις την επέμβαση«. Πανικός…. να πέσω στα πατώματα να χτυπιέμαι…

Για να μην σας κουράζω, φτάσαμε Λονδίνο στις 24:00. Ταλαιπωρηθήκαμε πάρα πολυ. Την άλλη μέρα το πρωί (όχι πως κοιμήθηκα καθόλου) σηκώνομαι κλαίγοντας. Κάνω ένα μπάνιο και φεύγουμε για το Kings College Hospital. Πάντα δίπλα μου σε όλα ο άντρας μου!!

Εκεί με αναλαμβάνει η ομάδα του καθηγητή Δρ. Κύπρου Νικολαΐδη. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν τόσο… «άνθρωποι». Έφυγε απο πάνω μου κάθε φόβος και αγωνία. Μου κάνουν εξετάσεις, μου εξηγούν την διαδικασία και έρχεται και ο καθηγητής. Ένας αξιόλογος, λαμπρός επιστήμονας, κύπριος στην καταγωγή. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι η εμπειρία ήταν μοναδική. Τα παρακολούθησα όλα καθώς η επέμβαση έγινε λαπαροσκοπικά.

Άνοιξε μια τρυπούλα στην κοιλιά μου, πέρασε μια κάμερα και το λέιζερ και το θέαμα ξεκίνησε. Εγώ που φοβόμουν και έλεγα δεν θα κοιτάω, το παρακολούθησα όλο. Ήταν σαν να βλέπω ντοκιμαντέρ. Είδα το ποδαράκι απο το ένα μωρό. Τρελάθηκα!!! Η διαδικασία κράτησε κανα 20λεπτο. Στο τέλος μάλιστα με ευχαρίστησαν γιατί είπαν ότι είμαι πολύ γενναία και τους βούθησα πάρα πολύ και εγώ με την στάση μου και αυτό βοήθησε και την επέμβαση να τελειώσει με επιτυχία. Βέβαια, τα αποτελέσματα της θα φαίνονταν σε βάθος χρόνου (4 εβδομάδες) αλλά σε πρώτη φάση είχαν μια πολύ καλή εικόνα.

Την άλλη μέρα φύγαμε κιόλας και επιστρέψαμε Ελλάδα.

Κάθε εβδομάδα που πέρναγε τώρα ήταν υπερ μας. Πήγαινα για έλεγχο 1 φορα την εβδομάδα. Και τα μωράκια μου τα είχαν καταφέρει. Τετάρτη ξημερώματα, 7 Νοεμβρίου (31η εβδομάδα κύησης), κατά τις 2:20π.μ. στον ύπνο μου αισθάνομαι κάτι καυτό να χύνεται ανάμεσα στα πόδια μου. Ξυπνάω τον άντρα μου.

Του λεω «Κάτι περίεργο συμβαίνει εκεί κάτω. Για δες«

Τον βλέπω που έχει γουρλώσει τα μάτια.

«Τι είναι;» ρωτάω.

Τίποτα ο Γιώργος.

«Τι είναι βρε αγάπη μου; Αίμα ή υγρά..;«

«Αίμα» μου λεει.

Παίρνω τηλέφωνο τον γιατρό μου ο οποίος μου είπε αμέσως να πάω στο νοσκομείο. Βουτάω μια πετσέτα, την βάζω απο κάτω και όπου φύγει φύγαμε. Έπαθα και αποκόλληση αλλά έσπασαν κα τα νερά μου. Με ναρκώσανε αμέσως (ολική) και με καισαρική μου πήραν τα μωρά. 3:43 ο ενας και 3:45 ο άλλος.

Μόλις ξύπνησα και μου είπαν ότι τα μωρά είναι μια χαρά, πέταγα σε πελάγη ευτυχίας. Δεν ένιωθα πόνους… τίποτα. Μόνο θέληση να πάω να τα δω. 6 η ώρα το πρωί με ανέβασαν απο το χειρουργείο στο δωμάτιο και στις 9 με πήγαν να δω τα μωρά μου. Έμειναν σχεδόν δύο μήνες στην θερμοκοιτίδα, αλλά δεν με ενόχλησε καθόλου. Ήμουν απλά τόσο ευτυχισμένη που τα καταφέραμε που δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. 

Τώρα είμαστε σχεδόν 5 μηνών και έχουμε ξεπεράσει και την προωρότητα πια. Μάλιστα στις 16 Μαρτίου βαφτιστήκαμε κιόλας, Σπύρος και Κωνσταντίνος.

Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά θεωρώ ότι είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, που μπορεί να τύχει και σε άλλες διδυμομανούλες. Να ξέρετε ότι υπάρχει λύση σε αυτού του είδους το πρόβλημα και το μόνο που θέλει είναι πίστη και ηρεμία!

Σας φιλώ και σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Κωνσταντίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com