– Τι; Δεν έχει κινητό ο παιδίατρός σου;

γράφει ο Γιάννης Καφάτος

www.u-hoo.gr/gianniskafatos

Όπως ως πολίτες έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, κλπ, έτσι και ως γονείς έχουμε το γιατρό που μας ταιριάζει. 

Όταν γεννήθηκε ο Αντώνης μας, είχαμε ήδη έναν παιδίατρο που μας πρότειναν από έναν παιδικό σταθμό που εργάζεται η αδελφή μου και ξέραμε ότι ήταν καλός. Είπαμε το φυσιολογικό: τον ξεκινάμε και βλέπουμε και έτσι ο κύριος Παναγιώτης εμφανίστηκε με το βαλιτσάκι του ένα μεσημέρι που ο γιόκας μας ήταν μερικών ημερών για τον πρώτο έλεγχο. Αφού με δέος των ψαρωμένων και ήδη κουρασμένων γονιών παρακολουθήσαμε τον πρώτο έλεγχο του παιδιού –που εμείς οι ψάρακλες πιάναμε σαν μπιμπελό μη σπάσει- κάτσαμε στο σαλόνι να κουβεντιάσουμε με τον γιατρό.

Ακούσαμε ό,τι είχε να μας πει, ρωτήσαμε λίγα από τα εκατομμύρια των αποριών που έχεις όταν μια ζωή μπεί στο σπίτι σου … μας απάντησε, μας ηρέμησε και μας έδωσε και μια κάρτα του και σηκώθηκε να φύγει. Στην κάρτα του ο γιατρός είχε τηλέφωνα: ιατρείου και σπιτιού.

Στο τραπεζάκι υπήρχαν ένα κινητό της γυναίκας μου, ένα προσωπικό μου κι ένα επαγγελματικό (σήμερα έχω συσκευή με διπλή κάρτα γιατί αυτή η γελοιότητα με τσάκισε) και φυσικά το ασύρματο σταθερό.

Ο γιατρός έφυγε και εμείς κάναμε το πρώτο συμβούλιο για την τύχη του. Φυσικά το γεγονός ότι δεν είχε κινητό και άρα το άγχος, το επίκτητον από τη δεκαετία του 90, “πώς θα τον βρούμε αν τον χρειαστούμε επειγόντως;” μας επηρέασε.

Το γεγονός ότι και η αφεντιά μου και η γυναίκα μου είχαμε επιζήσει επειγόντων περιστατικών, μαζί με εκατομμύρια άλλων παιδιών την εποχή που δεν υπήρχαν κινητά… υπέβοσκε μέσα μας κι έτσι για καλή μας τύχη είπαμε: καλός μας φάνηκε ο γιατρός.

Κουλ, μας ηρέμησε, σε όποια αγωνιώδη απορία είχαμε ως νεοφώτιστοι γονείς. Ό,τι θέλετε πάρτε με τηλέφωνο, αν δεν απαντήσει, αφήστε μήνυμα στον τηλεφωνητή.

Από εκείνη την πρώτη κουβέντα μέχρι σήμερα που σου γράφω αυτές τις σκέψεις έχω ακόμη ένα παιδί, τη Μαρινού μας, ο μεγάλος είναι οκτώμισι ετών και φυσικά έχουν υπάρξει πολλά επείγοντα: νοσοκομεία, χτυπήματα, τσιμπήματα, κοκκινίσματα, κλπ κλπ.

Ο κύριος Παναγιώτης ήταν πάντα παρών. Ποτέ δεν καταλάβαμε ότι δεν έχει κινητό. 

Και μαζί με εμάς το κατάλαβαν και οι φίλοι μας. Ο γιατρός που δεν έχει κινητό για τους ασθενείς του, όταν αρρωστήσει το παιδί και το δει ή μιλήσουμε μαζί του μας βομβαρδίζει με τηλεφωνήματα, για να σιγουρευτεί ότι έπιασε η αντιβίωση, υποχώρησε ο βήχας, έφυγε η κοκκινίλα. Τηλεφωνεί ακόμη κι όταν εμείς έχουμε ξεχάσει ότι πριν από τρεις μέρες ήταν άρρωστο το παιδί μας. Φαντάσου ότι μας πήρε ένα βράδυ τις πρώτες μέρες των διακοπών και μας βρήκε στην παραλία, επειδή πριν φύγουμε του είχαμε τηλεφωνήσει για έναν υγρό βήχα των παιδιών. Η έκπληξη στα μάτια των φίλων μας στις ξαπλώστρες, είναι η αιτία που σου γράφω αυτές τις σκέψεις. Τη θυμήθηκα τώρα που κάνει ζέστη και που θα ήθελα να είμαι εκεί, στην ξαπλώστρα να στεγνώνω από τη θάλασσα …

Τέλος πάντων, ας επιστρέψει και το μυαλό στο γραφείο και στο πληκτρολόγιο μου…

Στο ίδιο διάστημα, λοιπόν, έχω ζήσει τα νεύρα-τσατάλια φίλων που έπαιρναν το γιατρό τους και στα δύο του κινητά, άφηναν μηνύματα, και δεν τον έβρισκαν και στο τέλος – σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις πήραν το παιδί τους και το πήγαν στο νοσοκομείο, ή και άλλαξαν γιατρό.

Ο δικός μας ο παιδίατρος μας έχει εκπαιδεύσει να είμαστε ψύχραιμοι, να μην αλαφιαζόμαστε με τον πρώτο πυρετό και να θυμόμαστε ότι η επικοινωνία δεν είναι θέμα μηχανημάτων. Είναι θέμα διάθεσης, και στην περίπτωση του γιατρού, και οργάνωσης.

Ξέρεις, η μόνη συμβουλή που έχω δώσει σε νέους γονείς –αφού μου την έχουν ζητήσει εννοείται– είναι αυτή: να βρουν τον παιδίατρό τους και να τον εμπιστευθούν και να εκπαιδευτούν μαζί του. Να μην ακούνε τις χιλιάδες γνώμες για τα πιο απίθανα πράγματα από όλους τους πρόθυμους ξερόλες. Και φυσικά να είναι τυχεροί να το πετύχουν! 

Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε για παιδίατρο τον κύριο Παναγιώτη Κανικλίδη –γιατί να μην το πω το όνομά του! Αφού είμαστε τόσο ευχαριστημένοι και ήσυχοι για τα παιδιά μας μαζί του!