Την άνοιξη οι αρκούδες, οι νονοί και οι νονάδες ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη τους
Την άνοιξη οι αρκούδες, οι νονοί και οι νονάδες ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη τους
γράφει ο Γιάννης Καφάτος
O τίτλος του κειμένου προέκυψε από το status της φίλης μου Άλικης Μαρίνου μια Κυριακή στο FB. Εκείνη, ευγενική μιλούσε μόνο για τις νονάδες, εγώ έβαλα και τις αρκούδες γιατί αυτή η εικόνα μου έρχεται στο νου όταν ακούω περί “χειμερίας νάρκης” και ίσως γιατί το αρκούδι είναι η αρχέτυπη εικόνα τρυφερότητας που έχουμε στο νου μας.
Το παιδί, το αρκουδάκι του θα πάρει αγκαλιά όταν μείνει μόνο με τις σκέψεις του, που και τι δε θα δίνατε να μάθετε ε; κι εγώ το ίδιο!
Κι ερχόμαστε τώρα λίγο πριν από το Πάσχα να θυμηθούμε τα χρέη μας ως νονοί στο ή στα παιδιά που θελήσαμε να βαφτίσουμε.
Γιατί γίνατε νονοί; Το έχετε σκεφτεί ποτέ;
Βάφτισα στα είκοσι μου χρόνια τον ανιψιό μου, γιο του ξαδέλφου μου, τον βγάλαμε Γιάννη. Ήθελα πολύ να έχω την ευθύνη, τη συνευθύνη και τη φροντίδα για ένα παιδί και έτσι ο Γιαννάκης, που τώρα κάνει ένα μεταπτυχιακό στα μαθηματικά στη Γερμανία κι έχει γίνει Γιάννης, ή Τζον, έγινε το βαφτιστήρι μου. Έγινα ο νονός του και τον πρόσεχα, όσο μπορούσα τον κακομάθαινα ή του έβαζα ιδέες – κάνοντας πλάκα στους γονείς του, τυπικός στις χριστουγεννιάτικες και πασχαλινές μου υποχρεώσεις. Αισθανόμουν όμως πάντα την υποχρέωση να του προσφέρω κάτι παραπάνω, όχι σε ποσότητα αλλά σε ουσία, και φυσικά κάτι διαφορετικό από αυτό που προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους.
Μεγαλώνοντας ο Γιάννης μου, σταμάτησε να παίρνει λαμπάδες και τσουρέκια αλλά έπαιρνε τα δώρα του, πηγαίναμε μαζί σε συναυλίες ή του έβρισκα εισιτήρια για να πηγαίνει σε συναυλίες με όποιον ή όποια ήθελε.
Κι ενώ είχα το Γιάννη, είχε γεννηθεί και ο Αντώνης μου, ο γιος μου, η φίλη μου (πω πω πόσα “μου” στη σειρά…) η Μαρία γέννησε την κόρη της. Με τη Μαρία γνωριζόμαστε από την εποχή του γυμνασίου και παρόλο που εκείνη πήγαινε στην Ιωνίδειο κι εγώ στην Κοψαχείλα του Παλαιού Φαλήρου, μέσω της κοινής μας φίλης Βάσως, κάναμε παρέα, όσο μεγαλώναμε και στο λύκειο και αργότερα ως φοιτητές. Γνωρίσαμε και τον άντρα της και αμέσως μια καλή χημεία μας έφερε την ιδέα με τη γυναίκα μου, τη Βίκη και τους ζητήσαμε να βαφτίσουμε την κόρη τους. Αυτή η κουμπαριά, έγινε δεκτή με χαρά κι από τις δύο πλευρές, αλλά είχε και το εξής χαρακτηριστικό: συμβάλαμε πολύ στο όνομα του παιδιού. Κι έτσι τώρα έχουμε μια βαφτιστήρα τη Ναταλία που είναι λίγο πιο μεγάλη από τη Μαρίνα μας, και ως νονοί έχουμε επαφή μαζί της όλο το χρόνο και χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος ή να είναι μεγάλη θρησκευτική εορτή.
Εγώ νομίζω ότι τον νονό μου τον είχα συναντήσει μια ή τρεις φορές. Τη μία σπίτι του, μετά ζούσα με το δέμα που ερχόταν Χριστούγεννα και Πάσχα. Θυμάμαι όμως πάντα το όνομα του και περίπου το πρόσωπό του. Έμοιαζε στον ρεμπέτη τον Γιάννη Παπαϊωάννου. Μετά σταμάτησαν τα δέματα και πάει. Ελπίζω να είναι καλά όπου είναι ο άνθρωπος, αλλά είναι απλώς μια εικόνα θολή των seventies και ως απόδειξη της ύπαρξής του κάποιες μαυρόασπρες φωτογραφίες, αυτές που ήταν κομμένες με τα ψαλίδια που έκαναν τζιριτζάντζουλες σε ένα κίτρινο άλμπουμ με χρυσό σπιράλ. Αντιθέτως οι νονοί της αδερφής μου ήταν του σπιτιού. Πηγαίναμε σπίτι τους, ερχόνταν στο δικό μας, παίζαμε με τα παιδιά τους, θυμάμαι πράγματα από αυτούς! Τους θυμάμαι ρε παιδί μου ως παρουσίες στο σπίτι τους, εκεί στην Πειραιώς στα Καμίνια και όχι από τις αναμνηστικές φωτογραφίες σε κάποιο άλμπουμ.
Τεντωθείτε, νονοί και νονάδες και να έχετε στο μυαλό σας γιατί αποφασίσατε να βαφτίσετε ένα παιδί. Διώξτε τη νάρκη της συνήθειας και του καθωσπρεπισμού που θέλει ορισμένα δώρα σε ορισμένες στιγμές. Ρίχτε νερό στη μούρη σας, να φύγει η νύστα. Τα βαφτιστήρια δε θέλουν τα δώρα τους, θέλουν την πνευματική μαμά ή μπαμπά να είναι δίπλα τους όχι όπως η μαμά και ο μπαμπάς. Τους θέλουν σα συμμάχους στη σκανταλιά ή ως “ξεναγούς” σε κόσμους που οι γονείς έχουν αμελήσει (όχι σκόπιμα, ούτε λόγω ανικανότητας απλώς και μόνο λόγο ρουτίνας).
Μην τηλεφωνείτε μόνο στις γιορτές, στείλτε τους ένα γράμμα για παράδειγμα! Ποιος παίρνει γράμματα ή μια κάρτα. Εμφανιστείτε ένα απόγευμα στο σπίτι και πηγαίνετε μέχρι το περίπτερο να τους πάρετε ένα παγωτό ή μια λιχουδιά.
Στο κείμενο αυτό απουσιάζει εντελώς το θρησκευτικό κομμάτι της σύνδεσης του νονού με το βαφτιστήρι, επίτηδες. Δεν έχω κάτι να πω επ’ αυτού. Για μένα είναι η συναισθηματική σύνδεση που παίζει το ρόλο της. Επίσης όλη μου η λογική διέπεται από τη σκέψη ότι οι “κουμπάροι”, οι γονείς των βαφτιστηριών δεν έψαχναν κάποιον να παίρνει λαμπάδα, τσουρέκι ή παπούτσια στα παιδιά τους!
Σας αφήνω, πάρω να πάρω τηλέφωνο τη Ναταλίτσα μου και να στείλω mail στον Τζόν!
Υπάρχει όμως και η περίπτωση να είναι οι γονείς του παιδιού σε χειμερία νάρκη.... Οι νονοί να είναι εκεί με τα τηλεφωνήματα τους, τις επισκέψεις, τα δώρα και η απέναντι πλευρά να είναι απαθής. Το βαφτιστήρι να σε παίρνει τηλέφωνο μόνο γα να σου περιγράψει την λαμπάδα και τα δώρα που θέλει. Και όταν το επισκέπτεσαι φορτωμένος δώρα σαν τον Άη Βασίλη να αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει εκτίμηση του χρόνου αλλά και του χρήματος που διέθεσες. Θέλουν και οι νονοί να εισπράττουν την αγάπη και τα δωράκια τους και ας είναι και μια ζωγραφιά!
Η σχεση νονου-παιδιου κατακταται ,δεν επιβαλλεται!Εμενα η νονα μου μενει μονιμα στην Αυστραλια.Πρωτη φορα την γνωρισα στα 10 μου.Ομως ηταν παντοτε κοντα μου.Παντα διπλα μου σε ολα.Δεν με ξεχνουσε ποτε.οχι μονο Πασχα και Χριστουγεννα,αλλα στη γιορτη,στα γενεθλεια μου,εστελνε καρτες,επαιρνε τηλεφωνο.Ακομη και τωρα που εχω τη δικη μου οικογενεια ειναι παρουσα.Στο γαμο,στις γεννες,στις βαφτισεις,αλλα και στην ασθενεια και απωλεια του πατερα μου αποτελει στηριγμα μου.Την αγαπαω και μ'αγαπαει και ξερω πως καθε της κουβεντα,καθε της συμβουλη ειναι φως στη ψυχη μου.την εκτιμω και τη σεβομαι βαθυτατα.Και πιστεψτε με,το οτι δεν μπορουσε να μου παρει λαμπαδα ηταν το τελευταιο που με απασχολουσε!Ειναι η πνευματικη μου Μητερα στην αλλα ακρη του κοσμου!!
Έχοντας την τύχη να έχω πολύ στενές επαφές και ωραίες αναμνήσεις από τους δικούς μου νονούς, παρόλο που μας χωρίζουν αρκετά χιλιόμετρα, ήθελα το ίδιο ακριβώς και για τα κοριτσάκια μου... Με τους δικούς μου νονούς έχω τις καλύτερες σχέσεις, πάντα με θυμούνταν σαν παιδί, ταξίδεψαν οικογενειακώς για να παρευρεθούν στο γάμο μου, ήρθαν στο μαιευτήριο και στις δύο μου γέννες... Τα δώρα αν και λειτουργούν ως μέσο προσέγγισης ιδιαίτερα για τις τρυφερές ηλικίες, δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία... Σημασία έχει η επαφή που έχεις με το πνευματικό σου παιδί, και η διάθεση να είσαι δίπλα του στα πιο σημαντικά βήματα της ζωής του όπως οι γονείς του! Διαφορετικά δεν έχει νόημα να γίνεσαι πνευματικός γονιός κατά τη γνώμη μου... Δυστυχώς παρόλο που είχαμε όλα αυτά στο μυαλό μας για τη μεγάλη μας κόρη, την πατήσαμε κάνοντας μέλος της οικογένειάς μας έναν αδελφικό φίλο του συζύγου μου, ο οποίος όχι μόνο δε στάθηκε αντάξιος της τιμής που του κάναμε, αλλά προσπάθησε και να σπείρει τη διχόνοια μεταξύ μας και να διαλύσει το σπιτικό μας... Όπως καταλαβαίνετε εδώ δε μιλάμε για απλή χειμερία νάρκη... Με τη μικρή μας ευτυχώς σταθήκαμε όχι απλά τυχεροί... Κάτι παραπάνω... Γιατί αν και οι νονοί της χώρισαν αμέσως μετά τη βάπτιση, φροντίζουν να κρατούν επαφή μαζί μας και οι δύο, και μάλιστα ξέροντας την κατάσταση συμπεριφέρονται και ως νονοί της μεγάλης μας κόρης... Και εδώ είναι που οφείλω να επισημάνω πως το ερώτημά σας είναι πράγματι πολύ εύστοχο: "Γιατί άραγε γινόμαστε νονοί???" Πρέπει να αναρωτιόμαστε πριν πάρουμε την απόφαση να εισβάλουμε στη ζωή ενός μικρού παιδιού, εάν έχουμε σκοπό να εξαφανιστούμε... Να σημειώσω πως η ίδια έγινα νονά στα 7,5 μου χρόνια και φροντίζω να είμαι δίπλα στη βαφτιστήρα μου σε ό,τι κι αν χρειαστεί... Ελπίζω να μη σας κούρασα με την ιστορία μου....
νομιζω πως ολοι οι νονοι παλαιας κοπης ηταν λιγο κοιμισμενοι...γενικως, ισως γιατι δεν ηταν νονοι απο επιλογη αλλα γιατι ηταν οι νονοι της μαμας μας, που την παντρεψαν και μετα επρεπε να βαφτισουν και το παιδι της, και ηταν ηδη πολυ γεροι για να κανουν παρεα με τους γονεις μας ή με εμας! οι νονοι δεν ειναι μονο ενα κερι και ενα αρκουδακι, αλλα διαρκης παρουσια στην ζωη του παιδιου... δυστυχως σημερα στο ονομα της κρισης οι νονοι μπηκαν παλι στην φωλια τους...ισως καποιο να ντρεπονται να πηγαινουν με αδεια χερια επισκεψη στα βαφτισημια τους...αλλα ΓΙΑ ΜΕΝΑ καλυτερα αδεια χερια και καρδια ΓΕΜΑΤΗ! αγαπη θελουν τα παιδια και οχι ενα ακριβο τζιν (παει αυτη η εποχη)... στις μερες μας παντως νομιζω πως το θεμα του νονου τεινει να εκλιψει...γιατι ολοι πλεον εχουμε νονους για τα παιδια μας τα αδερφια μας(???)....γιατι οι φιλοι και κουμπαροι μας δεν εχουν την δυνατοτητα (οικονομικη ή συναισθηματικη??) οποτε ο ''κληρος''(και τα εξοδα) πεφτει στην οικογενεια!
Δυστυχώς κι εγώ είμαι από τους άτυχους όσον αφορά στους νονούς μου...δεν ξέρω τι κόλλημα είχαν φάει οι δικοί μου αλλά και τον αδερφό μου το μεγάλο κ εμένα μας βάφτισαν 2 αδερφές του θείου μου (γαμπρού του μπαμπά μου), οι οποίες αποδείχτηκαν όχι αρκούδες αλλά γαιδάρες...δεν μιλάω για τα δώρα κ εγώ, εμένα η δική μου κιόλας έμενε Γερμανία μέχρι πρότινος...αλλά γενικά ήταν άστα να πάνε..ο νονός μου γερμανός κ συμπαθέστατος...τα τελευταία χρόνια, μόλις παντρεύτηκα κ έπειτα ήρθαν μόνιμα Ελλάδα, μένουν απέναντί μου, με χαιρετάνε από το μπαλκόνι...το νονό τον βλέπω κ στο δρόμο, η νονά δεν κυκλοφορεί...στο σπίτι μου δεν έχουν πει να έρθουν μια φορά...πήγα μερικές φορές στο δικό τους σαν επισκεπτήριο σε αρρώστιες αλλά με το ζόρι...η θεία μου μένει στο διπλανό διαμέρισμα, είμαι κάθε μέρα εκεί, είναι 2η μάνα μου κ η νονά μου την κοιτάει με μισό μάτι... αυτά κερδίζονται φιλενάδα...τέλος πάντων καλή καρδιά...Η δε νονά της κόρης μου, κολλητή μου φίλη, μένει μεν πολύ μακριά αλλά με κάθε ευκαιρία της μαθαίνει πράγματα κ σε καθημερινή βάση έχουμε αναπληρώτρια τη μητέρα της η οποί με βοηθάει τρομερά στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών και στην αντιμετώπισή τους, μου δίνει απίστευτες συμβουλές και στήριξη...τελικά καλύτερα οι φίλοι, τους οποίους τους διαλέγουμε...
Μια ερώτηση σας παρακαλω!!! Πως μπορείς να αρνηθείς ευγενικά σε καποιον που ζήτησε να βαφτίσει το παιδί σου ,αλλά εσυ δε θέλεις ?? Εν ταχει σας λέω.... Το ζευγάρι που μας παντρεψε (παντρεμενοι και εκεινοι πριν απο μας και που καναμε απιστευτη παρέα) ,δεν ειναι πια μαζι!Και όχι απλα δεν ειναι μαζι...σκοτωθηκαν και χωρισανε πολυ ασχημα,και η κουμπαρα μου αλλαξε μεχρι και χωρα.Ζει και εργάζεται στο Λουξεμβουργο. Πριν φυγει ,ημουν εγω εγκυος 6 μηνων περιπου, μου λεει :Για να μην σας προλαβει ο αλλος (ο πρωην αντρας της- εγινε "αλλος" ) σας λεω την κορη σας θα τη βαφτισω εγω! Γελακια εμεις...πεταμε ενα -ενταξει μωρε κατσε να γεννηθει με το καλό και βλέπουμε! Οταν με το καλο γεννησα(αυγουστο) ετυχε ειχε ερθει για λιγο διακοπές Ελλάδα ,ηρθε σπιτι να μας δει και ειχε κουβαλησει την Αρτα και τα Γιαννενα....Τι ρουχα φιρματα για το μωρο, τι χρυσαφικα ,τι παιχνιδια, της λεω -βρε κοριτσι τι πηγες και εκανες ?? και μου πεταει το θεικο -ε μια βαφτηστηρα την εχω ,δεν θα της παρω δωρακια?...Κοκαλο εμεις....και αφου βλεπει τη σαστιμαρα μου συνεχιζει -μπορει να μη τη βλεπω αλλα θα της στέλνω τα καλύτερα!(σημειωτεον οτι βγαζει πολλα λεφτα τωρα εκει και καπως εχουν παρει τα μυαλα της αερα!) Την αγαπαω δε λεω, αλλα δεν φανταζομουν αυτη τη σχεση του παιδιου με το νονο!να ερχεται με courier ενα φιρματο δωρο καθε χριστουγεννα και πασχα!δεν ειναι καθολου του στυλ μας αυτο το παρε δωσε... Και αφηστε που με το ετσι θελω αυτοαποκαλεστηκε νονα! Δεν ξερω...Ειμαι περιεργη?... πειτε καμια γνωμη please!
φανταζομαι πως η αποσταση ειναι ο λογος που δεν θελετε?? τοτε μπορειτε να βρειτε και εναν 2ο νονο ή νονα και να μεινουν ολοι χαρουμενοι και ευτυχισμενη...η κοπελα μπορει να σκεφτεται πως ισως δεν κανει ποτε δικα της παιδια....οποτε να θελει να εχει την κορη σας...΄παντως διακοπες στο λουξεμβουργο δεν ειναι και ασχημα...εχω παει και ειναι τελεια...μην γινεστε κακοι με εναν ανθρωπο που, απ οτι φαινεται, εχει καλους σκοπους!
ΚΟίτα να δεις, δύσκολη εξίσωση. Αυτό που μπορώ να σκεφτώ χωρίς να χρειάστει να πεις ...μεγάλο ψέμα είναι να της πεις ότι θα το βαφτίσει μαζί με κάποιον άλλον που θέλετε εσύ και άντρας σου. Νομίζω ότι έτσι κι αυτή δε θα στενοχωρηθεί κι εσύ θα έχεις έναν πιο δικό σου άνθρωπο. Είναι πάντως πολύ αμήχανη κατάσταση!Από την άλλη μπορείς ευθαρσώς να της πεις ότι θες μια νονά που να ζει το παιδί, οπότε δε θες να τη φέρεις στη δύσκολη θέση να είναι η νονα-τζάμπο οπότε ... . Τι να σου πω άλλο δεν ξέρω. Καλά ξεμπερδέματα. Πάντως όπως λένε και οι μαμάδες μας οι αλήθεια είναι πάντα η καλύτερη! Καλό πάσχα!!! να τη χαίρεστε τη ζουζούνα
Εγώ είμαι μια από τις νονές της χειμερίας νάρκης.. Βάφτισα τον Αναστάση μου όταν ήμουν 11 ετών. Ζούσαμε σε διαφορετικές πόλεις αλλά μιλάγαμε συνεχώς στο τηλέφωνο και πηγαινοερχόμασταν και εγώ και ο μικρός με τους γονείς.στα 17 μου πηγα για σπουδες σε ενα νησι και ηταν δυσκολο να επικοινωνω πλεον τηλεφωνικα. δεν ειχα σταθερο και το κινητο μονιμως χωρις καρτα. η κουμπαρα εχει κανει πλυση εγκεφαλου στον μικρο και εκοψε καθε επαφη. παντρευτηκα, εκανα 2 παιδια και μου ευχηθηκε μονο ο κουμπαρος μου.. αρα ειναι φορες που και ο νονος μπορει να θελει αλλα να ειναι τετοιες οι συγκυριες και να απομακρυνθει απο το παιδι.
Είναι πολύ συγκηνητικά τα σχόλιά σας. Τελικά οι ελλείψεις παίζουν κι αυτές πολύ σημαντικό ρόλο στις ζωές μας. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στις υλικές ελλείψεις αλλά στις συναισθηματικές. Αυτές οι απουσίες είναι συχνά καθοριστικές όχι ίσως για τη ζωή μας εν γένει, αλλά σίγουρα για κάποιες πτυχές της. Μη νομίζετε ότι κι εγώ είμαι ο γκουρού των νονών, προσπαθώ όμως και ξέρω πότε η απουσία μου αρχίζει να γίνεται αισθητή. όλα θέλουν προσπάθεια, αν ξέρεις για τι πρέπει να προσπαθήσεις, και τι αξίζει τελικά. Καλή συνέχεια ...
ειμαι 35 χρονων.η νονα μου εμενε 4 πορτες πιο περα.την εβλεπα συναχεια ακομα κι οταν γυριζα απο το σχολειο.ηταν παντα κοντα μου.λαμπαδα μου παιρνει ακομα κι ας ειμαι παντρεμενη με 2 μωρα.νονα σε ευχαριστω που ησουν ολα τα χρονια διπλα μου.ευχομαι να κανω κι εγω το ιδιο στα βαφτιστηρια μου.
Μακαρι να σε ειχα νονο χαχχχαχαχχαχαχα.....Κριμα που δεν ειναι ολοι ετσι...!
Μου αρέσει πολύ τόσο το θέμα που θίξατε όσο και η τοποθέτησή σας. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν έχω ΑΞΙΩΘΕΙ να γίνω νονά από πεποίθηση γιατί δεν έχω βρει κάποια οικογένεια τόσο "κοντά" μου για να μπορέσω να δω το μωρό τους σαν δικό μου παιδί. Γιατί ο νονός κατά τη γνώμη μου είναι δεύτερος γονιός. Σαν παιδί είχα έναν νονό που ήταν και είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ. Απλά απών από τη ζωή μου. Απών από το γάμο μου, από τη γέννηση και τη βάφτιση της κόρης μου όπου εγώ τον είχα καλέσει αλλά αυτός είχε πιο σημαντικά πράγματα να κάνει από το να παρεβρεθεί στη χαρά του (πνευματικού υποτίθεται) παιδιού του. Και φυσικά εκείνο το πνευματικό υποτίθεται παιδί του δεν έχει θέση στις δικές του χαρές. Στο γάμο του, στις βαφτίσεις των παιδιών του κλπ. Τελευταία επιδίωξα και τον βρήκα μέσω facebook και υπάρχει μια πολύ τυπική επικοινωνία. Οστώσο το θέμα νονός αποτελεί για εμένα μια πληγή ανοιχτή. Φανταστείτε μονο ότι στο γάμο μου ήταν ο νονός του άντρα μου, οι νονά της μάνας μου, οι νονοί του αδερφού μου, ο βαφτιστήρης της μάνας μου, η μάνα του νονού μου αλλά εμένα με πονούσε που έλειπε ΕΚΕΙΝΟΣ. Πληγωμένη από αυτή τη σχέση, ήθελα τους καλύτερους νονούς για το παιδί μου. Πρότεινα να βαφτίσουν την κόρη μου ένα φιλικό ζευγάρι. Οι οποίοι μέχρι στιγμής έχουν αποδειχθεί ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ!!! Οχι γιατί κάνουν στην κόρη μου τα καλύτερα δώρα, αλλά γιατί την πρώτη φορά που είδε η κουμπάρα μου το παιδί να λέει ποίημα στο σχολείο, δάκρυσε. Γιατί την καμαρώνουν όπως καμαρώνουν τα βιολογικά παιδιά τους. Γιατί όταν τους ζητήσω κάτι σε σχέση με το παιδί (όπως π.χ. να την πάρουν μια φορά από το σχολείο) είναι ΕΚΕΙ. Γιατί ακόμα και όταν θελήσει μια Κυριακή η κόρη μου να την περάσει στο σπίτι του νονού και της νονάς είναι ΕΚΕΙ. Τους αγαπώ πολύ και τους ευχαριστώ για την αγάπη που δείχνουν στο παιδί ΜΑΣ.
Καλησπέρα σε όλους!Κε Γιάννη πόσο μεγάλο και σημαντικό θέμα ανοίξατε για την ψυχούλα κάθε παιδιού..Έτσι κι εγώ, όπως κι εσείς συνάντησα ελάχιστες φορές την νονά μου και δεν είχα την χαρά να την έχω στη ζωή μου. Αν και δεν είμαι πια παιδάκι, είμαι σχεδόν 31, η απουσία της νονάς μου από την ζωή μου. αποτελεί για μένα μεγάλη πληγή και ερωτηματικό...ίσως να ακούγεται 'χαζό', λόγω της ηλικίας μου πια, αλλά η νονά είναι ένα πρόσωπο που θα ήθελα να υπάρχει στη ζωή μου. ΄Οχι για να έχω δώρα στις γιορτές, αλλά την αγάπη και το ενδιαφέρον της για μένα. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από υλικά αγαθά όπως τονίζετε και εσείς στο κείμενό σας, αλλά από ένα ακόμα πρόσωπο να τα νοιάζεται, να τα συμβουλεύει έστω και μέσα από ένα τηλεφώνημα ή ένα γράμμα. Είστε πολύ τυχερός που σας δόθηκε η ευκαιρία να βαφτίσετε 2 παιδάκια και μπορέσατε έτσι να δώσετε σε αυτά την αγάπη που στερηθήκατε εσείς από τον δικό σας νονό. Είμαι σίγουρη ότι και τα βαφτιστήρια σας είναι και εκείνα πολύ τυχερά που έχουν εσάς για νονό τους. Μακάρι να αξιωθώ και εγώ κάποτε να βαφτίσω ένα παιδάκι και να του δώσω την χαρά που δεν πήρα εγώ από την δική μου νονά. Νονοί και νονάδες, μην στερείτε την παρουσία σας από την ζωή των βαφτιστηριών σας, δεν κοστίζει σε χρήματα αλλά σε λίγα λεπτά από τον χρόνο σας...
'ενα μόνο σχόλιο και όχι επί της ουσίας...συμφωνώ απόλυτα με το κειμενάκι σου αλλά ως γνήσια αρκουδολάτρης να διορθώσω ότι οι αρκουδίτσες δεν πέφτουν σε χειμερία νάρκη αλλά σε χειμέριο ύπνο....(πωπω φλωράκι)
παρ' όλο που στην εκπομπή που είμαι αρχισυντάκτης έχουμε κάνει πολλά ρεπορτάζ πάνω στον Αρκτούρο, αυτή τη λεπτομέρεια δεν την είχα μάθει! Ευχαριστώ Σοφία!
μάλλον σου διέφυγε, γιατί την τονίζουμε ιδιαίτερα εκεί στον Αρκτούρο ... να ξέρετε λοιπόν, οι αρκούδες κοιμούνται!!!!(τώρα ξύπνησαν βέβαια, σε αντίθεση με πολλούς νονούς-νονές τύπου Κατερίνα Στανίση...)
Η νονά μου (και θεία της μαμάς μου) με το που γεννήθηκα παράτησε τη ζωή της στην ΑΘήνα και ήρθε Θεσσαλονίκη γιανα είναι δίπλα μου. Δήλωσε πνευματική μαμά μου και πως η μόρφωσή μου είναι δική της υπόθεση. Ποτέ δεν μου πήρε δώρο ή λαμπάδα αλλά μου έκανε τα μεγαλύτερα δώρα. Ήταν μάνα μου και γιαγιά μου. Με διάβαζε κάθε μέρα. Μου έλεγε για όλα όσα έζησε στον πόλεμο σαν εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού και ότι και αν ζήτησα σε σχέση με μόρφωση (πχ θέλω να πάω σε αυτό το ιδιωτικό σχολείο ή θέλω έναν καθηγητή για ιδιαίτερα) το είχα. Μου λείπε απίστευτα πολύ και ας έχουν περάσει 13 χρόνια που έφυγε.. Λυπάμαι που δεν πρόλαβε να δει τον άντρα μου και την κόρη μου! Η νονά της κόρης μου από την άλλη... μάλλον δεν θα βγει ποτέ από την χειμερία νάρκη ευτυχώς έχω την κολλητή μου που αναπληρώνει το κενό!