Το κρεβάτι του δικό του και το κρεβάτι μου… κρεβάτι ΤΟΥ; Αααα όχι!!!
γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Κοίτα να δεις τι γίνεται: όταν κάνεις παιδιά κερδίζεις πολλά, οκ γνωστό και μαγικοζουζουνογλυκούλικο κλπ. Χάνεις όμως και κάποια. Οκ το επιλέγεις, αλλά μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας (εγώ έχω και κοιλίτσα και άρα δε χωράω), υπάρχουν και πράγματα που τα χάνεις.
Μια απώλεια, σημαντική, είναι το κρεβάτι σου! Μη μου πεις ότι δε σου κάνει ένα κλικ αυτό που λέω!
Τα παιδιά θέλουν παρέα, έχουν αγωνίες και θέλουν την αγκαλιά της μαμάς τους, είναι μικρά, μικρούτσικα, τόσα δα και λίγο-λίγο αρχίζουν να καταλαμβάνουν το χώρο τους στο δικό μου κρεβάτι… το ίδιο κρεβάτι που μοιράζομαι με τη μαμά τους και γυναίκα και σύντροφό μου!
Όταν η Μαρίνα μου μεγάλωσε πια για να την ανεχόμαστε στο κρεβάτι μας, πρώτα απ’ όλα ρωτήσαμε την ψυχολόγο του παιδικού σταθμού και μετά και άλλους δύο ειδικούς που μας έδωσαν πάνω κάτω τις ίδιες συμβουλές.
Η Μαρίνα μας όταν έχει άγχος το βγάζει στον ύπνο της κι έτσι – μετά την παρατήρηση-ανακάλυψη που έκανε η μαμά της έχουμε το νου μας όταν το παιδί (που είναι πια εξήμισι) έχει τα δικά του, να την κανακέψουμε παραπάνω (από το κανονικό) ώστε να μην την έχουμε μουσαφίρισσα στο κρεβάτι μας νυχτιάτικα!
Δεν το καταφέρνουμε πάντα.
Με τον Αντώνη τα πράγματα ήταν λίγο πιο εύκολα, με την έννοια ότι ακολουθώντας τις οδηγίες των ειδικών λειτούργησε αμέσως.
Οι οδηγίες λοιπόν λένε ότι πρέπει η μαμά μεν να λέει ότι δεν ερχόμαστε τη νύχτα στο κρεβάτι κλπ κλπ. Ό,τι ο καθένας έχει το κρεβάτι του στο δωμάτιό του, αλλά τον πρώτο ρόλο έχει ο μπαμπάς.
Ο μπαμπάς λοιπόν πρέπει να βάζει τα παιδιά στο κρεβάτι τους για ύπνο και με γλυκό αλλά αποφασιστικό τρόπο να τους λέει ότι ο κάθενας σ’ αυτό το σπίτι έχει το κρεβάτι του, ότι αυτός και η μαμά κοιμούνται μόνοι τους στο κρεβάτι και ότι τα παιδιά επίσης κοιμούνται στο δικό τους κρεβάτι. Αυτό θέλει επανάληψη, και επίσης ξενύχτι.
Δηλαδή όταν ο μικρός μας θησαυρός τσουπ έρχεται απρόσκλητος στο κρεβάτι λέγοντας μια από τις επτά δισεκατομμύρια δικαιολογίες που έχει ένα παιδί στην άκρη της γλώσσας του, αφού του κάνουμε μια τρυφερή αγκαλιά, μετά πρέπει να καταπιούμε τα νεύρα μας, την κούραση και τον ενδεχόμενο εκνευρισμό μας (όλα μέσα στο παιχνίδι) και να το πάρουμε αγκαλιά και να το απιθώσουμε στο κρεβάτι του.
Ξανά-μανά γλυκά αλλά αποφασιστικά, λίγο πριν το “αυστηρά”, πρέπει να του πούμε ότι αυτό είναι το κρεβάτι του και δεν μπορεί να κοιμηθεί μαζί με τους γονείς του.
(εννοείται ότι αυτά δεν ισχύουν αν το παιδί είναι άρρωστο και πρέπει να το παρακολουθήσουμε, αλλά ακόμη και τότε το ποιήμα για το δικό του κρεβάτι πρέπει να το πούμε. Αλλά να του κάνουμε σαφές ότι είναι μια εξαίρεση, τώρα που είναι άρρωστο, το γεγονός ότι πήρε τη θέση του στο κρεβάτι των γονιών του.)
Αποφασιστικότητα και ξενύχτια. Αυτή είναι η λύση, λένε οι ειδικοί. Ανάλογα με το παιδί, λέει η δική μου εμπειρία, οι συμβουλές αυτές πιάνουν.
Επίσης τους βάλαμε έναν κανόνα ότι μπορούν έρθουν στο κρεβάτι μόλις ακούσουν το ξυπνητήρι, ή έχει ήλιο στα παράθυρά τους, κι έτσι να συντομέψει η προετοιμασία τους για το σχολείο (δουλειά που κάνει μόνη της η μαμά τους, αφού εγώ έχω αποχωρήσει πολλή ώρα πριν). Κι αυτό, ξέρεις, βοήθησε να σταματήσουν οι νυχτερινές εισβολές!
Πάντως χθες, που είχαμε βάλει τα παιδιά μας να δουν μια παιδική ταινία στο κρεβάτι μας, κι εγώ ήθελα να κοιμηθώ νωρίς (γιατί ξυπνάω στις 5 για τη δουλειά μου) … βρέθηκα παρείσακτος δίπλα τους.
Μου άρεσε όμως πολύ πώς η Μαρίνα μου σαν κισσός άρχισε να μου τρίβει την πλάτη με το ένα της πόδι και μετά με το άλλο, και στο τέλος είχε συρθεί απάνω στην πλάτη μου και συνέχισε να βλέπει τον Άρθουρ και τους Μίνιμοϊ. Ο Αντώνης δίπλα, πιο μεγάλος πια, αρκέστηκε σε ένα “κόλλα πέντε”, λίγο κράτημα στο χέρι και μετά … αποκοιμήθηκα.
Το πρωί που ξύπνησα, η τάξη είχε αποκατασταθεί, κι ο καθένας ήταν στο κρεβάτι του!
Διαφωνώ κάθετα κι οριζόντια και διαγώνια!! Η γνώμη των "και καλά ειδικών" δεν με αγγίζει καθόλου κι ούτε θα τη ζητούσα! Ρομποτάκια είναι τα παιδιά μας; Δεν έχουν ανάγκη το χάδι και την ασφάλεια; Αυτές οι απόψεις περί ανεξαρτητοποίησης των παιδιών από το μαιευτήριο ακόμη (helloooooo????!!!!) είναι για γέλια! Η Τα πράγματα είναι απλά και η φωνή της καρδιάς η καλύτερη! ;-)
Ο γιος μου, που είναι 5 ετών, δεν ήταν ποτέ λάτρης του κρεβατιού μας. Ερχόταν σπάνια, εκτός από τον απαράβατο κανόνα μου, ότι όταν είναι αρρωστος θα κοιμάται στο κρεβάτι μας γιατί την άλλη μέρα εγώ θα πρέπει να πάω στη δουλειά οπότε έστω μια ώρα ωφέλιμου ύπνου για μένα είναι κέρδος - κάτι που στο κρεβάτι του δε θα ήταν εφικτό λόγω μεγέθους. Από πέρισυ που χώρισα έχει την τάση να έρχεται συχνότερα αλλά επειδή έχουσι γνώσιν οι φύλακες και πάντα με τη βοήθεια της παιδοψυχολόγου, θεσπίσαμε μια μέρα την εβδομάδα που θα κοιμάται στο κρεβάτι της μαμάς, την οποία θα διαλέγει αυτός. Το πράγμα πάει περίφημα και είμαστε ευχαριστημένοι. Κάθε οικογένεια έχει τα δικά της όρια, τις δικές της ανάγκες και τις δικές της ισορροπίες. Αρκεί να τις αναγνωρίσει. :-)
Παροτι λατρευω να κοιμαμαι αγκαλια με τα παιδια μου [κι ο αντρας μου επισης] και να ομως που καταλαβα την τεραστια αναγκη να κοιμουνται τα καμαρια μας στα κρεβατια τους... ειμαι 6 μηνων εγκυος [στο τριτο] και δν χωραω... αναγκαζομαι κ κοιμαμαι στο ενα πλευρο για να μην τα ενοχλησω εννοειται οτι δεν μπορω να χρησιμοποιησω μαξιλαρι εγκυμοσυνης για να βολευτω λιγο καλυτερα [δν χωραει] και καταληγω να ξυπναω πιο κουρασμενη απο οτι ξαπλωσα... τον αυγουστο δε που θα ρθει κ η μπεμπα μας βλεπω να εχουμε δραματα... η μεγαλη που ειναι τριων αρχισε κ παει στο κρεβατι της ο μικρος ομως εχει τον αξεκολλητο :( [κλαψ λυγμ σνιφ]... κ καταληγω οτι ναι λατρευω τα μωρα μου αλλα πλεον θελω το χωρο μου... οκ αν δεν ειναι καλα καποια βραδια αλλα δεν αντεχω αλλο το καθημερινο... πλεον το παμε εναλλαξ με τον αντρα μου... ο ενας με τα παιδια ο αλλος στον καναπε... ΘΕΛΩ ΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ ΜΟΥ