Το άρωμα του μπαμπά
Μερικές φορές κλείνω τα μάτια μου και είμαι σίγουρη πως μυρίζω τα άρωμα του – ένα μείγμα «μπαμπακίλας» και κολόνιας κλεισμένης σε ένα καταπράσινο μπουκάλι σε σχήμα κουκουνάρας. Πιάνω τον εαυτό μου αρκετά συχνά να «χτενίζει» ράφια με αντρικά αρώματα, ψάχνοντας αυτό το Άρωμα, που για μένα συμβολίζει την παιδικότητά μου, αυτή που είχα και έχασα ένα Σάββατο, που εκείνος έφυγε για να φροντίσει τα δέντρα του και δεν ξαναγύρισε.
Το Σάββατο εκείνο που η μαμά μου γύρισε από το νοσοκομείο, χωρίς τις κατάλληλες λέξεις για δυο κοριτσάκια που έπαψαν να έχουν μπαμπά. Και τι να πεις; Πως να εξηγήσεις;
Δεν έχει περάσει μέρα από τότε που να μην σκέφτομαι πως θα ήμουν σήμερα αν εκείνος υπήρχε στη ζωή μας, πόσο διαφορετική θα ήμουν και αν θα συμπεριφερόμουν αλλιώτικα στο γιο μου. Τον βλέπω με τη φαντασία μου στο σαλόνι του σπιτιού μου να παίζει με τον μικρό και κρυφά ψιθυρίζω τη λέξη «μπαμπά«. Μου ακούγομαι περίεργα, έχω να αρθρώσω αυτή την τόσο συνηθισμένη και πολύτιμη λέξη χρόνια…
Και τότε ξαναγίνομαι κι εγώ μικρό κοριτσάκι στο παλιό μας σπίτι, που εκείνος ξάπλωνε πάντα μετά τη δουλειά στο χαλί της τραπεζαρίας, μπροστά από το τζάκι και εγώ έτρεχα να κάνω αεροπλάνο πάνω στα γόνατά του. Με συγκινεί όσο τίποτα που ο μικρός βλέπει παλιές φωτογραφίες του, γνωρίζει το όνομά του και ρωτάει αν είναι στον ουρανό.
«Είναι στη σκέψη μας» του απαντάω «αλλά αν θες, είναι και στον ουρανό, ότι θες εσύ«.
Σήμερα λοιπόν, ακριβώς 24 χρόνια χωρίς τον μπαμπά μου, θα ψιθυρίσω για άλλη μια φορά στον εαυτό μου ότι όχι, δεν ήταν ψεύτικη εκείνη η Πρωταπριλιά, ήταν πέρα ως πέρα αληθινή. Θα πάρω τον γιο μου, θα πάμε μια βόλτα στη θάλασσα και θα μαζέψουμε κουκουνάρια από το διπλανό παρκάκι. Ύστερα θα καθίσουμε στην παραλία και ίσως του διηγηθώ μια ιστορία… εκεί ο ουρανός είναι ανοιχτός και κάποιος μπορεί να μας βλέπει καλύτερα…
Μαμά Β.
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πόσο συγκινήθηκα και ζήλεψα.... δάκρυσα με την απώλεια που αισθάνεστε! Βλέπετε υπάρχουν και άλλοι μπαμπάδες σαν αυτόν που έζησα εγώ. Που δεν θέλω να θυμάμαι ούτε την μυρωδιά του. Που στιγμάτισε τα καλύτερα μου χρόνια με την σκληρότητα του, τον αυταρχισμό και τον εγωισμό του. Που με έφτασε σε σημείο να ζηλεύω παιδάκια που δεν είχαν μπαμπά. Που ο σκοπός της ζωής μου ήταν να μπορέσω να φύγω μακριά του και να πάρω την αδερφή και την μαμά μου μαζί μου. Που όταν πέθανε πριν 6 χρόνια ένιωσα μόνο ανακούφιση.... Όχι!!!! Σαν κόρη δεν με ενδιαφέρει αυτή η γιορτή. Σαν μάνα την υπενθυμίζω πάντα στα παιδιά μου.
ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΧΑΣΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ 9 ΕΤΩΝ, ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ 26.17 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΧΘΕΣ. ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΣΠΙΤΙ ΜΙΛΑΩ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΟΜΑΙ. ΟΤΑΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΜΠΑΜΠΑ, ΑΝΑΦΕΡΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΙΠΕΣ, ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ Η ΛΕΞΗ ΜΠΑΜΠΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΩ ΧΡΟΝΙΑ.ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΑΚΙΑ ΤΟΥ.
Αυτή είναι η μυρωδιά http://www.google.com/search?q=pino+silvestre+original&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=cZG3Ud-wG8aSOOCVgeAN&ved=0CCoQsAQ&biw=960&bih=542 Καταλαβαίνω..
12 χρονια χςρις τον μπαμπουλη μου!!!!ποσο σε νιωθω !!!! ποσο θυμωνω με τον εαυτο μου που ξεχνω τα σημαδακια στο πρσωπο του..στα χερια του...πως ηταν τα ακριβως τα χερια του!!!!ποσο μου λειπειςςςς χριστε μου!!!!ΚΟΙΤΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΦΕΥΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ!!!!ΠΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ!!!!ΝΑ ΣΟΥΝ ΕΚΕΙ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΗΡΘΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΣΟΥ!!!! Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΟΤΕ!!!!!!!ΑΠΛΑ ΛΙΓΑΚΙ ΜΑΛΑΚΩΝΕΙ!!!!ΚΑΙ ΕΧΕΙΣ ΣΡΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΟΥ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΝΕ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ!!!!
Οταν διαβασα το κειμενο σου ηταν σα να το ειχα γραψει εγω. Τον δικο μου τον εχασα πριν 16 χρονια πηγε να φροντισει τα δεντρα στο χωριο και δεν ξαναγυρισε. Μου λειπει απιστευτα, δεν μπορω να το ξεπερασω και οπως κι εσυ σκεφτομαι την υπεροχη ζωη που θα χαμε αν ζουσε. Οι δυο κορες μου τον βλεπουν στη φωτογραφια και φωναζουν ο παππους, οταν παμε στο χωριο θελουν αυτες να αναψουν το καντηλακι του. Πιστευω πως απο ψηλα προσευχεται για μας και μας προσεχει. Αυτη η μπαμπακιλα δεν θα σβησει ποτε για καμια μας που εχασε τον μπαμπακα της!
Εγώ ξέρω ένα άλλο μπουκαλάκι πράσινο με μακρύ λαιμό. Ακόμα μου λείπει... 19 χρόνια μακρυά του... Δεν ήταν πουθενά μαζί μου, τα έχασε όλα όπως τον έχασα και εγώ. Η κόρη μου θα έχει το όνομα του αλλά ελπίζω καλύτερη τύχη! Κορίτσια, ο μπαμπάς μας, για όλες μας είναι κάτι ιερό, δυστυχώς δεν μπορούμε να τον έχουμε πάντα! Μου λείπει και θα μου λείπει πάντα...
Τουλάχιστον έχουμε μια ιστοριούλα- ή και πολλές- να θυμόμαστε...κάτι είναι κι αυτό!Αν θυμάσαι κάποιον έντονα είναι σα να υπάρχει κοντά σου.:-)
1η Απριλίου... Δεν ήταν πρωταπριλιάτικο ψέμα... Ακριβώς 7 χρόνια χωρίς εκείνον.. 4.20 σταματάει απότομα το μωρό μου να θηλάζει και 4.25 μας τηλεφωνούν πως ο μπαμπάς έφυγε στις 4.20! Η κολώνια εδώ, τα κοστούμια εδώ, η φωνή του, τα βήματά του στ' αυτιά μου, η μυρωδιά του παντού, εκείνος όμως? Αχ μωρέ μπαμπά μου λείπεις !Οι συμβουλές σου, τα σοφά σου λογια με ακολουθούν μα δεν φτάνουν, χρειάζομαι κι άλλα... Δεν γνώρισες τα μωρά μου που σε λατρεύουν στις φωτογραφίες...Θυμάσαι? Τζοβανάκι μου φώναζες μην φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά, ο πατέρας σου είναι εδώ!Τώρα όμως δεν είναι!Είναι στιγμές που έχω την αίσθηση πως μας παρακολουθεί και μας προστατεύει πως είναι κάπου εδώ...Συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο...
Είναι από εκείνα τα άρθρα που από την αρχή ως το τέλος ΤΑ ΝΙΩΘΩ.20 χρόνια και εγώ χωρίς τον μπαμπά μου.Είμαι μοναχοπαίδι και ξέρω πόσο ήθελε και άλλο παιδάκι(ειδικά αγόρι...).Ο γιος μου πήρε το όνομα του.Ήταν κάτι που ο άντρας μου από ζευγάρι ακόμα που ήμασταν με είχε υποσχεθεί.Θα κλείσω το σχόλιο μου με κάτι πιο ανάλαφρο να μη βαραίνω την ατμόσφαιρα."Αχ,μακάρι να ήταν εδώ κάποιες στιγμές να δώσει καμιά δεκαριά μπουνιές εκεί που χρειάστηκα να τις δώσει παλιότερα,χαχα".
Εγω ενα πραγμα που νιωθω ακομη μετα την απωλεια του είναι ΟΤΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑ :-(
Αυτό το μπουκαλάκι κουκουνάρι το ξέρω και εγώ. Έχουν περάσει 10 χρόνια αλλά εγώ άρχισα να παθαίνω κάτι στα 2 χρόνια. Θυμός, αγανάκτηση, κλάματα, αναμνήσεις. Η λέξη μπαμπά. Ποτέ ξανά, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Δεν ήταν στην ορκωμοσία μου, δεν με συνόδεψε νύφη, δεν ήταν στην γέννα μου. Δεν έχω ιδέα πως είναι να έχεις μπαμπά σε αυτή την ηλικία, αλλά αν είχα θα ήμασταν κάθε μέρα μαζί.
Εντάξει, με ισοπεδώσατε. Έχασα τον πατέρα μου πριν 3 μήνες και είμαι ακομα στα χαμένα. Όλο νομίζω ότι θα τον ακούσω στο τηλέφωνο. Φοράω το αγαπημένο του πουλόβερ συχνότερα απ'όσο θα έπρεπε αλλά δεν μπορώ αλλιώς. Έτσι τον νοιώθω κοντά μου κι ίσως κι αυτός να νοιώθει το ίδιο. Χαζό; Μπορεί.
Έχω κρατήσει το τελευταίο ΝΙVEA aftersave του μπαμπά μου 9 χρόνια μετά. Τελικά όσα χρόνια και αν περάσουν ο πόνος δεν περνάει, δε σβήνει, απλά αρχίζουν να κυριαρχούν οι όμορφες, γλυκές αναμνήσεις
Έχω κρατήσει ένα σχεδόν άδειο μπουκάλι με την κολώνια του δικού μου μπαμπά γιατί δεν θέλω να ξεχάσω...και έχουν περάσει κιόλας 16 χρόνια.
Εκφράζεις τόσο ωραία τα συναισθηματά σου, μπράβο σου! Πολύ συγκινητικό κείμενο!
Πολύ πολύ σ'ευχαριστώ!!
Και μόνο που διάβασα αυτό το κείμενο...τι να πω; Έχασα τον μπαμπά μου όταν ήμουν 5 και εκείνος μόλις 27! Τον περασμένο Νοέμβρη έκλεισαν 22 χρόνια χωρίς αυτόν... Είμαι πια 27 χρόνων -όσο εκείνος τότε- και έχω έναν γιο 5 ετών -όσο εγώ τότε... Ο γιος μου ξέρει για τον παππού του, τον αναγνωρίζει σε φωτογραφίες, τραγουδάει και το τραγούδι που μου έλεγε όταν ήμουν μικρή!Ήμουν πολύ μικρή, θυμάμαι παααάρα πολλά πράγματα από εκείνον (περίεργο, το ξέρω) αλλά αυτή η μυρωδιά του... Κάνω ακριβώς το ίδιο πράγμα! Μόλις δω λευκή old spice ή μουστοκούλουρα, αμέσως αρχίζω να τα μυρίζω και να ανακαλώ στιγμές μαζί του! Πιστεύω πως όσα χρόνια και αν περάσουν η απώλεια παραμένει απώλεια, και ας είναι "φυσιολογικό" πρώτα να φεύγουν οι γονείς..
Να ζησετε να τον θυμαστε τον μπαμπακα σου σιγουρα απο καπου σε βλεπει!!!!!!
Σιγουρα σας βλεπει απο ψηλα και σας χαιρεται... Σιγουρα χωρις να το καταλαβαινεις σου δινει συμβουλες οταν τις χρειαζεσαι... Σιγουρα σας αγαπαει... Και ΣΙΓΟΥΡΑ ειχε κανει πολυ καλη δουλεια με την κορη του... Να εισαι καλα να τον θυμασαι!
Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σου...