Φοβόμουν τρομερά τον τοκετό!
Η ιστορία της Τίμης
(Η Τίμη γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
Καλημερα Ολιβια, με λενε Πολυτιμη, για τους φιλους Τιμη και ειμαι απο Θεσσαλονικη. Αφου εχω διαβασει σχεδον ολες τις ιστοριες των κοριτσιων, πηρα το θαρρος να σου στειλω και την δικια μου. Ομολογω οτι περνωντας απο την εφηβια στην μετεπειτα ζωη μου, η σκεψη του να κανω ενα παιδι παντα με τρομαζε απιστευτα. Δεν μπορουσα με τιποτα να φανταστω τον εαυτο μου να εχει τοση υπομονη και δυναμη να φτασει μεχρι εκει. Τον πονο ποτε μου δεν τον αντεξα και ομολογω οτι ημουν και πολυ φοβητσιαρα με το θεμα!!
Με τον αντρα μου ειμαστε πολλα χρονια μαζι και ενω δεν ειχαμε μιλησει για κατι τετοιο μας «ετυχε» περσυ το καλοκαιρι. Δεν περιγραφεται ο τρομος στο ματι μου οταν εμαθα οτι ειμαι εγκυος!! Κοντευα να λιποθυμησω απο φοβο!! Μετεπειτα ομως το συνηθησα μιας ειχα μια πολυ ομαλη και ομορφη εγκυμοσυνη.
Το μονο προβλημα που αντιμετωπισα ηταν η καμπυλη που την εκανα δυο φορες και βγηκε παθητικη!! Ο γιατρος μου μου απαγορευσε τη ζαχαρη απο τον 6ο μηνα και μετα οποτε δεν ετρωγα σχεδον τιποτα και οταν ημουν στον 9ο ειχα απιστευτες καουρες οποτε φαι με τιποτα!!
Με αγχωνε το γεγονος οτι θα ερχοταν η ωρα και δεν θα το καταλαβαινα πραγμα το οποιο με εκανε να τρελανω το γιατρο μου που ο ανθρωπος μου τα ειχε εξηγησει εκατο φορες!! Μου ειχε δωσει ΠΗΤ στις 19 Απριλιου 2010 η μερα του απολυτου τρομου για μενα!
Δε θα ξεχασω ποτε το γεματο φαγητα πασχαλινο τραπεζι και εμενα να τρωω μονο αγγουρια!!! Θυμαμαι ηταν Κυριακη και απο το πρωι αρχισα να ποναω σαν να περιμενω περιοδο. Το ανεφερα μια δυο φορες αλλα δεν ηταν κατι που ανησυχουσε κανεναν προς στιγμην.
Κατα τις εξι το απογευμα οι πονοι γιναν πιο δυνατοι και ειχα και λιγα καφε στο εσωρουχο. Περνω τον γιατρο μου και δεν τον βρηκα με την πρωτη! Εκει αρχισα να σκεφτομαι τα χιλια μυρια!! Ο καημενος ηταν στον αγωνα Παοκ-Αρης στο γηπεδο και ηταν λογικο να μην ακουει τιποτα!! Ε και εγω αν ειναι δυνατον να γενναω τη μερα τετοιου συμβαντος!! Ντροπη μου!!
Δεν μπορω να πω ομως ο γιατρουλης μου με πηρε αμεσως πισω μου ειπε να ηρεμησω και να ξεκινησω σιγα σιγα για το μαιευτηριο. Αρχισα και εγω τοτε να τηγανιζω πατατες και να σφουγγαριζω τα πατωματα!! Ο καημενος ο Γιωργος με κοιτουσε και δεν με πιστευε το πως μου εβγαινε το αγχος!
Τελικα εφτασα στο μαιευτηριο κοντα στις 11 το βραδυ οπου οι μαιες με ψαχνανε απο νωρις και αφου με φτιαξαν μια χαρα με τα ολα μου, ερχεται η πρωτη με σκοπο να δει την διαστολη μου. Βεβαια η διαστολη ηταν στο 1,5 και απο εκει και περα αρχισε ενα μικρο μαρτυριο για μενα.
Λογω του φοβου μου οι παλμοι της μικρης στον καρδιοτοκογραφο πεφταν και με αναγκαζαν να περνω βαθιες ανασες πραγμα που μου εφερνε λιποθυμια απο το πολυ οξυγονο. Μου βαλανε επισκληριο κοντα στο 3 διαστολη και απο της 11 περιμενα μεχρι της 7 το πρωι μεχρι να ερθει η ωρα. Αυτο το περιμενε ηταν απεριγραπτο!
Τελικως στις 7 και το πρωι ειδα μες την παραζαλη μου τον γιατρο μου να ντυνετε και ενα τσουρμο κοσμο να μπαινει στο δωματιο. Με πιασανε και ντροπες κιολας γιατι ολοι με κοιτουσαν σαν αξιοθεατο! Ειχα αλλαξει βλεπεις και σχεδον ολες τις βαρδιες της κλινικης, με μαθανε ολες οι μαιες και οι νοσοκομες-οι!!
Τελικα μετα απο μερικα σπρωξιματα καταλαβα οτι κατι πηγαινε στραβα.. ακουγα το γιατρο μου να ζοριζετε και τον ειδα να περνει ενα εργαλειο και οταν το ενιωσα καταλαβα οτι ηταν η βεντουζα… αχχ θεε μου αυτη η βεντουζα!!
Μετα απο πολλες προσπαθειες μου ειπε οτι η μικρη κατεβενε με κεφαλικη προβολη και οτι ερχοταν το πιγουνι της πρωτα πραγμα δυσκολο να βγει. Μεσα στην παραζαλη μου εβλεπα 4 μαιες να μου πατανε την κοιλια, μαλιστα η μια ηταν και πανω σενα σκαμπο για να φτανει και περιπου 3 με 4 νοσοκομους να μου μιλανε να σπρωχνουν και αυτοι… ηταν ενας κυκεωνας απο ομιλιες βρισιες απιστευτο πονο και τον καρδιοτοκογραφο να πεφτει στο 80 και να μου χωνουν και τον αναπνευστηρα στα μουτρα..
Τελικα για να μην τα πολυλογω και μετα απο αρκετη ωρα προσπαθειων με πηγαν για καισαρικη… που να το ηξερα θα το εκανα απο την αρχη.. Το μονο που καταφερα να πω ηταν στον αναισθησιολογο, να ναι καλα ο ανθρωπος, που αν δεν ηταν αυτος να με χαιδευει και να μου μιλαει γλυκα θα τους ειχα βρισει ολους εκει μεσα, γυρναω και του λεω «Τωρα θελω να μου δωσεις κατι δυνατο να μην νιωθω τιποτα«.
Οντως τελικα ολα πηγαν καλα, η μικρη μου βγηκε στις 9,10 το πρωι της Δευτερας 12 Απριλιιου 2010, 3600 κιλα και 54 ποντους και μολις ακουσα το κλαμα της ησυχασα χαλαρωσα και ηρεμησα.
Μου την φεραν να την δω ομως εγω δεν ειχα δυναμη ουτε το κεφαλι μου να σηκωσω πραγμα που με εκανε να στεναχωρηθω λιγακι ομως οταν με πηγαν στο δωματιο και συνηλθα μετα απο καποιες ωρες, μου τη φεραν και τοτε επαθα το ενα και μοναδικο σοκ της ζωης μου… Με πιασανε τα κλαματα βλεποντας τη γλυκια μου, τη μικρουλα μου τη ζωη μου την μοναδικη μου.
Ηταν το θαυμα μου και μπορουσα και το κρατουσα στα χερια μου με τα κοκκινα μαγουλακια της και την θερμη της. Δεν πιστευω οτι θα με κανει τιποτα αλλο πιο χαρουμενη και ευτυχισμενη ποτε στον κοσμο. Ξερω τωρα πια οτι δεν υπαρχει τιποτα πιο πολυτιμο στη ζωη απο το να κρατας το πρωτο σου παιδι στην αγκαλια σου και να το κοιτας και ευχομαι σε ολες τις γυναικες να το ζησουν αυτο οσο καλυτερα μπορουνε και να το κρατησουν στη ψυχη τους ως σαν το πιο ακριβο δωρο της ζωης.
Οσες το περασατε ξερω οτι με καταλαβενετε πολυ καλα!
Να χαιρεστε ολοι τα παιδακια σας, να ειναι υγειεις και χαρουμενα, καλοτυχα και ο δρομος της ζωης τους να ειναι στρωμενος με πολυχρωμα λουλουδια ελπιδες και ονειρα…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
timi polu wraia i istoria sou.sugkini8ika.egw perimenw kai eimai stis meres mou.to ti agxos exw gia tin genna den legetai.fobamai tooooooso ton pono.ax ti 8a kanw otan er8ei ekeini i wra den kserw.makari na mou dwsei o 8eos dunami kai na pane ola kala.
Nα σου ζησει...κι εγω κατι παρομοιο οποτε σε νιωθω!!!!επισης τελειως φρικαρισμενη με ολα αυτα που ενδεχομενως θα ζουσα, δεν διαβαζα-ακουγα τιποτα σχετικο με γεννες γιατι δεν ηθελα να ξερω, θα χα μεγαλο προβλημα αν ηξερα τι θα μου συνεβαινε....Λοιπον που λες κ εμενα ειχαν πεσει 4 απο πανω μου και ζουλουσαν τη κοιλια μου και μου χωνανε το οξυγονο στη μουρη και ξανα μανα μου ζουλουσανε τη κοιλια κι εγω φωναζα "θα μου σπασετε τα παϊδια", και "παρτε το αυτο βρωμαει" (μου μυριζε το πλαστικο της μασκας οξυγονου!).... τελικα ομως κι εμενα με βεντουζα αλλα φυσιολογικα!!!!
>ΕΔΩ!!
>Τίμη να σου ζήσει!!
Ολίβια... έκπληξη!! Έλα ΕΔΩ!!
>Τιμη σε καταλαβένω απολιτα.Εχω 3 παιδια.Στο πρωτο και εγω κατι αναλογο ειχα στην γεννα...και εμενα με βεντουζα τον τραβήξανε (4050 κιλα...δεν εβγαινε)και σε εμενα οι νοσοκ.ητανε πανω στην κοιλια μου...και εμενα μου βαλανε μασκα να περνω αναπνοες..τον εκανα ομως φυσιολογικα!Τα ξεχασα ομως ολα οταν ειδα τον γιοκα μου!!!!!!!! Τις αλλες 2 γεννες δεν τις καταλαβα καθολου..."Ευγενια-απο Σπετσες"