«Αγιαπώ» και «Παπώ»

Λεξούλες που δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα… Που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, αν δεν τις έχει «ζήσει». Μία από τους… «κανείς», ήμουν κι εγώ. Μέχρι τα 35 μου, παρακαλώ… Μέχρι τις 09.08.2010, ώρα  10.03 π.μ., που γέννησα τον… «γίγαντα». Έτσι είπε ο γιατρός τον μονάκριβό μου, με το που τον είδε: «Είναι γίγαντας και κατάξανθος», γεμάτος ενθουσιασμό… Ένας γίγαντας, που είναι τόσο  ίδιος με μένα, που ώρες – ώρες τρομάζω, βλέποντας τον εαυτό μου με μπλε μάτια! Εγώ, στο… αρσενικό μου!

Ένας γίγαντας,  που τώρα, λίγο πριν συμπληρώσει τα 3 του χρόνια, μου πιάνει το πρόσωπο «δυνατά», μου σφίγγει τα μάγουλα με τα χεράκια του , μου φιλάει τη μύτη, τα μάτια, το στόμα και, τελευταίο, αφήνει το μέτωπο, με κοιτάει στα μάτια και μου λέει: «Αγιαπώ μαμά».

Λίγους μήνες μετά – συγκεκριμένα, δέκα πέντε μήνες μετά –, στις 25.11.2011 και ώρα 11.18 π.μ., αντίκρυσα την κόρη μου. Το ακριβώς αντίθετο του γίγαντά μου: Τη δεσποινίδα Μυρμήγκω μου. Τόσο μικροσκοπική, τόσο μελαχροινή, ίδια ο μπαμπάς της στο πρόσωπο. Ένα μυρμηγκάκι που θέλει να νανουρίζεται στην αγκαλιά μου το βράδυ, που παίζει με τα μαλλιά μου, που θέλει να μου κρατάει το χέρι και να της φιλάω τα δαχτυλάκια. 18 μηνών – οσονούπω  – βγάζει την «πίκα» της και λέει «παπώ « ή «παπώ μαμά».

«Μαμά»…  Ακόμη και τώρα, τόσα ξενύχτια μετά, υπάρχουν στιγμές που νομίζω δεν το έχω καλοπιστέψει… ΕΙΜΑΙ ΜΑΜΑ!!!  Και αμέσως, συγκινούμαι. Αμέσως, γίνομαι πιο τρυφερή, αφήνοντας κρυμμένο, εκεί  στο πιο σκοτεινό σημείο της ντουλάπας, τον κυνικό/σκληρό/μοναχικό εαυτό μου… ΕΙΜΑΙ ΜΑΜΑ!! Και ΓΙΟΡΤΑΖΩ. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε δευτερόλεπτο. Από ένα φιλάκι στο δαχτυλάκι της κόρης μου, μέχρι  το φιλί του γιου μου, ΕΙΜΑΙ ΜΑΜΑ!!!

Η καρδιά μου, είναι έξω από το σώμα μου πλέον και κομμένη σε δύο κομμάτια! Το ένα, το λένε Νικόλα και το άλλο Μαίρη… Κι εύχομαι, ακόμη κι όταν πάψω να υπάρχω (κι ελπίζω ο Θεός να με λυπηθεί κι αυτό να γίνει όταν πια δεν θα με χρειάζονται), όπου κι αν είμαι, να βλέπω τα δυο κομμάτια της καρδιάς μου, γερά, δυνατά, ενωμένα, γεμάτα καλωσύνη κι Αγάπη. Αγάπη του ενός για το άλλο και για τους ανθρώπους. Γιατί, όπως και να το κάνουμε: Σημασία, έχει Μόνον η Αγάπη!

«Αγιαπώ» Νικόλα μου… «Παπώ», Μαιρούλι μου…! Ευχαριστώ για όσα διώξατε από τη ζωή μου, ευχαριστώ για όσα φέρατε και για όσα ακόμη θα έρθουν.

 Η μαμά σας

Χαρούλα