Είμαι μια κοπέλα 27 χρονών και θέλω να μοιραστώ ένα κομμάτι απο την ζωή μου που δεν ξέρει σχεδόν κανείς…
Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή: Όταν ήμουν 16 χρονών κοριτσάκι, γνώρισα ένα αγόρι (18 εκείνος), εεε, τα φτιάξαμε και αυτή η σχέση κράτησε σχεδόν 5 χρόνια! Όλα κυλούσαν ωραία, διασκεδάζαμε, περνούσαμε καλά, τι άλλο να θέλαμε;
Όταν ήμουν 20 και κάτι, μένω έγκυος! Όταν το έμαθα μέσα μου, χάρηκα, αλλά αμέσως μετά ήρθαν οι σκέψεις στο μυαλό μου… Εκείνος τι θα πει; Πως θα το πάρει; Θα το θέλει το μωρό; Εκείνη την μέρα (νύχτα μάλλον) έκατσα και σκέφτηκα μέσα μου για το τι ήθελα εγώ και αποφάσισα ότι αυτό το μωρό θα το κρατήσω ότι και να γίνει!
Την άλλη μέρα του το λέω…. η αντίδρασή του με άφησε κόκαλο! Χάρηκε (το είχα δει στα μάτια του), δεν το σκέφτηκε καν και μου είπε «Αυτό το παιδί θα γεννηθεί!» και κάναμε σχέδια το πως θα το πούμε στους δικούς μας, το επόμενο και δυσκολότερο κομμάτι!!
Οι γονείς μου είναι λίγο παλαιών αρχών και τύπου »τι θα πει ο κόσμος’‘. Στην αρχή η αντίδραση ήταν «Και τι θα κάνεις;» και όταν τους είπα ότι θα το κρατήσουμε, άρχισαν όλα…. Έλεγαν τι θα πει ο κόσμος, ανύπαντρη με ένα μωρό και αν το θέλουμε το μωρό, πρέπει να παντρευτούμε! Όταν το συζήτησα με τον σύντροφό μου δέχτηκε και έτσι άρχισαν οι ετοιμασίες γρήγορα γρήγορα πριν φανεί η εγκυμοσύνη….
Και ενώ όλα ήταν μια χαρά και κυλούσαν ωραία, ο σύντροφός μου άρχισε να αλλάζει! Δεν ενδιαφερόταν για τίποτα, τσακωμοί, φασαρίες, μου έλεγε να μην κάνω τις εξετάσεις της εγκυμοσύνης γιατί είναι μπούρδες, «Εγώ δεν πετάω τα λεφτά μου σε βλακείες» και άλλα τέτοια!! Ήξερα ότι τα πράγματα δεν θα προχωρούσαν, όμως ήμουν αποφασισμένη και έλεγα «Ας γεννηθεί το μωρό μου και ας χωρίσω!«
Τα προβλήματα όμως δεν σταμάτησαν εκεί! Οι γονείς απο κει που ήταν δίπλα μου, άρχισαν να μου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο του τύπου: θα μείνεις μόνη σου με ένα παιδί, δεν θα σε θέλει κανένας μετά, θα πρέπει να δουλεύεις όλη μέρα και να σταματήσεις σχολές, να αφήσεις τα όνειρα σου…. και φυσικά για να με στηρίξουν, ότι θα είναι δίπλα μου ούτε λόγος!!!
»Ούτε σπίτι να μείνεις δεν θα έχεις» μου έλεγαν!
Φυσικά εγώ έλεγα «Αυτό το μωρό θα γεννηθεί!«
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα βράδυ που μου έλεγε για χιλιοστή φορά η μάνα μου »Ρίξε το, θα σου καταστρέψει την ζωή» και όταν της απάντησα »Εγώ αυτό το παιδί το θέλω, λέτε ότι θέλετε» έφαγα κάτι σφαλιάρες… Ναι, ακόμα το θυμάμαι, να προσπαθώ να μην μου χτυπήσει την κοιλιά και να τρώω τις σφαλιάρες την μια μετά την άλλη!!! Και για ποιο λόγο; Για το δικαίωμα μου να κρατήσω το παιδί μου. Και φυσικά όλο αυτό το διάστημα ο σύντροφος σχεδόν απών!
Τελικά αυτό το παιδί δεν το κράτησα, πόσο να αντέξω… 20 χρονών ήμουν, απο πού να με πρωτοπροστάτευα! Απο τον ψυχολογικό πόλεμο των γονιών μου, απο εκείνες τις σφαλιάρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ ή απο τον απών σύντροφο;
Θυμάμαι εκείνη την μέρα που πήγα στο νοσοκομείο, είχα 16 πίεση μου έδωσαν 3 ηρεμιστικά για να μπορέσει να ξεκινήσει η διαδικασία….
Ήθελα μια βδομάδα ακόμα για να μπω στον 3ο μήνα, είχα ακούσει την καρδούλα του, το είχα δει… Αυτό το παιδί το γέννησα με πρόκληση τοκετού (φοβόταν ο γιατρός να μου κάνει κάτι άλλο, ήταν, λέει, ο πιο ασφαλής τρόπος για μένα)! Ακόμα θυμάμαι εκείνες τις συσπάσεις, κάθε σύσπαση και πόνο στην καρδιά μου, κάθε σύσπαση και μία πληγή στην ψυχή μου… Και όταν τελικά όλα τελείωσαν, θυμάμαι να μου λένε όλοι »θα κάνεις άλλο, μην κλαις»
Ναι, αλλά δεν θα είναι αυτό! Σκότωσα μια ψυχούλα, έκανα μια καρδιά να σταματήσει….
Θυμάμαι τον εαυτό μου κλεισμένο σε ένα δωμάτιο και να κλαίω κρυφά, θυμάμαι τον εαυτό μου να μισεί τους πάντες, να είναι άδειος, χωρίς νόημα, χωρίς ζωή! Για σχεδόν ένα χρόνο δούλευα 12 ώρες την ημέρα για να μην σκέφτομαι, όταν όμως ήταν η ώρα να πέσω στο κρεβάτι πονούσα, πονούσα πολύ και φυσικά σταμάτησα την σχολή μου, κοκάλωσα τα όνειρά μου!! Για κάποιο διάστημα έβλεπα στον ύπνο μου ότι κρατούσα ένα αγοράκι στην αγκαλιά μου και ξαφνικά το έχανα, το άκουγα να με φωνάζει χωρίς να το βλέπω! Ακόμα με πονάει αυτή η πράξη μου, ακόμα έχω αυτή την πληγή στην ψυχή μου…
Και οι γονείς μου το μόνο που έκαναν ήταν να διαδώσουν σε όλους την υποτειθέμενη αποβολή μου και την ακύρωση του γάμου…. Ο δε σύντροφος έκανε προσπάθειες να είμαστε μαζί σαν να μην έχει γίνει τίποτα απλά να συνεχίσουμε…. Τι θράσος!!!
Δεν το έχω συζητήσει ποτέ με κανέναν, ούτε καν με τους γονείς μου δεν ξέρει κανείς τι πέρασα, πως ένιωσα και πως ή αν το »ξεπέρασα» ποτέ και εδώ που τα λέμε, κανένας δεν με ρώτησε ποτέ!!! Όλοι έκαναν σαν να μην τρέχει τίποτα και εγώ… Με τις τύψεις μου, τις ενοχές μου, το κατηγορώ στον εαυτό μου και στους δικούς μου!
Δεν ξέρω ποιος φταίει πιο πολύ, εγώ που δεν έμεινα δυνατή, ο σύντροφος μου που έγινε λούης ή οι γονείς μου που αντί να είναι δίπλα μου μου μαύριζαν την ψυχή; Το μόνο που ξέρω είναι ότι η απόφαση ήταν δική μου……
Αυτή την στιγμή ευχαριστώ τον Θεό που με έκανε για άλλη μια φορά μανούλα και με άφησε να κρατήσω στα χέρια μου το θαύμα του….!! Ευχαριστώ πολύ που με διαβάσατε είχα ανάγκη να ανοίξω κάπου την καρδιά μου!
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Πω πω βρε καλή μου πώς κατάφερες όλον αυτόν τον καιρό και συγχώρησες τους γονείς σου σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα; Πώς μπόρεσες να θάψεις όλον αυτόν τον θυμό και την πίκρα που υπάρχει ακόμα μέσα σου; Αν μου είχε κάνει η μάνα μου τέτοιο πράγμα, να μου κλωτσήσει δηλαδή την κοιλιά και να με βαρέσει, θα την είχα διαγράψει. Δε θα μπορούσα να φερθώ με ανωτερότητα.Και σίγουρα θα ανακινούσα το θέμα ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Θα ήθελα να τους κάνω να καταλάβουν το λάθος τους, έστω και καθυστερημένα.Θα ήθελα να τους βάλω να κάνουν την αυτοκριτική τους.
πολύ στενοχωριέμαι για αυτά που πέρασες και για το μωράκι που δεν έσφιξες στην αγκαλιά σου... δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να νομίζουν κάποιοι ότι είναι πιο "πρέπον" να σκοτώσεις ένα παιδί από το να το γεννήσεις εκτός γάμου... σε τέτοια παράνοια βρίσκεται η κοινωνία μας...(ευτυχως λιγότερο όσο περνάνε τα χρόνια-τουλάχιστον στην Ελλάδα...γιατί σε κάποιες χώρες του κόσμου θα σκότωναν και την μάνα) γνώμη μου είναι ότι οι εκτρώσεις θα πρέπει να είναι παράνομες... να σκέφτεσαι ότι δεν φταις εσύ ...αλλά οι γονείς σου ...φταίνε γιατί κοίταξαν τους τύπους και όχι την ουσία..φταίνε γιατί δεν κοίταξαν το παιδί τους και το μελλοντικό εγγόνι τους αλλά το τι θα πουν οι γύρω τους... αν μπορείς να τους συγχωρέσεις θα είναι κάτι καλό για εσένα...αλλά φαντάζομαι είναι δύσκολο... εύχομαι κάποια στιγμή να το ξεπεράσεις...
Πολυ λυπηθηκα και για το πρωτο μωρακι σου και για σενα. ευχομαι να νιωθεις χαρουμενη κι ασφαλης μεσα στην οικογενεια που δημιουργησες γιατι αυτης που ησουν παιδι δε σου αξιζε... Φανταζομαι το καταλαβαινεις καθε φορα που κοιτας το παιδι σου και περισσοτερο. ο συντροφος ηταν κι εκεινος παιδι οπως επηρεαστηκες εσυ το ιδιο επαθε κι εκεινο. οι γονεις ομως;;; το αδικαιολογητοι ειναι λιγο... και τωρα κανουν χαιρονται με αυτο το εγγονι;; τι παραπανω εχει αυτο το μωρο απο το πρωτο; τι να πω...
sigkini8ika para poly!exo vourkosei!ntropi tous!krima pou valane enan an8ropo na mpei se ayti tin diadikasia!!!na'sai kala me to paidaki sou!den nomizo pos oti kai na poume 8a apalynei ton pono sou!emena i kolliti mou apevalle tin mera pou ego gennousa kai mou matose i kardia den mporo na fantasto ton pono tis oute ton diko sou!krima!na'sai kala!!!panta kala kai dynati gia to paidi sou kai gia sena!
Κρίμα στην ψυχούλα που έφυγε..........