Νέα μητέρα, μόνη σκέφτεται…
Νέα μητέρα, μόνη σκέφτεται…
μαμά Άσπα
Τώρα τελευταία είναι πολλές οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζω την κόρη μου μελαγχολικά…Εκείνη γελάει και παίζει και μιλάει (ασταμάτητα!) και τραγουδάει και μου λέει «μαμά σ’ αγαπώ πολύ»…Και εμένα σπάει η καρδιά μου σε χίλια κομμάτια από τη θλίψη.
Πριν λίγο καιρό χώρισα…τα πως και γιατί δεν έχουν καμία σημασία. Χώρισα και αναγκάστηκα να αλλάξω πόλη και ζωή. Πλέον μένω μαζί με τους γονείς μου οι οποίοι φροντίζουν με όλες τους τις δυνάμεις και όλη τους την αγάπη (και είναι τόση πολλή δόξα τω Θεώ!) να μην λείψει τίποτα σε μένα και στη μικρή μου και συναισθηματικά και υλικά.
Πλέον τα καθημερινά χρέη του μπαμπά, τα έχει αναλάβει ο πατέρας μου και με μεγάλη επιτυχία. Όμως δεν είναι ο δικός της πατέρας… και αυτό με πληγώνει αθεράπευτα.
Με πληγώνει γιατί οι δικοί μου γονείς στάθηκαν πιο σώφρονες στην επιλογή του συντρόφου τους και δεν υποβλήθηκα ποτέ σε αυτό που τώρα υποβάλλω εγώ τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου.
Με πληγώνει γιατί εγώ είχα την ευτυχία να μεγαλώσω με τον πατέρα μου φρουρό από πάνω μου και να μάθω ένα σωρό πράγματα από αυτόν. Ο δικός της πατέρας απέχει μισή χώρα από εκείνη και μπορεί να τον βλέπει σπάνια και να του μιλάει στο τηλέφωνο. Τι να πεις στο τηλεφώνημα των 5 λεπτών την ημέρα με ένα δίχρονο παιδάκι; Πως να νιώσει την παρουσία του γονιού μέσα από το ακουστικό; Κι εκείνος… πως μπορεί να θυμάται πως είναι να είσαι πατέρας μέσα από ένα πεντάλεπτο τηλεφώνημα;
Με σκοτώνει γιατί η δική μου αποτυχία θα τη σημαδέψει αναπόφευκτα λιγότερο ή περισσότερο.
Κάποια στιγμή πριν το χωρισμό μου, βρέθηκα να παρατηρώ τις μαμάδες-φίλες μου που πριν από εμένα είχαν χωρίσει. Και μετά τη δική μας οικογένεια. Αν και ο πρώην σύζυγος μου δεν ήταν ο χαρακτηριστικός τύπος του άντρα που προσφέρει άπλετα και οικειοθελώς τη βοήθειά του στην ανατροφή και απασχόληση του παιδιού και γενικότερα στο σπίτι, παρόλα αυτά υπήρχε… Υπήρχε για εκείνη (και τον τελευταίο καιρό, πριν χωρίσουμε, πιο έντονα από ότι στην αρχή).
Σκεφτόμουν λοιπόν ότι η σύσταση της οικογένειας όπως την έχουμε συνηθίσει δεν είναι τυχαία. Ένα παιδί πρέπει ιδανικά να μεγαλώνει μαζί και με τους δυο γονείς του. Μαζί να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις, μαζί να μοιράζονται τις χαρές για το κάθε κατόρθωμα, μαζί να διδάσκουν και μαζί να διδάσκονται… Είναι ολοκληρωμένο, είναι όμορφο, είναι ανακουφιστικό! Το βλέπω στους φίλους που είναι μαζί και μεγαλώνουν μαζί τα παιδιά τους. Και αγαπιούνται. Και τα αγαπάνε. Και θέλω να σας πω ότι τους ζηλεύω! Όχι κακοπροαίρετα. Προς Θεού! Αλλά η αγκαλιά του πατέρα βλέπω ότι γεμίζει περηφάνια και αγαλλίαση το παιδάκι και η αγκαλιά του συντρόφου γεμίζει ανακούφιση στη μαμά. Ανατροφοδοτεί τις μπαταρίες. Και τη νοσταλγώ αυτήν την αίσθηση, κι ας ξέρω ότι για εμένα ήταν απατηλή.
Αναρωτιόμουν πως τα καταφέρνουν οι single moms… τώρα ξέρω…
Πατέρας και μάνα (κι ας έχω βοήθεια, η ευθύνη παραμένει δική μου) μαζί… Εγώ το κέντρο του κόσμου της, ο πυλώνας της ζωής της. Η παιδική της χαρά και τα όριά της. Η δασκάλα, η παρηγοριά, η ψυχαγωγία, το καταφύγιο… όλα εγώ.
Και για μένα όλα εγώ… Για τις τύψεις, τις ανασφάλειες, τους φόβους, τις απορίες… Όλα εγώ..
Όλα εσείς…
Όλα εμείς…
Εσείς που είστε στην ίδια (ίσως και σε χειρότερη θέση) από εμένα.
Εμείς που παλεύουμε με τις συνθήκες και τον εαυτό μας για να είμαστε το καλύτερο που μπορούμε για έναν (ή δυο ή τρείς ή Χ) ανθρώπους που περιμένουν από εμάς να είμαστε «η μαμά».
Για μας το γράφω αυτό το κείμενο, που κρατάμε μόνες μας το βάρος της ψυχής μας και κυρίως της ψυχής των παιδιών μας.
Για εμάς που μπορεί να λυγίζουμε καμιά φορά, αλλά ξέρουμε ότι θα ξανασηκωθούμε για να συνεχίσουμε με πιο πολύ πείσμα. Για εμάς που πήραμε τη ζωή μας ξανά στα δικά μας χέρια και παλεύουμε μόνες μας να είμαστε καλά και αξιοπρεπείς για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με χαμόγελο και αισιοδοξία και αγάπη.
Φοβάστε..; το καταλαβαίνω απόλυτα. Πιστέψτε με!
Όμως αρνούμαι να υποκύψω στο φόβο μου. Τον χρησιμοποιώ και με βοηθάει καμιά φορά (ας κάνει και κάτι πιο χρήσιμο από το να μου προκαλεί εφιάλτες!).
Με κάνει πιο δυνατή. Μου δίνει το χρόνο να εξετάζω καλύτερα τις επιλογές μου σχετικά με τα πάντα που αφορούν εμένα και την κόρη μου. Με κινητοποιεί.
Είμαι η Άσπα… και προσεχώς θα είμαι καλά!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ασπα καλησπέρα, μονη κι εγώ με μια μικρούλα 4ετων,μετακομισα μαζί της σε καινουριο σπίτι κοντά στους γονείς μου,το καλοκαιρι και πολύ πρόσφατος και αναποφευκτος ο χωρισμος. Ο πατέρας της μένει στην ίδια πόλη, αλλά έρχεται να τη δει σπάνια. Όταν την πήγα σε βάφτιση μωρού φίλων,τα ματάκια της έβλεπαν τους μπαμπαδες να κρατούν τα παιδάκια τους αγκαλιά και διεκρινα μια στεναχώρια στο χαμόγελό της.Η καρδιά μου σφιχτηκε τόσο πολύ και χειρότερα ενιωσα όταν στο αμάξι αρχισε να παραπονιέται για το που είναι ο δικός της πατέρας.Είναι πολύ δύσκολο για εμας τις μόνες μανουλες να βρούμε δύναμη να εξηγούμε σωστά τι συμβαίνει στη δικιά μας οικογένεια. Φοβάμαι να μη νιώθει η μικρή μου μειονεκτικά απεναντι στα αλλά παιδιά που έχουν το μπαμπά τους κοντά τους.Θα ήθελα να ξέρω αν μπορούμε να βρεθούμε εμείς οι χωρισμένες μανάδες και με την ευκαιρία να συζητάμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κατα καιρούς. Βρήκα πολλά κοινα με σένα και σίγουρα υπάρχουν πολλές ίδιες καταστάσεις γύρω μας. Δυναμη και αγάπη σου εύχομαι, Νατάσα απο Θεσσαλονίκη.
Καλησπέρα σας και πάλι :) Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα και με έκπληξη είδα το κείμενο μου ξανα στον τοίχο των Ελληνίδων μαμάδων. Ένας χρόνος πέρασε και στο μεταξύ άλλαξαν τόσα πολλά... Η κόρη μου πρίν απο 2 ημέρες έκλεισε τα τρια. Εξακολουθεί να είναι ένα πολυ χαρούμενο παιδί, εξαιρετικα επικοινωνιακό που μεγαλώνει πνιγμένο μέσα στην αγάπη. Το ξέρω ότι ο μπαμπας της λείπει. Αλλα έχει διαχωρίσει τη θέση του. Πρίν λίγο καιρο η προγιαγια της τη ρώτησε: "Ροζάννα, όταν ανέβεις Θεσσαλονίκη θα με πάρεις κι εμένα μαζί σου?". Περιμέναμε να πει ενα "ναι" ή ένα "όχι". Αντί αυτού ειπε " ¨οχι γιαγια... εσυ δεν ανήκεις εκει.." Τη ρωτησαμε έκπληκτοι " η μαμα σου ανήκει εκει?" " Όχι, η μαμα ανήκει στην Αθήνα. Εγω ανήκω και στην Αθήνα και στη θεσσαλονίκη". Ενιωσα απέραντη ανακούφιση κι ας φαίνεται περιεργο. Τα εχει διαχωρίσει και παίρνει ότι χρειάζεται απο το σημείο στο οποίο βρισκεται. Όσον αφορά εμένα... Ενας χωρισμός πάντα αφήνει κατάλοιπα. ¨Ετσι λοιπόν κι εγω κουβαλάω ακόμα τα δικά μου. Τη δυσπιστία μου απέναντι στους ανθρωπους και τις προθέσεις τους (δεν ήμουν εκ φύσεως καχύποπτη), την αμφισβήτηση στην ικανότητά μου να κρίνω τους ανθρωπους σωστά και φυσικά τους εφιάλτες μου. Όμως ο χρόνος και εδω (όπως στις περισσότερες περιπτώσεις άλλωστε) ειναι ο καλύτερος γιατρός. Πλέον ο τρομος έχει περάσει. Οι πληγές επουλώνονται. Κι εγω συνεχίζω με χαμόγελο και αισιοδοξία να πολεμάω τους δαίμονες που έρχονται και παρέρχονται! Άμα καταφέρω να διασφαλίσω και καμια δουλειά της προκοπής θα είμαι σούπερ! :))))))) Είμαι η Άσπα... και είμαι πολύ καλύτερα :)) Φιλιά σε όλες
ο μπαμπας της αν καταλαβα καλα μενει σε αλλη πολη αρκετα μακρια. Οποτε ειναι και πρακτικα αδυνατο να υπαρχει συχνη επαφη με το παιδι. Θα μπορουσατε ομως να εχουν επαφη μεσω skype ή viber. Και βεβαια ολα τα πρακτικα ζητηματα που προκυπτουν καλο ειναι να λυνονται με διαλογο και συνεναιση. Οχι δικαστηρια κτλ.
ΑΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΑ ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΘΣΗ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟ ΒΙΩΝΕΙ. ΕΙΜΑΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΚΑΤΙ... ΜΕ ΔΥΟ ΑΓΟΡΑΚΙΑ Ο ΕΝΑΣ 1,5 ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ 3 ΧΡΟΝΩΝ... ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΩΡΑ ΜΟΥ!!! ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΤΑΝΙΩΣΩ ΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΟΣΑ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΑΜΕ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ.... ΤΩΡΑ ΤΟ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΟΠΩΣ ΛΕΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΒΙΑΣ ΧΩΡΙΣΑ. ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΛΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΟΤΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΑΛΟ. ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΤΕΘΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ. ΑΡΚΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΖΕΙΣ ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΟ ΦΟΒΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΧΕΙΣΡΙΣΤΕΙΣ... ΒΙΩΣΑ 100% ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΚΕΝΟ. ΚΑΙ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ ΟΝΤΑΣ ΠΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Σ ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΗ. ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ Η ΘΛΙΨΗ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΞΑΦΝΙΚΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΑΝ... ΣΤΟ ΛΕΩ ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΦΤΙΑΞΕΙ ΤΙ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΠΩΣ ΚΑΙ ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΩ ΠΙΣΩ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ. ΕΓΩ ΜΠΑΜΠΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΟΝ ΕΧΑΣΑ ΜΙΚΡΗ - ΣΤΑ 13- ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΧΩΡΙΣΑ ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΤΟΣΟ ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ! ΕΙΣΑΙ ΤΥΧΕΡΗ ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΧΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ Η ΜΙΚΡΗ ΣΟΥ. ΕΜΕΝΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕ ΓΝΩΡΙΣΑΝ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥΣ ΦΩΝΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΡΕΧΕΙ. ΕΝΤΣΙΚΤΟ ? ΔΕΝ ΞΕΡΩ... ΟΜΩΣ ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΩΣΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΤΟ ΕΧΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΝΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ... ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΣΕ ΒΡΙΣΚΩ ΣΕ ΚΑΛΗ ΦΑΣΗ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ. Η ΜΑΜΑΔΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΙ ΜΑΓΙΚΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΜΗ, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ... ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ!
ΑΓΑΠΗΤΗ ΑΣΠΑ ΓΕΙΑ ΣΟΥ , ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΣΥΝΕΛΘΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΒΑΛΕΙΣ ΣΕ ΣΕΙΡΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ . ΚΑΘΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΓΙΑ ΚΑΛΟ.....ΜΗΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ ΟΛΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΥΨΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ....ΔΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ,,,,,ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!!! ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΣΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ , ΝΑ ΞΑΝΑΔΕΙΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕΣ ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΕΡΝΟΥΣΕΣ ΡΟΔΙΝΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΗΣΟΥΝ ΚΑΛΑ ΜΕ ΟΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ......ΣΤΑ ΛΕΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΙ ΕΝΙΩΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ......ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ ΜΟΝΟ ΚΑΚΟ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑ .....ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΕΛΙΚΑ .....ΜΟΝΟ Η ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΑ......ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΤΥΧΕΡΗ ΓΙΑΤΙ ΩΣ ΦΡΕΣΚΟΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΓΝΩΡΙΣΑ ΝΩΡΙΣ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΜΟΝΟΓΟΝΕΪΚΩΝ ΜΑΜΑΔΩΝ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΘΕ ΒΔΟΜΑΔΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.....ΕΤΣΙ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΟΛΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ............ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΣΚΕΨΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΣΤΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΑ .....ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΙ ΣΕ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΟΠΟΙΟΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ......ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ ΛΟΙΠΟΝ ....ΟΠΩΣ ΣΕ ΤΟΣΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.......ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ (ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ)......ΚΑΙ ΣΤΑ ΛΕΩ ΑΥΤΑ ΕΓΩ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΑΥΡΙΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΩΡΙΣΜΟ......ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ!!!! ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΛΑΛΗΣΑΣΕΣ, ΕΙΜΑΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΕΝΑΜΙΣΗ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ Η ΙΔΙΑ ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΓΟΝΕΩΝ...........ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ...........ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΝΕ!!!!
Άσπα γεια χαρά, κι εγω περνάω ακριβώς το ίδιο, εδώ και δύο χρόνια ακριβώς. Έχω δύο υπέροχα παιδιά, 4 και 2 χρονών. Είναι σαν να διάβασες τη σκέψη μου. Όσοι και όσες (γιατί ξέρω και άντρες που περνούν το ίδιο) δεν είναι στη θέση σου, ΔΕΝ μπορούν να σε καταλάβουν και αρχίζουν τις ψευτο-ψυχολογικο-βλακείες τους. Σου εύχομαι απλά καλή δύναμη (το λέω σε σένα για να το ακούω κι εγώ), έμεις οι "δυνατές" έχουμε τουλάχιστον η μία την άλλη να καταλαβαινόμαστε, κι ας μη γνωριζόμαστε.
KALHSPERA ASPA MOY....KATARXHN THA SOY ELEGA ENA MEGALO MPRABO,POLY KALA EKANES,GIATI STHN IDIA KATASTASH BRISKOMAI K EGO TORA,DHL ME LIGA LOGIA SE DIASTASH,OXI OMOS TELEIOTIKA,GIATI PATAEI STHN ADYNAMIA THS MIKRHS & DEN FEYGI APO TO SPITI..EXOYME OLA TA YPER ME EMAS ASPA MOY.TO THETIKO ME ESENA EINAI,OTI EXEIS K TOYS 2 GONEIS SOY,ENO EGO EXO MONO THN MAMA MOY...PREPEI NA FANOYME DYNATES,ESY DHL.FANHKES,KSEKATHARISES POLLA PRAGMATA MESA SOY,DYSTYXOS,OSO K AN MAS PONA H ALHTHEIA ETSI EINAI,PREPEI NA FEYGOYME APO ENAN TELEIOMENO GAMO,OTAN OI KATASTASEIS DEN TO EPITREPOYN ALLO.H ZOH MAS,EINAI POLY LIGH,PREPEI NA THN KANOYME OSON TO DYNATO GINETAI KALYTERH,GIA TA AGGELOYDIA MAS...PISTEYO OLOPSYXA,OTI O THEOS DEN THA MAS AFHSEI & TA PAIDIA MAS THA MEGALOSOYN,ME TIS PIO KALES PRODIAGRAFES....TO AKSIZOYN K TO AKSIZOYME,ALLOSTE,SE FILO,H OMOIOPATHS,MAIRH.
Αχ...! Το "σε καταλαβαίνω απόλυτα" ίσως είναι απλά λίγο!! είμαι μόνη σε "ξένη" πόλη χωρίς τους γονείς μου δίπλα μου, χωρίς φίλους...! Το ερώτημα μου είναι να μείνω να παλέψω μόνη μου με τα θηρία μου και τις ανασφάλειες, για να έχει το 2 ετών κοριτσάκι μου το μπαμπά της κοντά, ο οποίος τη λατρεύει και ασχολιόταν πάρα πολύ μαζί της από τη μέρα που γεννήθηκε (με όλες τις οικονομικές δυσκολίες που μπορεί να έχουμε με το μικρο μισθό που παίρνω) ή να φύγω και να μετακομίσω σε μια μικρή και ίσως μίζερη(για μένα γιατί το παιδί εκεί έχει παππούδες που τη λατρεύουν, φίλους πολλούς κτλ) κοινωνία, χωρίς οικονομικά προβλήματα??? εγώ εκεί μεγάλωσα και δεν μου έλειψε τίποτα! Το γιαβράκι μου όμως δεν θα έχει τη καθημερινή επαφή με το μπαμπά της!!! Εδώ που μένουμε τώρα μόνες μας, το παιδί προς το παρόν είναι πολύ καλά γιατί ευτυχώς από τη μέρα που γεννήθηκε δεν μας είχε συνηθίσει ποτέ μαζί! Μέναμε στο ίδιο σπίτι,μέχρι πριν ένα μήνα αλλά ποτέ δεν κάναμε πράγματα οι τρεις μας γιατί η μαμά και ο μπαμπάς δεν ήταν καλά μαζί!! Οπότε της είπαμε την αλήθεια ότι ο μπαμπάς δεν θα μένει πια μαζί μας και ότι θα τον βλέπει σε άλλο σπίτι και το παιδί το έχει δεχτεί μια χαρά!Εγώ όμως? Μαζεύω ακόμη τα κομμάτια μου!! ότι και αν θελήσω να κάνω για μένα έστω και για ψώνια να πάω εξαρτώ με από μια οικογένεια που δεν είναι η δική μου! Δεν είμαι εγωίστρια! Δεν σκέφτομαι τον εαυτό μου! λατρεύω τη κόρη μου, είναι η ζωή μου και θέλω το καλύτερο και λιγότερο επώδυνο για τη ψυχούλα της αλλά με το μπαμπά της πλέον ούτε στο τηλέφωνο δεν μπορούμε να μιλήσουμε ήρεμα και εκεί μαλώνουμε!! Βέβαια είναι πολύ νωπό ακόμη αλλά δεν ξέρω τι να κάνω! προς το παρόν σκέφτομαι να μείνουμε και όλο το καλοκαίρι εδώ που τα έξοδα είναι και λιγότερα,να δω πως θα πάνε τα πράγματα... ο χρόνος λένε είναι ο καλύτερος γιατρός!
Κατερίνα μου, οταν επεξεργαζομουν την ιδέα του χωρισμού βρε΄θηκα να εξετάζω διάφορα σενάρια. Ενα κραταιο σενάριο ήταν το να παραμείνω στην ίδια πόλη σε άλλο σπίτι μαζι με την κόρη μου προκειμένου να έχει δίπλα το μπαμπα της. Ωστόσο το σενάριο απορριφθηκε για πρακτικούς (και ψυχολογικους) λόγους. Οικονομικά ήμουν μετέωρη ενω ο πατέρας της μικρής δεν μπορούσε να στηρίξει επαρκώς την παραμονή μας στην πόλη και οι δικοί μου γονείς επίσης δεν είχαν αυτη τη δυνατότητα. Εαν οικονομικά μπορούσα να ανταπεξέλθω υπάρχει η πιθανότητα να μην έφευγα και να το πάλευα εκει. Φυσικά υπήρχαν και οι ψυχολογικοί λόγοι που ήταν εξίσου (αν οχι και περισσότερο) σημαντικοί και με ώθησαν να φύγω σαν το κυνηγημένο ζώο που τρεχει να βρει καταφύγιο στη φωλιά του. Είχα πολλη μεγάλη ανάγκη την παρουσια των γονιών μου για να με βοηθήσουν να επανέλθω σαν άνθρωπος. Και ακόμα την έχω αν και είμαι ήδη στην Αθήνα 5 μήνες. Βασικά για ΄λλη μια φορά θα καταλήξω σε ένα συμπέρασμα που λεει πως πρεπει να κάνεις σε πρώτη φάση αυτο που θα κάνει ΕΣΕΝΑ να νιώσεις καλα και δυνατή. Αν αυτο το θυσιάσεις τότε θα έρθει η ώρα που το κόστος θα το υποστείς και εσυ και το παιδί σου. Δεν θα το γλυτώσεις αυτο. Είναι βέβαιο. Η υποχρεωση σου απέναντι στο παιδί τώρα είναι να είσαι ΕΣΥ καλα γιατι μέσα απο σένα θα είναι και εκείνο καλα. Δεν είναι θέμα εγωισμου του τύπου "ο εαυτούλης μου πάνω απο όλα". Είναι ξεκάθαρα θέμα επιβίωσης Κατερίνα. Και όχι της δικής σου επιβίωσης μόνο. Καλή τύχη σου εύχομαι...ειλικρινά και μέσα απο την καρδιά μου!
Άσπα μου διαβάζοντας το κείμενό σου ήταν σα να διάβαζα την ιστορία της ζωής μου..Είμαι 2 χρόνια χωρισμένη,έχω ένα αγγελούδι 3,5 ετών και έφυγα απ΄τον γάμο μου κυρίως για λόγους βίας.Μόνη,με πολλά κατάλοιπα,με οικονομικά προβλήματα και μ' ένα πλασματάκι που περίμενε την αγκαλιά,το χάδι,το παιχνίδι,το χαμόγελό μου...Καταφύγιο,ευτυχώς και για μένα,η οικογένειά μου.Σε καταλαβαίνω όσο δε φαντάζεσαι,μα πίστεψέ με έχεις τόση δύναμη μέσα σου που ενδεχομένως ακόμα δεν τη γνωρίζεις.Μην ακούς κανέναν δήθεν ηθικολόγο που θα σου πει οτι έπρεπε να ανεχτείς τα πάντα και να μείνεις βουλιάζοντας σε μία δυστυχισμένη ζωή,που σίγουρα θα είχε χειρότερες επιπτώσεις στη ψυχολογία του παιδιού σου αλλά και στη δική σου.Και στα λέω εγώ που ούτε άκρως προοδευτική είμαι και έχω μεγαλώσει και με ταμπού απέναντι στους διαλυμένους γάμους..Όμως όποιος είναι έξω απ΄το χορό πολλά τραγούδια λέει.Πάτα στα πόδια σου,δώσε στη κόρη σου όλη σου την αγάπη και μη βλέπεις τον χωρισμό σαν ένα τέλος,δες τον σαν μια καινούρια αρχή.Δεν είσαι κατώτερη απο κανέναν,ούτε εσύ ούτε και η μικρούλα σου! Και αν ποτέ προσπαθήσει κάποιος να σας κάνει να νιώσετε έτσι,απλά χαμογέλα και αγνόησέ τον..Γιατί αυτοί που κρίνουν εκ του ασφαλούς είναι απλά άνθρωπάκια χώρις εμπειρίες,αδύναμοι,κακόβουλοι,άδειοι και συμβιβασμένοι με τα καλούπια στα οποία τους έβαλαν.Κράτα ψηλά την αξιοπρέπειά σου και προχώρα! Σου εύχομαι τα καλύτερα..Φιλιά!
Με συγκίνησε πολύ το κείμενό σου, αλλά και οι απαντήσεις σου στα σχόλια των μαμάδων μας... Δεν ταυτίζομαι μαζί σου, δεν έχω προβλήματα στο γάμο μου, δεν είμαι παιδί χωρισμένων γονιών, αλλά τα όσα έγραψες με άγγιξαν... Θέλω να σου πω ένα μεγάλο μπράβο τόσο γιατί το πάλεψες, όσο και για την ωριμότητα της σκέψης και του λόγου σου. Μόνο και μόνο από αυτά είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις και μάλιστα πολύ καλά. Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου τα καλύτερα. Να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου, να χαμογελάς και εύχομαι όταν θα είσαι έτοιμη να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου! Να είσαι καλά!
ΛΟΙΠΟΝ,ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΣΠΑ......ΕΠΕΙΔΗ ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΟΛΛΕΣ ΠΑΠΑΡΙΕΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΤΑ ΕΞΗΣ.......ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΕΙ,ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΑ.....ΟΛΕΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΓΕΡΑΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΑΣ..ΤΩΡΑ ΤΟ ΑΝ ΕΚΡΙΝΕΣ ΣΩΣΤΑ Η ΟΧΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΣ ΜΟΝΟ ΕΣΥ Κ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ.........ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΔΥΣΚΟΛΑ ΚΑΙ ΑΣΧΗΜΑ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ ΤΟΥΣ Κ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑΝΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ....ΕΓΩ ΛΕΩ ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΣΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΚΟΤΣΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ....ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ,ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ,ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΖΩΗ,ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥΣ.....ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΛΛΕΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΕΙ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ!!!!!!!!!!ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ.....ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΓΟΝΙΩΝ.....ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΑ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ...ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΧΑΡΗΚΑ ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΟΥ ΞΕΦΥΓΑΜΕ ΑΠ ΟΛΗ ΤΗΝ ΦΑΣΗ....ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΒΕΒΑΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΜΠΥ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ...ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ...ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΖΟΥΣΑΜΕ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΠΙΤΙ....ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΠΕΤΡΕΨΕ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ Η ΕΦΤΑΙΓΕ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΓΙΑΥΤΟ.....ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΜΕΛΗΜΑ..Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΝΝΟΙΑ ΑΝ ΘΕΣ ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ ΚΙ ΕΚΑΝΑ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ Κ ΕΥΤΥΧΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ....ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΥΤΧΕ ΟΜΩΣ!!!!!!!!!!ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΓΩ ΥΠΗΡΞΑ ΣΟΦΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΟΧΙ!!!!ΗΜΑΡΤΟΝ!!!!!!ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΞΕΡΩ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ....ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΧΟΜΠΥ ΤΟΥΣ,ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥΣ ΤΙΠΟΤΑ.........ΑΠΛΑ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΠΙΤΙ.....ΤΕΣΠΑ.....ΜΗΝ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΜΕ ΑΣΚΟΠΕΣ ΕΓΝΟΙΕΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΕΡΕΣ ΚΑΙ ΕΣΑΣ ΤΙΣ ΔΥΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΚΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥΣ......ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΑΝΤΑΡΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ.....ΕΓΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ......ΠΑΣ ΟΠΩΣ ΣΕ ΠΑΕΙ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΔΕΝ ΞΕΣ ΠΟΤΕ ΠΟΥ ΘΑ ΤΗΝ Η ΘΑ ΣΕ ΠΕΤΥΧΕΙ!!!!!!!!!ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!!!!!!ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ!!!!!!!!!
ο χρόνος θα σε βοηθήσει να πας παρακάτω, τα παιδιά θέλουν υγιείς και χαρούμενους γονείς και ας μην είναι μαζί. το να είναι μαζί συμβατικά 2 άνθρωποι για το παιδί είναι πολύ χειρότερο, γιατί κάποια στιγμή μετά απο τόση παγωμάρα και καβγάδες θα σου πει ας χωρίζατε. το οτι 2 άνθρωποι δεν τα βρήκαν δεν είναι χειρότερο απο το να είναι μαζι χωρίς να έχουν σχέση. ωστόσο είναι σημαντικό το παιδί να έχει και ένα αντρικό πρότυπο και αφού έχει τον παππού του μην ανησυχείς. μην ξεχνάς ότι η σχεση των γονέων είναι η πρώτη και παραδειγματική σχέση μεταξύ του αντίθετου φίλου για τα παιδιά, καλύτερα να μάθει αργότερα ότι δεν τα βρήκατε και χωρίσατε παρά να έχει σαν πρότυπο μια αρρωστημένη σχεση. η ζωή συνεχίζεται και κάποια στιγμή μπορεί να βρεις άλλον σύντροφο που θα προσφέρει και στο παιδί σου. η θλίψη σου είναι δικαιολογημένη αρκεί να μην μείνεις εκει... καλή δύναμη
Πριν αρχίσω να γραφω την απάντηση μου ειπα ας δω και τι εχουν γραψει οι υπολοιποι... πάλι καλα γιατι θα εγραφα κι εγω ακριβως τα ιδια Ελενα. :) Ασπα τωρα σου φαίνονται ολα βουνο αλλά σκέψου αυτο που λεει η Ελενα! Θα είσαι σίγουρα προσεχως καλα! να σου ζησει το παιδακι σου!
Ολα αυτα που κρυβω μεσα μου!σαν να το εγραψα εγω, και γω αρνουμαι να υποκυψω στον φοβο!
Βλέποντας κάποια απο τα σχόλια προβληματίστηκα κάπως... Όταν ακούω για έναν χωρισμό, ειδικότερα εαν υπάρχει και παιδί στη μέση θεωρώ οτι εκ των πραγματων έχει γίνει ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ προκειμένου να αποφευχθει. Δεν μιλάω για τις εξαιρέσεις που όλοι ξέρουμε οτι μπορει να υπάρχουν. Μιλάω για τον κανόνα των περιπτώσεων. Το να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις τη ζωή σου τόσο δραστικά και να αλλάξεις και τη ζωή του παιδιού σου με όλο το πιθανό κόστος που ειναι θολό, άγνωστο και τρομακτικό, δεν παίρνεται με ελαφριά την καρδιά. Εκείνη τη στιγμη ένας γονιος (και δεν θα πω μόνο η μητέρα γιατι και ο πατέρας πονάει και πληγώνεται και υποφέρει και μπορει να πάρει την απόφαση) δεν κάνει οτι καλύτερο μπορει για τον εαυτό του και το παιδί του. Κάνει εκείνο που πιστευει οτι ειναι το λιγότερο κακο. Είναι καθαρά συγκριτικό το θέμα. Ζυγιζονται όλα τα σενάρια και επιλέγεται εκείνο που ζυγίζει λιγότερο απο όλα. Οπότε το να πει κάποιος σε μια σχέση (όχι ενα γαμο ειδικα με παιδι) "με πλήγωσες γιατι μου μίλησες απότομα / με έθιξες γιατι μου είπες να πλύνω τα πιάτα / δε με βγάζεις έξω..." κ.λ. και να τερματίσει τη σχέση ειναι αποδεκτο. Σε ένα γάμο όμως δεν ειναι τόσο απλό. Τουλάχιστον όχι για εμενα. Πιστευω οτι ένας γονιός μπορεί να ανεχτεί πολλα (και άλλα τόσα) απο τα παραπάνω, γκρινιαζοντας μεν, αλλα χωρίς να μπει στη διαδικασία να χαλάσει την οικογένεια του. Κατα τη γνώμη μου ακόμα και οι εξωσυζυγικές σχέσεις είναι κάτι που μπορει να ξεπεραστει με προσπάθεια και διάλογο και δουλειά. Όμως υπάρχουν και καποια πράγματα που δεν ξεπερνιούνται και δεν είναι απαραίτητο ότι φαινόντουσαν απο την αρχη. Μπορει να προέκυψαν στην πορεία και οταν πια ηταν πολυ αργά για να πάρει κανεις το καπελάκι του και να φύγει αναίμακτα. Πρίν λοιπόν μπει η καθεμιά μας στην (πλεονεκτική) θέση να σηκώσει το δάχτυλο και να το κουνήσει μπροστα στο πρόσωπο του οποιουδήποτε κάνοντας δηλώσεις, καλό θα ήταν να προσπαθήσει να μπεί λίγο στη θέση του σε πραγματικές συνθήκες και να κατανοήσει (όχι να νιώσει, γιατι αυτο δεν μπορει να γίνει) τη θέση του. Δεν θεωρώ κανένα απο τα σχόλια κακοπροαίρετο. Στην τελική είναι η γνώμη σας και τη σέβομαι απόλυτα. Πιθανόν πριν πάθω να την είχα κι εγω σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Όμως ο κόσμος και η κυρίως η ψυχή μας δεν είναι ασπρόμαυρα. Δεν είναι είτε έτσι είτε αλλιώς. Είναι πάντα σχεδόν σε τόνους ανάμεσα στα δυο. Και η περιήγηση ανάμεσα σε αυτούς τους τόνους μας βοηθάει να νιώθουμε καλύτερα, να καταλαβαίνουμε καλύτερα, να αποφασίσουμε καλύτερα και εν τέλει να ζούμε καλύτερα. Άσπα
Σου εύχομαι και εγώ κουράγιο και δύναμη! Αυτό που περνάς είναι στάδιο,θα φτάξουν τα πράγματα, κάθε αρχή και δύσκολη. Σε καταλαβαίνω γιατί το έχω περάσει για ένα διάστημα, τελικά δώσαμε μια καινούργια ευκαιρία στην οικογένεια μας. Εγώ δεν είχα βοήθεια, έχω χάσει την μαμά μου και με φόβιζε επίσης η μεγάλη απόσταση των πόλεων που θα ζούσαμε. Διαφωνώ με όσους προτείνουν διαδρομές. Δεν υπάρχει σωστός δρόμος. Κάθε απόφαση έχει τις δυσκολίες της, είναι θέμα καθαρά προσωπικό τα όρια και οι αντοχές του καθενός. Εύχομαι τα καλύτερα να είναι μπροστά για κάθε μανούλα!
Θα πω κάτι που άκουσα από τον Ασκητή στην τηλεόραση..Η αύξηση των διαζυγίων στην εποχή μας δεν υποδηλώνει χειρότερες σχέσεις μεταξύ των ζευγαριών, ίσα ίσα το εντελώς αντίθετο! Τα νέα ζευγάρια επιζητούν καλύτερες σχέσεις στη ζωή τους γι΄αυτο τερματίζουν κάτι που δεν τους ικανοποιεί για να βρουν την ευτυχία... Συγκινήθηκα πολύ με την ιστορία σου και παρολο που δεν είμαι στην θέση σου καταλαβαίνω τι νιώθεις και πόσο δύσκολο είναι...Αναλογίζομαι πόση δύναμη ψυχής πρέπει να βρέις για να είσαι συνέχεια χαμογελαστή και δυνατή!Σου εύχομαι πραγματικά να είσαι καλά εσύ,το παιδάκι σου και η οικογένεια σου, να βρεις τη γαλήνη που αναζητάς και να ζήσεις σύντομα απίστευτη ευτυχία!
ειναι καλυτερα τωρα πιστεψε με.και ακομα καλυτερα που εχεις τοσο σημαντικη βοηθεια.στην περιπτωση μου που τα προβληματα ηταν ορατα απο οταν ηταν η κορη μου σαν την δικια σου.Αλλα εγω εκει!!!να εχει το παιδι και τους δυο του γονεις!!Μεγαλη βλακεια γιατι εχασα ουσιαστια την ζωη μου και στο τελος μεγαλη πια η κορη μου (οταν αποφασισα να χωρισω ηταν 14)με κατηγορησε και απο πανω που χωρισα με τον πατερα της ενω εβλεπε τοσο καιρο τι παιζοταν!!!Ειναι ακομα νωρις γιαυτο αισθανεσαι ετσι.ολα θα πανε καλα!
αναρωτιεμαι αν εχουμε το δικαιωμα να παρουμε το παιδι μας μακρια απο τη συζυγικη στεγη και τον μπαμπα, επειδη εμεις εχουμε θιχτει,πληγωθεί ή ο,τιδήποτε άλλο.ειναι ηθικά σωστό;;το παιδι δεν ειναι δικο μας,ειναι ενας ανθρωπος,δεν ειναι η αποσκευή μας.ο μπαμπας δεν ειναι καλος σύζυγος;μπορεί ομως να τον αγαπαει το παιδί παρόλο που και να τον θελει στη ζωη του.δεν ειναι καλός πατερας;;κατα τη δικη μας γνώμη.το παιδί μπορεί να θελει το μπαμπά του παρόλο που δεν ειναι αντικειμενικά καλός.πως θα αποφασισω να το απομακρυνω,προδιαγραφοντας οτι δε θα αναπτυξει ποτε μια φυσιολογικη και πληρη σχεση με τον πατερα της;;για δικά μου προβλήματα ,θα δημιουργησω και στο παιδι μου;ποια γυναικα θα αισθανοταν καλα και ολοκληρωμενη αν δεν ειχε ποτε μια δεμενη και ζεστη παιδικη σχεση με τον πατερα της; συμπερασμα;;αποφασιζουμε ωριμα τον συντροφό μας και αν παρελπιδα μας βγει "σκαρτος",αναλαμβανουμε το κοστος του λαθους μας και δεν το χρεωνουμε στο παιδι μας.ζουμε αρμονικα και διατηρουμε την αγαπη,συγχωρουμε τις αδυναμιες του,οπως κανει και η μαμα του,μενουμε και παλευουμε για τη σχεση μας. στην τελετη του γαμου τι ακουσαμε;;η αγαπη τα παντα υπομενει,τα παντα συγχωρει..γιαυτο και παντα κερδιζει!παλεψτε για να δωσετε στα παιδια σας μια ευτυχισμενη οικογενεια.δεν υπαρχει μεγαλυτερο αγαθο,αναγκη και δικαιωμα.
Συγγνώμη αλλά η δική σου προτροπή είναι να μην χωρίζουν τα ζευγάρια?Δηλαδή αφού παντρέυτηκες κι έκανες παιδί, πάει?δεν έχεις άλλη επιλογή?Κι εγώ πιστεύω ότι δεν πρέπει να απομακρύνεται το παιδί από τον πατέρα αλλά οι εκάστοτε συνθήκες είναι διαφορετικές. Τι θα πει ”,αναλαμβανουμε το κοστος του λαθους μας και δεν το χρεωνουμε στο παιδι μας.¨"δηλαδή αν δεν έιμαστε ευτυχισμένες πρέπει να μείνουμε στο ΄γαμο σόνι και ντε?Και τι παράδειγμα είναι αυτό για το παιδί?ότι οι γονείς του θα είναι δυστυχισμένοι εξαιτίας του?
γειά σου Ιωάννα. Αυτα που αναφέρεις ομολογώ οτι με είχαν προβληματίσει κι εμένα πάρα πολυ. Συμφωνω απολύτως οτι το παιδί δεν είναι μια αποσκευή που μπορείς να περιφέρεις κατα τα γούστα σου δεξιά κι αριστερα. Ούτε πιστευω πως όταν ένας άνθρωπος δεν είναι κατάλληλος για εμας σαν σύζυγος, είναι αυτόματα ακαταλληλος και σαν πατέρας. Αλλωστε είναι δυο πράγματα άσχετα μεταξύ τους. Εχοντας βιώσει μια εξαιρετική σχέση με τον πατέρα μου (την οποια έχουμε μέχρι σήμερα) όπως θα παρατήρησες και απο το κειμενό μου, με στεναχωρεί πάρα πολυ το γεγονός οτι η Ρόζα (η κόρη μου) δεν θα μπορέσει να έχει μια αντίστοιχη με το δικό της. Απο την άλλη τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά σε πραγματικές συνθήκες όσο τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγεις. Το να αποφασίζουμε ώριμα το σύντροφό μας με βρίσκει απολύτως σύμφωνη. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να υπερασπιστώ τον εαυτό μου για την επιλογή μου. Ηταν λάθος. Και όλα τα υπόλοιπα ειναι απλα οδοντόκρεμες. Συνεπως περνάω στο συμπέρασμα το δεύτερο. Το να αναλάβω τις συνέπειες το λάθους μου προκειμένου να προστατέψω την οικογενεια μου με κάθε κόστος. Το να διατηρηθεί μια οικογένεια ειναι ευθύνη όλων. Δεν μπορεί να είναι μια μονομερής προσπάθεια. Εϊναι πρακτικά αδύνατον. Οι προσπάθειες που καταβάλαμε με τον πρώην συζυγό μου ηταν μεγάλες και πολύχρονες. Ωστόσο τα αποτελέσματα ηταν αρνητικά. Πιστεύω ακράδαντα οτι η κάθε μητέρα που φτάνει στο σημείο να πει: "φτάνει, μέχρι εδω...παίρνω το παιδί μου (στα σοβαρα κι οχι κανοντας πεισματακια) και φεύγω και τα αλλάζω όλα" έχει φτάσει στο σημείο που έχει εξαντλήσει κάθε άλλο περιθώριο. Δεν υπάρχει τίποτα αλλο πια να κάνει. Το δεύτερο συμπερασμά σου ειναι λάθος κατα τη γνώμη μου. Δεν μπορείς να διατηρήσεις ενα κλίμα αρμονίας και αγάπης με κάποιον με τον οποίο έχεις τόσο σοβαρα προβλήματα που σε ωθούν να θέλεις να τον αποκόψεις τόσο δραστικά απο τη ζωή σου. Η καθημερινή γκρίνια, η ψυχρότητα (που αναπόφευκτα θα έρθει) ενδεχομένως οι καυγάδες (που εμείς δεν είχαμε γιατι δεν είναι στο χαρακτήρα μας να μαλώνουμε), η αποστασιοποίηση καιόλος ο αρνητισμός είναι πράγματα που αποτρέπουν την ηρεμία. Δημιουργούν δυστυχια. Επίσης να σου πω οτι εγω και ο πρώην συζυγός μου είμαστε 33 ετων. Είμαστε πολυ νέοι για να αποφασίσουμε να παραιτηθούμε απο την ίδια μας τη ζωή και απο την ευκαιρία να διεκδικήσουμε την ευτυχία. Αυτή η παραίτηση για εμάς θα σήμαινε ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ. Παλέυουμε για το παιδί μας και οι δυο. Για να του δώσουμε την ευκαιρία να ερχεται σε επαφη με χαρούμενους ανθρώπους γιατι έτσι θα γίνει κι εκείνη χαρούμενη. Μένοντας μαζί για χατήρι της θα ήταν καταστροφικό και για τους τρείς μας. Δεν ορίζουμε τον εαυτό μας μέσα απο το παιδί μας. Πρώτα ξέρουμε εμείς ποιοι είμαστε και πολεμάμε για να είμαστε καλα, γιατί τουλάχιστον στην αρχή με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να προσφερουμε ευτυχία. Σκέψου το λίγο...πόση χαρά μπορείς να πάρεις απο εναν δυστυχη? Πόση ικανοποίηση απο εναν ανικανοποίητο? Πόση επιβεβαίωση απο ενα ερείπιο? Κι επειδη στην αρχή εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τα δώσουμε αυτα στο παιδί μας, πρέπει πρώτα απο όλα να τα διαθέτουμε οι ίδιοι. Καταλήγω με ενα ρητό που πιστευω κολλάει στα πάντα... "Ουκ αν λάβεις παρα του μη έχοντος..." Άσπα
Αγαπητή Ιωαννα..... από τον τρόπο που σκεφτεσαι προκυπτουν 2 τινά..... η μιλας εκ του ασφαλούς κάνοντας κύρηγμα... έχοντας εναν οχι "σκαρτο" συζυγο διπλα σου...... η εισαι γαλουχημένη -επιτυχως θα ελεγα- με τις νοοτροπιες της μαμας του!!!!!! εν παση περιπτωση ομως.. θα ξεκινησω λεγοντας σου οτι βγαζεις αυθαιρετα συμπερασματα... και χρησιμοποιεις επιφανειακες λεξεις οπως "θιχτει" και " οτιδηποτε αλλο"νομιζοντας προφανως οτι η καθε παντρεμενη γυναικα ειναι κουτη κι ευθυκτη .. και οτι με το παραμικρο βουταει την "αποσκευη" της και φευγει..... δεν ξερω αν το γνωριζεις....αλλα υπαρχουν καποιες λεξεις οπως "ορια" "μετρο" "προσωπικη αξιοπρεπεια" "σεβασμος""εμπιστοσυνη" "αφοσιωση" και αλλα πολλα.... που ειναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ για την οικογενειακη ευτυχια... και ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ για την ευτυχια του παιδιου μας.... Το να αντικρυζει καθημερινα ενα παιδι μια μαμα δυστυχισμενη...-το κανει να νοιωθει ακομη πιο δυστυχισμενο... γιατι γλυκια μου...... για να μεγαλωσεις ενα υγιες παιδι πρεπει να εισαι κι εσυ υγιης και το περιβαλλον του............. κι ενα σπιτι μεσα στο οποιο ολοι υποκρινονται οτι ολοι ειναι καλα αλλα στην πραγματικοτητα ισοροπουν σαν ακροβατες σε τεντωμενα σχοινια καθε αλλο παρα υγιη παιδια μεγαλωνει ... θα ελεγα Καλυτερα οτι μεγαλωνει "ξυλινα παιδια" συναισθηματικα νεκρωμενα... οπως η μαμα τους που πρεπει να κρυβει κατα τα λεγομενα σου τα συναισθηματα της .....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Και αντε να το κανεις για καποιο χρονικο διαστημα.. αλλα για μια ολοκληρη ζωη!!!!!!!!!!!!!!!!!! ευχαριστω δεν θα παρω... εγω τουλαχιστον..... εσυ μπορεις να παρεις... οπως μπορεις και να του μαγειρευεις τα αγαπημενα κεφτεδακιΑ της μαμας του... μεσα στην "σικε" οικογενειακη ευτυχια που περιγραφεις.... κι αν ειναι καλη η συνταγη πες την και σ εμας......Δεν θα ασχοληθω περαιτερω με τα λεγομενα σου γιατι ειλικρινα ειναι ανευ σημασιας και εξαλλου σεβομαι και τις 2 "αποσκευες" που φερω στην κοιλιά μου!!!!!!!!! να έχεις καλη ζωη!!!
παντα αποδοκιμαζα τα ζευγαρια γνωστων που χωριζαν ενω ηδη ειχαν κανει ενα παιδακι...ελεγα: μα καλα, τωρα με το παιδι καταλαβαν τα στραβα που εχουν? γιατι αλλοι δεν εχουν στραβα? οι αλλοι ολοι ειναι τελειοι? ποτε δεν εβρισκα λογους για διαζυγιο εκτος απο: ξυλοδαρμο συζυγων, τζογο, ναρκωτικα και εξωσυζυγικες σχεσεις... ομως τα χρόνια περναν και ωριμαζω σαν ανθρωπος...και βλεπω κοπελες παντρεμενες με ακαταλληλους συζυγους...και ευχομαι να χωρισουν τωρα γιατι τελικα ενα παιδακι μεγαλωνει καλυτερα σε ενα ηρεμο περιβαλλον με 1 γονιο παρα σε ενα αρρωστημενο περιβαλλον, με μερες και νυχτες με φωνες τσιριδες και υστεριες...καλυτερα ενα περιβαλλον μονο με αγαπη παρα 2 γονεις και καθε μερα ''θριλερ''... μια φιλη παραπονιεται γιατι ο αντρας της δεν βοηθαει στο σπιτι τωρα που εχουν παιδι...μα καλα? πριν κανετε παιδι μαζι δεν μενατε? ναι. βοηθουσε τοτε?> οχι! ε, γιατι να βοηθησει τωρα? γιατι να αλλαξει νοοτροπια στα 35 του?αν δεν σου αρεζε...να το σκεφτοσουν καλυτερα... παντως....λαθη ολοι κανουμε...και ευτυχως υπαρχουν τροποι να τα διορθωσουμε! οποτε μην ανυσυχεις! δωσε ολη σου την αγαπη στο παιδακι σου...και οταν μεγαλωσει λιγακι, θα εχει και καλυτερες σχεσεις με τον πατερα του, εφοσον και το ιδιο το επιθυμει!
Πολλές Φορές η ζωή μας αναγκάζει να ξαναριξουμε τα ζαριά,μην στεναχωριεσαι θα περνάς πολλα στάδια στην ψυχολογία σου που θα σε ρίχνουν ,να σκέφτεσαι πως υπάρχει καλυτερο μέλλον και για τις δυο σας, να μην το βάζεις κάτω άλλωστε για καλύτερα χωρισες, κάτι δεν πήγαινε σωστά για να φτάσεις εδώ που είσαι ! Είμαι και ´γω υποψήφια για αποχώρηση με 2 παιδιά , σκέφτομαι και αισθάνομαι χίλια διαφορετικά πράγματα αλλα η κατάληξη είναι πάντα οι ίδιοι λόγοι που με κάνουν να θέλω να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ ...
Το εχω πει πολλες φορες. Θα προτιμουσα οι γονεις μου να ειχαν χωρισει, απο το να βιωσω τετοιους καυγαδες. Σημερα ειμαι παντρεμενη με παιδακι, ευτυχισμενη μεν αλλα τα βιωματα μου, θελοντας να μην κανω τα ιδια λαθοι με αυτους ανεχομαι πρσγματα τα οποια με πιεζουν και με πληγωνουν, χωρις καμια αντισταση για να μην γινει καυγας και ακουσει το παιδι. Ισως δυσκολευεσαι να το καταλαβεις αλλα η κορη σου θα καταλαβει οτι χωρισες για να εισαστε σσωστοι γονεις απεναντι της!
Πίστεψέ με οτι πω το λέω με αγάπη. Εγώ πάλεψα αλλά δεν τα κατάφερα γιατί προσπαθούσα μόνη μου. Προτιμούσες να είχαν χωρίσει οι δικοί σου αλλά (χωρίς φυσικά να ξέρω το μέγεθος και τις συνθήκες) και εσύ κάνεις πίσω και δε μιλάς για την "ησυχία" της οικογένειας. Κάνεις δηλαδή στο παιδί σου αυτό που έκαναν οι δικοί σου σε σενα απλά σιωπηλά. Κακοποιείς τον εαυτό σου και θα έρθει η μέρα που δεν θα αντέχεις πλέον να το κάνεις και τότε θα είναι αργά. Δέξου μια συμβουλή απο μια παθούσα : Σεβάσου τον εαυτό σου και τα θέλω σου, βάλε τα όριά σου και ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ με τον άντρα σου. Τι διδάσκεις στο παιδάκι σου οταν σε βλέπει να μην διεκδικείς? Οταν σε βλέπει μονίμως να κάνεις πίσω? Σταμάτα αυτή την παθητική συμπεριφορά γιατί αργότερα δεν θα μπορέσεις να την αντριστρέψεις (έκανα το ίδιο λάθος και παρότι πήγαινα και ψυχολόγο 8 μήνες ο "σύζυγος" δεν μπόρεσε να δεχτεί οτι πλέον αντιστεκόμουν σε πράγματα που δεν συμφωνούσα ή με καταπίεζαν και απλά χωρίσαμε. Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω στα λέω με πολλή αγάπη δεν έχω κάτι να κερδίσω
Δεν είμαι στη θέση σου Άσπα μου αλλά σαν μανούλα νιώθω τις φοβίες και τις σκέψεις σου και θα σου πω ένα!!Με αυτή σου την κίνηση δεν στέρησες από το παιδάκι σου τον μπαμπά του του έδωσες ένα μεγάλο μάθημα ζωής!Να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό του όταν δεν το κάνουν οι άλλοι!να ζητάει την πραγματική αγάπη και να μην βολεύεται με ημίμετρα για να μην χαλάσει την εικόνα του κλασσικού μοτίβου της οικογένειας!!!Αν εσύ παρέμενες σε μια κατά τα άλλα τελειωμένη σχέση αυτό θα έκανε ενδεχομένως και το παιδί σου αύριο!θα είχε πάρει ένα τελείως λάθος μήνυμα ότι προκειμένου να μην χαλάσει την οικογένεια του θα έπρεπε να υπομείνει τα πάντα!!Νομίζω ότι αυτός θα ήταν ένας μεγαλύτερος πόνος που θα σε βάραινε μια ζωή!!!Έκανες το σωστό!!δεν είναι εύκολο αλλά μια μέρα θα είναι!!!!Δεν ξέρεις μπορεί ο μπαμπάς της σύντομα να νιώσει την έλλειψη του παιδιού του και να συμμορφωθεί αλλά ακόμα και αν δεν γίνει έτσι μπορεί να συναντήσεις σύντομα την αληθινή αγάπη και να βρείτε και οι δυο σας το στήριγμα που χρειάζεστε!!Όπως και να έρθουν τα πράγματα εγώ σας εύχομαι μόνο τα καλύτερα από δω και μπρος!!!
Δεν ειναι η δικη σου αποτυχια που θα τη σημαδεψει αλλα λογοι πολλοι και διαφοροι που αφορουν και τους δυο γονεις,επισης το οτι οι γονεις μας [ανθρωποι μιας αλλης γενιας ]ειναι ακομη μαζι ,αυτο δε σημαινει πως η σχεση τους ηταν παντα ανεφελη. Ας εστιασουμε ομως στο σημερα: ειναι παρα πολυ δυσκολο πρακτικα να μεγαλωνεις μονη ενα παιδι ,αλλα καμια φορα συμβαινει ...και ενα και δυο και τρια παιδια . Δοξα το θεω που εχεις βοηθεια απο τους γονεις σου και αυτο θα σου επιτρεψει να εχεις κι εσυ μια νορμαλ ζωη. Εκμεταλλευσου στο επακρο την ευτυχια της μητροτητας ,καποιοι ανθρωποι δεν μπορουν να το αποκτησουν αυτο και καποιοι που το εχουν ,δεν το εκτιμουν !! Θα ειναι και συναισθηματικα δυσκολο ,το ξερω . Εκει πρεπει να φανεις βραχος .Το παιδι σου σε χρειαζεται ομορφη ,ηρεμη και χαμογελαστη .Θα δεις ποση δυναμη θα σου δωσει για να ανελθεις . Ψυχραιμια λοιπον ,δεν χρειαζεται να απολογηθεις στο παιδι σου ποτε για το παρελθον. Εσυ εισαι ετσι κι αλλιως εκει και σε βλεπει και θα καταλαβει γιατι δεν εισαι μαζι με το μπαμπα της . Οσο για το μπαμπα ...ειναι δικη του δουλεια να εξηγησει οταν ερθει η ωρα .Μη σηκωνεις το βαρος ολο στους ωμους σου.. Πολυ πολυ φιλικα απο μια μαμα ,που μεγαλωνει [νομιζω πολυ καλα ] δυο παιδια ,μονη ,εδω και 3 χρονια .
συμφωνω!!!
Άσπα, ταυτίζομαι απόλυτα μαζί σου... Εδώ και λίγους μήνες ζω ακριβώς την ίδια κατάσταση και κάνω ακριβώς τις ίδιες σκέψεις. Κι εγώ έχω μια δίχρονη κόρη και το χειρότερο είναι ότι παρόλο που βλέπει τον πατέρα της σπάνια και ελάχιστα, τον μελετάει συνέχεια, νιώθει από τώρα την έλλειψη το παιδί... Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να το χειριστώ, τώρα αλλά και αργότερα που θα μεγαλώσει και θα αρχίσει να ρωτάει περισσότερα. Αλλά πιο πολύ φοβάμαι για το κενό που θα της δημιουργηθεί και τι αντίκτυπο μπορεί να έχει αυτό αργότερα στη ζωή της...
Καλημέρα Τατιάνα, ομολογώ οτι δεν αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα. Αλλα το εχω βιώσει μέσω φίλης. Μετα απο συζήτηση μαζί της σου παραθέτω την αποψή μου η οποία ελπίζω οτι θα σου προσφέρει αν όχι τη λύση τουλάχιστον ενα φως. Η φίλη μου κάνει οτι καλύτερο μπορεί (όπως και όλες μας). ¨ομως παρά την καλή της διάθεση δεν είναι όλα υπο τον έλεγχό της. Καποια πραγματα εξαρτώνται και απο τον έταιρο Καππαδόκη (το μπαμπα). Αυτο λοιπόν που αποφάσισε να κάνει εκείνη (που έχει γιο) είναι να υποστηρίξει το ρόλο της σαν μητέρα χωρίς να μπεί στη διαδικασία να "καλύψει" το μπαμπα που αποφέυγει τις δικές του ευθύνες (να βλέπει το παιδί συχνα, αν περνάει χρόνο μαζί του κτλ). ¨οταν λοιπόν ο γιος της τη ρωτάει "μαμα που είναι ο μπαμπας" δεν του λέει "στη δουλειά (ή οπουδήποτε).." του λέει "δεν ξέρω". ¨οταν τη ρωτάει " θα έρθει να με δει?" του απαντάει "δεν ξέρω παιδί μου, θέλεις να τον πάρουμε τηλέφωνο να τον ρωτήσεις?" οταν τη ρωτάει "με αγαπάει ο μπαμπας?" του λέει πάλι "δεν ξέρω αγόρι μου, πρέπει να ρωτήσεις τον ίδιο το μπαμπα, αλλά να ξέρεις οτι η μαμα σε αγαπάει πιο πολύ απο οτιδήποτε αλλο στον κόσμο". Κοινως... δεν αναλαμβάνει να "βολέψει" το μπαμπα καλύπτοντας τη δική του απουσια. Δεν αναλαμβάνει τις δικές του ευθύνες. Αυτη τη στιμγή ο γιος της είναι 6 ετών. Είναι ενα πολυ ευχάριστο και χαρούμενο αγοράκι και πολυ ευγενικο. Έχει μαι καλή σχέση με το μπαμπα του και έχει μάθει οτι για οτιδήποτε αφορά το μπαμπα πρεπει να ζητήσει απαντήσεις απο τον ίδιο. Εγω για να είμαι ειλικρινής δεν το κάνω αυτο. Εγω τον καλύπτω τον πρώην συζυγό μου κυρίως γιατι ξέρω οτι αγαπάει και ενδιαφέρεται για την κόρη μας κι ας είναι μακρια. Οπότε αν της πω οτι "ο μπαμπας σε αγαπάει πολύ κουκλα μου και θα ερθει να σε δει" δεν της λέω ψέμματα. Γιατι το επιβεβαιώνει και ο ίδιος στα καθημερινά τηλεφωνήματα (εστω κι αν κρατάνε λίγο, πάντα φροντίζει να της λεει οτι την αγαπάει). Συνοψη: Καλό είναι να λέμε την αλήθεια (μαλλον) στα παιδια απο νωρίς κι ας μην καταλαβαίνουν ακριβως τι μπορει να σημαίνει. Αυτη η αλήθεια οταν εξαρτάται απο καποιον άλλο και δεν είμαστε βέβαιοι αφήνουμε την ευθύνη εκει που πρέπει να είναι και δεν την αναλαμβάνουμε εμεις γιατι εμείς κινδυνέυουμε να βγούμε ψέυτρες και να χάσουμε την εμπιστοσύνη του παιδιού μας στο τέλος. Αυτα στα λέω με πλήρη κατανόηση του φόβου σου!Στα επικοινωνώ όπως θα τα συζητούσα με μια φίλη, όχι ως φωτεινος παντογνώστης (που πραγματικα πολύυυυυυυυυ μακράν απέχω) αλλα σαν μια γνώμη.. Άσπα
"Κάποια στιγμή πριν το χωρισμό μου, βρέθηκα να παρατηρώ τις μαμάδες-φίλες μου που πριν από εμένα είχαν χωρίσει. Και μετά τη δική μας οικογένεια. Αν και ο πρώην σύζυγος μου δεν ήταν ο χαρακτηριστικός τύπος του άντρα που προσφέρει άπλετα και οικειοθελώς τη βοήθειά του στην ανατροφή και απασχόληση του παιδιού και γενικότερα στο σπίτι, παρόλα αυτά υπήρχε… Υπήρχε για εκείνη (και τον τελευταίο καιρό, πριν χωρίσουμε, πιο έντονα από ότι στην αρχή). Άσπα...σε νιώθω όσο δεν μπορείς να φανταστείς...δεν είμαι στην θέση σου ακόμη αλλά οδεύω με γοργούς ρυθμούς μιας και η λέξη "οικογένεια" υπάρχει στο μυαλό μου και ΜΟΝΟ εδώ και 2 χρόνια...έχω κάνει Ιώβεια υπομονή να στηρίξω την επιλογή μου με νυχια και με δόντια μόνο και μόνο γιατί δεν μπορώ να αποδεχτώ την αποτυχία μου...την λανθασμένη επιλογή μου...όντας και η ίδια παιδί χωρισμένων γονιών..ήθελα να προσφέρω στο παιδί μου την ζεστασιά και την θαλπωρη μιας πραγματικής οικογένειας...αυτής που δεν έζησα εγώ...σαφέστατα το ιδανικό είναι για ένα παιδί να μεγαλώνει μαζί και με τους 2 γονείς του αλλά όταν οι γονείς είναι μόνο γονείς και όχι σύντροφοι και συνοδοιπόροι σε μια ζωή γεματή προβλήματα και δυσκολίες, τότε πως μπορεί μια γυναίκα να νιώθει ολοκληρωμένη μέσα σε μια τέτοια σχέση???? πως μπορεί να κάνει όνειρα και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο την στιγμή που στις δυσκολότερες αλλά και στις καλύτερες στιγμές της ζωής της είναι μόνη της????...ξέρω ότι η απουσία΄και η απόσταση είναι τεράστιο μειον για την σχέση του με το παιδί αλλά, πίστεψε με, καμιά φορά την απουσία αυτή μπορεί να την νιώθεις στο πετσί σου ακόμη και αν ο άλλος είναι απλά...μισό δωμάτιο μακριά...ο ρόλος σου, ο ρόλος μου και ο ρόλος της καθεμιάς μας που έχει βρεθεί σε αντίστοιχη κατάσταση είναι πολύ δύσκολος...τρίσκολος θα έλεγα αστειευόμενη μπας και χαμογελάσει και μένα το χειλάκι μου...αλλά και μόνο που έχεις την ενεργό στήριξη της οικογενείας σου..είναι μια τεράστια ανακούφιση...έστω και αν ο ρόλος τους είναι συμπληρωματικός και όχι πρωτεύοντας...σκέψου ότι υπάρχουν εκεί έξω μανούλες που έχουν "φάει πόρτα" πανταχόθεν και όμως με το πείσμα και την δύναμη της ψυχής τους τα έχουν βγάλει πέρα και έχουν βγει νικήτριες...φοβάμαι για το αύριο, το εγγυς και το απώτερο...φοβάμαι για την κριτική που αργά ή γρήγορα θα δεχτώ και τις απαντήσεις που θα πρέπει να δώσω στο παιδί μου..όλοι οι άλλοι απλά δεν με αφορούν...αλλά μέχρι τώρα φοβόμουν να κοιτάξω κατάματα την αλήθεια που άλλοι είχαν δει πολύ πριν από μένα...φοβόμουν να παραδεχτώ το "ηλίου φαεινότερον"...ώσπου μια μέρ ξύπνησα και αντικρύζοντας το είδωλο μου στον καθρέφτη..δεν το αναγνώρισα καν..έβλεπα μπρος μου μια ξένη που δεν μου θύμιζε τίποτα από όλα αυτά που ήμουν κάποτε...και όταν σκέφτηκα ότι το ίδιο αυτό "είδωλο" αντικρύζει καθημερινά το παιδί μου...κι ας έκανα τα πάντα για φοράω το προσωπείο της ευτυχισμένης...κλονίστηκα...πρώτα ψυχολογικά και στην συνέχεια σωματικά...σωματοποίησα όλα τα άγχη, τις στενοχώριες και τους φόβους μου και πήρα σβάρνα τους γιατρούς....και η διάνγωση πάντα η ίδια...ο ίδιος αυτός φόβος που αναφέρεις και συ για το αν θα ανταπεξέλθω..για το αν θα ανταποκριθώ στον ρόλο μάνας-πατέρα, έστω και αν ο πατέρας του παιδιού μου θα μένει 2 τετράγωνα μακριά....φοβάμαι Άσπα, φοβάμαι συνέχεια, φοβάμαι ακόμη και για την ζωή μου μιας και δεν έχω περάσει και λίγα και οι κακουχίες συχνά σε περιμένουν στην γωνία να σου δώσουν την χαριστική βολή...αλλά δεν θα λυγίσω...θα προσπαθήσω να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και να δώσω παράδειγμα στο παιδί μου...και για την ελπίδα να ξανανακαλύψω πως είναι πραγματικά να σε αγαπούν..ακόμη και με αυτόν τον γλυκερό και υπερβάλλοντα τρόπο που συναντώ καμια φορά, στην καθημερινότητα μου και μου προκαλεί αποστροφή...σου εύχομαι κάθε ευτυχία από δω και πέρα στην ζωή σου και τα προσεχώς..άστα για τους κινηματογράφους..είσαι ήδη καλά και σύντομα θα το νιώσεις κιόλας...φιλιά από μια κοριτσομάνα σε απόγνωση.
Κατερίνα μου... σαν να διαβαζα τις σκέψεις μου καθώς επεξεργαζόμουν τη μεγάλη απόφαση του χωρισμού! Τι θα μου πει το παιδί μου όταν μεγαλώσει? "Μου στέρησες τον πατέρα μου...πόσο κακό μου έκανες μανα?Γιατι δεν έκανες υπομονή, γιατί δεν προσπάθησες περισσότερο...γιατι γιατι?" Πριν έρθουν οι απανωτές καταστροφες στη ζωή μου ήμουν ενας άνθρωπος γεμάτος χαμόγελο. Κατάντησα μια σκια που βολόδερνε απο δωμάτιο σε δωμάτιο. Όπως κι εσυ κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν αναγνώριζα ποια είμαι. Κι αυτο συνεβαινε για πολύ καιρο Κατερίνα. Όμως είμαι απο αυτούς που επιβιώνουν no matter what! Και πιστευω πως κι εσυ κι εσεις κι εμεις! Θα σου περιγράψω το πλάνο που έβαλα προκειμένου να διασφαλίσω την απόφαση του να χωρίσω με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Αρχικά αποφάσισα να δώσω στο γάμο μου μια ευκαιρία δουλευοντας επάνω σε στοχευμένα προβλήματα. Απέτυχα. Δοκίμασα να δώσω και δεύτερη...ακολουθώντας εναλλακτικό σχέδιο αντιμετώπισης. Απέτυχα ξανα. Δοκίμασα και τρίτη και τέταρτη και όσες ευκαιρίες άντεχα. Όταν ένιωσα όχι οτι δεν είχα δύναμη να προσπαθήσω άλλο, αλλα οτι δεν είχα πια ελπίδα να καταφέρω κάτι προσπαθώντας, τότε έφυγα. Και τότε ήξερα τι θα πω στην κόρη μου όταν με ρωτήσει..."παιδι μου, έπρεπε να πάρω την απόφαση του αν θα μεγάλωνες με ένα γονιο ή με κανένα..." Γιατί αν έμενα, σύντομα δεν θα είχε κανενα (λειτουργικο) γονιο. Περιμένω οτι θα θυμώσει μαζί μου, θα με απορρίψει, θα με βασανίσει, θα ξεσπάσει...αλλα κάποια στιγμή θα με καταλάβει. Όπως θα καταλάβει κι εσένα και την καθεμιά μας. Νιώθω πολυ βαθιά το φόβο σου για το τέρας που (νομίζεις) σε περιμένει στη γωνια. Το τρεμω κι εγω αυτο το τέρας... Και πιο πολύ το φοβάμαι οταν έχει τα μάτια μου και τα μαλλιά μου και το βλέμμα που βλέπω ακόμα στον καθρέφτη μου.. Όμως έχω δει την ευτυχια εκει εξω Κατερίνα...ξέρω οτι υπάρχει. Το στάδιο που βρίσκεσαι τώρα ειναι το πιο δυσκολο. Το πιο ψυχοφθόρο. Δεν είσαι καν ακομα στη μετάβαση. Είσαι σε κατάσταση πένθους. Σου υπόσχομαι οτι αυτο αλλάζει. Όχι αμέσως. Μούσκεψα πολλα μαξιλάρια με δάκρυα. Κουλουριάστηκα πολλές φορες στη γωνια της κουζίνας μου για δευτερόλεπτα μόνο για να μη με δει κανεις και μου κάνει ερωτήσεις. Ακόμα γλύφω τις πληγές μου. Όμως νιώθω καλύτερα και ξέρεις γιατι? Γιατι τωρα όλα ειναι ξεκάθαρα. Και ξέρω που πατανε τα πόδια μου. Δε με τρώνε τα φαντασματα του χαμένου μου ονείρου πια. Πήρα αυτη τη λίγη δύναμη που έμεινε οταν έπαψα να ελπίζω και την έκανα μαχαίρι και το σκότωσα το όνειρο. Και ελευθερώθηκα επιτέλους μέσα στο ίδιο το μυαλό μου! Θα φτιάξω άλλο όνειρο Κατερίνα. Κι εσυ θα φτιάξεις άλλο όνειρο. Όλα θα πάνε καλα...
Επειδή είχα την τύχη να σε γνωρίσω και ξέρω ότι είσαι πολύ ισορροπημένο άτομο (φαίνεται και από το κείμενο), είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Το πιστεύω ότι η παρουσία του μπαμπά είναι απαραίτητη αλλά αν κάνεις ότι μπορείς και σταθείς δυνατή δε θα λείψει τίποτα από την κορούλα σου. Και θα καταλάβει μεγαλώνοντας... και θα εκτιμήσει... και θα είναι περήφανη για σένα. Καλή δύναμη να έχεις και να χαμογελάς, το αξίζεις και εσύ και η κόρη σου!
ολοι μου ελεγαν πωs καποια στιγμη το μωρο θα μεγαλωσει κ θα φυγει μα εγω θα ειμαι με τον μπαμπα τηs απελπισμενη...εγω ομωs ειχα μια σκεψη πωs πρεπει να μεγαλωσει μαζι του δεν γινεται ξεχωριστα τι θα την ελεγα εγω οταν μεγαλωνε?? κ εκανα το τραγικο λαθοs να ειμαι στην ιδια κατασταση δηλαδη εχω χασει το χαμογελο μου κ νομιζω πωs τωρα κανω περισσοτερο κακο στο μωρο μου..μην νοιωθειs τυψειs μην φοβασαι μην γινειs το θυμα οπωs εγω ζησε με αυτουs που σε αγαπανε πραγματικα γιατι μονο αυτοι σε πονανε κανεναs αλλοs νομιζω πωs σε νοιωθω απολυτα!!!!καλη τυχη
Απλά, συγχαρητήρια!
"είμαι η Ασπα και προσεχώς θα είμαι καλά" σε αυτή τη φράση θα μείνω γιατί οφείλουμε στα παιδιά μας να είμαστε καλά.... με άγγιξε πολύ το κείμενό σου γιατί μόλις χθες το βράδυ η κόρη μου μόλις την καληνύχτιζα μου είπε "μαμά δεν γελάς ποτέ...." και με έκανε κουρέλι... και οφείλω να γίνω καλά..... ...... .....
Φίλη μανούλα...να είσαι σίγουρη ότι καλύτερα το παιδάκι σου να μεγαλώνει σε ένα υγιές περιβάλλον χωρίς συνεχείς τσακωμούς, χωρίς στεναχώριες χωρίς φοβίες μόνο με τον ένα γονιό παρά σε με δύο και να έχει όλα τα παραπάνω. Αντιλαμβάνομαι ότι φοβάσαι και σίγουρα δεν μπορώ να βρεθώ στη θέση σου. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι κουράγιο, υπομονή και επιμονή. Ο ρόλος της μάνας είναι πολύ δύσκολος από μόνος του, πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει μπαμπάς. Όμως αφού το επέλεξες σίγουρα είναι καλύτερα έτσι. Τα παιδιά μας θέλουν να είμαστε εμείς ευτυχισμένες για να είναι και αυτά. Το καλύτερο θα ήταν να έμενες μόνη σου χωρίς τους γονείς σου, αν και καταλαβαίνω ότι ειδικά την σήμερον ημέρα αυτό είναι αδύνατον. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο χώρισες με τον πρώην άντρα σου αλλά προσπάθησε να βλέπει το παιδί πιο συχνά και όχι όπως πολύ σωστά είπες "5 λεπτά στο τηλέφωνο...". Και πάλι κουράγιο αλλά να ξέρεις ότι ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ (99% ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ).ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΒΛΑΣΤΑΡΑΚΙ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΖΩΟΥΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΑΓΑΘΟ ΣΤΗ ΖΩΗ.
Ασπα,ειμαι χωρισμενη εδω και 4 χρονια με 3 παιδια και πρεπει να σου πω οτι αν και δεν ειναι ευκολο ειναι πολυ καλυτερα απο πριν!!!!τα παιδια μου μεγαλωνουν με ηρεμια και ειναι χαρουμερνα!!!εχουν μια μανα που ειναι διπλα τους και τα αγαπα!!!και αυτο ειναι το σημαντικο για αυτα!αλλωστε δεχομαστε πια οτι δεν υπαρχει μονο 1 τυπος οικογενειας!υπαρχουν πολλοι...το σημαντικο ειναι η αγαπη για τα παιδια και ειμαι σιγουρη οτι η κορουλα σου την εχει!!!!να μην λυπασαι και να μην φοβασαι!!!!!ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!!!!ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ!!!
αγαπη μου γλυκεια να σκεφτεσαι παντα θετικα ξερω ειναι δυσκολο ομως δεν εχεις κατι αλλο να κανεις παρα μονο να εισαι γερη και δυνατη για την κορουλα σου...κι εγω τη μεγαλωνω μονη μου με τη βοηθεια του μπαμπα μου και το μονο που σκεφτομαι ειναι εκεινη...ο μπαμπας της δεν την εχει γνωρισει καν δεν την ηθελε απο την αρχη οποτε ειμαστε οι δυο μας....ευχομαι ολα τα καλυτερα για σας τις δυο και θυμησου να χαμογελας παντα ετσι θα ειναι κι εκεινη ευτυχισμενη να εισαι σιγουρη...η ζωη δεν σταματα ομως ουτε για σενα ειμαι σιγουρη οτι καπου υπαρχει μια αγκαλια που σε περιμενη κι ευχομαι να την βρεις..μη σκεφτεσαι αρνητικα λαθη κανουμε ολοι και εχουμε να κανουμε ακομα πολλα το θεμα ειναι το πως τα αντιμετωπιζει ο καθενας...για ολα υπαρχουν λυσεις και γι αυτα που δεν λυνονται απλα προχωραμε παρακατω μη μενεις πισω να κοιτας παντα μπροστα εχεις την καλυτερη παρεα την πριγκηπισσα σου κι ευχομαι να ειστε ευτυχισμενες....
Θα μου επιτρέψεις να σε διορθώσω σε κάτι μόνο... Είσαι η Άσπα και είσαι ΗΔΗ πολύ καλά (ίσως και πολύ καλύτερα από πολλές από εμάς... ;) ) Να χαίρεσαι την κορούλα σου και να ξέρεις πως σε περιμένουν απίθανα συναισθήματα ...