Νέα μητέρα, μόνη σκέφτεται…

Νέα μητέρα, μόνη σκέφτεται…

μαμά Άσπα

Τώρα τελευταία είναι πολλές οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζω την κόρη μου μελαγχολικά…Εκείνη γελάει και παίζει και μιλάει (ασταμάτητα!) και τραγουδάει και μου λέει «μαμά σ’ αγαπώ πολύ»…Και εμένα σπάει η καρδιά μου σε χίλια κομμάτια από τη θλίψη.

Πριν λίγο καιρό χώρισα…τα πως και γιατί δεν έχουν καμία σημασία. Χώρισα και αναγκάστηκα να αλλάξω πόλη και ζωή. Πλέον μένω μαζί με τους γονείς μου οι οποίοι φροντίζουν με όλες τους τις δυνάμεις και όλη τους την αγάπη (και είναι τόση πολλή δόξα τω Θεώ!) να μην λείψει τίποτα σε μένα και στη μικρή μου και συναισθηματικά και υλικά.

Πλέον τα καθημερινά χρέη του μπαμπά, τα έχει αναλάβει ο πατέρας μου και με μεγάλη επιτυχία. Όμως δεν είναι ο δικός της πατέρας… και αυτό με πληγώνει αθεράπευτα.

Με πληγώνει γιατί οι δικοί μου γονείς στάθηκαν πιο σώφρονες στην επιλογή του συντρόφου τους και δεν υποβλήθηκα ποτέ σε αυτό που τώρα υποβάλλω εγώ τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου.

Με πληγώνει γιατί εγώ είχα την ευτυχία να μεγαλώσω με τον πατέρα μου φρουρό από πάνω μου και να μάθω ένα σωρό πράγματα από αυτόν. Ο δικός της πατέρας απέχει μισή χώρα από εκείνη και μπορεί να τον βλέπει σπάνια και να του μιλάει στο τηλέφωνο. Τι να πεις στο τηλεφώνημα των 5 λεπτών την ημέρα με ένα δίχρονο παιδάκι; Πως να νιώσει την παρουσία του γονιού μέσα από το ακουστικό; Κι εκείνος… πως μπορεί να θυμάται πως είναι να είσαι πατέρας μέσα από ένα πεντάλεπτο τηλεφώνημα;

Με σκοτώνει γιατί η δική μου αποτυχία θα τη σημαδέψει αναπόφευκτα λιγότερο ή περισσότερο.

Κάποια στιγμή πριν το χωρισμό μου, βρέθηκα να παρατηρώ τις μαμάδες-φίλες μου που πριν από εμένα είχαν χωρίσει. Και μετά τη δική μας οικογένεια. Αν και ο πρώην σύζυγος μου δεν ήταν ο χαρακτηριστικός τύπος του άντρα που προσφέρει άπλετα και οικειοθελώς τη βοήθειά του στην ανατροφή και απασχόληση του παιδιού και γενικότερα στο σπίτι, παρόλα αυτά υπήρχε… Υπήρχε για εκείνη (και τον τελευταίο καιρό, πριν χωρίσουμε, πιο έντονα από ότι στην αρχή).

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι η σύσταση της οικογένειας όπως την έχουμε συνηθίσει δεν είναι τυχαία. Ένα παιδί πρέπει ιδανικά να μεγαλώνει μαζί και με τους δυο γονείς του. Μαζί να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις, μαζί να μοιράζονται τις χαρές για το κάθε κατόρθωμα, μαζί να διδάσκουν και μαζί να διδάσκονται… Είναι ολοκληρωμένο, είναι όμορφο, είναι ανακουφιστικό! Το βλέπω στους φίλους που είναι μαζί και μεγαλώνουν μαζί τα παιδιά τους. Και αγαπιούνται. Και τα αγαπάνε. Και θέλω να σας πω ότι τους ζηλεύω! Όχι κακοπροαίρετα. Προς Θεού! Αλλά η αγκαλιά του πατέρα βλέπω ότι γεμίζει περηφάνια και αγαλλίαση το παιδάκι και η αγκαλιά του συντρόφου γεμίζει ανακούφιση στη μαμά. Ανατροφοδοτεί τις μπαταρίες. Και τη νοσταλγώ αυτήν την αίσθηση, κι ας ξέρω ότι για εμένα ήταν απατηλή.

Αναρωτιόμουν πως τα καταφέρνουν οι single moms… τώρα ξέρω…

Πατέρας και μάνα (κι ας έχω βοήθεια, η ευθύνη παραμένει δική μου) μαζί… Εγώ το κέντρο του κόσμου της, ο πυλώνας της ζωής της. Η παιδική της χαρά και τα όριά της. Η δασκάλα, η παρηγοριά, η ψυχαγωγία, το καταφύγιο… όλα εγώ.

Και για μένα όλα εγώ… Για τις τύψεις, τις ανασφάλειες, τους φόβους, τις απορίες… Όλα εγώ..

Όλα εσείς…

Όλα εμείς…

Εσείς που είστε στην ίδια (ίσως και σε χειρότερη θέση) από εμένα.

Εμείς που παλεύουμε με τις συνθήκες και τον εαυτό μας για να είμαστε το καλύτερο που μπορούμε για έναν (ή δυο ή τρείς ή Χ) ανθρώπους που περιμένουν από εμάς να είμαστε «η μαμά».

Για μας το γράφω αυτό το κείμενο, που κρατάμε μόνες μας το βάρος της ψυχής μας και κυρίως της ψυχής των παιδιών μας.

Για εμάς  που μπορεί να λυγίζουμε καμιά φορά, αλλά ξέρουμε ότι θα ξανασηκωθούμε για να συνεχίσουμε με πιο πολύ πείσμα. Για εμάς που πήραμε τη ζωή μας ξανά στα δικά μας χέρια και παλεύουμε μόνες μας να είμαστε καλά και αξιοπρεπείς για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με χαμόγελο και αισιοδοξία και αγάπη.

Φοβάστε..; το καταλαβαίνω απόλυτα. Πιστέψτε με!

Όμως αρνούμαι να υποκύψω στο φόβο μου. Τον χρησιμοποιώ και με βοηθάει καμιά φορά (ας κάνει και κάτι πιο χρήσιμο από το να μου προκαλεί εφιάλτες!).

Με κάνει πιο δυνατή. Μου δίνει το χρόνο να εξετάζω καλύτερα τις επιλογές μου σχετικά με τα πάντα που αφορούν εμένα και την κόρη μου. Με κινητοποιεί.

Είμαι η Άσπα… και προσεχώς θα είμαι καλά! 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com