μαμά Άσπα
Τώρα τελευταία είναι πολλές οι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζω την κόρη μου μελαγχολικά…Εκείνη γελάει και παίζει και μιλάει (ασταμάτητα!) και τραγουδάει και μου λέει «μαμά σ’ αγαπώ πολύ»…Και εμένα σπάει η καρδιά μου σε χίλια κομμάτια από τη θλίψη.
Πριν λίγο καιρό χώρισα…τα πως και γιατί δεν έχουν καμία σημασία. Χώρισα και αναγκάστηκα να αλλάξω πόλη και ζωή. Πλέον μένω μαζί με τους γονείς μου οι οποίοι φροντίζουν με όλες τους τις δυνάμεις και όλη τους την αγάπη (και είναι τόση πολλή δόξα τω Θεώ!) να μην λείψει τίποτα σε μένα και στη μικρή μου και συναισθηματικά και υλικά.
Πλέον τα καθημερινά χρέη του μπαμπά, τα έχει αναλάβει ο πατέρας μου και με μεγάλη επιτυχία. Όμως δεν είναι ο δικός της πατέρας… και αυτό με πληγώνει αθεράπευτα.
Με πληγώνει γιατί οι δικοί μου γονείς στάθηκαν πιο σώφρονες στην επιλογή του συντρόφου τους και δεν υποβλήθηκα ποτέ σε αυτό που τώρα υποβάλλω εγώ τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου.
Με πληγώνει γιατί εγώ είχα την ευτυχία να μεγαλώσω με τον πατέρα μου φρουρό από πάνω μου και να μάθω ένα σωρό πράγματα από αυτόν. Ο δικός της πατέρας απέχει μισή χώρα από εκείνη και μπορεί να τον βλέπει σπάνια και να του μιλάει στο τηλέφωνο. Τι να πεις στο τηλεφώνημα των 5 λεπτών την ημέρα με ένα δίχρονο παιδάκι; Πως να νιώσει την παρουσία του γονιού μέσα από το ακουστικό; Κι εκείνος… πως μπορεί να θυμάται πως είναι να είσαι πατέρας μέσα από ένα πεντάλεπτο τηλεφώνημα;
Με σκοτώνει γιατί η δική μου αποτυχία θα τη σημαδέψει αναπόφευκτα λιγότερο ή περισσότερο.
Κάποια στιγμή πριν το χωρισμό μου, βρέθηκα να παρατηρώ τις μαμάδες-φίλες μου που πριν από εμένα είχαν χωρίσει. Και μετά τη δική μας οικογένεια. Αν και ο πρώην σύζυγος μου δεν ήταν ο χαρακτηριστικός τύπος του άντρα που προσφέρει άπλετα και οικειοθελώς τη βοήθειά του στην ανατροφή και απασχόληση του παιδιού και γενικότερα στο σπίτι, παρόλα αυτά υπήρχε… Υπήρχε για εκείνη (και τον τελευταίο καιρό, πριν χωρίσουμε, πιο έντονα από ότι στην αρχή).
Σκεφτόμουν λοιπόν ότι η σύσταση της οικογένειας όπως την έχουμε συνηθίσει δεν είναι τυχαία. Ένα παιδί πρέπει ιδανικά να μεγαλώνει μαζί και με τους δυο γονείς του. Μαζί να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις, μαζί να μοιράζονται τις χαρές για το κάθε κατόρθωμα, μαζί να διδάσκουν και μαζί να διδάσκονται… Είναι ολοκληρωμένο, είναι όμορφο, είναι ανακουφιστικό! Το βλέπω στους φίλους που είναι μαζί και μεγαλώνουν μαζί τα παιδιά τους. Και αγαπιούνται. Και τα αγαπάνε. Και θέλω να σας πω ότι τους ζηλεύω! Όχι κακοπροαίρετα. Προς Θεού! Αλλά η αγκαλιά του πατέρα βλέπω ότι γεμίζει περηφάνια και αγαλλίαση το παιδάκι και η αγκαλιά του συντρόφου γεμίζει ανακούφιση στη μαμά. Ανατροφοδοτεί τις μπαταρίες. Και τη νοσταλγώ αυτήν την αίσθηση, κι ας ξέρω ότι για εμένα ήταν απατηλή.
Αναρωτιόμουν πως τα καταφέρνουν οι single moms… τώρα ξέρω…
Πατέρας και μάνα (κι ας έχω βοήθεια, η ευθύνη παραμένει δική μου) μαζί… Εγώ το κέντρο του κόσμου της, ο πυλώνας της ζωής της. Η παιδική της χαρά και τα όριά της. Η δασκάλα, η παρηγοριά, η ψυχαγωγία, το καταφύγιο… όλα εγώ.
Και για μένα όλα εγώ… Για τις τύψεις, τις ανασφάλειες, τους φόβους, τις απορίες… Όλα εγώ..
Όλα εσείς…
Όλα εμείς…
Εσείς που είστε στην ίδια (ίσως και σε χειρότερη θέση) από εμένα.
Εμείς που παλεύουμε με τις συνθήκες και τον εαυτό μας για να είμαστε το καλύτερο που μπορούμε για έναν (ή δυο ή τρείς ή Χ) ανθρώπους που περιμένουν από εμάς να είμαστε «η μαμά».
Για μας το γράφω αυτό το κείμενο, που κρατάμε μόνες μας το βάρος της ψυχής μας και κυρίως της ψυχής των παιδιών μας.
Για εμάς που μπορεί να λυγίζουμε καμιά φορά, αλλά ξέρουμε ότι θα ξανασηκωθούμε για να συνεχίσουμε με πιο πολύ πείσμα. Για εμάς που πήραμε τη ζωή μας ξανά στα δικά μας χέρια και παλεύουμε μόνες μας να είμαστε καλά και αξιοπρεπείς για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με χαμόγελο και αισιοδοξία και αγάπη.
Φοβάστε..; το καταλαβαίνω απόλυτα. Πιστέψτε με!
Όμως αρνούμαι να υποκύψω στο φόβο μου. Τον χρησιμοποιώ και με βοηθάει καμιά φορά (ας κάνει και κάτι πιο χρήσιμο από το να μου προκαλεί εφιάλτες!).
Με κάνει πιο δυνατή. Μου δίνει το χρόνο να εξετάζω καλύτερα τις επιλογές μου σχετικά με τα πάντα που αφορούν εμένα και την κόρη μου. Με κινητοποιεί.
Είμαι η Άσπα… και προσεχώς θα είμαι καλά!
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Ασπα καλησπέρα, μονη κι εγώ με μια μικρούλα 4ετων,μετακομισα μαζί της σε καινουριο σπίτι κοντά στους γονείς μου,το καλοκαιρι και πολύ πρόσφατος και αναποφευκτος ο χωρισμος. Ο πατέρας της μένει στην ίδια πόλη, αλλά έρχεται να τη δει σπάνια. Όταν την πήγα σε βάφτιση μωρού φίλων,τα ματάκια της έβλεπαν τους μπαμπαδες να κρατούν τα παιδάκια τους αγκαλιά και διεκρινα μια στεναχώρια στο χαμόγελό της.Η καρδιά μου σφιχτηκε τόσο πολύ και χειρότερα ενιωσα όταν στο αμάξι αρχισε να παραπονιέται για το που είναι ο δικός της πατέρας.Είναι πολύ δύσκολο για εμας τις μόνες μανουλες να βρούμε δύναμη να εξηγούμε σωστά τι συμβαίνει στη δικιά μας οικογένεια. Φοβάμαι να μη νιώθει η μικρή μου μειονεκτικά απεναντι στα αλλά παιδιά που έχουν το μπαμπά τους κοντά τους.Θα ήθελα να ξέρω αν μπορούμε να βρεθούμε εμείς οι χωρισμένες μανάδες και με την ευκαιρία να συζητάμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κατα καιρούς. Βρήκα πολλά κοινα με σένα και σίγουρα υπάρχουν πολλές ίδιες καταστάσεις γύρω μας. Δυναμη και αγάπη σου εύχομαι, Νατάσα απο Θεσσαλονίκη.
Καλησπέρα σας και πάλι :) Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα και με έκπληξη είδα το κείμενο μου ξανα στον τοίχο των Ελληνίδων μαμάδων. Ένας χρόνος πέρασε και στο μεταξύ άλλαξαν τόσα πολλά... Η κόρη μου πρίν απο 2 ημέρες έκλεισε τα τρια. Εξακολουθεί να είναι ένα πολυ χαρούμενο παιδί, εξαιρετικα επικοινωνιακό που μεγαλώνει πνιγμένο μέσα στην αγάπη. Το ξέρω ότι ο μπαμπας της λείπει. Αλλα έχει διαχωρίσει τη θέση του. Πρίν λίγο καιρο η προγιαγια της τη ρώτησε: "Ροζάννα, όταν ανέβεις Θεσσαλονίκη θα με πάρεις κι εμένα μαζί σου?". Περιμέναμε να πει ενα "ναι" ή ένα "όχι". Αντί αυτού ειπε " ¨οχι γιαγια... εσυ δεν ανήκεις εκει.." Τη ρωτησαμε έκπληκτοι " η μαμα σου ανήκει εκει?" " Όχι, η μαμα ανήκει στην Αθήνα. Εγω ανήκω και στην Αθήνα και στη θεσσαλονίκη". Ενιωσα απέραντη ανακούφιση κι ας φαίνεται περιεργο. Τα εχει διαχωρίσει και παίρνει ότι χρειάζεται απο το σημείο στο οποίο βρισκεται. Όσον αφορά εμένα... Ενας χωρισμός πάντα αφήνει κατάλοιπα. ¨Ετσι λοιπόν κι εγω κουβαλάω ακόμα τα δικά μου. Τη δυσπιστία μου απέναντι στους ανθρωπους και τις προθέσεις τους (δεν ήμουν εκ φύσεως καχύποπτη), την αμφισβήτηση στην ικανότητά μου να κρίνω τους ανθρωπους σωστά και φυσικά τους εφιάλτες μου. Όμως ο χρόνος και εδω (όπως στις περισσότερες περιπτώσεις άλλωστε) ειναι ο καλύτερος γιατρός. Πλέον ο τρομος έχει περάσει. Οι πληγές επουλώνονται. Κι εγω συνεχίζω με χαμόγελο και αισιοδοξία να πολεμάω τους δαίμονες που έρχονται και παρέρχονται! Άμα καταφέρω να διασφαλίσω και καμια δουλειά της προκοπής θα είμαι σούπερ! :))))))) Είμαι η Άσπα... και είμαι πολύ καλύτερα :)) Φιλιά σε όλες
ο μπαμπας της αν καταλαβα καλα μενει σε αλλη πολη αρκετα μακρια. Οποτε ειναι και πρακτικα αδυνατο να υπαρχει συχνη επαφη με το παιδι. Θα μπορουσατε ομως να εχουν επαφη μεσω skype ή viber. Και βεβαια ολα τα πρακτικα ζητηματα που προκυπτουν καλο ειναι να λυνονται με διαλογο και συνεναιση. Οχι δικαστηρια κτλ.