Διπλή αγάπη με ένα σκίτσο

O Chris Ware είναι ένας πολυβραβευμένος Αμερικανός κομίστας και καρτουνίστας, γνωστός για τα Acme Novelty Library, Jimmy Corrigan – the Smartest Kid on Earth και Building Stories. Συνεργάζεται ως εικονογράφος με πολλά γνωστά περιοδικά, ένα από αυτά και το δημοφιλές The New Yorker.

Για τη χθεσινή Γιορτής της Μητέρας λοιπόν, το περιοδικό The New Yorker του ανέθεσε να σχεδιάσει το εξώφυλλό του.

Κι αυτός, σχεδίασε αυτό:

Ο ίδιος, εξηγεί τι τον ώθησε να σχεδιάσει τρία κοριτσάκια που μεγαλώνουν με δύο μαμάδες:

Θέλω να πιστεύω πως οι παππούδες μου ήταν πάντοτε προοδευτικοί, ανεκτικοί άνθρωποι που υπερασπίζονταν πράγματα τα οποία σήμερα έχουμε δεδομένα, το ξέρω όμως πως κάτι τέτοιο είναι μάλλον ευσεβής πόθος. Δεν είμαι σίγουρος ούτε και για τον εαυτό μου στο συγκεκριμένο θέμα. Ευτυχώς, εμείς οι άνθρωποι διορθώνουμε και αλλάζουμε πράγματα διαρκώς, δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι με το αρχικό μας σχέδιο. Αυτή η τάση μας προς την αναθεώρηση όμως, μπορεί να προκαλέσει προβλήματα. Για παράδειγμα, οι περισσότερες αναμνήσεις που έχω από την κόρη μου ως μωρό έχουν αντικατασταθεί συστηματικά και παράδοξα από την εικόνα που έχω για αυτήν στο μυαλό μου σήμερα – ένα κορίτσι οχτώ χρονών –  επειδή πολύ απλά δεν μπορώ να πιστέψω πως ήτανε ποτέ της τόσο μικρή. Για την ακρίβεια, όταν γεννήθηκε, μια φίλη μου, κρατώντας την ευαίσθητη μικρούλα μου που ζύγιζε τρεισήμισι κιλά στην αγκαλιά της,  δεν μπορούσε να το πιστέψει ούτε και τότε, λέγοντας «Θεέ μου, πώς γίνεται να μην πεθαίνουμε τη στιγμή που γεννιόμαστε; Είμαστε τόσο εύθραυστοι και ευάλωτοι!» Η πεθερά μου, που μας είχε επισκεφθεί, δεν έχασε στιγμή: «Είμαστε μαμάδες γλυκιά μου. Είναι η δουλειά μας να μην επιτρέψουμε ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο.» Ένας πόντος για τις μαμάδες, λοιπόν, σκέφτηκα.

 

Τώρα που έχουμε τα ποσοστά σχετικά με τις απόψεις για τους γάμους του ίδιου φύλου, πολλοί Ρεπουμπλικάνοι πέφτουν σα ντόμινο ο ένας πάνω στον άλλον, προσπαθώντας να εκφράσουν την υποστήριξή τους για κάτι που μέχρι πριν λίγους μήνες τάσσονταν σθεναρά ενάντια. Θα ισχυριστούν μάλλον σύντομα πως αυτό ένιωθαν όλο αυτό τον καιρό, απλά είχαν αναλωθεί τόσο πολύ στην πολιτική που δεν ήταν σε θέση να πουν τα όσα πραγματικά ήθελαν να πουν. Καλά λοιπόν. Στο πνεύμα της ειλικρίνειας και της άποψης για το πραγματικό νόημα της ζωής, θα φτάσω στο σημείο να πω πως ο φόβος μας για τους άλλους μπορεί να κρύβει μια βαθιά ριζωμένη επιθυμία να καταλάβουμε, ακόμη και να αγαπήσουμε. Άλλωστε, τι μπορεί να φοβόμαστε; Λίγοι άνθρωποι στις μέρες μας δε γνωρίζουν – ή δεν έχουν στις οικογένειές τους – τουλάχιστον ένα ζευγάρι που μεγαλώνει με αγάπη τα παιδιά του, είτε αυτό το ζευγάρι είναι ομόφυλο, είτε όχι. Κι αυτό το κομμάτι, της αγάπης, είναι που έχει πραγματικά σημασία. Το ότι ο γάμος ομοφύλων θα μπορούσε να βρεθεί από το πρώιμο σχέδιό του, το ότι «υπάρχει», στην τελική επεξεργασία του να πει κανείς «ε και; τι έγινε;», πρέπει να υποδεικνύει πως υπάρχει μια θετική εξέλιξη από πλευράς της γενικότερης ανθρώπινης αντίληψης. Η γυναίκα μου, καθηγήτρια βιολογίας, το θέτει ακόμη πιο λακωνικά: «Γιατί ανησυχεί τόσο πολύ όλους αυτούς τους ανθρώπους με ποιον κοιμάται ο άλλος στο κρεβάτι του τελοσπάντων;» (Κι άλλος πόντος για τις μαμάδες.)

 

Έτσι λοιπόν, φτάνουμε στο τελικό σχέδιο: Eυτυχισμένη η Ημέρα της Μητέρας, μανούλες. Σας ευγνωμονούμε και σας αγαπάμε όλες σας.

Είναι πολύ σημαντικό να βλέπει κανείς να γίνονται βήματα προς το μέλλον. Οι οικογένειες έχουν σταματήσει να είναι τυπικά παραδοσιακές και έχουν αλλάξει πολύ. Σκεφθείτε απλά το πόσο ταμπού θέμα αποτελούσε παλιότερα μία μονογονεϊκή οικογένεια. Είτε λοιπόν είστε μία μαμά ή δύο μαμάδες στην οικογένεια, εμείς (κι ο Chris Ware) σας ευχόμαστε τα καλύτερα!

Αν είστε μανούλα που αγαπάει τα κόμικς ή έχετε ένα παιδί ή ένα σύντροφο που τους αρέσουν, μπορείτε να βρείτε την εκπληκτική δουλειά του Chris Ware στο Amazon.

Πηγή: www.newyorker.com