Κορίτσια και μακριά μαλλιά – Τι μηνύματα περνάμε;

Μεγάλωσα μισώντας τα μαλλιά μου. Καφέ ποντικί (ναι, δε γεννήθηκα μ’ αυτό το κόκκινο χρώμα στα μαλλιά μου που όλο αλλάζει), πολύ λεπτά, άτονα… Ονειρευόμουν να έχω πλούσια, λαμπερά μαλλιά σαν εκείνες τις καλλονές που παίζουν στα διαφημιστικά των σαμπουάν και φτάνουν σε οργασμό. Γι’ αυτό το λόγο και δεν είχα πρόβλημα να δοκιμάσω πολλά διαφορετικά στυλ μαλλιών στη ζωή μου – όσο χάλια κι αν έβγαιναν, δε θα ήταν ποτέ τους χειρότερα από τα μαλλιά με τα οποία γεννήθηκα.

Όταν λοιπόν είχα την ευλογία να αποκτήσω την κόρη μου, γραπώθηκα αμέσως απ’ τα πλούσια, λαμπερά, μαύρα, ασιατικά μαλλιά της, λες και ήταν η Ραπουνζέλ και γω προσπαθούσα απεγνωσμένα να σκαρφαλώσω και να αρπάξω την ευκαιρία μου να αισθανθώ πως ήταν να έχεις μακριές, κυματιστές, πεντάμορφες μπούκλες. Αλήθεια τώρα, τα μαλλιά της είναι τέλεια.

Κι έτσι, όταν άρχισε να μου λέει πως ήθελε να τα κόψει κοντά αρκετούς μήνες πριν, απλά έγνεφα το κεφάλι μου και της χαμογελούσα, γνωρίζοντας πως δε θα επέτρεπα να συμβεί κάτι τέτοιο. Λίγους μήνες πριν, το προχώρησε ακόμη περισσότερο το θέμα, λέγοντας σε όλους όσους την άκουγαν πόσο πολύ ήθελε να τα κάνει μοϊκάνα. Έκανα κι εγώ αυτό που κάνω κάθε φορά που ζητάει κάτι που αποκλείεται να συμβεί, λέγοντάς της πως θα μπορούσε να τα κάνει έτσι όταν θα γίνει 14.

Ένιωθα πολύ σίγουρη για την απόφασή μου… μέχρι που άρχισε να με κατατρώει η αμφιβολία. Τι μου συνέβαινε; Γιατί να μην είχε σούπερ κοντά μαλλιά που θα μπορούσε να τα κάνει να μοιάζουν με μοϊκάνα; (Συγγνώμη, αλλά κανονική μοϊκάνα δεν έχω επιτρέψει ούτε στους γιους μου – αποκλείεται.) Συνειδητοποίησα πως προέβαλα τις δικές μου αμφιβολίες και ανασφάλειες επάνω στη δυναμική, ατίθαση κόρη μου. Αν θέλει να κόψει τα μαλλιά της, ποια είμαι εγώ για να τη σταματήσω; Ναι, τα παιδιά μπορεί να την πειράζουν… ξέρετε πως συμβαίνει. Αλλά το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από αυτό είναι να της μάθω πως θα πρέπει να παίρνει αποφάσεις στη ζωή της βασισμένη στο τι θα έλεγε ο κόσμος (πόσο μάλλον ο κόσμος του οποίου η γνώμη δεν την ενδιαφέρει).

Εκείνο το διάστημα που άρχισα να αμφισβητώ την ανένδοτη στάση μου, διάβασα μια συνέντευξη που έδωσε η Jada Pinkett Smith στο People. Παρόλο που δε συνηθίζω να κριτικάρω τους διάσημους για το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους, τα λόγια της Jada για τα μαλλιά της κόρης της Willow με συγκίνησαν και μου έμειναν:

Ζούμε σε έναν κόσμο που υπενθυμίζει διαρκώς στις γυναίκες, στα κορίτσια, πως δεν ανήκουν στον εαυτό τους – πως τα σώματά τους δεν είναι δικά τους, ούτε και η δύναμή τους, ούτε και είναι ελεύθερες οι ίδιες να κάνουν τις επιλογές τους. Η Willow έκοψε τα μαλλιά της επειδή η ομορφιά της, η σημασία της και η αξία της δε μετριούνται από το μήκος των μαλλιών της. Ακόμη και τα μικρά κορίτσια έχουν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να ανήκουν στους εαυτούς τους και δε θα πρέπει να είναι δέσμια της βαθιά ριζωμένης ανασφάλειας, ελπίδας και επιθυμίας ούτε της ίδιας τους της μητέρας.

Έχει τόσο δίκιο. Προσπαθούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας να αγαπήσουν τα σώματά τους, όπως και να είναι αυτά. Θέλουμε να δώσουμε δύναμη στα κορίτσια να σέβονται τον εαυτό τους και να μη χαραμίζουν το κορμί τους για λίγα λεπτά αποδοχής και αγάπης. Πώς μπορούμε όμως να τα μάθουμε να παίρνουν ισχυρές, ανεξάρτητες αποφάσεις για τους εαυτούς τους όταν η κοινωνία, οι ισότιμοί τους (ναι, και οι γονείς) στέλνουν μπερδεμένα μηνύματα λέγοντας πως είναι ΟΚ να είσαι ο εαυτός σου, αρκεί να ταιριάζεις στα πρότυπα που οι άλλοι θεωρούν όμορφα;

Κατάλαβα πως είχα άδικο και το είπα στην κόρη μου. Της εξήγησα πως παρόλο που δεν θα παίρναμε τα πλάγια με την ψιλή για να έχει μακριά επάνω, σαν κανονική μοϊκάνα, θα μπορούσε να τα κουρέψει κοντά με ένα στυλ που θα μπορούσε η ίδια να κάνει να μοιάζει με μοϊκάνα όποτε θέλει. Της είπα πως ήταν όμορφη, μέσα και έξω, και πως είναι περισσότερο από ΟΚ – είναι σημαντικό – για εκείνη να μπορεί να εκφράζεται με δημιουργικούς, θετικούς τρόπους. Αν αυτό σημαίνει να κουρέψει τα μαλλιά της, ο μπαμπάς της και γω ήμασταν σύμφωνοι.

Είχαμε μόνο μία παράκληση. Μιας και τα μαλλιά της ήταν ήδη αρκετά μακριά (όχι όμως τόσο μακριά για να μπορούμε να τα δωρίσουμε) της ζητήσαμε να περιμένει μερικούς μήνες ακόμη για να φτάσει το μαλλί της στο μήκος που θα μπορούσε, αν κουρευτεί, να δωρηθεί στο Wigs for Kids (Περούκες για παιδιά). Της εξήγησα πως υπήρχαν παιδιά τα οποία δεν είχαν μαλλιά, για διάφορους λόγους και πως θα γίνονταν πολύ χαρούμενα αν είχαν μία περούκα φτιαγμένη από τα υπέροχα μαλλιά της κόρης μου.

Με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό της, συμφώνησε – θα το έκανε.

Έτσι λοιπόν περίμενε… κι αυτά μάκραιναν… και μάκραιναν.

Μάκρυναν τόσο πολύ, που την ενοχλούσαν διαρκώς. Έμπαιναν στο πρόσωπό της όταν κοιμόταν, η αλογοουρά της χτυπούσε πέρα δώθε όταν έκανε γυμναστική. Ανυπομονούσε να τα κουρέψει. Έτσι λοιπόν, πήγαμε κι εμείς σήμερα να το κάνουμε πραγματικότητα.

Ανησυχούσα πως θα το μετάνιωνε να τα κόψει όλα, αλλά το χαμόγελο στο πρόσωπό της μου έλεγε το αντίθετο. Ήταν ένα γλυκόπικρο συναίσθημα, να τη βλέπω τόσο χαρούμενη, γνωρίζοντας πως τα δικά μου συναισθήματα ήταν αυτά που την κρατούσαν τόσο καιρό από το να νιώσει έτσι. Ήταν σα να της έφευγε ένα βάρος από τους ώμους – την έβλεπα επιτέλους όπως ήθελε να ήταν και ένιωθα υπέροχα.

Φυσικά και δε θα μπορούσα να παραλείψω τις φωτογραφίες της μετά το κούρεμα. Κύριες και κύριοι, να σας παρουσιάσω… την κόρη μου.

–

της Jackie Morgan MacDougall

πηγή: huffingtonpost.com

Θα αφήνατε στα παιδιά σας να αποφασίσουν τα ίδια για την εμφάνισή τους;