Μακάρι να ήμασταν όλοι έτσι

Ειμαι μαμα ενος αγοριου 3 1/2 ετών και θελω να σας διηγηθω κατι που μου συνεβη και με συγκλονησε και με συγκινησε ταυτοχρονα,. Πιστευω πως δειχνει το μεγαλειο της καθε παιδικης ψυχουλας.

Πριν απο δεκαπεντε ημερες περιπου, ο μικρος μου χτυπησε οπως ετρεχε και επαιζε στο μπαλκονι μας (ειναι αυτο που λενε οτι τα περισσοτερα ατυχηματα γινονται στο σπιτι). Αιματα στο στοματακι του, κλαματα, ο κακος χαμος με λιγα λογια. Τρεχουμε με τον μπαμπα μας στο νοσοκομειο (απορω πως οδηγησε  «ο μπαμπακας»).

Αφου λοιπον εχουμε γυρισει σπιτι μας μετα απο δυο ωρες και εχω τον μικρο αγκαλια για να κοιμηθει, γιατι συνεχεια μου ελεγε «ποναω μανουλα» και ενω καποια στιγμη πιστευω οτι επιτελους κοιμηθηκε, αρχισε το στομαχι μου να γουργουριζει, αφου βεβαια δεν υπηρχε ορεξη για τιποτα.

Τοτε λοιπον μεσα στο σκοταδι, ο μικρος γυρναει το πονεμενο κεφαλακι του και μου λεει «Πεινας, μαμα μου, να φας κατι, εγω θα γινω καλα«. Ακομα και τωρα δακρυζω οταν το σκεφτομαι, γιατι ετσι ειναι τα παιδια, δεν σκεφτονται μονο τον δικο τους πονο αλλα και τους αλλους.

Μακαρι να ημασταν ολοι ετσι.

Μαμα Σαντρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com