Μαμά, γερνάω…

47 χρονια περασαν (αληθεια ποτε;) και σκεφτηκα να κανω ενα «μικρο» απολογισμο (γιατί αν προσπαθήσω για μεγάλο, θα γράψω βιβλίο)

Υπεροχα τα χρονια της αθωοτητας, γεματα παιχνιδι στη γειτονια, πολλες σκαλδαλιες, πολυ γελιο, μαλωματα, «δεν σ’ έχω φιλη» και την αλλη μερα παλι μαζι σαν να μην εγινε τιποτα… Στα 11 ηρθε η μεγαλη μετακομιση, ομορφα ηταν στο δικο μας σπιτι. Κι ας ηταν η τουαλλετα εξω προσωρινη και ας ηταν ο μπαμπακας μου με την μανουλα μου παραμονη χριστουγεννων να καρφωνουν τα ελενιτ να μην τα παρει ο αερας.

Στα 12 το μεγαλο μου ονειρο πραγματοποιηθηκε… ενα μεταχειρισμενο ποδηλατο (Θεε μου, ποσο ομορφο μου φανηκε) μ’ έκανε να τρεχω ανεμελη μαζι με τάλλα γειτονοπουλα στους χωματινους δρομους…. η χαρα δεν κρατησε πολυ…. στην προσπαθεια μου να κανω φιγουρα σ’ ένα ομορφο αγορακι «Κοιτα θα τρεξω χωρις φρενα τη μεγαλη κατηφορα» εσπασα τα μουτρα μου και μαζι μ’ αυτα ο μπαμπας μου εσπασε και το ποδηλατο!!! Δεν ξερω τι με πονεσε πιο πολυ…. ο πληγωμενος μου εγωισμος, τα ματωμενα μου χεροποδαρα,το σπασμενο μου δοντι -μπροστινο παρακαλω- ή το σπασμενο μου ποδηλατο;

Και υστερα ηρθε και η εφηβεια με πολλα καρδιοχτυπια, πολλες παρεες και πολλες κοπανες και φυσικα πολλα μαλωματα απο τη μαμα:

– Καθαρισε λιγο το δωματιο σου, σκουληκια θα βγαλεις! Ποιος θα σε παρει; 

Και κει καπου στα 16 το μεγαλο ΄μπαμ΄: μια σοβαρη εγχειριση.

– Τον κωλο σου να χτυπησεις κατω δεν θα κανεις ποτε παιδι, μου ειπε μια γιατρος και εγω πηγα να πηδηξω απο τον 6ο οροφο του νοσοκομειου…

Εκει ηταν που τα τιναξα ολα στον αερα… απο καλη εγινα η χειροτερη απο το σχολειο μεχρι και την συμπεριφορα μου… Η ζωη μου σαν να εχασε το νοημα της…. Γιατι ποια ειναι η αποστολη μιασ γυναικας; Να γινει μητερα. Αφου λοιπον δεν θα μπορουσα ποτε…. μεχρι και απο το σπιτι εφυγα στα 18 (ο πατερας μου κοντεψε να πεθανει απο τη στεναχωρια), ομως εγω απεδειξα (τελικα στον εαυτο μου νομιζω) πως μπορω να φροντισω μονη μου τον εαυτο μου και το εκανα με μεγαααλη επιτυχια για 3 χρονια… Μολις ομως καταλαβα πως ο «φιλος μου» το πηγαινε για σοβαρα, εφυγα μακρυα σαν κυνηγημενη….

Ερχομενη πισω στη βαση μου, γνωρισα τον αντρα που θα μου αλλαζε ολη μου τη ζωη… Ολα ηρθαν ομαλα, ακομα και ο γαμος. Μονο αυτος ήξερε και μου ειπε

– Θα προσπαθησουμε και αν οχι, παλι καλα θα ειμαστε…

Και ηρθε η μερα που κλειναμε τα 10 χρονια γαμου και μετα απο λιγες προσπαθειες εξωσωματικης, ηρθε το πολυποθητο ναι απο το τεστ. Θυμαμαι ειχαμε γλεντι και το ειπα μονο στην κουμπαρα μου…

«Θα το πιστεψω μονο οταν το δω» της ειπα…

Και ναι, ετσι το ηθελε (ο Θεος;) στα 35 μου να κρατησω στην αγκαλια μου το κοριτσακι μου…. Η πρωτη μου σκεψη ηταν να παω να βρω τη γιατρο που μου ειπε πως δεν θα γινει ποτε και να της σπασω την κεφαλα!!!!

Εχουν περασει 12 χρονια… Το κοριτσακι μου εχει γινει γυναικακι σωστο και εγω καμαρωνω και αναπνεω μονο γι’ αυτην… Δε λεω, και ο αντρας μου ποτε με τις καλες του και ποτε με τις αναποδες του, οπως και γω αλλωστε… ομως στα δυσκολα μου και μαλιστα σε προσφατη μεγαααλη περιπετεια με την υγεια μου ηταν εκει διπλα μου και αυτο μου φτανει…..

Μαμα, γερναω… Ομως μεσα μου αισθανομαι ποτε 20 και ποτε 100…..

47 και αλλα ποσα δεν ξερω, καλα ή ασχημα, αλλα περνανε τοοοσο ευκολα τα ατιμα!!!!!
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com