Mετά την καταιγίδα..!

Mετά την καταιγίδα..!

μαμά Λυδία

Εδώ και κάμποσους μήνες παρακολουθώ (αν και πολλές φορές σιωπηλά) το eimai mama και τις Ελληνίδες μαμάδες. Όποτε πέσει στην αντίληψη μου κάποια μαμαδοϊστορία τρέχω και τη διαβάζω, αλλα όποτε δω και κείμενο by Olivia απλά ξέρω ότι είτε γελάσω, είτε συγκινηθώ, αυτα που θα διαβάσω θα είναι αυτά ακριβώς που σκέφτομαι και αισθάνομαι και εγώ η ίδια, στη κυριολεξία ρουφάω τη κάθε αποτυπωμένη λέξη της…..!!!

Πάντα ήθελα να γράψω και τη δική μου ιστορία αλλα κάτι με κράταγε… ίσως να μην ένιωθα έτοιμη ή ίσως να μην ήθελα να ξανα υπενθυμίσω στον εαυτό μου τον τόσο πόνο που βιώσα!!! Και να που ήρθε η ιστοριούλα της Ολίβιας με »το φασολάκι» και με γύρισε πίσω στο 2008, μια χρονιά που ενώ μπήκε τόσο όμορφα κατέληξε να είναι η πιο τραγική…

Με τον αντρούλη μου ήμασταν ήδη 8 ολόκληρα χρόνια μαζί και μόλις 8 μήνες αρραβωνιασμένοι όταν κράτησα το θετικό τέστ στα χέρια μου. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη, τα συναισθήματα που μας κατέκλυσαν μοναδικά… θα γινόμουν ΜΑΝΟΥΛΑ και εκείνος ΠΑΤΕΡΟΥΛΗΣ…!!

Έπειτα απο δυο ημέρες επισκεφτήκαμε τον γιατρό μας… Το άγχος μου ήταν απερίγραπτο, θα ήταν όλα εντάξει; Το μωρό μας θα είναι καλά; Είχα πολυ αρνητικά συναισθήματα και νευρίαζα πολυ με τον εαυτό μου… »Γιατί να μην είναι εντάξει δηλαδή; Σε λιγότερο απο 9 μήνες θα το κρατάς στην αγκαλιά σου», μου έλεγα με πείσμα για να με κάνω να το πιστέψω… Δεν καταλάβαινα τι είχα πάθει και σκεφτόμουν έτσι….

Κάνοντας λοιπόν τον κολπικό υπέρηχο, επιβεβαιώσαμε ναι μεν ότι το φασολάκι ήταν εκει, αλλα δυστυχώς δεν ακούσαμε καρδιακή λειτουργία. Μη θέλοντας ο υπέροχος γιατρός μου να με αγχώσει, μου είπε οτι είναι πολυ νωρίς ακόμη και να ξαναπήγαινα μετά απο 2 εβδομάδες για να δούμε τι γίνεται. Αυτές, όμως, οι 2 εβδομάδες δεν πρόλαβαν να έρθουν…. γιατί μια μέρα εντελώς στα ξαφνικά είχα πολλές καφέ ακαθαρσίες… Μες στον πανικό μου πήρα τον γιατρό μου και ουρλιάζοντας του έλεγα τι μου συνέβη.

Δυστυχώς όμως ήταν εκτός πόλης, αλλα με έστειλε αμέσως στο νοσοκομείο και μου είπε ότι θα κανονίσει να με δει ένας άλλος γιατρός…. Σε όλη τη διαδρομη έκλαιγα και έλεγα στον αντρούλη μου ότι κάτι δεν πάει καλά και εκείνος προσπαθούσε με όλη του τη δύναμη να με καθησυχάσει και να μου λέει ότι όλα θα είναι εντάξει!

Δυστυχώς όμως το μωράκι μας το είχαμε χάσει…. Έτσι μας είπε ο άλλος γιατρός και μου συνέστησε να πάω σπίτι και να ξεκουραστώ.

Μιλώντας και με τον γιατρό μου και καθώς είχε έρθει σε επικοινωνία με εκείνον που με εξέτασε, με ενημέρωσε ότι απλά είχα μια παλίνδρομη κύηση… ότι συμβαίνει αρκετά συχνά και ότι αυτο που προείχε αυτη τη στιγμή ήταν η δική μου υγεία… δεν μου έδωσε τίποτα σε χάπια, αλλα με ενημέρωσε ότι τις επόμενες 2 μέρες που θα ακουλουθούσαν θα είχα πολύ αίμα και πολύ πόνο (που όντως έτσι ήταν) και να πήγαινα τη Δευτερα πλέον να δει αν η μήτρα μου ειχε καθαρίσει πλήρως!!! Μες στη ατυχία μου ευτυχώς ήμουν τυχερή σε αυτο το κομμάτι και δεν χρειάστηκε καμιά παρέμβαση…

Επίσης ο γιατρός μας ενημέρωσε ότι αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να κάνουμε κάποιες εξετάσεις για να δούμε αν υπάρχει κάτι που προκάλεσε το γεγονός, αλλα ήμουν τόσο ψυχολογικά ράκος που τη μόνη ερώτηση που είχα να του κάνω ήταν »Πότε θα μπορούσα να ξαναμείνω έγκυος….»

– Μετά απο 3 μήνες μου είπε και αυτο αποτυπώθηκε στο μυαλό μου.

Πέρασαν 3 μήνες ακριβώς και να ΄μαι πάλι με ένα θετικό τέστ στα χέρια μου και κλαίγοντας να παρακαλάω τον Θεό να μην μου πάρει και αυτο το μωράκι. Δεν θα άντεχα να δώσω και αλλο πονο στον αντρούλη μου.. Πήγαμε και στον γιατρό για να δούμε το μπεμπε μας για πρώτη φορά και εκεί που είχα κλειστά τα μάτια μου για να μη βλέπω τον γιατρό οταν θα προσπαθούσε να βρει καρδιακή λειτουργία… τότε άκουσα τον ΠΙΟ όμορφο ήχο που είχα ακούσει σε όλη μου τη ζωή »Ντουκ ντουκ ντουκ…» ένιωσα ότι και η δικη μου καρδιά θα έσπαγε απο την τόση χαρά που την πλημμύρισε…

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΛΑ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΚΑΛΑ!!!

Φαίνεται όμως ότι οι μοίρες θα γέλασαν πολυ μόλις άκουσαν τη σκέψη μου!!! Κάποιες μέρες μετά ΞΑΝΑ καφέ ακαθαρσίες, ξανά ΠΟΝΟΣ… άλλο ένα μωράκι που έχασα! Αλλα αυτη τη φορά δεν ήμουν τυχερή: βίωσα και την ΑΠΟΞΕΣΗ και ΤΥΨΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ!!! Έπρεπε να είχα κάνει απο την αρχή αυτες τις εξετάσεις… ΠΟΣΟ ΑΝΕΥΘΥΝΑ ΦΕΡΘΗΚΑ!!!!

Οι εξετάσεις έγιναν και διαπιστώθηκε ότι πάσχω απο θρομβοφιλία και ότι οι κυήσεις δεν προχωρούσαν, λόγω του ότι το αίμα μου έπηζε και δεν αιματωνοταν το μωρο μέσω του πλακούντα. Μόλις τις πήρε ο γιατρός στα χέρια του με διαβεβαίωσε ότι θα μπορούσα ΠΛΕΟΝ να αποκτήσω όσα παιδάκια ήθελα και ότι με μια ενεσουλα σε καθημερινή βάση κατα τη διαρκεια της κύησης όλα θα κατέληγαν ΤΕΛΕΙΑ… Εγώ όμως ήμουν ρακος!!

Είχα σχεδόν πειστεί ότι ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΠΑΙΔΙΑ και είχα φτάσει και στο σημείο να πω στον άνδρα μου να χωρίσουμε… Είχα βαρεθεί να ακούω απο τους γύρω »Μα πως κάνεις έτσι;; Μικρή είσαι!!!! Μόλις 26 χρονών! Έχεις μπροστά σου χρόνια για να κάνεις παιδιά…»

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ ΟΜΩΣ.. μόνο ο αντρούλης μου ήξερε τι περνούσα!!!

Μετά απο αρκετή συζήτηση με τον εαυτό μου και δίνοντας μου χρόνο για να σκεφτώ, αποφάσισα να εμπιστευτώ τον ΥΠΕΡΟΧΟ γιατρό μου και να ΠΙΣΤΕΨΩ στο Θεό και είπα ότι »ΝΑΙ, τώρα θα πάνε όλα καλα!!!»

Το 2010 έφερα στον κόσμο τον πολύτιμο θησαυρό μου και δεν σταματάω να ευχαριστώ κάθε βράδυ τον ΘΕΟ για το μεγάλο δώρο που μου έδωσε…. ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΑΜΑ!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com