Με αφορμή τη γιορτή της μητέρας….

Η κορούλα μου είναι 7 μηνών… όταν κοιτάζω φωτογραφίες της που ήταν νεογέννητο μωρουδέλι δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι πρώτες κλωτσιές που ένιωσαν δεν ήταν ενός εμβρύου, ήταν δικές της, της Αλεξίας.

Αυτό που με μαγεύει στο ταξίδι της μητρότητας είναι ότι πότε -μα ποτέ όμως- η μία μέρα δεν είναι ίδια με την άλλη. Και δε μιλάω για την καθημερινή ρουτίνα φαί- άλλαγμα- αγκαλίτσα κ.τ.λ.του παιδιού που είναι ίδια κάθε μέρα, αλλά για το ότι σχεδόν καθημερινά μπορείς να παρατηρήσεις κάτι που το παιδί σου δεν έκανε την προηγούμενη μέρα.

Σήμερα, για παράδειγμα, την πήρα μέσα στο μπάνιο μας με το καρότσι, για να κάνω μπάνιο αφού ο μπαμπάς μας έλειπε και για πρώτη φορά της έκανα «κούκου-τσα» με την κουρτίνα του μπάνιου και αυτή γελούσε κακαριστά, είχε ξεκαρδιστεί λέμε!!! Και το θέμα δεν είναι ότι το κακαριστό γέλιο της Αλεξίας ήταν κάποιο επίτευγμα, αλίμονο, αλλά γιατί εγώ η μάνα- κουκουβάγια (όπως όλες) ένιωθα τόσο τέλεια που επικοινωνούσα μαζί της, που παίζαμε, που με έκανε να χαζογελάω μαζί της, που συγκινήθηκα βλέποντας τέτοια απέραντη αθωότητα σε δυο παιδικά ματάκια!!!

Συγκινούμαι, που  έχει τρελό ενθουσιασμό να μάθει τον κόσμο κυριολεκτικά από το μηδέν. Κάθε καινούργιο ερέθισμα, ένα οποιοδήποτε αντικείμενο, όχι απαραίτητα παιχνίδι, αλλά π.χ. το μπουκάλι με το νερό που το κουνάς και το νερό διαθλάται- παφλάζει μέσα στο πλαστικό μπουκάλι μπορεί να τη μαγέψει και το να κάθεσαι να κοιτάς το αγγελούδι σου που παρατηρεί θέλοντας να ρουφήξει τον κόσμο σε κάνει να χαλαρώνεις απίστευτα, είναι το ηρεμιστικό σου, το αγχολυτικό σου, το γιατρικό σου από όποια βλακεία σκέψη ή πραγματικό περιστατικό μπορεί να σε απασχολεί.

Βασικά και κάτι άλλο.

Τίποτα πια δε σε απασχολεί όπως παλιά, γιατί τώρα πια έχεις μια τεράστια ευθύνη προς αυτό το μικρό πλασματάκι και όλα τα άλλα φαντάζουν τόσο μικρά και ανούσια…… Δεν αναλώνεσαι σε χαζομάρες, δε στεναχωριέσαι για πράγματα που σε πείραζαν παλιά και το μόνο που εύχεσαι είναι να δίνει ο Θεός υγεία, στην οικογένειά σου και όλα τα άλλα εύκολα ή δύσκολα θα στρώσουν. Θα μπορούσα να γράψω ένα απίστευτο κατεβατό για το πώς νιώθω ως νέα μανούλα, για το πόσο λατρεύω την κόρη μου και αγαπώ τον άντρα μου που μου τη χάρισε, αλλά θα ήταν περιττό γιατί όλες οι μανούλες νιώθουν ακριβώς τα ίδια με μένα χωρίς να χρειάζεται να πούμε ή να περιγράψουμε τίποτα. Τα 4 γράμματα της λέξης ΜΑΜΑ εμπεριέχουν ένα απίστευτο μεγαλείο συναισθημάτων με παρονομαστή το άπειρο.

Νιώθοντας λοιπόν όλα αυτά ως μανούλα, καταλαβαίνω τώρα πια τη μανούλα μου, που μου έλεγε, όταν αργούσα να γυρίσω και ανησυχούσε: «μόνο όταν γίνεις μάνα θα με καταλάβεις»! Όταν γέννησα το μωρό μου την κατανόησα εντελώς και την αγάπησα 1.000.000 φορές περισσότερο από πριν!!!!Με αυτό το κείμενο θέλω να πω στη μαμά μου ότι την αγαπάω και μακάρι και η κόρη μου να νιώθει για μένα μεγαλώνοντας όπως εγώ για τη γιαγιά Λίλια!!!

Σε όλες τις μάνες του κόσμου από άκρη σε άκρη ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και έι ψιτ, εσείς οι άντρες- σύζυγοι- πατεράδες, να μας αγαπάτε….. και να μας φροντίζετε…!!!! 

Plakelia