Μια οικογένεια χαμένη. Μια αγάπη που μέσα μου θα υπάρχει για πάντα
Είμαι η Ηρώ και θέλω να σας πω κι εγώ την δική μου ιστορία.
Είμαι 40 χρονών και μητέρα δύο Αγγέλων, του Βαγγέλη και της Κάτιας, 10 χρονών και 6 αντίστοιχα. Είναι όλη μου η ζωή. Εγώ η ίδια είμαι μοναχοκόρη, μοναχοπαίδι, υιοθετημένη από δύο υπέροχους ανθρώπους που μου δίδαξαν τι σημαίνει αγάπη αυτό που μπορώ και δίνω απλόχερα τώρα στα δικά μου παιδιά.
Στα 28 μου γνώρισα τον πρίγκιπα των ονείρων μου, παντρευτήκαμε μέσα σε 6 μήνες. Τα μάτια του ήταν ο κόσμος μου όλος. Ζήσαμε για λίγο ελεύθεροι και σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα ξεκινήσαμε τις προσπάθειες να κάνουμε παιδί. Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο εύκολα. Για δύο χρόνια μπαινόβγαινα στο Μητέρα με επεμβάσεις και θεραπείες λόγω γυναικολογικών προβλημάτων, πήγαινα από τον έναν γιατρό στον άλλο και όλοι μου έλεγαν πως μετά από αρκετά χρόνια θεραπείας ίσως μπορέσω να κάνω παιδί. Μάλιστα κάποιος διάσημος γυναικολόγος μου είχε πει «ίσως κάποτε φτάσεις στην πηγή και πιεις νερό«. Ήμουν απελπισμένη.
Εκλαψα πολύ, μια φίλη μου, μου είπε να πάω να προσευχηθώ στην Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου και έτσι μαζί με τον άντρα επισκευτήκαμε το μοναστήρι όπου μας συμβούλεψαν να νηστέψουμε και μετά να φάμε το άγιο μήλο. Και έτσι και έγινε. Τα Χριστούγεννα του 2002 από εκεί που δεν το περίμενε κανείς, το τεστ έδειξε θετικό, μάλιστα από την σαστιμάρα μου επειδή είχα αγοράσει δύο τεστ, ένα για την ωορρηξία και ένα για εγκυμοσύνη, δεν ήξερα αν αυτό που κρατούσα στο χέρι μου ήταν το σωστό. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα έβρεχε καταρρακτωδώς και εμείς χωρίς ομπρέλες, χωρίς τίποτε, τρέξαμε αμέσως να κάνουμε εξετάσεις αίματος.
Περίμενα με αγωνία μέχρι το βράδυ. Η μητέρα μου θα πήγαινε να τις έπαιρνε γιατί εγώ δεν είχα το κουράγιο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το συναίσθημα που είχα όταν άκουγα την μητέρα μου να μου λέει «κοριτσάκι μου, τελείωσαν όλα είσαι έγκυος» Το πάτωμα χοροπήδαγε μαζί μου, όλα στριφογύριζαν μαζί με μένα. Περίμενα με αγωνία να γυρίσει ο άντρας μου από την δουλειά στις 9 το βράδυ και να του το πω, όλα μου φαινόντουσαν σαν παραμύθι.
Περιττό να σας πω πως την εγκυμοσύνη μου την απόλαυσα στο έπακρο με τα προβληματάκια της μεν, αλλά ήταν οι καλύτεροι μήνες της ζωής μου. Και το μωρό μου καλοκαιρινό, ήρθε στην αγκαλιά μου τον Αύγουστο, 1η Αυγούστου. Θυμάμαι ήταν βράδυ όταν στην βεράντα του σπιτιού μας συζητώντας αποφάσισα να πάρω τον γυναικολόγο μου για να ρωτήσω αν πρέπει να κάνω κάτι, γιατί είχα μπεί αρκετά στον μήνα μου και μου είπε «έλα αύριο να γεννήσεις» Θυμάμαι πως ο άντρας μου από τον πανικό του έφαγε… μια πίτσα και ένα πεινιρλί.
Την άλλη μέρα το πρωί στο Μητέρα για υπέρηχο και τα αυτονόητα ξέρετε…. όμως τα πράγματα δεν ήταν καλά, ο υπέρηχος κράτησε περισσότερο από όσο έπρεπε, όλοι είχαν ασπρίσει πρασινίσει, μ’ αρπάξανε σηκωτή, ακούω τον γυναικολόγο μου να φωνάζει στις νοσοκόμες «ΚΣ γρήγορα», δεν καταλάβαινα, ρώταγα και δεν μου απαντούσαν… Κάποια στιγμή με φωνή δυνατή μου είπε ο γιατρός «Τα νερά σου έχουν σπάσει και δεν έχεις πάρει χαμπάρι τίποτε, το παιδί έχει γυρίσει ανάποδα… Κάνουμε καισαρική«
Επισκληριδιο και γρήγορα στο χειρουργείο. Ακουγα τους παλμούς μου να χτυπάνε στο μόνιτορ και εγώ να φωνάζω εάν το παιδί είναι καλά. Όταν είδα τον γιατρό να σηκώνει το μωρό μου ψηλά, έβλεπα το πίσω μέρος του κεφαλιού του αλλά δεν το άκουγα να κλαίει. «Γιατί δεν κλαίει;» ρώτησα, δεν πρόλαβα και άκουσα τη φωνούλα του, μια Μαία το πηρε αγκαλιά και μου είπε «Ορίστε ο γιός σας, πάρτε τον αγκαλιά» Δεν μπορούσα όμως γιατί με είχαν δεμένη και τότε μου τον ακούμπησε στον ώμο μου και τον φίλησα ετσι όπως ήταν κατευθείαν μετά την γέννα… Τον μύρισα, τον φίλησα και δεν τον έχανα από τα μάτια μου.
Μια στιγμή που αλλάζει όλη σου η ζωή. Ενα παιδί δικό σου, κομμάτι σου, κομμάτι του σώματός σου, της ψυχής σου, κομμάτι του ανθρώπου που λάτρεψες και που μαζί του ονειρεύτηκες τη ζωή σου. Ε! η ζωή μετά με τον Βαγγέλη γεμάτη εκπλήξεις, αγωνίες, χαρά, όλα όσα ένας γονιός νιώθει για το παιδί του… Περιττό να σας πω πως ακόμα και σήμερα που ο Βαγγέλης είναι 10 χρονών, ένα πρόβλημα με τον ύπνο τον έχουμε. Αυτό το παιδί δεν κοιμάται ποτέ μα ποτέ όμως… και μαζί με αυτόν ούτε κι εγώ.
Μετά από 3 χρόνια ήρθε στην ζωή μας η πριγκιπέσα μου, η Κάτια μου. Πολύ εύκολα, χωρίς αγωνίες, χωρίς κλάματα, χωρίς τρεχαλητό σε γιατρούς. Το μωρό αυτό το ένιωσα να σκιρτάει στην κοιλίτσα μου από δυόμιση μηνών. Θυμάμαι καθόμουν όλο ευθεία με τεντωμένα τα πόδια, ξαπλωμένη στον καναπέ, έκλεινα τα μάτια μου και αφουγκραζόμουν το σώμα μου. Η αλήθεια είναι πως το δεύτερο παιδί γεννιέται με συνοπτικές διαδικασίες γιατί οι ευθύνες δεν σε αφήνουν να το απολαύσεις εντελώς.
Η δεύτερη εγκυμοσύνη μου ήταν ομαλώτερη από την πρώτη, όμως στον 9ο μήνα ένιωθα πολύ βαριά και εξουθενωμένη και φυσικά πάλι με καισαρική. Ενα μωράκι μέσα στα ροζ και πολύ ζηλιάρα! Θυμάμαι όταν μπήκαμε μέσα στο σπίτι με το μωρό και τον Βαγγέλη, ο άντρας μου κρατώντας την στην αγκαλιά του πήρε ταυτόχρονα και τον Βαγγέλη αγκαλιά έ! λοιπόν το βλέμμα ενός νεογέννητου κοριτσιού που του κλέβουν τον μπαμπά δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ήταν αφού εκείνη τη στιγμή την ονομάσαμε «ο δολοφόνος με τα ροζ«.
Τώρα πλέον έχουμε μείνει οι τρείς μας. Δυο χρόνια μετά την γέννηση της μικρής μου, ένας τρίτος άνθρωπος ήρθε και τα άλλαξε όλα. Αυτό που είχα ονειρευτεί από μικρή, να έχω την δική μου οικογένεια, τον δικό μου άνθρωπο που θα μ’ αγαπάει και θα τον αγαπάω, τα όνειρα που έκανα να γερνάμε μαζί και να καμαρώνουμε τους αγγέλους μας, έγιναν σκόνη. Αυτό που με θυμώνει και με πικραίνει είναι πως εκείνη η κυρία που αποφάσισε να διαλύσει μια οικογένεια, παίζει το ρόλο της μητέρας στα δικά μου παιδιά. Στον Βαγγέλη μου και στην Κάτια μου που τους είχα εννιά μήνες στην κοιλιά μου, που πόνεσα, που έκλαψα, που έχασα 10 χρόνια από τη ζωή μου όταν η υγεία του Βαγγέλη μου κινδύνεψε.
Πως μια ξένη γυναίκα αποφασίζει να παίξει ένα ρόλο που δεν της ανήκει;
Τέλος πάντων, προσπαθώ καθημερινά να παλέψω για αυτές τις δύο ψυχές που μου δίνουν τόση δύναμη να συνεχίσω. Καθημερινά βλέπω στα μάτια τους εκείνον που τόσο λάτρεψα και τόσο λατρεύω και αυτό πλέον μου αρκεί.
Ας είναι καλά, όπου και αν είνα,ι εγώ όμως έχω δίπλα μου δύο πλάσματα που με αγκαλιάζουν, με προσέχουν και με λατρεύουν και τα λατρεύω και είναι μια σύνθεση δική μου και δική του, από μια αγάπη που μέσα μου δεν έχει σβήσει και δεν θα σβήσει ποτέ.
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εισαι λιγο θυμα.... Μην εισαι!!
Σταματηστε επιτελους να κατηγορειται τις αλλες...και κοιταξτε και λιγο τα δικα σας λαθη μεσα σε ενα γαμο.... Κανεις δεν ειναι δεδομενος κοριτσια...το οτι μπηκε ενα στεφανι δε σημαινει απολυτως τιποτα....οι σχεσεις θελουν δουλεια.....και οχι με το που ερχονται τα παιδια τους εχουμε γραμμενους. Διαβαζω αποψεις εδω μεσα και φτριτω..θηλασμος μεχρι το δημοτικο...το παιδι στο κρεβατι των γονιων....διακοπες παντα με τα παιδια.....η γιαγια ναμην κρατησει τα παιδια ενα βραδυ για να βγει εξω το ζευγαρι( και ας παρακαλαει ο συζηγος) και μετα σας φταιει η αλλη….. Δεν αναφερομαι στηνκοπελα που εγραψε την ιστορια της..αυτη ποναςι και την καταλαβαινω..... Αυτα τα γραφω για οσες σχολιασαν απο κατω βριζοντας την αλλη.... Οτι να ναι δηλαδη.... Με τετοια μυαλα στην καλυτςρη περιπτωση θα τρωτε το κερατο της ζωης σας αγαπητες μου.... Καλα μυαλα!!!!!
Για μενα δεμ φταιει καμια "αλλη".Οταν ο ιδιος ο αντρας σου δεν σκεφτηκε τα παιδια ,την γυναικα ,το σπιτι του μην εχετε την απαιτηση να τα σκεφτει μια ξενη.Αυτη παει να περασει καλα αν ο αλλος θςλει να τα τιναξει ολα ειναι δικο του φταιξιμο.Ο τριτος ανθρωπος δεν μπαινει με το ετσι θελω.Καποιπς του εδωσε χωρο να μπει.Και για μα δβσρι χωρο ο αντρας σπυ σηαινει οτι πλεον δεν περνουσε καλα μαζι σου.Δεν ειναι απαραιτητο οτι φταις καπου.Απλα τελειωσε. Δεξου το και συνεχισε την ζωη σου.
Sumfwnw me polles kuries pou sou grapsan pio panw...Sou euxomai polu grhgora na vreis kai esu enan erwta na kalupseis ola ta sunaisthimata pou se kanoun na niwtheis asxhma...H proswpikh mou apopsh einai pws mono me mia nea agaph xepernas thn palia..diaforetika mporei na se ponaei gia poluuuu kairo isws kai gia panta..Prosexe omws mh viasteis kai peseis se xeirotera.Kane prosextikes epiloges...sigoura uparxei kapoios ekei exw pou mporei na se agaphsei opws oneireuesai kai giati oxi na xanaexeis mia oikogeneia me enan antra dipla sou afou auto katalava oti theleis kai oneireuosouna panta.Twra mporei na sou fainetai polu duskolo isws kai akatorthoto alla ama to zhseis tha stamathseis na skeftesai etsi gia thn ''allh'' gunaika kai gia ton prwhn antra sou.Apo oti katalava eisai nea gunaika den se phran kai ta xronia giati loipon na sterhtheis mia nea arxh?Rixe petra pisw sou kai mhn anapoleis ton erwta sou ton xameno kameno xarti einai enas antras pou hdh ekane arxh me allh gunaika twra koita esu ti tha kaneis koita esena kai ta paidia sou.To mellon sas.Ntusou vapsou peripoihsou mhn mirliazeis kai klaigesai kai tote tha erthei...An ta paidia sou vlepoun esena kala tote kai ekeina kala tha einai.Eutuxismenh mama eutuxismena paidia!
Sta grafw auta epeidh vlepw kai parapanw pws oses viwsan diazugia kataferan na isorophsoun tis katastaseis me neo suntrofo.Eides poso eukola sou grafoun gia to poso kala ta pane me tis ''alles''kuries kai tous prwhn tous???Kala kanoun einai h gnwmh mou!Giati na kathesai kai h zwh na se prospernaei?Kane ta oneira sou pragmatikothta.Ti kai an den petuxe h prwth sou prospatheia gia eutuxismenh oikogeneia???Ekei exw uparxoun ekatomuria gunaikes san esena...dialexe me poies tha eisai..me autes pou kathontai kai vlepoun poso kala htan palia kai klaine h me autes pou tolmhsan kai xanavrhkan thn eutuxia???Oso anamasas to parelthon tha exeis pikria zhleia...pono.Kai mallon ta pernas kai sta paidia sou kapoies fores...Pes oxi!!!!Zhse!
Κορίτσια για τσούλα που τους χώρισε μιλάει, όχι για την καινούργια σχέση του ήδη χωρισμένου μπαμπά. Οι μισές από σας προφανώς είναι σε αυτή τη θέση- της "άλλης", και οι υπόλοιπες δεν ξέρετε καν πως είναι να είσαι σε αυτή ή την άλλη θέση, της μαμάς. Ας μεγάλωνε εσάς τα παιδιά σας κάθε σαββατοκύριακο η "άλλη" που σας "έκλεψε" τον σύζυγο και τα ξανασυζητάγαμε. Εννοείται πως δεν φταίει η "άλλη" αλλά ο πατέρας αλλά μαζί με τον πατέρα έχει και η "άλλη" τα παιδιά κάθε σαββατοκύριακο. Μιλάω ως παθούσα, μόνο που ευτυχώς ο σύζυγος πέθανε κι έχω τα παιδάκια μου μόνη μου, χωρίς "άλλη" ή ανεύθυνο και ανήθικο πατέρα.
ήκαλη εισαι και εσυ....ευτυχως πεθανε.......Εμεινα αφωνη.Καλυτερα ναην εχουν τα παιδια καθολου πατερα παρα εναν πατερα που ξαμαφτιαξε την ζωη του.Δεν εισαι καλα κυρα μου.τοτε οποια ατυχησει και θελει να ξαμαφτιαξει την ζωη της καλυτερα να πεθαινει για να μην εχουν τα παιδια καποιον "αλλον.Εσυ εοσαο η ανευθυνη που για να μην πληγωθει ο εγωισμος σου προτιμας να πληγωθουν τα παιδια σου. τα ρωτξσες αραγε ποτε τι μουσαν;
ήκαλη εισαι και εσυ....ευτυχως πεθανε.......Εμεινα αφωνη.Καλυτερα ναην εχουν τα παιδια καθολου πατερα παρα εναν πατερα που ξαμαφτιαξε την ζωη του.Δεν εισαι καλα κυρα μου.τοτε οποια ατυχησει και θελει να ξαμαφτιαξει την ζωη της καλυτερα να πεθαινει για να μην εχουν τα παιδια καποιον "αλλον.Εσυ εοσαο η ανευθυνη που για να μην πληγωθει ο εγωισμος σου προτιμας να πληγωθουν τα παιδια σου. τα ρωτξσες αραγε ποτε τι θα προτιμουσαν;Να υπαρχει ενας πατερας ακομα και με αλλη συντροφο η να ειναι πεθαμενος;εισαι απαραδεκτη.
Ευτυχως ο συζηγος πεθανε;;;;; Λυπαμαι τα παιδια σου που εχουν τετοια μανα....
Και τι είναι οι άντρες? Άβουλα όντα που οι "άλλες" τα κάνουν ότι θέλουν? Δε φταίνε? Σας πληροφορώ, ότι η απιστία είναι η πράξη που φέρνει στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα σε ένα ζευγάρι. Αυτά που δε θέλουμε να δούμε. "Άλλος ή άλλη" μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Μη λέτε μεγάλα λόγια. Δεν ξέρετε τι σας φέρνει η ζωή! Κανένας άντρας ή γυναίκα όταν αγαπάει δεν πάει με άλλους. Όταν είσαι ερωτευμένος με τον άνθρωπό σου δεν κοιτάς αλλού. Και οι δυο έχουν ευθύνη στο χωρισμό. Όχι ο τρίτος άνθρωπος.
Ευτυχώς που ο σύζυγος πέθανε; ?
Δεν πηγαινουμε με παντρεμενους ΤΕΛΟΣ! Εκει εξω υπαρχουν ενα σωρο ελευθεροι ανθρωποι, γιατι να βαλω την ουριτσα μου και να χαλασω μια οικογενεια? Αυτος δεν ειναι εγωισμος? Αυτον θελω και δε παει να εχει οικογενεια, εγω αυτον θελω! Ημαρτον! Τα παραθυρακια και οι πορτες και οι σχισμες ειναι φθηνες δικαιολογιες για να παρηγορουμε τον εαυτο μας.Εαν υπαρχουν προβληματα σε εναν γαμο, παντα υπαρχει η πιθανοτητα να λυθουν αργα η γρηγορα!Δεν θα υπαρχει ευκαιρια ομως εαν μπει στο λογισμο του αντρα (και της γυναικας) το καινουριο φιλι, το καινουριο κορμι ,ο καινουριος ποθος.Τα ιδια ισχυουν και για τα δυο φυλα.
συμφωνω..
ΣΥΜΦΩΝΩ
Συμφωνώ απόλυτα
ΕΓΩ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ "ΑΛΛΗ" ΟΠΩΣ ΛΕΣ ΠΟΤΕ.ΑΠΛΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΩ.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΗΘΕΛΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ.ΓΙ ΑΥΤΟ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΡΕΨΕ ΑΛΛΟΥ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΟΥ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Τρομερή απάντηση.....Το σκευτόσουν πολύ.....;;;;;;;;;;;και πριν μου πεις την γνωστή @@@@@ η αλήθεια πονάει, έλα πρώτα στην θέση της, δες τι μπορείς να κάνεις με δύο παιδιά και μόνη από την μία στιγμή στην άλλη και ξαναπές τα παραπάνω.....εκ του ασφαλούς την αποδοκιμασία την έχουμε πολύ εύκολη ή μήπως έχεις υπάρξει η "άλλη";;;;; Την ψυχή της άνοιγε και δεν ζήταγε γνώμη!
Εσύ έβγαλες συμπέρασμα για τη ζωή της κοπέλας, μέσα σε είκοσι γραμμές που έγραψε?! Τι διαβάζει η κοπέλα θεέ μου..Μπράβο σου "άλλη" .
Επίσης να πω κάτι που είχε πει μια φίλη ψυχολόγος. οικογένεια θα είσαστε πάντα. Σύζυγοι δεν είσαστε. Και συμφωνώ με αυτο. Το "χαμένη οικογένεια" ειναι αδικο για εσάς. Για τα παιδιά σας.
Δυσκολες καταστάσεις αυτες....
Good
Χαρά δεν μπορείς να περιμένεις από όλους να δείχνουν την ίδια ανωτερότητα και την ίδια απουσία εγωισμού που έδειξες εσύ. Είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθει πικρία, ακόμα και μίσος, μια γυναίκα που βρίσκεται σε μια τέτοια θέση. Αν ο σύζυγός μου με εγκατέλειπε (ασχέτως παιδιών) για μια άλλη γυναίκα, από τη στιγμή που τον υπεραγαπώ και είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του...ε δε θα το ξεπερνούσα τόσο εύκολα.Θα ένιωθα μόνιμη ζήλεια και μίσος για τη γυναίκα που μου τον "πήρε". Αν βέβαια τον είχα ξεπεράσει ήδη πριν χωρίσουμε και μου ήταν ψιλοαδιάφορος,δε θα είχα κανένα πρόβλημα.Συμφωνώ ότι τα αρνητικά συναισθήματα ή συμπλέγματα που νιώθει η απατημένη μητέρα δεν πρέπει να φορτώνονται στα παιδιά και ότι αυτά πρέπει να προστατεύονται πάση θυσία απο τις έχθρες των μεγάλων.Αλλά δεν μπορείς να ζητάς από την Ηρώ να θάψει τα συναισθήματά της και να νιώσει ανωτερότητα.Να υποκριθεί ανωτερότητα ίσως, αλλά όχι να τη νιώσει κιόλας.
Μόνο το θέμα του εγωισμού έθιξα. Κατά τα λοιπά, ας κάνει ό,τι τη φωτίσει ο θεός.
Είναι πολύ δύσκολο να δεχτείς τον ρόλο που παίρνει μια γυναίκα στην ζωή των παιδιών σου μέσω τους πατέρα τους. ΕΙΔΙΚΑ όταν αυτή η γυναίκα υπήρξε ο λόγος που ο πατέρας τους αποφάσισε να αφήσει την οικογένειά του. Ειδικά τότε. Και ναι, πρέπει ο εγωϊσμός να μένει στην άκρη όταν πρόκειται για τα παιδιά μας, όταν όμως η "άλλη" ξύνει την πληγή είναι δύσκολο να ξεχωρίζει κανείς εγωϊσμό, πίκρα, αγάπη, πόνο... Θέλει μεγάλη προσπάθεια και αυτοέλεγχο. Και σιγά σιγά θα τον βρεις. Και στα παιδιά το καλύτερο μάθημα που μπορείς να δώσεις είναι να φτιάξεις μια ευτυχισμένη ζωή για τον εαυτό σου. Τα παιδιά δεν χρειάζονται μάνες μάρτυρες, χρειάζονται μάνες ευτυχισμένες. 'Οσο για το αν έχουν και οι δύο μερίδιο στο διαζύγιο, μια πιπίλα που την ακούω και την διαβάζω πολύ, συμφωνώ αλλά έχω να σας πω πως και οι δύο έχουν μερίδιο για την σχέση, ΑΛΛΑ η απιστία και το 3 πρόσωπο είναι ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΕΝΑ. Το αν κάποιος επιλέγει να χρησιμοποιήσει μαγκούρα ή αλλιώς κλαδί σαν την μαιμού για να αφήσει το πρηγούμενο "δεν φταίνε και οι δύο". Μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Ναι, είναι επιλογή του ΕΝΟΣ - και αυτός ο ένας είναι ο/η σύζυγος. Εκείνος/η ΔΕΝ ήταν ευτυχισμένος/ καλυμένος/ ικανοποιημένος/ ώριμος/υπεύθυνος/ ειλικρινής και γιαυτό επέλεξε την εξωσυζυγική σχέση και το διαζύγιο τελικά. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι φταίνε και οι δύο σύζυγοι. Εγώ πού ήμουν πριν ο άνδρας μου με απατήσει; Μήπως είχα πέσει με τα μούτρα στο μωρό, τη δουλειά και το ξεσκονόπανο; Ετσι ήμουν όταν με γνώρισε; Αλλά ακόμη κι αν εγώ ήμουν η κυρία Τέλεια και αυτός ήταν ο ανώριμος και δεν εκτιμούσε τη θεά που είχε δίπλα του, δική μου ευθύνη αφού ΕΓΩ τον επέλεξα για άνδρα μου κ πατέρα του παιδιού μου. Δε χρειάζεται να συμφωνούμε, βέβαια. Εγώ έχω μάθει να αναγνωρίζω τις ευθύνες μου και να μη χρεώνω τους άλλους για τα δικά μου λάθη αλλά μόνο για όσα τους αναλογούν.
Με πόση ευκολία χαρακτηρίζουμε τις νεες συντρόφους των πρωην συζύγων μας ¨η άλλη"... Πόσο ηρωίδες αισθανόμαστε που εμείς έχουμε κάνει τα παιδιά ΤΟΥ και αντιμετωπίζουμε τους άνδρες κάτι σαν Μεσσίες, αλλά ταυτόχρονα σα μεγάλα παιδιά που μόλις η "αλλη" τους έδωσε το μεγαλύτερο γλυφιτζούρι άφησαν εμάς με το μικρότερο και πήγαν εκεί στο καινούριο. Πόσο άδικο αυτό για τους άντρες μα και πόσο μειωτικό για μας. Στα διαζύγια όλοι έχουμε ευθύνες. Καλό είναι να τις βλέπουμε. Να προστατεύουμε τα παιδιά μας από τις πίκρες μας και να είμαστε εκεί για αυτά. Εγώ με την νέα σύντροφο του μπαμπά του γιου μου είμαι κολλητή. Εχει το παιδί μου κάθε σαββατοκύριακο και θέλω όλοι να νιώθουμε καλά. Ο εγωισμός μου δεν έχει καμία θέση όπου βρίσκεται το παιδί μου. Πώς να το κάνουμε, είναι οξύμωρο, εγωισμός και παιδί δεν πάνε μαζί. Κι εκείνη ανταποκρίνεται άριστα και δοξάζω το θεό γιαυτό. Ο γιος μου τρελλαίνεται να πηγαίνει κι όταν επιστρέφει σε μένα μου φέρνει πάντα δώρα που τα φτιάξανε με τη Μαρία για μένα. Είναι μεγάλη ευτυχία να βλέπεις χαρά και ενθουσιασμό στα μάτια του παιδιού σου. Προσωπικά, ελάχιστα με απασχολεί ποιός τους την εμπνέει, το αποτέλεσμα με νοιάζει - να είναι το παιδί μου ευτυχισμένο. Καλό κουράγιο σε όλους μας - και λιγότερος εγωισμός.
Χαρά πόσο συμφωνώ μαζί σου!!!! Και μεις τα ίδια. Με τη σύντροφο του πρώην μου είμαστε φίλες!!! Καταρχήν γιατί είναι πολύ αξιόλογος άνθρωπος και έπειτα γιατί έχει να κάνει με την ανατροφή της κόρης μου. Μας πήρε λίγο καιρό να κατακτήσουμε τέτοιου είδους σχέση αλλά είχαμε εξαρχής και οι δύο μας τη διάθεση να το κάνουμε κ να μη δούμε η μια την άλλη ανταγωνιστικά. Τόσο απλά. Όπως και ο πρώην μου έχει καλή σχέση με τον νυν σύντροφο μου και αυτό θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο. Όταν έχεις παιδιά οφείλεις να μην είσαι εγωιστής και να βάζεις παραπέρα τα όποια αρνητικά συναισθήματα έχεις για τον πρώην σου, για την νυν του κλπ. Δε λέω να μην τσεκάρεις συμπεριφορές του νέου προσώπου στη ζωή του παιδιού σου, αλλά να το κάνεις διακριτικά και αντικειμενικά και με γνώμονα το καλό του παιδιού και μόνο.
Respect!
Χαρά, πολύ καλά τα λες! Απλά στη δική σου περίπτωση, απ'ο,τι καταλαβαίνω δηλαδή, τον έχεις ξεπεράσει. Γι'αυτό και έχεις καταφέρει να κάνετε παρέα όλοι μαζί και να νοιώθετε όλοι υπέροχα! η Ηρώ δεν τον έχει ξεπεράσει και δεν τον έχει ξεχάσει, αυτή είναι η διαφορά... Όταν τον βλέπει με "άλλη" πονάει η καρδιά της... για να είναι δυο άνθρωποι μαζί, πρέπει να το θέλουν και οι δυο, για να χωρίσουν, αρκεί να το θέλει ο ένας....
Γλυκιά μου Ηρώ, ελπάιζω αυτά που σου γράφουν οι άλλες μαμάδες κι εγώ, να μαλακώσουν την ψυχή σου. Μεγαλώνοντας μόνη μου την κόρη μου, έρχομαι κι εγώ αντιμέτωπη με την "άλλη". Κι ενώ στην αρχή μπορεί να λειτουργούσα και να αισθανόμουν ανταγωνιστικά ακόμη κι απέναντι στον πατέρα της ("δεν ήθελε να γεννηθεί αυτό το παιδί άρα τώρα δεν του αξίζει η χαρά που του προσφέρει") ευτυχώς αυτό δεν το έβγαλα ποτέ στο παιδί μου. Κι έτσι βοήθησα και χτίστηκε μια υπέροχη σχέση πατέρα και κόρης- ακόμη και το οιδιπόδειο βιώνω κι ας μην έχει ζήσει ποτέ με τον πατέρα της κι εμένα σαν οικογένεια- και με τη σύντροφο του πατέρα της έχει μία πολύ καλή σχέση. Όσο κι αν μερικές φορές με τσιμπάει η ζήλεια, αυτό που σκέφτομαι και μ'ενδιαφέρει πάνω απ' όλα είναι να είναι καλά το παιδί μου! Και θέλω να έχει καλή σχέση με τη γυναίκα που ζεις ο μπαμπάς της και με τα παιδιά της (που είναι μεγάλα) για να είναι καλά η μικρή μου, να νιώθει αποδεκτή και να περνάει καλά όταν μένει στο σπίτι του. Και όταν στη δική μου ζωή ήρθε ο σύντροφός μου, κατάλαβα πόσο σημαντική για την ισορροπία του παιδιού ήταν η στάση που κράτησα! Γιατί εγώ θέλω, για να μπορεί να λειτουργήσει η νέα πραγματικότητα, να έχει καλές σχέσεις με το σύντροφό μου...να τον αποδεχθεί και να την αγαπήσει! Και προς το παρόν αυτό λειτουργεί... Μπορεί να είναι λίγο αμήχανο να μου μιλάει για τη σύντροφο του πατέρα της, ειδικά μπροστά του κι εγώ να πρέπει μ' ενθουσιασμό να αντιμετωπίζω αυτά που μου λέει και να έχω έναν καλό λόγο να πω γι'αυτήν...αλλά είναι το ίδιο αμήχανο και γι'αυτον να αντιμετωπίζει τα χοροπηδητά της κάθε φορά που την επιστρέφει και βλέπει κάτω από το σπίτι μας το αυτοκίνητο του συντρόφου μου- ο οποίος από τακτ δεν εμφανίζεται μέχρι να φύγει ο πατερας της- και της απανατώ ότι θα έρθει σε λίγο.... Γιατί για τη μικρή μου, όταν μπερδεύεται και τον λέει μπαμπά ή όταν μου δηλώνει ότι ο σύντροφός μου είναι ο καλύτερος Γιώργος του κόσμου, ή ότι είναι ο Γιωργο-μπαμπάς της, ή όταν μου λέει ότι η σύντροφος του μπαμπά της είναι και λίγο μαμά της, καταλαβαίνω ότι, χρειάζεται αυτήν την ισορροία, θέλει να νιωθει αποδεκτή και θέλει να μπορεί να μοιράζεται με μένα και τον πατέρα της τις σκέψεις της για τα άλλα πρόσωπα των ζωών μας...προσπαθεί να καταλάβει και να βάλει τον καθένα στη θέση που νιώθει ότι έχει! Η κόρη μου, όταν βρεθήκαμε κάποια φορά, δεν δίστασε να αφήσει το χέρι μου και να τρέξει και να καθίσει στην αγκαλιά της, δεν ένιωσε την ανάγκη να με προστατέψει γιατί δεν της είχα δείξει ποτέ ότι είχα πρόβλημα... δεν είναι ο ρόλος της να με προστατέψει, δικός μου ρόλος είναι αυτός απέναντί της!!! Εγώ θα είμαι πάντα η μαμά της...αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ! κανείς δεν μπορεί να μ' αντικαταστήσει... Κι ο μπαμπάς της θα είναι πάντα ο μπαμπάς της...ούτε αυτό θα αλλάξει! Μην βγάζεις αυτή σου την ανασφάλεια στα παιδιά σου... θα γίνουν ενοχικά! Κι αυτό μόνο να τα απομακρύνει από σένα μπορεί... Θα πρέπει να καταλάβεις ότι αυτό το κεφάλαιο τελείωσε...και μόνο μπροστα΄μπορείς να κοιτάζεις, για σένα και για τα παιδιά σου...μην εξιδανικεύεις και μην δικαιολογεις τον πρώην σύζυγό σου. Αποδέξου την πραγματικότητα κι απόλαυσε τις στιγμές... Συμβουλέψου και κάποιον ειδικό, ωστε να μπορέσεις να ξεπεράσεις την απώλεια και να συμφιλιωθείς με την κατάσταση. Αυτό που προέχει είναι η ψυχική ισορροπία των παιδιών. Μην τα κάνεις να νιώθουν διχασμένα-γιατί αυτό θα νιώσουν αν εσύ αισθάνεσαι να απειλείσαι από κάποιον που δεν σε απειλει! Καλό κουράγιο!
den se agapa ntropi tou meta apo ti ekanes na tou xariseis paidia?kopela mpou tha vries kati kalitero den leo eytyxia giati eytyxia einai at morakia sou n
Δηλαδή "μαμάκα" αν η γυναίκα αυτή, η Ηρώ, δεν κατάφερνε να κάνει παιδιά ο άντρας της τότε δεν θα έπρεπε να την αγαπάει; Δεν θα είχε κάποια υποχρέωση ε; Δεν θα είχε κάποιον άλλον λόγο για να την αγαπάει ε; Γιατί έτσι όπως το γράφεις εγώ τουλάχιστον αυτό μπορώ να καταλάβω. Ότι έπρεπε ο άντρας της να την αγαπάει υποχρωτικά ή από υποχρέωση επειδή του έκανε παιδιά. Την Ηρώ έτσι κ αλλιώς την αγαπούσε, kids or no kids, γι'αυτό κ είχαν παντρευτεί! Τώρα τι έγινε κ σταμάτησε να την αγαπάει είναι δικό του θέμα. Αλλά η αγάπη δεν είναι προιόν ανταλλαγής ή εκβιασμού. "Θα σου κάνω παιδιά ή σου έκανα παιδιά άρα εσύ πρέπει να με αγαπάς!" Επίσης επειδή θέλω λίγο να σε βάλω σε σκέψεις σου λεώ το εξείς σύμφωνα με αυτό που ΕΣΥ έγραψες: Ο άντρας σου άρα σε αγαπάει ΜΟΝΟ γιατί του έκανες παιδιά ε; Για σκέψου το λίγο. Εμένα αυτό δεν μου ακούγεται καλό... Τουλάχιστον εγώ θα ήθελα ο άντρας μου (όταν παντρευτώ τον σύντροφο μου κ κάνουμε οικογένεια) να με αγαπάει όχι μόνο επείδη θα του κάνω παιδιά! Από την άλλη όμως, αν το σκεφτείς λίγο διαφορετικά, πάντα θα με αγαπάει γιατί πάντα θα είμαι η μητέρα των παιδιών του, απλώς δεν ξέρω αν αυτό είναι αρκετό για να διατηρηθεί ένας γάμος! Ευχαριστώ!
Επίσης "μαμάκα" θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι; Αν κ εφόσον είσαι παντρεμένη, γιατί συνεχίζεις κ είσαι; Εφόσον ΜΟΝΟ (το συμπέρασμα αυτό βγαίνει απο το τελευταίο σου σχόλιο περί ευτυχίας) τα παιδιά σου σε προσφέρουν ευτυχία, γιατί παραμένεις παντρεμένη; (Φοβάμαι να διαβάσω την απάντηση σου) ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΡΑΦΩ γιατί μου φαίνεται αδιανόητο να πιστεύεις ότι αυτή η γυναίκα δεν θα ξανά μπορέσει να ευτυχήσει δίπλα σε έναν νέο άντρα!! ΚΑΙ οτι με την ευτυχία που τις προσφέρουν τα παιδιά της πρέπει να νοιώθει πλήρης! ΟΛΑ ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ!! (αυτά που εσύ έγραψες)
Καλή μου μαμά.... Θα σου γράψω από την πλευρά "της άλλης" καθώς κ εγώ είμαι "μια άλλη" αφού ο άντρας μου έχει κ αυτός έναν πρώτο γάμο κ 2 υπέροχα παιδιά (9 κ 11) που λατρεύει... Μαμά τους δεν το έπαιξα ποτέ καθώς δεν ήταν κ ο ρόλος που θέλω να έχω στη ζωή τους... Κάθε Σαββατοκύριακο που έρχονται στο σπίτι μας μου αποδεικνύουν ΠΑΝΤΑ πόσο υπεράνω είναι τα παιδιά... Αμέσως μας δέχτηκαν σαν οικογένεια, τη νέα τους αδελφή την έχουν δεχτεί με πολύ τρυφερότητα κ αγάπη κ πραγματικά θεωρώ τον εαυτό μου διπλα ευλογημένο που έχω μια τέτοια οικογένεια... Πραγματικά δεν ξέρω αν βάλλονται από την μαμά τους με πικρίες ή όχι, αυτό όμως που λαμβάνω εγώ (με ελαχιστοτατες εξαιρέσεις), είναι ότι τα παιδιά μου έχουν δωσει έναν πολύ όμορφο ρόλο στη ζωή τους... Αυτόν της γυναίκας του μπαμπά τους, της μαμάς της αδελφής τους κ τέλος της πολύ καλής τους φίλης που τους αρέσει να την συμβουλεύονται (σημ.δεν προσεφερα πότε συμβουλές... Μου τις ζητούσαν κ εδώ ίσως κ εμένα να με έλεγε κάποιος κακοπροαιρετα "μαμά")... Δεν νοιώθω ότι έχω χτίσει την ευτυχία μου πάνω σε συντρίμμια ή κλάματα, καθώς πάντα υπάρχει κ η αντίθετη όψη ενός νομίσματος... Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως όταν κάτι φεύγει, σίγουρα έψαχνε να βρει μια πόρτα ανοιχτή ώστε να το κάνει κ "κάτι" ή περισσότερα από απλά "κάτι" να το αδηγησαν εκεί... Κάνε την ανασκόπηση σου, σίγουρα μέσα σου έχεις ζυγισει πράγματα κ συμπεριφορές κ αν δεις ότι πραγματικά σε φθείρει η συμπεριφορά της απέναντι στα παιδιά, ζήτησε από τον πρώην άντρα σου να αλλάξει γραμμή πλεύσης... Εγώ θα το σεβομουν. Στη θέση της.. ΥΓ: σε στιγμές που έχουμε συνεβρεθει στον ίδιο χώρο, από τα παιδιά πήρα μια εντελώς διαφορετική συμπεριφορά, την οποία την συζήτησα με παιδοψυχολογο κ μου είπε χαρακτηριστικά ότι "τα παιδιά αναλαμβάνουν τον ρόλο του γονέα κ τον προστατεύουν από οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει συναισθηματική συμφορεση στη μαμά τους"... Κοινώς τα παιδιά προστατευαν την μαμά τους από το να δείξουν τον συνήθη ενθουσιασμό όταν με βλέπουν, τόσο εμένα όσο κ την οικογένεια του άντρα μου... Με ειλικρινά φιλική διάθεση Αύρα
Πολύ ανωτερότητα εχει πέσει εδώ μέσα. Άκου είμαι κολλητή με τη γυναίκα του πρώην μου. Αυτοί οι πολιτισμοί μας φάγανε. Κέρατο της έριξε της γυναίκας κι εσείς βρίσκετε πάλι τρόπο να την κακολογησετε. Μια οικογένεια χάλασε μωρέ!!! Μην τύχει σε σας εύχομαι γιατί άλλα θα λέτε μετα για την κολλητή σας "άλλη". Ντροπή. Η γυναίκα εχει τον πόνο της και να μεγαλώσει και τα παιδιά του που εντελώς τυχαία συμβαινει να ειναι και δικά του αλλα τον φάγαν τα γκομενιλικια και το ξέχασε. Ντροπή του.
Καταλαβαινω στο επακρο πως ειναι να θυμασαι μια αγαπη και να πονας ακομα γι αυτη. θα ηθελα αν μου επιτρεπεις να κανω ας πουμε μια διορθωση... Οτι κι αν αποφασισε αυτη η αλλη γυναικα δε θα ισχυε αν δεν εδινε τη συγκαταθεση του ο αντρας σου... Οπως και να εχει αν και απο οτι καταλαβαινω εχουν περασει αρκετα χρονια χωρισμου αν αξιζει την αγαπη σου να ξαναειστε μαζι. ολα ειναι πιθανα