Ό,τι μου είναι ξένο… με τρομάζει
γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Μας ειδοποίησε η δασκάλα της ρυθμικής ότι το μάθημα των κοριτσιών δε θα γίνεται πλέον και για ένα διάστημα «χ» στο στάδιο Tae Kwon Do του Παλαιού Φαλήρου, αλλά λίγο πιο δίπλα, στο «πρώτο Ολυμπιακό Ακίνητο».
Πήρα λοιπόν τη Μαρίνα και την Ειρήνη, τη συμμαθήτρια-κολλητή-αυτοκόλλητη-συναθλήτρια με το αυτοκίνητο και κινήσαμε.
Το κτίριο για το οποίο σας μιλάω είναι εκεί που η Εσπλανάδα τελειώνει ή αρχίζει, όπως προτιμάτε, εκεί που λέγεται και «όρμος νερού», τέλος πάντων δίπλα από το Tae Kwon Do, αλλά με το αυτοκίνητο κάνεις ένα γύρο, οπότε φαίνεται λίγο πιο μακρινή η απόσταση.
Εκεί όμως, εμείς οι γονείς που πάμε τα κορίτσια στη ρυθμική είμαστε… πώς να στο πω… κάτι σαν εισβολείς. Για τον απλούστατο λόγο ότι εκεί παρκάρουν τα φορτηγά τους και στήνουν ένα πρόχειρο νοικοκυριό για λίγες ώρες ή περισσότερες οι έλληνες ρομά, αυτοί που τους λέμε εύκολα τσιγγάνους και όχι σπάνια, γύφτους.
Ρούχα απλωμένα στα συρματοπλέγματα, σκάφες στο πεζοδρόμιο, πιτσιρίκια ξυπόλητα να τρέχουν και να μην ξέρεις πότε θα πεταχτούν στο δρόμο: αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που μου άναψε ένα φλας στο κεφάλι.
«Μα καλά βρε παπάρα Γιάννη, επειδή είναι τσιγγάνοι, δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους να μην πετάγονται στο δρόμο;»
Προσπαθώντας να προσανατολιστώ για να παρκάρω ένα ημιφορτηγό, με καρότσα, το γνωστό datsun – που λέγαμε εμείς στα 80’s ελέω Χάρι Κλιν – ήρθε και κόλλησε από πίσω μου και άρχισαν κάτι γαλλικά …
Πάλι η πρώτη σκέψη είναι κοίτα κάτι τύποι που … κλπ. Δεύτερο φλασάκι!
«Μα βρε παπάρα Γιάννη, δεν σε κράζουν επειδή είναι τσιγγάνοι! Σε κράζουν γιατί έχεις κλείσει τη στροφή, χωρίς να έχεις βγάλει φλας ή αλάρμ!»
Πάρκαρα τελικά ανάμεσα σε φορτηγά-σπίτια και πάλι σκέφτηκα μαλακισμένα: λες να μου σπάσουν το τζάμι να κλέψουν τα ποδήλατα των παιδιών που βαρέθηκα να βγάλω από το πορτ-μπαγκάζ; Δε θα ξαναβρίσω τον εαυτό μου, θα σου πω μόνο ότι το αυτοκίνητο της γυναίκας μου το άνοιξαν με την ίδια μέσα και την έκλεψαν δύο ιθαγενείς, έλληνες ανανταμ-παπαντάμ, στο κέντρο της Αθήνας. Να το τρίτο φλασάκι!
Την ίδια ώρα κι ενώ πήγαινα να ανοίξω την πόρτα να βγουν έξω τα κορίτσια μου, μια μικρούλα με δύο υπέροχα κοτσιδάκια όρθια ενώ έτρεχε προς τη μαμά της μπουρδουκλώθηκε, δυο βήματα μακριά μου, και ξαπλώθηκε στο πεζοδρόμιο – από γκρο-μπετόν. Χωρίς δεύτερη σκέψη, άφησα τις δικές μου να περιμένουν στο αυτοκίνητο και πήγα κοντά της, της σήκωσα, είδα από τη μία να ορμάει η μαμά της και να φωνάζει το όνομά της, από την άλλη ο μπαμπάς της, είδαν ότι σήκωσα το παιδί τους, είδα κι εγώ ότι δεν έχουμε αίματα στο στόμα που το κράταγε και τσίριζε η μικρή, τη χάιδεψα στο κεφαλάκι και την παρέδωσα στη μαμά που έφτασε κοντά μας πιο γρήγορα και την πήρε αγκαλιά. Ο Μπαμπάς μου έκανε νόημα «’φχαριστώ» από μακριά κι εγώ απάντησα μ’ ένα χαμόγελο.
Έβγαλα την κόρη και τη συμμαθήτρια-κολλητή-αυτοκόλλητη-συναθλήτρια της από το αυτοκίνητο, τις πήγα στο μάθημα, γύρισα στο αυτοκίνητο, διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει να το κλειδώσω, μπήκα κι έφυγα.
Στη διαδρομή σκέφτηκα αυτά που σου γράφω, και όση ώρα στα γράφω σκέφτομαι ότι τρεις φορές τη βδομάδα που είναι οι προπονήσεις της Μαρίνας μου… θα γνωρίσω έναν νέο κόσμο!
Χαίρομαι που πρώτα διάβασα τα σχόλια στο άρθρο για την εκπαίδευση και μετά τα σχόλια εδώ. Μου έδωσε (ακόμα μια φορά) να καταλάβω τη διαφορά της εκπαίδευσης με την παιδεία και ότι το ένα δεν συνεπάγεται το άλλο (ευτυχώς ή δυστυχώς.....).
Δεν είμαι ρατσίστρια με τους ρομά και γενικότερα αλλά τους αποφεύγω γιατί έχει τύχει να ανοίξουν την πόρτα του αυτοκινήτου μου ενώ ήμουν σταματημένη σε φανάρι και να φτύσουν το μωρό μου στο πρόσωπο(μόλις 6 μηνών) που καθόταν στο καθισματάκι του στο πίσω κάθισμα επειδή δεν έδωσα χρήματα που μου ζήτησαν, από τότε κλειδώνω ΠΑΝΤΑ, επίσης για τον ίδιο λόγο έχει μουτζώσει το μωρό μια μεγάλη σε ηλικία ρομά και τέλος έχει τύχει να περπατάω στον δρόμο με την μικρή μου ανηψούλα και μερικά αγοράκια γύρω στα 11 κατέβασαν τα βρακιά τους και μας έδειχναν τα πουλάκια τους. :) Από μακριά και αγαπημένοι λοιπόν!
Έχουμε ρατσισμό γιατί μεγαλώνουμε με αυτόν και γιατί συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας έτσι... εκπλήσομαι να ακούω καινούριους γονείς να απειλούν τα παιδιά τους με το γύφτο ... Προβληματίστηκα πολύ όταν μου ρθε η κόρη μου από το προνήπιο με ένα τραγουδάκι που μιλούσε για γύφτους δεν ήξερα τι να της πω και τι να της εξηγήσω. Τι είναι οι γύφτοι τι κάνουν κλπ κλπ Επειδή είναι φύση ανοιχτός άνθρωπος και πηγαίνει αυθόρμητα σε ξένους δεν θέλω να την ενθαρύνω γιατί θα την χάσω κιόλας.. αλλά από την άλλη δεν θέλω να της φυτέψω ρατσιστικούς φόβους. Είναι πολύ μικρή για να της εξηγήσω και ακριβώς. Έτσι προβληματίστηκα πολύ και έφτιαξα στο μυαλό ένα πλάνο για το τι πρέπει να της μεταδώσω μακροπρόθεσμα για να κινούμαι ανάλογα τα ερωτήματα και τα θέματα που προκείπτουν γιατί αυτά τα πράγματα δεν γίνονται και σε μια μέρα. Κατέληξα λοιπόν ότι το σημαντικότερο που έχω να της μεταδώσω είναι να βλέπει όλους τους ανθρώπους σαν ανθρώπους... και όχι σαν ζώα. Ο ρατσισμός το χειρότερο που κάνει δεν είναι ότι σε κάνει να θέλεις ή να μην θέλεις να κάνεις παρέα ή να βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο με κάποιον αλλά ότι κοιτάς τον άλλον σαν να μην είναι άνθρωπος .. σαν να είναι μια άλλη κατηγορία. Η αλήθεια είναι ότι στην περιοχή που μένουμε η επαφή της είναι ανύπαρκτη.. μόνο σε φανάρια ή έξω από το σουπερ μάρκετ. Θέλω όμως να ξέρει ότι αυτοί είναι άνθρωποι έχουν μια ζωή έχουν καρδιά και συναισθήματα είτε μας αρέσει είτε όχι είτε μας ταιριάζει είτε όχι. Δεν θέλω να τους βλέπει και να τους κοιτάει με χειρότερο τρόπο από ότι θα κοιτούσε ένα αδέσποτο σκυλί. Είμαστε όλοι ίσοι αλλά δεν είμαστε όλοι όμοιοι, έχουμε το δικαίωμα να θέλουμε ή να μην θέλουμε να κάνουμε παρέα με το διαφορετικό (φυλετικό, ταξικό ή ότι άλλο) .. αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να φερόμαστε άσχημα και να θέτουμε τον εαυτό μας επάνω από κάποιους άλλους.
!!! ;)
Στην περιοχή που μένω εγώ πάλι η παρουσία τους δεν είναι έντονη μεν (όσο σε άλλες) αλλά υπάρχει και όπου υπάρχει είναι τραγική! Βρώμα, βρώμα, βρώμα παντού! Όπου περνάνε αφήνουν μια καταστροφή! Πρόσφατα ο Δήμος ανακαίνισε ένα παρκάκι κοντά στο σπίτι μας και μετά από μερικές μέρες οι τσιγκάνοι αποφάσισαν (χωρίς να ρωτήσουν κανέναν υποθέτω) να κάνουν ένα γλέντι εκεί. Το παρκάκι καταστράφηκε και τώρα είναι χειρότερο από πριν την ανακαίνηση... Το παιδί μου έχει τύχει να παίξει πολλές φορές με τα παιδιά τους στις κούνιες. Και στην προσπάθειά μου να συγκρατήσω μέσα το ρατσιστή εαυτό μου για να μην τον μεταδώσω στην κόρη μου, δεν αντιδρώ καθόλου και την αφήνω να παίζει ανενόχλητη. Όμως δεν μπορώ να μην τρέμω γιατί τα τσιγκανάκια είναι ανεμβολίαστα και ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ βρώμικα. Ούτε μπορω να μην την βάλω "στο πλυντήριο με χλωρίνη" μετά την μικρή μου! Τι να σας πω. Melini μου άρεσε αυτό που είπες. Να μάθουν τα μικρά ότι όλοι άνθρωποι είναι άνθρωποι. Αλλά και λίγη καθαριότητα δε βλάπτει γιατί κάποια ζώα είναι αν μη τι άλλο πιο καθαρά!
Ιωάννα, αν το δικό σου το παιδί είναι εμβολιασμένο, τότε δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι τα ανεμβολίαστα - όπως πιστεύεις ότι είναι - παιδιά των Ρομά.