Ό,τι μου είναι ξένο… με τρομάζει

γράφει ο Γιάννης Καφάτος

www.u–hoo.gr/gianniskafatos

Μας ειδοποίησε η δασκάλα της ρυθμικής ότι το μάθημα των κοριτσιών δε θα γίνεται πλέον και για ένα διάστημα «χ» στο στάδιο Tae Kwon Do του Παλαιού Φαλήρου, αλλά λίγο πιο δίπλα, στο «πρώτο Ολυμπιακό Ακίνητο».

Πήρα λοιπόν τη Μαρίνα και την Ειρήνη, τη συμμαθήτρια-κολλητή-αυτοκόλλητη-συναθλήτρια με το αυτοκίνητο και κινήσαμε. 

Το κτίριο για το οποίο σας μιλάω είναι εκεί που η Εσπλανάδα τελειώνει ή αρχίζει, όπως προτιμάτε, εκεί που λέγεται και «όρμος νερού», τέλος πάντων δίπλα από το Tae Kwon Do, αλλά με το αυτοκίνητο κάνεις ένα γύρο, οπότε φαίνεται λίγο πιο μακρινή η απόσταση. 

Εκεί όμως, εμείς οι γονείς που πάμε τα κορίτσια στη ρυθμική είμαστε… πώς να στο πω… κάτι σαν εισβολείς. Για  τον απλούστατο λόγο ότι εκεί παρκάρουν τα φορτηγά τους και στήνουν ένα πρόχειρο νοικοκυριό για λίγες ώρες ή περισσότερες οι έλληνες ρομά, αυτοί που τους λέμε εύκολα τσιγγάνους και όχι σπάνια, γύφτους. 

Ρούχα απλωμένα στα συρματοπλέγματα, σκάφες στο πεζοδρόμιο, πιτσιρίκια ξυπόλητα να τρέχουν και να μην ξέρεις πότε θα πεταχτούν στο δρόμο: αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που μου άναψε ένα φλας στο κεφάλι. 

«Μα καλά βρε παπάρα Γιάννη, επειδή είναι τσιγγάνοι, δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους να μην πετάγονται στο δρόμο;»

Προσπαθώντας να προσανατολιστώ για να παρκάρω ένα ημιφορτηγό, με καρότσα, το γνωστό datsun – που λέγαμε εμείς στα 80’s ελέω Χάρι Κλιν –  ήρθε και κόλλησε από πίσω μου και άρχισαν κάτι γαλλικά …

Πάλι η πρώτη σκέψη είναι κοίτα κάτι τύποι που … κλπ. Δεύτερο φλασάκι!

«Μα βρε παπάρα Γιάννη, δεν σε κράζουν επειδή είναι τσιγγάνοι! Σε κράζουν γιατί έχεις κλείσει τη στροφή, χωρίς να έχεις βγάλει φλας ή αλάρμ!»

Πάρκαρα τελικά ανάμεσα σε φορτηγά-σπίτια και πάλι σκέφτηκα μαλακισμένα: λες να μου σπάσουν το τζάμι να κλέψουν τα ποδήλατα των παιδιών που βαρέθηκα να βγάλω από το πορτ-μπαγκάζ;   Δε θα ξαναβρίσω τον εαυτό μου, θα σου πω μόνο ότι το αυτοκίνητο της γυναίκας μου το άνοιξαν με την ίδια μέσα και την έκλεψαν δύο ιθαγενείς, έλληνες ανανταμ-παπαντάμ, στο κέντρο της Αθήνας. Να το τρίτο φλασάκι!

Την ίδια ώρα κι ενώ πήγαινα να ανοίξω την πόρτα να βγουν έξω τα κορίτσια μου, μια μικρούλα με δύο υπέροχα κοτσιδάκια όρθια ενώ έτρεχε προς τη μαμά της μπουρδουκλώθηκε, δυο βήματα μακριά μου, και ξαπλώθηκε στο πεζοδρόμιο – από γκρο-μπετόν. Χωρίς δεύτερη σκέψη, άφησα τις δικές μου να περιμένουν στο αυτοκίνητο και πήγα κοντά της, της σήκωσα, είδα από τη μία να ορμάει η μαμά της και να φωνάζει το όνομά της, από την άλλη ο μπαμπάς της, είδαν ότι σήκωσα το παιδί τους, είδα κι εγώ ότι δεν έχουμε αίματα στο στόμα που το κράταγε και τσίριζε η μικρή, τη χάιδεψα στο κεφαλάκι και την παρέδωσα στη μαμά που έφτασε κοντά μας πιο γρήγορα και την πήρε αγκαλιά. Ο Μπαμπάς μου έκανε νόημα «’φχαριστώ» από μακριά κι εγώ απάντησα μ’ ένα χαμόγελο.

Έβγαλα την κόρη και τη συμμαθήτρια-κολλητή-αυτοκόλλητη-συναθλήτρια της από το αυτοκίνητο, τις πήγα στο μάθημα, γύρισα στο αυτοκίνητο, διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει να το κλειδώσω, μπήκα κι έφυγα. 

Στη διαδρομή σκέφτηκα αυτά που σου γράφω, και όση ώρα στα γράφω σκέφτομαι ότι τρεις φορές τη βδομάδα που είναι οι προπονήσεις της Μαρίνας μου… θα γνωρίσω έναν νέο κόσμο!