Πάντα σ’ αγαπούσα, μάνα

Πολυ καιρο το σκεφτομαι να γραψω για εκεινη… αλλα ολο το αναβαλλω. Αποψε ηρθε η ωρα ομως, με αφορμη την ημερα που γιορταζουν οι μαμαδες ολου του κοσμου!

Η μαμα μου…. δε ξερω τι να πρωτοπω. Οσο τη λατρευω, αλλο τοσο την εχω μισησει. Ειναι μια γυναικα 67 χρονων πλεον, απο χωριο, του δημοτικου που ξαφνικα ειχε να αντιμετωπισει ενα κοριτσι με κινητικο προβλημα, να το τρεξει στους γιατρους, παντου διπλα μου!

Σε ολα τα νοσοκομεια, σε ολα τα χειρουργεια…. Βρεθηκε στην Αμερικη κρατωντας μια βαλιτσα στο ενα χερι και εμενα στο αλλο, 4 χρονων παιδακι, σε ενα τεραστιο αεροδρομιο, μη ξεροντας πως να τα ξεμπερδεψει και να παρει την επομενη πτηση…. και ξεμεινε, εκει…. Και απεγνωσμενα αρχισε να φωναζει «μηπως ειναι κανενας Ελληνας εδω;;;;;;;» οπου βρισκοταν, μεχρι που βρεθηκε ενας και μας βοηθησε και μας τα ξεμπερδεψε.

Και εκει, στην Αμερικη, εμεινε 6 μηνες παρεα μου, στα 4 ντουβαρια ενος νοσοκομειου μη γνωριζοντας αν θα με παρει πισω σε αναπηρικο καροτσακι ή περπατωντας οπως ειχα παει. Τη θυμαμαι να θυμωνει που δεν ετρωγα, να κοιταει ωρες ατελειωτες εξω, απ’ το παραθυρο του νοσοκομειου.. Αχ μανουλα μου, αν ηξερα, ολα τα φαγητα του κοσμου θα ετρωγα!

Και γυρισαμε… Εγω ορθια κι εκεινη χαμογελαστη!

Και μεγαλωσα…. Hμασταν τοσο δεμενες λογω των γεγονοτων αλλα παραλληλα τοσο μακρiα. Ο φοβος της μη παθω τιποτα, μη με κοροιδεψουν, μη με εκμεταλλευτουν, στα ματια της ενα ανημπορο πλασμα, εγω ενιωθα πως με ο,τι απεμεινε απο τα ποδια μου μπορουσα να κατακτησω τη γη, εκεινη να φοβαται, να φοβαται, να φοβαται… Και να το εκδηλωνει με λαθος τροπους, να θελει να μενω σπιτι, να μη βγαινω, να μην εχω φλερτ….

Μαλωναμε…. μαλωναμε….. Τα λογια της σκληρα, πολυ σκληρα, τα δικα μου αλλο τοσο, για μενα αναξια μανα, αντι να με στηριξει, με γειωνε… Ποιος; Η μανα μου η ιδια!! Καναμε βδομαδες να μιλησουμε μεσα στο ιδιο μας το σπιτι, αλλες φορες παλι πηγαινα με τα νερα της σαν υπνωτισμενη μονο και μονο γιατι δεν αντεχα αλλες φωνες! Εβλεπα τις φιλες μου με τις μαμαδες τους και ζηλευα, σκεφτομουν «εγω γιατι…;«. Της εξηγουσα ησυχα, της μιλουσα, ηξερα οτι με αγαπαει και δεν εχει αλλο τροπο να το δειξει!

Κι ετσι περνουσαν τα χρονια…. κι εφτασα να ειμαι 28 χρονων και να θελω να κανω πραξη την σκεψη μου να φυγω απ’ το σπιτι, αλλα οχι επειδη μονο ειχαμε τους καυγαδες, επειδη επρεπε να αυτονομηθω, να βγω από τη γυαλα και να δω τη ζωη, να τα βγαλω περα μονη μου!!

Το ανακοινωσα και το εκανα πραξη… Μετακομισα με τη βοηθεια μιας φιλης μιας και ο πατερας μου δεν ηθελε να βοηθησει. Εκεινη ουτε καν γυρισε να με κοιταξει… Εφυγα και δε την ενοιαξε αν ειχα κουβερτα να σκεπαστω το βραδυ, δεν μου εδωσε τιποτα, δεν με βοηθησε κανενας τους σε τιποτα, ο πατερας μου μετα απο 2 εβδομαδες επικοινωνησε μαζι μου, εκεινη δεν μου μιλουσε για μηνες, βρισκομασταν στης αδελφης μου και δεν γυρνουσε να με κοιταξει! Εγω δεν υπεκυψα ουτε μια στιγμη, ηξερα πως εκανα το σωστο και το φυσιολογικο αλλα σαν νυχτωνε….. το κλαμα ηταν η παρεα μου…..

«Αφου την αγαπαω γιατι το κανει αυτο;;«, σκεφτομουν. «Αν παθει κατι;;;;«…….

Κι ετσι περασε πολυς καιρος….

Και τα πραγματα φτιαξανε οταν τους γνωρισα το Γιωργο. Απο τοτε η μαμα μου νοιαζεται για το τι θα φαω, αν εχω χρηματα, τοτε πατησε σπιτι μου, μετα απο 1μιση χρονο!!

Αλλαξε αρκετα η συμπεριφορα της! Αλλα μου λειπει…. Διαγνωστηκε με καταθλιψη και σπανια ερχεται πια. Και ξεχναει αρκετα και δε θελει να πηγαινει στο γιατρο.

Την αγαπαω τοσο πολυ….. Μου λειπει τοσο πολυ… Η μυρωδια της…. Ωρες ωρες θελω να ημουν 8 χρονων ξανα, να επεφτα στην αγκαλια της και να μην εφευγα ποτε. Αυτη ειναι η ηλικια που η μαμα σου ειναι εκει για παντα και δε σκεφτεσαι το ενδεχομενο πως θα τη χασεις… Πως γερασε πια, πως αρρωστησε… Ειναι ο βραχος σου! Περνανε απογευματα κ ξερω πως καθεται μονη της και τι δε θα δινα να ημουν εκει για 2 ωρες να πιναμε ενα καφε, αλλα δε γινεται, δε μενουμε κοντα και δεν οδηγω. Και τρεχουν τα ματια μου και λεω στο Γιωργο «θελω τη μαμα μου» κι εκεινος μου υποσχεται πως θα με παει με τη 1η ευκαιρια.

Δεν ξερω και δε μπορω να περιγραψω αυτη τη σχεση… Ποναει η ψυχη μου, απο ολες τις πλευρες.

Σ’ αγαπαω μανουλα μου, παντα σ’ αγαπουσα, ακομα κι οταν με τα λογια μου σε πληγωνα βαθια… Ακομα κι οταν σου λεγα πως σε μισω, σ’ αγαπουσα. Σου χρωσταω πολλα, σ’ ευχαριστω που ησουν βραχος και στηριχτηκα μαζι με τον πατερα μου και που κανατε τα παντα για εμενα ξεπερνωντας τις δυνατοτητες τους!

Ειχα τοση αναγκη να σου κανω αυτο το δωρο-αφιερωση αποψε, που ξημερωνει η γιορτη σου ΜΑΝΑ. Κι ας μη το διαβασεις ποτε….

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com