Πειράζει που δεν θέλω να φέρονται στο μωρό μου λες και είναι παιχνίδι;
Μανούλες, καλησπέρα!
Έχω ένα κοριτσάκι 16 μηνών! Μετακομίσαμε πριν δυο μήνες σε νέα πόλη, σε μια όμορφη πολυκατοικία και σ’ ένα πολύ όμορφο διαμέρισμα. Δίπλα μας μένει μια οικογένεια με δυο κορίτσια, τρίτη δημοτικού το ένα και έκτη το άλλο. Είναι καλή οικογένεια, γνωριστήκαμε και αρχίσαμε την παρέα από τις πρώτες μέρες. Και ξεκίνησε το πρόβλημα.
Τα κορίτσια να έχουν τη μικρή μου σαν παιχνίδι, να την τραβάν, να την πιέζουν, να μην την αφήνουν από τα χέρια κι εκείνη να διαμαρτύρεται και να κλαίει αφού θέλει να περπατήσει μόνη της και δεν της αρέσει να τη σφίγγουν. Η μάνα δεν καταλαβαίνει και ας διαμαρτύρομαι εγώ.
Τι εννοώ:
λέω πχ «Μη την παίρνεις αγκαλιά, βλέπεις ότι δε θέλει και κλαίει» το κορίτσι αδιαφορεί για ‘μένα, κοιτάει τη μαμά του κι εκείνη του λέει «Πάρ΄ την καλέ, τι θα πάθει, μωρό είναι». Και διάφορα άλλα τέτοια. Ένα βράδυ μου ζήτησε να μην την ταΐσω και την κοιμίσω γιατί οι κόρες της ήθελαν να παίξουν!!!! Κάτι που φυσικά και δεν έκανα και της κακοφάνηκε. Αυτό επαναλήφθηκε 3-4 φορές και φυσικά άρχισα να απομακρύνομαι.
Κάθε μέρα μου έλεγε «Οι κόρες μου θέλουν να παίξουν τη μικρή, φέρ’ την ή να έρθουμε εμείς» λες και το παιδί μου είναι παιχνίδι τους κι εγώ έβρισκα του κόσμου τις δικαιολογίες για να αρνηθώ. Πως μπορεί να παίξει ένα μωρό ενός έτους με δυο μεγάλα παιδιά δημοτικού; Φυσικά με τον καιρό το κατάλαβε και άρχισε να μου φέρεται ψυχρά.
Τα μπαλκόνια μας όμως είναι κολλητά και τώρα που άνοιξε ο καιρός κάθε φορά που βγαίνουμε, αμέσως βγαίνουν κι αυτά και κάθονται να κοιτάνε τη μικρή μου και να της μιλάνε. Προσπαθούν να την χαϊδέψουν ανάμεσα από τα κάγκελα. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε και να μη βγουν κι αυτά. Κάθονται με παραπονεμένο βλέμμα όση ώρα καθόμαστε έξω και περιμένουν να τα φωνάξω, κάτι που άρχισε να γίνεται ενοχλητικό.
Τα λυπάμαι, δεν φταίνε αυτά, είναι καθαρά σφάλμα της μάνας που δεν καταλαβαίνει και δε σέβεται το μωρό μου ώστε να τα συμβουλεύσει πώς να φέρονται σ’ ένα μωρό. Από τις πρώτες εβδομάδες που μετακομίσαμε κι έγιναν αυτά τα σκηνικά δεν δέχτηκα ξανά να βρεθούμε και ούτε πρόκειται. Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτώ να φερθούν ξανά έτσι στο παιδί μου.
Είμαι υπερβολική; Δεν είμαι μυγιάγγιχτη όσον αφορά το παιδί μου, δεν έχω πρόβλημα να παίξει με άλλα παιδάκια απλά με ενοχλεί η συγκεκριμένη συμπεριφορά. Νιώθω πως καταντά ελαφρώς «βίαιη», αν μπορώ να το πω έτσι, αφού η μικρή μου πιέζεται και δεν ευχαριστιέται το παιχνίδι μαζί τους και κλαίει. Με τις ανιψιές μου που είναι στα 4 και στα 10 παίζει μια χαρά.
Έχω ακούσει κι άλλες μανούλες με μωρά να διαμαρτύρονται για παιδιά φιλικών οικογενειών που φέρονται στα μωρά τους σαν παιχνίδια.
Μανούλες με μεγαλύτερα παιδάκια, σας παρακαλώ, να σέβεστε τα μωρά μας, δεν είναι παιχνίδια για τα παιδιά σας! Και σε καμία περίπτωση δεν γενικεύω τον κανόνα, γιατί έχω δει πολλές μανούλες να συμπεριφέρονται άψογα!
Μαμά Λ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
καθόλου υπερβολική δε σε βρίσκω...ίσα ίσα νομίζω οτι ανέβασα πίεση στο σημείο ειδικά που λες οτι σου ζήτησε να αφήσεις το μωρο νηστικό κ άυπνο για να παίξουν τα παιδιά της!!!! αν είναι δυνατόν!!!!! υποχρέωση μας να προστατεύουμε τα παιδιά μας, απο όλους τους κινδύνους...ας μην το ξεχνάμε!!!!
Καμιά συμβουλή κ σε μας που αυτό που στην προκειμένη το κάνουν τα γειτονακια να το κάνουν τα μεγάλα μου 5,5 κ 3,3 (ιδικά η μικρή,3) στο μωρό 16 μηνών!!! Αυτο που περιγράφεις δεν το ζούμε σε μια απλή επίσκεψη αλλά μόνιμα!!! Τα χωρίζω σε άλλα δωμάτια μπαίνουν τιμωρίες μέχρι κ σφαλιάρες στον κώλο έφαγαν κ κανένα αποτέλεσμα φυσικά όλα αυτά ακολούθησαν μετά από κουβέντες, παραδείγματα κ ήρεμες συζητήσεις! μέχρι κ ο γνωστότερος παιδοαναπτυξιολόγος δεν μπόρεσε να μας γλιτώσει από αυτό το πραγμα
Μανούλα καλησπέρα! Δε νομίζω πως το διαχειρίζεσαι λάθος. Δε νομίζω πως θα έκανα κάτι διαφορετικό. Φυσικά δε φταίνε τα νήπια. Φυσικά είναι ευθύνη του γονιού. Εννοείται ότι δική σου προτεραιότητα είναι το δικό σου παιδί. Άλλωστε η φύση από μόνη της ορίζει σεβασμό των νηπίων προς τα βρέφη!!! Με τα βρέφη δεν επικοινωνείς όπως με ένα νήπιο που μπορείς να του ορίσεις το ναι και το όχι! Τυχαίο; Και για την ιστορία...γείτονες είναι και δη όχι ετών πίσω. Άσε που τελικά μάλλον δεν ήταν και τόσο επιτυχημένη η παρέα! Είσαι και θα είσαι η φωνή του παιδιού σου για πολύ ακόμα. Εσύ θα του μάθεις να απαιτεί και να διεκδικεί τον σεβασμό των άλλων και είναι μια δουλειά που αρχίζει από τα γενοφάσκια του και συνεχίζει την πορεία της ποκιλλόμορφα ανάλογα με την ηλικία του. Ποιο μωρό θέλει να το ζουλάς, να το τραβάς, να το πιέζεις και να το εμποδίζεις; Και ένα τελευταίο και σιωπώ... Είμαστε κάτοικοι εξωτερικού και η μικρή μας μεγαλώνει με πολύ λιγότερο κόσμο από ότι τα περισσότερα ελληνόπουλα. Αυτό από μόνο του αποτελεί πολύ συχνά μια εύκολη δικαιολογία ότι το παιδί δεν είναι κοινωνικό. Διότι δεν γουστάρει να την τραβολογάει ένα νήπιο από το χέρι μέχρι που να την σέρνει. Δεν περνάει καθόλου καλά όταν τρέχει ξοπίσω της ουρλιάζοντας μέχρι που τελικά την σπρώχνει. Παλαβώνει όταν της τραβάει τα παιχνίδια από τα χέρια της χτυπώντας την στα μούτρα κτλ κτλ (άπειρα τα παραδείγματα προς μεγάλη μου θλίψη). Και αναρωτιέμαι... Υπάρχει πιθανότητα να σκεφτεί ένας ότι αυτό το παιδί μεγαλώνει με σεβασμό; Ότι οι γονείς της την σέβονται και αυτό μαθαίνει να κάνει και αυτή απέναντι στους άλλους και στον εαυτό της; Ψιλά γράμματα! Το παιδί μου όμως διεκδίκησε το χώρο του από την ηλικία της δικής σου, ίσως και νωρίτερα. Τώρα είναι 2 και κάτι μήνες. Το είδα! Μου το έκανε πολύ ξεκάθαρο και δεν είχα παρά να την στηρίξω. Να σου ζήσει!
Δηλαδή τώρα εσύ όλα σου τα προβλήματα τα έχεις λυμένα και αυτό που σε ενοχλεί είναι δυό κοριτσάκια που θέλουν να παίξουν με το κακομαθημένο σου?Για ξεκαβαλήστε μερικές!Άκου να δίνει και συμβουλές σε μεγαλύτερες μανάδες......η ψωνάρα!
Εάν όντως εννοείς τους χαρακτηρισμούς, είσαι επιεικώς απαράδεκτη
Ναι μωρε σωστα.. γιατι δεν το αφησε η ψωναρα το παιδι της να το τραβανε και να παιζουν μαζι του χωρις εκεινο να θελει; τις βλακειες που γραφετε τις σκεφτεστε ωρα;?
anastasia Παραβλέποντας τους άσχημους χαρακτηρισμούς σου για εμένα και το παιδί μου γιατί δε με αφορά η γνώμη ανθρώπων που δε με ξέρουν καν, θα σου πω κάτι που έγινε την τελευταία φορά που βρεθήκαμε με τους γείτονές μας: έλειψα δυο λεπτά για να κάνω καφέ και τα κορίτσια έβαλαν με το ζόρι την κόρη μου σ’ ένα ψεύτικο καρότσι για κούκλες, εκείνο έσπασε και η κόρη μου εκτός του ότι τρόμαξε πολύ έκανε μία μεγάλη μελανιά στο αριστερό της μπούτι. Όλα αυτά έγιναν σε δευτερόλεπτα και η μάνα συνέχισε απαθέστατη «Έλα μωρέ, δεν πειράζει, τι έγινε;» Τα είχα πάρει στο κρανίο και φυσικά το κατάλαβε και αποχώρησε σε λίγη ώρα. Από εκεί και μετά την απέφευγα συνεχώς. Και ρωτάω εγώ: αν αυτό γινόταν στο δικό σου παιδί τι θα έκανες; Μάλλον δεν είσαι ψωνάρα οπότε θα άφηνες να συνεχίζουν να το πονάνε, ε; Ή θέλεις να μου πεις ότι το παιδί μου πόνεσε επειδή είναι κακομαθημένο; Επίσης θεωρείς ότι ειδικά το μεγάλο κορίτσι που ήταν έκτη δημοτικού όταν έγινε το σκηνικό και πλέον θα πάει γυμνάσιο δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνει; Και πάλι δεν κρίνω τα παιδιά αλλά τη μάνα. Όπως είπα και στο κείμενό μου, δεν φταίνε τα παιδιά γιατί έτσι έχουν μάθει και μίλησα αποκλειστικά για τα συγκεκριμένα παιδιά. Βούτα λοιπόν τη γλώσσα σου στο μυαλό πριν χαρακτηρίσεις ανθρώπους και καταστάσεις. Φιλικά.
Ένα παιδί είναι κακομαθημένο όταν οι γονείς του, ιδίως η μάνα του το μεγαλώνει σαν τέτοιο και μια μάνα είναι ψωνάρα όταν δινει συμβουλες σε μανάδες μεγαλύτερων παιδιών χωρίς να έχει τη σεμνότητα να σκεφτεί πως σε λίγα χρόνια θα είναι εκείνη στη θέση τους και το δικό της κακομαθημένο θα κάνει τα ίδια στα κακομαθημένα των άλλων.
Ποια σεμνότητα, κοπέλα μου; Αν η μαμά μεγαλύτερων παιδιών δεν έχει την διάθεση ή το μυαλό να μάθει στα παιδιά της τι εστί σεβασμός, γιατί περί αυτού πρόκειται, δεν θα αφήσω εγώ το παιδί μου έρμαιο στις διαθέσεις των δικών της παιδιών. Γιατί αν νομίζεις ότι ο σεβασμός αφορά μόνο τους μεγαλύτερους, είσαι γελασμένη. Δεν είναι κακομαθημένο ένα μωρό που θέλει την ησυχία του ή θέλει να περπατήσει, ενώ το έχεις συνέχεια αγκαλιά. Κακομαθημένα είναι τα παιδιά που δεν έχουν μάθει να σέβονται. Και το μωρό και τον γέρο και όλους. Και φυσικά δεν φταίνε τα ίδια γι' αυτό, αλλά κάτι μανάδες σαν την συγκεκριμένη και προφανώς και σαν εσένα.
Το διανοητικό επίπεδο κάποιων γυναικών εδώ μέσα είναι τόσο χαμηλό που άλλα διαβάζουν και άλλα καταλαβαίνουν,απορώ και αν ξέρουν και να διαβάζουν κιόλας.....επίπεδο δημοτικού...και γίνονται και μάνες αυτές και μεγαλώνουν και τα παιδιά των επόμενων γενεών...για αυτό δεν υπάρχει καμία ελπίδα για το μέλλον......
Εσύ δηλαδή που είσαι γραμματιζούμενη του πανεπιστημίου είναι πολύ όμορφοι οι χαρακτηρισμοί που λες για μια μάνα που έχει αποφασίσει να μεγαλώσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο το παιδί της...??? Δηλαδή θέλεις να μας πεις ότι οι γονείς μας που ορισμένοι μεγάλωσαν με ξύλο και βίτσα από τους παππούδες μας ήταν σωστό και πρέπει να το ενστερνιζόμαστε??? (Αν ξέρεις τι σημαίνει η λέξη...) Το επίπεδο το δικό σου είναι ακόμα πιο χαμηλό από αυτό που περιγράφεις...
Εσύ άσε το παιδί σου που δεν είναι κακομαθημένο να το τραβάν κ να το κάνουν οτι θέλουν οι άλλοι.οταν θα φτάσουν να στο βιάζουν κιόλας πάλι μη μιλάς μη σε πουν κ σένα ψωνάρα.
Είσαι τόσο άσχετη που ένας θεός ξέρει πως από ένα απλό παιχνίδι δυο παιδιών με ένα μωρό εσύ έφτασες μέχρι το βιασμό.Έλεος πραγματικα έλεος!Η συσχέτιση με ξεπερνά....
Πλάκα έχεις Αναστασία που μιλάς για επίπεδο, όταν το δικό σου είναι πιο χαμηλό κόστος από κάποιον που έχει τελειώσει μόνο το δημοτικό!
Έχεις απόλυτο δίκιο.. Κ πάλι καλά που είναι ξένοι και στο κάτω κάτω δεν σε νοιάζει. Εμένα που την έχουν δει παιχνίδι οι παππούδες και δεν την αφήνουν να παίξει μόνη της και λίγο? Και γκρινιάζει η καημένη όταν θέλει να παίξει μόνη της αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Πόσες φορές τους τα λέμε... Χαμένα λόγια!!
¨Οχι δεν πειράζει και καλά θα κάνεις να γίνεις η φωνή της κόρης σου, ώστε να δώσεις και σε εκείνη το σωστό παράδειγμα. Και με αυτό αναφέρομαι στις περιπτώσεις που λες εσύ ΟΧΙ και τα κοριτσάκια συμβουλεύονται την μαμά τους. Θα επιμένεις, πάντα ευγενικά: Κορίτσια, αυτή είναι η κόρη μου και για το δικό της καλό αποφασίζω εγώ και ο μπαμπάς της. Αν δεν θέλει ή δυσανασχετεί θα ρωτάτε εμένα ή θα την αφήνετε. Κι έπειτα θα απευθυνόμουν στα ίδια τα παιδιά σε άσχετη φάση. Θα τους έλεγα πόσο πολύ μου αρέσει που αγαπάνε το παιδάκι μου και θέλουν να παίζουν μαζί του. Πόσο τις καμαρώνω. Θα εξηγούσα ότι η μικρή είναι πολύ μικρή για κάποια παιχνίδια, αλλά ταυτόχρονα πολύ μεγάλη για να μην την αφήνουν να περπατήσει και να πάει εκεί που θέλει. Αν φοβούνται για την ασφάλειά της-και μπράβο τους- ας μου μιλήσουν. Πως η μικρή τέλος δεν είναι ούτε χνουδωτό ζωάκι, ούτε παιχνίδι για να την σφίγγουν και να παίζουν με αυτήν και όχι ΜΑΖΙ της. Πως όπως δεν θα άρεσε σε αυτές να τις περιορίζουν και να τις "πασπατεύουν" όλες τις ώρες (παρα΄δειγμα οι θείες που τσιμπάνε μάγουλα) το ίδιο συμβαίνει και με αυτήν.