Μανούλες, καλησπέρα!

Έχω ένα κοριτσάκι 16 μηνών! Μετακομίσαμε πριν δυο μήνες σε νέα πόλη, σε μια όμορφη πολυκατοικία και σ’ ένα πολύ όμορφο διαμέρισμα. Δίπλα μας μένει μια οικογένεια με δυο κορίτσια, τρίτη δημοτικού το ένα και έκτη το άλλο. Είναι καλή οικογένεια, γνωριστήκαμε και αρχίσαμε την παρέα από τις πρώτες μέρες. Και ξεκίνησε το πρόβλημα.

Τα κορίτσια να έχουν τη μικρή μου σαν παιχνίδι, να την τραβάν, να την πιέζουν, να μην την αφήνουν από τα χέρια κι εκείνη να διαμαρτύρεται και να κλαίει αφού θέλει να περπατήσει μόνη της και δεν της αρέσει να τη σφίγγουν. Η μάνα δεν καταλαβαίνει και ας διαμαρτύρομαι εγώ.

Τι εννοώ:

λέω πχ «Μη την παίρνεις αγκαλιά, βλέπεις ότι δε θέλει και κλαίει» το κορίτσι αδιαφορεί για ‘μένα, κοιτάει τη μαμά του κι εκείνη του λέει «Πάρ΄ την καλέ, τι θα πάθει, μωρό είναι». Και διάφορα άλλα τέτοια. Ένα βράδυ μου ζήτησε να μην την ταΐσω και την κοιμίσω γιατί οι κόρες της ήθελαν να παίξουν!!!! Κάτι που φυσικά και δεν έκανα και της κακοφάνηκε. Αυτό επαναλήφθηκε 3-4 φορές και φυσικά άρχισα να απομακρύνομαι.

Κάθε μέρα μου έλεγε «Οι κόρες μου θέλουν να παίξουν τη μικρή, φέρ’ την ή να έρθουμε εμείς» λες και το παιδί μου είναι παιχνίδι τους κι εγώ έβρισκα του κόσμου τις δικαιολογίες για να αρνηθώ. Πως μπορεί να παίξει  ένα μωρό ενός έτους με δυο μεγάλα παιδιά δημοτικού; Φυσικά με τον καιρό το κατάλαβε και άρχισε να μου φέρεται ψυχρά.

Τα μπαλκόνια μας όμως είναι κολλητά και τώρα που άνοιξε ο καιρός κάθε φορά που βγαίνουμε, αμέσως βγαίνουν κι αυτά και κάθονται να κοιτάνε τη μικρή μου και να της μιλάνε. Προσπαθούν να την χαϊδέψουν ανάμεσα από τα κάγκελα. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε και να μη βγουν κι αυτά. Κάθονται με παραπονεμένο βλέμμα όση ώρα καθόμαστε έξω και περιμένουν να τα φωνάξω, κάτι που άρχισε να γίνεται ενοχλητικό.

Τα λυπάμαι, δεν φταίνε αυτά, είναι καθαρά σφάλμα της μάνας που δεν καταλαβαίνει και δε σέβεται το μωρό μου ώστε να τα συμβουλεύσει πώς να φέρονται σ’ ένα μωρό. Από τις πρώτες εβδομάδες που μετακομίσαμε κι έγιναν αυτά τα σκηνικά δεν δέχτηκα ξανά να βρεθούμε και ούτε πρόκειται. Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτώ να φερθούν ξανά έτσι στο παιδί μου.

Είμαι υπερβολική; Δεν είμαι μυγιάγγιχτη όσον αφορά το παιδί μου, δεν έχω πρόβλημα να παίξει με άλλα παιδάκια απλά με ενοχλεί η συγκεκριμένη συμπεριφορά. Νιώθω πως καταντά ελαφρώς «βίαιη», αν μπορώ να το πω έτσι, αφού η μικρή μου πιέζεται και δεν ευχαριστιέται το παιχνίδι μαζί τους και κλαίει. Με τις ανιψιές μου που είναι στα 4 και στα 10 παίζει μια χαρά.

Έχω ακούσει κι άλλες μανούλες με μωρά να διαμαρτύρονται για παιδιά φιλικών οικογενειών που φέρονται στα μωρά τους σαν παιχνίδια.

Μανούλες με μεγαλύτερα παιδάκια, σας παρακαλώ, να σέβεστε  τα μωρά μας, δεν είναι παιχνίδια για τα παιδιά σας! Και σε καμία περίπτωση δεν γενικεύω τον κανόνα, γιατί έχω δει πολλές μανούλες να συμπεριφέρονται άψογα!

Μαμά Λ.