Πώς η μύλη κύηση μου άλλαξε τη ζωή

γράφει η Claire Daly

Στην αρχή υπέθεσα πως ήταν κάποιος ιός, μετά πως περίμενα ένα ακόμη παιδί. Η αλήθεια όμως ήταν πολύ πιο τρομακτική – και η αρχή μιας μακράς και συναισθηματικά φορτισμένης μάχης.

Λίγο μετά τα Χριστούγεννα, βρισκόμουν σε μία συνάντηση στη δουλειά, όταν το πάτωμα άρχισε να στριφογυρίζει. Σκέφτηκα πως είχα τον διαβόητο Norovirus (ιός που προκαλεί οξεία γαστρεντερίτιδα), κι έτσι έτρεξα σπίτι. Έπειτα όμως από μία βδομάδα ξαπλωμένη στον καναπέ αποφάσισα να κάνω ένα τεστ εγκυμοσύνης. Έχω ήδη δύο παιδιά, και είχα μία αποβολή, οπότε έμοιαζε απίθανο, κι όμως είχα ψάξει στο Google κάθε πιθανή εναλλακτική και είχα αποκλείσει σχεδόν όλες τις αρρώστιες.

Έκανα το τεστ σε μια τουαλέτα σουπερμάρκετ ένα Σάββατο πρωί, ενδιάμεσα στις στάσεις που έκανα πηγαινοφέρνοντας τα παιδιά μου στις υποχρεώσεις τους με το αυτοκίνητο. Την υπόλοιπη μέρα απλά περιφερόμουν σοκαρισμένη. Δεν το είχα προγραμματίσει αυτό και παρόλο που έχουμε ένα σπίτι γεμάτο κούνιες και παιδικά καθίσματα αυτοκινήτου, περίμενα τη στιγμή που θα άφηνα πίσω μου τις πάνες και θα είχα το χρόνο να απολαύσω ένα τσάι. Καθώς όμως συνειδητοποιούσα τα νέα και ηρεμούσα, άρχισα να ανησυχώ για τον παράξενο πόνο που ένιωθα στην κοιλιά μου.

Κατέληξα στο κέντρο πρόωρης εγκυμοσύνης στο τοπικό νοσοκομείο. Η ησυχία στην αίθουσα του υπερήχου ήταν εκκωφαντική – δεν ακουγόταν ο χτύπος μιας μικροσκοπικής καρδούλας. Ο άντρας μου μου κρατούσε το χέρι καθώς το προσωπικό του νοσοκομείου μιλούσε χαμηλόφωνα. Δε χρειαζόταν να μιλάμε. Μου είπαν πως είχα μύλη κύηση. Έγνεψα σα να κατάλαβα, μα δεν είχα καταλάβει. Ο άντρας μου έκανε την κρίσιμη ερώτηση – είναι έγκυος ή όχι; Η απάντηση ήταν ναι, ήταν μια εγκυμοσύνη – αλλά δεν υπήρχε μωρό, απλά μια μάζα τερατόμορφων κυττάρων.

Η μύλη κύηση, όπως αποκαλείται, είναι σπάνια, επηρεάζοντας περίπου 1500 γυναίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο κάθε χρόνο. Μετά τη σύλληψη, το γονιμοποιημένο ωάριο εμφανίζει αμέσως μία ανωμαλία, ως αποτέλεσμα μίας ανισορροπίας στον αριθμό των χρωμοσωμάτων που πήρε από τη μητέρα και τον πατέρα. Χαρακτηρίζεται από μία μάζα κυττάρων η οποία μπορεί να εξελιχθεί σε σάκους γεμάτους υγρό (κύστες), οι οποίες έχουν την όψη σταφυλιών.

Τα κύτταρα αυτά μπορούν να αναπτυχθούν γρήγορα, παράγοντας hCG (ανθρώπινη χοριακή γοναδοτροπίνη) και δίνοντας θετικό αποτέλεσμα στο τεστ εγκυμοσύνης, αλλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωμένο έμβρυο. Οι περισσότερες περιπτώσεις μύλης κύησης διαγνώσκονται σχετικά νωρίς και θεραπεύονται με τη διαδικασία της «Εκκένωσης των υπολειπόμενων προϊόντων της σύλληψης» (ERPC – Evacuation of Retained Products of Conception) – όπου ο τράχηλος διαστέλλεται και ο ιστός αφαιρείται με μια συσκευή αναρρόφησης – η οποία είναι επιτυχής στις τέσσερις στις πέντε περιπτώσεις. Σε ένα μικρό αριθμό περιπτώσεων όμως, τα κύτταρα αυτά μετατρέπονται σε καρκινικά και οι ασθενείς μπορεί να χρειαστούν χημειοθεραπεία, αν και αυτή είναι σχεδόν πάντα επιτυχής.

Το επόμενο πρωί έκανα μία επείγουσα ERPC. Πίστευα πως θα πήγαινε καλά – ήταν απλά μία επέμβαση, σκουπίστε, τελειώσατε. Έχω τα παιδιά μου και παρόλο που ένα ακόμη θα ήταν κέρδος για μένα, πλησίαζα τα 40 και ήμουν πολύ χαρούμενη με όσα είχα. Αυτό είπα στον αναισθησιολόγο όταν μου χορηγούσε την αναισθησία. Όταν όμως ξύπνησα εκείνος με καθησύχασε – υπήρχε κάποιος που έκλαιγε γοερά και συνειδητοποίησα πως αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. Αποζητούσα το παιδί που έχασα. Σωματικά ένιωθα τέλεια, σα να ρουφήχτηκε ένα δηλητήριο απ’ τις φλέβες μου και δε μπορούσα να καταλάβω γιατί όλοι μου φέρονταν με τόση ευγένεια. Λίγες ώρες αργότερα έφυγα από το νοσοκομείο χαμογελώντας.

Και έπειτα ξεκίνησαν οι εξετάσεις για τον καρκίνο. Κάθε δύο εβδομάδες, έστελναν δείγματα αίματος και ούρων στο εθνικό διαγνωστικό κέντρο του νοσοκομείου Charing Cross. Οι εξετάσεις αυτές μπορεί να διαρκέσουν και μήνες και δε συνίσταται στις γυναίκες να μείνουν έγκυες για τουλάχιστον ένα χρόνο μετά, αν και οι πιθανότητες να συμβεί αυτό ξανά είναι λίγες.

Αφού πέρασε η αρχική ανακούφιση, άρχισα να αισθάνομαι σταδιακά όλο και χειρότερα, σαν κάποιο ζελέ που γλιστρούσε από το πιάτο. Πολλές ιστοσελίδες και γιατροί προειδοποιούσαν πως το συναισθηματικό αντίκτυπο μπορεί να είναι καταστροφικό και τις βδομάδες μετά την επέμβαση σκεφτόμουν συνέχεια: «Αυτή τη στιγμή την άλλη βδομάδα θα επανέλθω στα φυσιολογικά». Αλλά μου πήρε μήνες. Σταμάτησα να τρώω και να κοιμάμαι όπως έπρεπε. Καθώς έκλεινα τα κουρασμένα μάτια μου τη νύχτα μπορούσα να δω ένα μωρό να το διαμελίζουν. Όταν τελικά κοιμόμουν ξυπνούσα κάθε τρεις ώρες αναζητώντας απεγνωσμένα το βρέφος μου. Σχεδόν μπορούσα να το ακούσω να κλαίει.

Ευτυχώς ο γιατρός μου είχε εμπειρία στη μύλη κύηση. Αναγνώρισε τα συμπτώματα μου ως σοκ και θλίψη. Μπόρεσα να του μιλήσω και να του πω πραγματικά πόσο βαλτωμένη αισθανόμουν. Οι εποχές άλλαζαν γύρω μου και γω μετά βίας το πρόσεχα. Μου έδωσε αντικαταθλιπτικά και άρχισα να επισκέπτομαι έναν ογκολόγο στο Charring Cross.

Η γιαγιά μου υπέφερε από σοβαρή κατάθλιψη για όσο θυμάμαι και ήμουν επίφοβη για τα χάπια. Χαίρομαι όμως που τα πήρα, επειδή με βοήθησαν να εκλογικέψω την εμπειρία μου και να προχωρήσω στα επόμενα στάδια της θλίψης, στα οποία δεν υπάρχει συντομότερος δρόμος.

Δεν είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν στο παρελθόν. Την πρώτη φορά που μπήκα στο Charing Cross έτρεμα – ήταν τόσο κοντά τα λουλουδάδικα και τα γραφεία κηδειών που ήταν πολύ ανησυχητικό. Περνώντας όμως χρόνο στο νοσοκομείο, το οποίο ήταν γεμάτο ανθρώπους που πάλευαν το θάνατο, με έκανε λιγότερο φοβισμένη και λιγότερο διατεθειμένη να σπαταλήσω το χρόνο μου στη στεναχώρια. Είναι ένα μέρος αγάπης που μου έδωσε συμπόνια σε μια φάση που ένιωθα πολύ μικρή και ευάλωτη. Οι εξετάσεις μου πηγαίνουν καλά και τα επίπεδα HgC συνεχίζουν να μειώνονται οπότε ελπίζω να απελευθερωθώ από τους ελέγχους ως το τέλος του καλοκαιριού.

Θα κοιτάζω πάντα τα νεογέννητα μωρά και θα αναρωτιέμαι αν το παιδί μου θα ήταν αγόρι ή κορίτσι, αν θα είχε σγουρό μαλλί ή ίσιο και με τι χρώμα θα είχαν τα μάτια του όταν με κοίταζε. Είμαι στεναχωρημένη, αλλά δεν είμαι πια βαλτωμένη και η ζωή είναι υπέροχη.

γράφει η Claire Daly

πηγή: guardian.co.uk