Το μόνο που θέλω είναι να προσέχεις τον εαυτό σου..

Σήμερα ήταν μια ημέρα ορόσημο. Από την ημέρα που έκανα παιδιά, οι πιο γελοίες στιγμές παίρνουν αξία διαφορετική.

Αυτή την ημέρα την σκεφτόμουν χρόνια. Όταν λέω χρόνια, εννοώ από την στιγμή που την κράτησα στα χέρια μου.

Εμείς μεγαλώσαμε σε άλλο κόσμο ή μήπως εμείς έτσι νομίζουμε.. Επειδή δηλαδή οι οικογένειες ήταν πιο κλειστές, τα εγκλήματα ήταν λιγότερα;

Δεν ξέρω.. δεν έχω ιδέα.

Το μόνο που ξέρω είναι πως όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, παρόλο που είχαμε αυλή μεγάλη, ήθελα να στρώνω τα κουζινικά μου στο πεζοδρόμιο, για να έρθουν και οι φίλες από τα γύρω σπίτια.

Ήθελα να χτυπώ την μπάλα στον τοίχο του σπιτιού μου από την πίσω πλευρά, όχι στην αυλή, για να πιάσουν το σήμα και οι υπόλοιποι και να έρθουν. Μαζευόμασταν καμιά 15αρια παιδιά, σε διάφορες ηλικίες και παίζαμε μέχρι να ακουστεί η εφιαλτική φωνή της μαμάς…

Έλα Νίκη, φτάνει τώρα. Ώρα για φαγητό.

Αυτό το βασανιστικό τρίωρο μέχρι να πάει 5.30 και να ξαναβγώ ήταν ατελείωτο.

Όταν δε, έκανα καμιά απατεωνιά και έπαιρνα τιμωρία να μην βγω για παιχνίδι και τους άκουγα μέσα από το παράθυρο.. ΘΕΕ ΜΟΥ…. το βασανιστήριο της σταγόνας…

Και τώρα στο σήμερα..

Στήσαμε το σπιτικό μας μαζί με τον αγαπημένο μου στον ουρανό.. ρετιρέ… ξέρετε… από αυτά που είναι λες και είσαι μόνιμα σε αεροπλάνο… 5 όροφος, καμιά επαφή με τον δρόμο. Ίσα που ακούμε τις φωνές από μακριά.

Τι ωραία ησυχία.. πόσο το καμαρώνω το σπιτάκι μου.

Αυτό όμως κράτησε λίγο.. Τώρα μετανιώνω γι’ αυτη την επιλογή και βασανίζομαι καθημερινά να βρώ την λύση..

Καθημερινά….. ξέρετε… μέχρι σήμερα που η λύση ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα και μου είπε…

-Δεν έχεις άλλο χρόνο… τικ τοκ τικ τοκ….

Κάθε απόγευμα πότε εγώ, πότε ο μπαμπάς μας κατεβαίνουμε για παιχνίδι. Τα κορίτσια παίζουν με τους φίλους που μαζεύονται για ποδήλατο, μπάλες μέχρι και πιστόλια. Οι γονείς λίγο πιο πέρα παρατηρούν και  πίνουν ένα καφεδάκι στα όρθια.. Ένα από αυτά τα απογεύματα η κόρη μου, μου λέει από 10 μέτρα μακριά…

-Μαμά πάω να δω τα κουνελάκια στην αυλή του Γιάννη.

ΣΟΚ… ΠΑΝΙΚΟΣ… (ποιός είναι ο Γιάννης και τι κουνελάκια είναι αυτά..)

-Χαλάρωσε μαμά (λέει η γειτόνισσα)..

–Τι να χαλαρώσω, δεν ξέρω καν που είναι αυτό το σπίτι…

Αφήνω κάτω τον καφέ και τρέχω ξοπίσω της να την προλάβω. Πω πω πότε εξαφανίστηκε, που να πάω να την βρω.. Τρέχοντας σαν τον άνεμο (μέχρι και φτερά είχα βγάλει) φτάνω στον δρόμο και ακούω…

-Μαμά έλα να δεις τα κουνελάκια, που πας;;

Η Εύα ήταν σχεδόν δίπλα στο σπίτι μας και εγώ στην άλλη άκρη του δρόμου..

Τι ντροπή! Το παιδί μου ξέρει που πάει, εγώ δεν ξέρω γιατί δεν το «βλέπω».

Έχουμε κλείσει αισίως τα 8.. Τώρα κατάλαβα γιατί η μαμά του Στέργιου μου είπε πως του χρόνο θα πηγαίνουν μόνα τους σχολείο.. τότε σκέφτηκα «Καλά, μην παίρνεις και όρκο«

Προσπάθησα να βρω την σκηνή του NEMO που ο μπαμπάς του εμαθε πως την πρώτη μέρα στο σχολείο θα πάει στον ¨Υφαλο. «Δεν τα τηγανίζουμε, καλύτερα να τα σερβίρουμε με πατάτες» και επειδή δεν το κατάφερα, δείτε αυτή, το ίδιο κάνει..

Πω πωωω δεν έχω καταλάβει τπτ. Το παιδάκι μου πρέπει να φτερουγίσει και εγώ κρατώ τα φτερά του δεμένα! Όχι δεν θα το αφήσω έτσι…

Χτες το απόγευμα ανοίγω την πόρτα και της λέω «Πήγαινε κάτω! Οι κανόνες είναι, μέχρι να έρθει η μαμά ή ο μπαμπάς παίζεις μέσα στην αυλή»

Το παιδί με κοιτούσε νομίζοντας πως η μαμά τρελάθηκε.. (Τρελάθηκε αλλά τι να κάνει; Αν ήταν στο χέρι της, θα τις έκοβε σε όλους αυτές τις κακές συνήθειες, αλλά τέλος πάντων :P)

– Ναι μην με κοιτάς έτσι, μπορείς να κατέβεις μόνη σου και να μην βγεις στο δρόμο μέχρι να έρθω, για κανένα λόγο..

– Ακόμα και αν μου φύγει η μπάλα..

– Ναι, ακόμα και αν σου φύγει η μπάλα. Σε 10 λεπτά θα είμαι εκεί.(Εν τω μεταξύ θα κρεμαστώ από το τυφλό σημείο του σπιτιού, θα σε κοιτάω, κακομοίρα μου)….

Όπως καταλάβατε, όλα πήγαν καλά, το παιδάκι μου ήταν κάτι περισσότερο από άξιο εμπιστοσύνης.

Σήμερα τη ρώτησα αν θέλει παγωτό…

– Αν θέλεις, μπορείς να πας κάτω να πάρεις…

– Μόνη μου;

– Γιατί; Φοβάσαι;

– Όχι μαμά, δεν μπορώ να το πιστέψω, θα πάω να πάρω παγωτό από το ψιλικατζίδικο στην γωνία.. Αν δεν έχει το παγωτό που θέλω μπορώ να πάω μέχρι το περίπτερο..

– Όχι, βήμα βήμα, δεν απέχω πολύ από το εγκεφαλικό.

– Τι μαμά;

– Τίποτε κορίτσι μου, πήγαινε εσύ και αν δεν βρεις να γυρίσεις πίσω οκ;

Όσα και να έλεγα, τον κίνδυνο της κακιάς στιγμής δεν θα μπορούσα να τον αποφύγω. Μιλούσα, μιλούσα, μιλούσα και είχε πάρει ένα ύφος το καημένο σαν να έλεγε «Πού να τα θυμηθώ όλα αυτά…. Και θα μου χρειαστούν για το ψιλικατζίδικο στα 200 μετρα, ή για όλη μου την ζωή;»

Έσφιξα το χεράκι της και της είπα «το μόνο που θέλω είναι να προσέχεις τον εαυτό σου. Αυτό τιποτα άλλο. Όλα τα άλλα ξέχασε τα»

Αυτή την απόδειξη από την πρώτη της ανεξάρτητη στιγμή, θα της την φυλάξω, και θα της την δώσω όταν νιώσω πως πλέον δεν χρειάζεται να ανησυχώ για εκείνη. Αν αυτό συμβεί ποτέ…

Έχω λαλήσει, αυτό ήταν. Νομίζω πως δεν θα το συνηθίσω ποτέ.

Βήμα βήμα όμως, θα κερδίσω αυτή την μάχη, γιατί δεν έφερα στον κόσμο ένα παιδί για να νιώθω εγώ γεμάτη και ασφαλής.

Το έφερα για να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Kαι αν δεν το προετοιμάσω, δεν θα το κάνει..!

Νίκη