Το μόνο που θέλω είναι να προσέχεις τον εαυτό σου..
Σήμερα ήταν μια ημέρα ορόσημο. Από την ημέρα που έκανα παιδιά, οι πιο γελοίες στιγμές παίρνουν αξία διαφορετική.
Αυτή την ημέρα την σκεφτόμουν χρόνια. Όταν λέω χρόνια, εννοώ από την στιγμή που την κράτησα στα χέρια μου.
Εμείς μεγαλώσαμε σε άλλο κόσμο ή μήπως εμείς έτσι νομίζουμε.. Επειδή δηλαδή οι οικογένειες ήταν πιο κλειστές, τα εγκλήματα ήταν λιγότερα;
Δεν ξέρω.. δεν έχω ιδέα.
Το μόνο που ξέρω είναι πως όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, παρόλο που είχαμε αυλή μεγάλη, ήθελα να στρώνω τα κουζινικά μου στο πεζοδρόμιο, για να έρθουν και οι φίλες από τα γύρω σπίτια.
Ήθελα να χτυπώ την μπάλα στον τοίχο του σπιτιού μου από την πίσω πλευρά, όχι στην αυλή, για να πιάσουν το σήμα και οι υπόλοιποι και να έρθουν. Μαζευόμασταν καμιά 15αρια παιδιά, σε διάφορες ηλικίες και παίζαμε μέχρι να ακουστεί η εφιαλτική φωνή της μαμάς…
Έλα Νίκη, φτάνει τώρα. Ώρα για φαγητό.
Αυτό το βασανιστικό τρίωρο μέχρι να πάει 5.30 και να ξαναβγώ ήταν ατελείωτο.
Όταν δε, έκανα καμιά απατεωνιά και έπαιρνα τιμωρία να μην βγω για παιχνίδι και τους άκουγα μέσα από το παράθυρο.. ΘΕΕ ΜΟΥ…. το βασανιστήριο της σταγόνας…
Και τώρα στο σήμερα..
Στήσαμε το σπιτικό μας μαζί με τον αγαπημένο μου στον ουρανό.. ρετιρέ… ξέρετε… από αυτά που είναι λες και είσαι μόνιμα σε αεροπλάνο… 5 όροφος, καμιά επαφή με τον δρόμο. Ίσα που ακούμε τις φωνές από μακριά.
Τι ωραία ησυχία.. πόσο το καμαρώνω το σπιτάκι μου.
Αυτό όμως κράτησε λίγο.. Τώρα μετανιώνω γι’ αυτη την επιλογή και βασανίζομαι καθημερινά να βρώ την λύση..
Καθημερινά….. ξέρετε… μέχρι σήμερα που η λύση ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα και μου είπε…
-Δεν έχεις άλλο χρόνο… τικ τοκ τικ τοκ….
Κάθε απόγευμα πότε εγώ, πότε ο μπαμπάς μας κατεβαίνουμε για παιχνίδι. Τα κορίτσια παίζουν με τους φίλους που μαζεύονται για ποδήλατο, μπάλες μέχρι και πιστόλια. Οι γονείς λίγο πιο πέρα παρατηρούν και πίνουν ένα καφεδάκι στα όρθια.. Ένα από αυτά τα απογεύματα η κόρη μου, μου λέει από 10 μέτρα μακριά…
-Μαμά πάω να δω τα κουνελάκια στην αυλή του Γιάννη.
ΣΟΚ… ΠΑΝΙΚΟΣ… (ποιός είναι ο Γιάννης και τι κουνελάκια είναι αυτά..)
-Χαλάρωσε μαμά (λέει η γειτόνισσα)..
–Τι να χαλαρώσω, δεν ξέρω καν που είναι αυτό το σπίτι…
Αφήνω κάτω τον καφέ και τρέχω ξοπίσω της να την προλάβω. Πω πω πότε εξαφανίστηκε, που να πάω να την βρω.. Τρέχοντας σαν τον άνεμο (μέχρι και φτερά είχα βγάλει) φτάνω στον δρόμο και ακούω…
-Μαμά έλα να δεις τα κουνελάκια, που πας;;
Η Εύα ήταν σχεδόν δίπλα στο σπίτι μας και εγώ στην άλλη άκρη του δρόμου..
Τι ντροπή! Το παιδί μου ξέρει που πάει, εγώ δεν ξέρω γιατί δεν το «βλέπω».
Έχουμε κλείσει αισίως τα 8.. Τώρα κατάλαβα γιατί η μαμά του Στέργιου μου είπε πως του χρόνο θα πηγαίνουν μόνα τους σχολείο.. τότε σκέφτηκα «Καλά, μην παίρνεις και όρκο«
Προσπάθησα να βρω την σκηνή του NEMO που ο μπαμπάς του εμαθε πως την πρώτη μέρα στο σχολείο θα πάει στον ¨Υφαλο. «Δεν τα τηγανίζουμε, καλύτερα να τα σερβίρουμε με πατάτες» και επειδή δεν το κατάφερα, δείτε αυτή, το ίδιο κάνει..
Πω πωωω δεν έχω καταλάβει τπτ. Το παιδάκι μου πρέπει να φτερουγίσει και εγώ κρατώ τα φτερά του δεμένα! Όχι δεν θα το αφήσω έτσι…
Χτες το απόγευμα ανοίγω την πόρτα και της λέω «Πήγαινε κάτω! Οι κανόνες είναι, μέχρι να έρθει η μαμά ή ο μπαμπάς παίζεις μέσα στην αυλή»
Το παιδί με κοιτούσε νομίζοντας πως η μαμά τρελάθηκε.. (Τρελάθηκε αλλά τι να κάνει; Αν ήταν στο χέρι της, θα τις έκοβε σε όλους αυτές τις κακές συνήθειες, αλλά τέλος πάντων :P)
– Ναι μην με κοιτάς έτσι, μπορείς να κατέβεις μόνη σου και να μην βγεις στο δρόμο μέχρι να έρθω, για κανένα λόγο..
– Ακόμα και αν μου φύγει η μπάλα..
– Ναι, ακόμα και αν σου φύγει η μπάλα. Σε 10 λεπτά θα είμαι εκεί.(Εν τω μεταξύ θα κρεμαστώ από το τυφλό σημείο του σπιτιού, θα σε κοιτάω, κακομοίρα μου)….
Όπως καταλάβατε, όλα πήγαν καλά, το παιδάκι μου ήταν κάτι περισσότερο από άξιο εμπιστοσύνης.
Σήμερα τη ρώτησα αν θέλει παγωτό…
– Αν θέλεις, μπορείς να πας κάτω να πάρεις…
– Μόνη μου;
– Γιατί; Φοβάσαι;
– Όχι μαμά, δεν μπορώ να το πιστέψω, θα πάω να πάρω παγωτό από το ψιλικατζίδικο στην γωνία.. Αν δεν έχει το παγωτό που θέλω μπορώ να πάω μέχρι το περίπτερο..
– Όχι, βήμα βήμα, δεν απέχω πολύ από το εγκεφαλικό.
– Τι μαμά;
– Τίποτε κορίτσι μου, πήγαινε εσύ και αν δεν βρεις να γυρίσεις πίσω οκ;
Όσα και να έλεγα, τον κίνδυνο της κακιάς στιγμής δεν θα μπορούσα να τον αποφύγω. Μιλούσα, μιλούσα, μιλούσα και είχε πάρει ένα ύφος το καημένο σαν να έλεγε «Πού να τα θυμηθώ όλα αυτά…. Και θα μου χρειαστούν για το ψιλικατζίδικο στα 200 μετρα, ή για όλη μου την ζωή;»
Έσφιξα το χεράκι της και της είπα «το μόνο που θέλω είναι να προσέχεις τον εαυτό σου. Αυτό τιποτα άλλο. Όλα τα άλλα ξέχασε τα»
Αυτή την απόδειξη από την πρώτη της ανεξάρτητη στιγμή, θα της την φυλάξω, και θα της την δώσω όταν νιώσω πως πλέον δεν χρειάζεται να ανησυχώ για εκείνη. Αν αυτό συμβεί ποτέ…
Έχω λαλήσει, αυτό ήταν. Νομίζω πως δεν θα το συνηθίσω ποτέ.
Βήμα βήμα όμως, θα κερδίσω αυτή την μάχη, γιατί δεν έφερα στον κόσμο ένα παιδί για να νιώθω εγώ γεμάτη και ασφαλής.
Το έφερα για να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Kαι αν δεν το προετοιμάσω, δεν θα το κάνει..!
Νίκη
—
Η Νίκη Καβαδάτου είναι μαμά δύο κοριτσιών και ασχολείται επαγγελματικά με τη ζαχαροπλαστική, γλυκαίνοντας τους καλεσμένους σε πάρτι, γάμους και βαφτίσεις με τα υπέροχα γλυκά της!
Θα την βρείτε στο www.sketiglyka.gr
Είσαι φοβερή! Μοναδικό ταλέντο έκφρασης των σκέψεων (είναι προνόμιο! Δεν το έχουν όλοι -δυστυχώς!)! Παρόλο που έχω μικρότερα παιδιά από εσένα (3 & 1,5) παρόμοιες σκέψεις μού έρχονται στο μυαλό που και που! Ένιωσα πως ήμουν στη θέση σου! Πιστεύω πως εκείνη τη στιγμή θα νιώθω/σκέφτομαι ΑΚΡΙΒΩΣ ΈΤΣΙ!!! Σ' ευχαριστώ που με ταξίδεψες ...στο μέλλον :-)!!!
❤️❤️❤️
Τι να σας πρωτοπω!!!!! Εχω τρια παιδακια, 2 αγορια κ ενα κοριτσι!!!! Ο μεγαλος φετος εκανε την πρωτη χρονια του ως φοιτητης!!! Δυο-τρια πραγματα θα σας πω: * η καρδια μου κ το μυαλο μου ειναι 24 ωρες το 24ωρο μαζι του!!!! Να φοβαμαι, ν'ανησυχω(γιατι εχει κ σοβαρο προβλημα υγειας)....Κι ομως αποδειχθηκε ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΑΞΙΟΣ κ ΙΚΑΝΟΣ απ' οτι πιστευα!!!! * κι ομως, οταν καποτε τον ειχα διπλα μου....(στα 13 του)ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΤΟΝ ΣΩΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΤΡΟΧΑΙΟ(για το οποιο δεν εφταιγε) παρολο που μια ζωη φοβομουν μη χτυπησει παιζοντας στη γειτονια, στο σπιτι, στο σχολειο!!!!! Και τι να εκανα???(Αριστος μαθητης και να του στερησω την ευκαιρια να φυγει να σπουδασει λογω της υγειας του???? Και να τον κρατω διπλα μου φυλακισμενο φοβουμενη μην παθει κατι χειροτερο????) Γι' αυτο σας λεω, Κα Νικη και σας, τις υπολοιπες...."μικρομαμαδες".... * ΔΩΣΤΕ ΕΦΟΔΙΑ στα παιδια σας, ηθικα, ψυχικα κι αφηστε τα να ανοιξουν τα φτερα τους.....Ο,τι ΕΣΕΙΣ κρινετε σωστο κι οχι τι λενε οι αλλοι, σχετικοι και ασχετοι, επιστημονες και μη.... Αν τα παιδια εχουν τις βασεις(ηθικες αξιες, σθενος χαρακτηρα) ΜΗΝ ΤΑ ΦΟΒΑΣΤΕ!!!! Να ξερετε πως εχετε κανει καλη δουλεια!!!!! ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΤΕ ΣΤΟ ΘΕΟ ΝΑ ΤΑ ΦΥΛΑΕΙ!!!! ΤΙΠΟΤΑ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΕΡΙ!!!! ΑΛΛΟΣ ΚΙΝΕΙ ΤΑ ΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ....ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΞΕΡΕΙ....
❤️❤️❤️
Το να γίνεσαι μάνα.....σημαίνει πως αποδέχεσαι το γεγονός......"η καρδιά σου να κυκλοφορεί πλέον...έξω απ το σώμα σου"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Είναι κλεισμένα 18.......έχει πάει 3ήμερες.....5ήμερη....διακοπές με την παρέα του....σπουδάζει ευτυχώς στην πόλη μας....έχει καινούριους φίλους (που επιμελώς φροντίσαμε να γνωρίσουμε κι εμείς,χωρίς να δώσουμε στόχο αγχωτικού γονέα :) ),έχει ξενυχτήσει.....έχει ξημερωθεί τις δύο τελευταίες Πρωτοχρονιές και άλλες λοιπές φετινές αργίες(σε μαγαζιά γνωστά,με παρέα φίλους του, γνώριμους σε μας πάντα έως τώρα).....ετοιμάζεται για δίπλωμα......κάνει όόόλα όσα κάναμε στην δική του ηλικία .....κάνει όόλα όσα είναι φυσιολογικά να κάνει τη στιγμή αυτή της ζωής του.......μας χαροποιεί κάθε τί που κάνει εκείνον να χαίρεται και να νιώθει γεμάτος.....αλλά......(όχι που δεν θα είχε αλλά....) δεν κοιμάμαι ποτέ αν δεν ακούσω το κλειδί στην εξώπορτα...για να μην πω,αν δεν ακούσω τον χαρακτηριστικό ήχο της πόρτας της κεντρικής εισόδου,που κλείνει όταν έρχεται.....μιλούσαμε με μνμ και αναπάντητες στις σχολικές ατελείωτες (για μένα) εκδρομές....μας ενημερώνει όταν σκοπεύει να αργήσει.....ξέρει πως αν λείπει ώρες αρκετές με ηρεμεί απλά μία αναπάντητη ...προσπαθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο,να γνωρίζουμε πού θα βρίσκεται περίπου όταν βγει και με ποιά παρέα(οι παρέες είναι το σημαντικότερο πιστεύω)....Ακόμα...... Κρατάμε τη σχέση μας πλέον σε επίπεδο φιλικό-γονεϊκό (εμπιστεύεται απόλυτα τον μπαμπά του,γελάει μονίμως με την δική μου σάρα)..... Μοιράζει τις στιγμές του και με φίλους και μαζί μας,δεν μας στερεί την παρουσία του....την παρέα του.....την αγάπη του και την αγκαλιά του κι ας μεγάλωσε.........κι αυτό μας δίνει περιθώρια συμβουλών.......και τέλειας επικοινωνίας μαζί του.... Δόξα το Θεό.......είμαστε καλά......το άγχος όμως το δικό μου,που κρύβω πάάάρα πολύ προσεκτικά.......δεν φεύγει....και ξέρω πως ποτέ δεν θα φύγει..... Πάντα όταν φεύγει για κάπου.....αρχίζει το ρολογάκι μέσα μου να μετράει αντίστροφα μέχρι να γυρίσει .....να τον δω καλά και χαρούμενο....... Δεν ήθελα και δεν θέλαμε με τον μπαμπά του,να αισθανθεί ποτέ εγκλωβισμένος από μας.....γιατί τότε ξέρουμε πως τα χάνουμε από κοντά μας τα παιδιά.....ήρθαν .ομως στιγμές με όχι.....με μη.....με απαγορεύσεις......που ήταν από φόβο....και άγχος.....το δουλεύουμε καθημερινά.......συνέχεια.....και ξέρουμε πως κι αυτές οι αντιδράσεις είναι κάτι φυσιολογικό..... Οι κίνδυνοι είναι άπειροι έξω μανούλες......και τους ξέρουμε όλες πολύ καλά........μόνο που όταν με τα παιδιά μας έχουμε μια σχέση ισορροπημένοι και σωστή....υγιείς και δεμένη......όταν τα παιδιά μας είναι κοντά μας ψυχικά......δεν έχουν πολλά να φοβηθούν εκεί έξω......γιατί είναι προετοιμασμένα.......διαβασμένα......και σίγουρα εμείς όχι ανίδεοι για ότι πράττουν ,πως λειτουργούνε και ζούνε...... Πίστη στα παιδιά μας........το Σταυρό μας......και εμπιστοσύνη στον τρόπο που τα μεγαλώσαμε....... :) :)
ποσο σε καταλαβαινω η μικρη μου είναι μονο 5 ετων και χανω το φως μου αν για λιγο τη χασω από τα ματια μου . περυσι την αφησα για πρωτη φορα να παει 3 μερες με τη γιαγια και τη θεια στο εξοχικο και οσο εφτιαχνα τα ρουχα της εκλαιγα λες και μου την παιρνουν για παντα μακρια ασε που κάθε πεντε λεπτα επαιρνα τηλεφωνο να δω που βρίσκονται . Αχ ! όταν θα φτασει η μερα που θα πρεπει να φυγει μονη δεν ξερω τι θα κανω !!!!
AΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ.
Νομιζω ενα απτα μεγαλυτερα εφοδια ειναι να τους μαθουμε κ αυτο,να εχουν εμπιστοσυνη στον εαυτο τους για να μπορουν να τα βγαζουν περα κ στα δυσκολα..καλη μας επιτυχια μαμαδες
Πολύ κωμική και ταυτόχρονα συγκινητική περιγραφή.. Εύχομαι και στα επόμενα μεγάλα βήματά της!
ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ ΣΕ ΝΙΩΘΟΥΜΕ...ΩΩΩΩΩΩΩ ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΑ ΑΚΟΥΣΑ ΤΗΝ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ ΝΑ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ 14 ΧΡΟΝΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΒΑΛΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΒΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ....Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 14.5....ΚΑΙ ΛΕΩ ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΝ...ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΟΒΟΥΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ...ΑΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ? ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΕΧΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ.....ΠΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ Η ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΑΝΑΘΕΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΞΕΡΩ.
Ax, πως σε καταλαβαίνω.Η κόρη μου, 17 παρά κάτι, πήγε 7 ημέρες Κωνσταντινούπολη....!!!! Αν κ μεγαλύτερη, η καρδιά μου δεν έπαψε στιγμή να χτυπά σαν τρελή, πεταγόμουν στον ύπνο μου, νόμιζα πως όλα τα κακά θα συμβούν κ αρρώστησε κιόλας.Δεν της έδειξα τίποτα! Τελικά πήρε φάρμακα μόνη της, πέρασε αξέχαστα κ είμαι περήφανη για εκείνη που μπορεί να πετάξει μόνη της, μπορώ να την εμπιστευτώ κ είναι υπέροχο !!!
Γλυκιά αγχωμένη Μαμα Νικη!! Όλες έτσι είμαστε πάνω κάτω.. Αυτές τις μέρες μιλούσα με μια φίλη που ο γιος της τρίτη γυμνασίου φετοσ θα πήγαινε την πρώτη του τριημερη εκδρομή και τρέλαμενη όπως ήταν μου εκμυστηρευτηκε πως ευχοταν να αρρωστησει ο μικρός μπάς και το γλιτώσουν:) κάτι ελαφρύ μου λέει μια γαστρεντεριτιδα ας πάθει. Γελασαμε αλλα έτσι είναι.. Πολυ άγχος!! Πως να τα αφήσεις να πετάξουν μόνα τους μακριά απ´τη φωλιά!
πω πω...... τι ειπες τωρα.......φφφφφφφφφφφφφφφ τι μας περιμενει......
Νίκη μου, κι εμένα με συγκινησες πολύ γιατί κι εγω σκεφτομαι ότι τα παιδάκια μας πρεπει να γίνουν ανεξάρτητα όσο κι αν φοβομαστε εμείς. Βήμα-βήμα όπως λες κι εσύ! Μη πάθουμε και κανα εγκεφαλικό!
Μανουλες μην πανικοβαλλεστε, εχω ετοιμη τη λυση.... να τους βαλουμε ενα πομπο μες το παντελονι τους να βλεπουμε που βρισκονται καθε στιγμη, μεχρι να φτασουν τουλαχιστον στην εφηβεια, ε? τι λετε? χι χι χι δεν μπορω να φανταστω ακομα πως θα νιωσω οταν μου πει οτι θα βγει απο τη πορτα του σπιτιου μονη της! εχουμε καιρο μπροστα μας, δεν αγχωνομαι ακομα, ειναι μολις 3 χρονων! το αφηνω για αργοτερα! φιλια σε ολες σας!
Η ευλογία (για το παιδί) του να μένεις σε ένα μικρό νησάκι είναι ότι μπορεί να βγαίνει ότι ώρα θέλει (στα πλαίσια του επιτρεπτού πάντα) κ να πηγαίνει όπου θέλει με της φίλες ή χωρίς, χωρίς η μαμά να είναι στα πρόθυρα εγκεφαλικού. Και αυτό συμβαίνει από πολύ μικρή ηλικία όχι τώρα που είναι 8. Όταν το παιδί έχει το μυαλό στο κεφάλι, όπως λέμε, είναι κ πιο εύκολο να του δώσεις ελευθερίες.
Κορίτσια, εγώ είμαι σχιζοειδής προσωπικότητα.... Από τη μια σκέφτομαι σενάρια τρελά και κλαίω με λυγμούς περπατώντας στο δρόμο γιατί σκέφτηκα ότι έχουν απαγάγει τη μικρή μου...και με πιάνει τρέλα!!!!!! κι από την άλλη το παλεύω και πηγαίνουμε στην πλατεία να κάνει ποδήλατο κι επeιδή την ξέρουν όλοι στην πλατεία, στις καφετέριες και στα μαγαζιά- το καλό της κλειστής σχετικά κοινωνίας, νιώθω μια προσποιητή ασφάλεια... Μετά από πίεση την άφησα να συνοδεύσει τον 10χρονο ξάδερφό της να βγάλουν τον σκύλο βόλτα, στη γειτονιά της αδερφής μου που είναι όλο μονοκατοικίες κι όλοι γνωρίζονται-γειτονιά με την κανονική έννοια της λέξης...και μετά την άφησα με πίεση πάλι να πάει στο πάρκο που είναι στο διπλανό τετράγωνο πάλι με τον ξάδερφό της... Προσπαθώ!!! Βέβαια μου εμπνέει κι εμπιστοσύνη γιατί έρχεται και μου λέει ότι έχει συμβεί: αυτό το παιδί είπε κακιά κουβέντα, αυτό το παιδί μου είπε αυτό, αυτό το παιδί μου έκανε το άλλο... Όσο λείπεi το μυαλό μου είναι σαν εκκρεμές: σκέφτομαι τα χειρότερα και αυτοσφαλιαρίζομαι για να συνέλω... βλέπω την εφηβεία να έρχεται, βλέπω παιδιά στην εφηβεία και κάνω προβολές... Και προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά!Από τη μια "ο θεός τα φυλάει" κι από την άλλη ο τρόπος που τη μεγαλώνω μου δίνει μια σχετική αυτοπεποίθηση... Στα 5,5, έχει αρχ;iσει να κάνει μπάνιο μόνη της, εννοείται ότι εδώ και 1 χρόνο ντύνεται μόνη της.... η ανεξαρτησία κατακτιεται βήμα βήμα...κι εγώ χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μπας και χωνέψω ότι η κόρη μου μεγαλώνει!!! Καλό κουράγιο σε όλες μας!!!
"Το έφερα για να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Kαι αν δεν το προετοιμάσω, δεν θα το κάνει..!" Μεγάλη κουβέντα είπες!!! Ανατρίχιασα!!!
O γιος μου ο Ανδρέας στην τετάρτη δημοτικού, δηλαδή 10 ετών: - Μαμά, θέλω να σου πω κάτι πολύ σοβαρό. - Τι παιδί μου, σ' ακούω... - Μαμά, θέλω να σου πω ότι εγώ μπορεί τώρα που μεγαλώνω να θέλω να κάνω και κάποια πράγματα μόνος μου κι εσύ πρέπει να προσπαθήσεις να μη φοβάσαι τόσο πολύ......
...αχ....!στο ίδιο τικ τακ ζούμε...!και τον ίδιο αγώνα θα δώσουμε για να γίνει το δικό μας τικ τακ πιο χαμηλόφωνο για ν'ακουστεί με δύναμη και ορμή το δικό τους χτυποκάρδι πιο δυνατά στον δικό τους αγώνα...!
Me diapernane righ apo panw mexri katw oshn wra diavazw to ar8ro kai ta sxolia sas... kai einai mono 2 xronwn o dikos mou.... 8a varaw ta egkefalika kai ta xapia to ena me to allo, alla ta ftera tou den 8a ta kopsw... kouragio manoules, oles mazi! Na maste edw na ta leme toulaxiston na ta vgazoume apo mesa mas!
Έχεις τόσο δίκιο, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ.
λοιπον, εχω εναν μικρο 4 1/2 χρονων..την προηγουμενη εβδομαδα -αφου πλεον βαζει βγαζει ζωνη ασφαλειας μονος του - σταματησα το αυτοκινητο περιπου 6-7 μετρα πριν το ψιλικατζιδικο..κ τον εστειλα να παρει πτι-μπερ..μαμα μονος μου? ναι, αφου μπορεις..κ πως τα ειπες τα μπισκοτα, πτιερ? Πτιμπερ του λεω, πηγε εφερε αποδειξη κ ρεστα κ χαρουμενος μπηκε μεσα, σαν να μην εγινε τιποτα τρομερο.. εκει καταλαβα, κ 3 μερες πριν που τον αφησα κ μπηκε μονος στου στην στοα -τον εβλεπα εννοειται!- που ειναι το 8εατρικο παιχνιδι που παει, οτι ..παει , μεγαλωσε! κ οτι βεβαια εχει περισσοτερες δυνατοτητες απο οσες νομιζω καμμια φορα! οποτε, Νικη, καλη αρχη! μπραβο σου, τα πας περιφημα! Ειναι σημαντικο να τα εμπιστευομαστε γιατ ετσι γινονται πιο υπευθυνα και νιωθουν οτι πρεπει να σταθουν αξια της εμπιστοσυνης μας, συν οτι η αυτοεκτιμηση τους ανεβαινει πολυ.
θυμάμαι ένα δυνατό χαστούκι από τη μαμά μου, στα 12 μου. Της είπα ότι πάω για παγωτό. Το πήρα, το έφαγα, έκανα μια βόλτα στα βραχάκια, έκανα και λίγη κούνια και μετά από κανα μιαμισάωρο γύρισα και για πρώτη φορά είδα τους πάντες σε κατάσταση τρελλού πανικού...Και μου φαίνεται τότε εντελώς παράλογο το σκηνικό,θυμάμαι τς σκέψεις μου: μα καλά, μεγάλο παιδί είμαι, δεν μπορώ να αργήσω λιγάκι παραπάνω, άλλωστε δεν είναι και βράδυ, μεσημέρι είναι, τί κακό να γίνει το μεσημέρι, δεν μίλησα και με κανένα ξένο, αλλά βέβαια, όταν πρέπει να μαζέψω τα παιχνίδια μου είμαι μεγάλη, τώρα είμαι μικρή, ας αποφασίσουν να μου το πουν τί είμαι μεγάλη ή μικρή, ε; εεε;;; και κλααααμα η κυρία...( αχ, πόσο τους νιώθω τώρα τους μεγάλους)
Είναι δυστυχώς πολύ σκληρό και δύσκολο να μεγαλώνει το παιδί σου! Το μόνο που μπορούμε να ελέγξουμε είναι πως θα τα προετοιμάσουμε για τη μέρα εκείνη.... Τί θα πρέπει να προσέχουν, ποιούς ανθρώπους θα εμπιστεύονται, πώς θα μπορέσουν να επικοινωνήσουν μαζί μας, αν κάπου χαθούν.... και άλλα.... Τουλάχιστον να έχουν τα εφόδια να προστατέψουν-προφυλάξουν τον ευατό τους σε μια δύσκολη περίπτωση που δεν θα είμαστε εκεί (όπως αυτές που έχουμε περάσει και εμείς κάποια στιγμή και εμείς σαν παιδιά....!)
αχ...αχ...αχ...θέμα που έπιασες!!!!αναρωτιέμαι κ εγώ αγαπητές μανούλες, σε άλλο χωροχρόνο μεγάλωσα??ενώ από 5,5 χρονών έπαιρνα λεωφορείο για να κατέβω από το χωριό στην πόλη για σχολείο, αγγλικά κλπ, τα παιδιά μου αν δεν είναι στο οπτικό μου πεδίο φρικάρω!!Με τους προσκόπους που αναφέρθηκε πάντως , δεν έχω πρόβλημα, εκεί είναι ο άντρας μου που βλέπει παιδεραστές παντού κι εγώ το παίζω κουλ...πρέπει να ηρεμήσω λίγο λέμε...φιλάκια μανούλες...
Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ 10 ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΜΟΥ 8 ΚΑΙ 7.......ΚΑΙ 108 ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΘΑ ΝΙΩΘΩ....ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΟΜΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΒΓΑΔΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ.....''ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΟΥΝ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΦΟΒΑΜΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ....ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ'' ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΠΑΣΩ ΕΓΩ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΑΥΤΟΥΝΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑ ΠΕΙΡΑΞΕΙ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ???????ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΟΤΑΝ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ?
Αννα μου ελα θα σου κανω παρέα έξω απο την κατασκήνωση. Μια σκηνούλα πόσο να κοστίσει?? :)
χαχαχαχα!!!! μου έχει τύχει αυτό με προσκοπάκι... Ερχόταν η μαμά της το βράδυ όταν κοιμόταν και τις κοιτούσε ή τις χάιδευε... το έβρισκα πολύ τρυφερό και τόσο όμορφο!!!!! Αν και... τα κορίτσια (δίδυμες γαρ), δεν μπορώ να πω ότι την αναζητούσαν ιδιαίτερα... Ένα πρωί έρχεται η μια και μου λέει "εχθές είδα στον ύπνο μου ότι ήρθε η μαμά στη σκηνή μου κ με χάιδευε..." ουφ!!! μαμάδες!!!!
ΝΙΚΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ 'ΤΑΝ ΚΙ ΑΣΧΗΜΑ.....ΣΧΚΗΝΗ ΕΧΟΥΜΕ.... ΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ?????? ΕΜΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ (ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ)...
Εν τω μεταξύ χτες η μαμά του Στέργιου (ίσως πρόκειται για την ίδια μαμά αφού είμαστε γειτονιά) μου έλεγε πως όταν η Ι πάει δημοτικό, θα μπορώ να την αφήνω και μόνη, άλλωστε μια ευθεία είναι, θα μπορώ να την βλέπω. Μπααααα δε θα τα καταφέρω ποτέ εγώ.. Καλά με λέει ο άντρας μου υπερβολική.
Νομίζω ποτέ δεν θα τα καταφέρω... Φοβάμαι ότι κάποιος θα μου τις αρπάξει όταν δε θα κοιτάζω, ακόμη κι όταν περπατάμε στο δρόμο το φοβάμαι. Ακόμη και μέσα στο σπίτι όταν παίζουν στο δωμάτιο τις φωνάζω για να τις ακούσω. Είναι 5 η μία και 4 η άλλη μου φαίνεται αδιανόητο να πάνε μόνες τους σχολείο. Χτες πήγαμε στην κουμπάρα μας και οι μικρές έπαιζαν στο δρόμο με τη βαφτιστήρα μας (εμείς καφέ στην πυλωτή), δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους. Όλοι με λένε υπερβολική αχ κι εγώ νιώθω τρελή!
Ωχ ωχ ωωωωχ, που λεγε κι ο Κωνσταντάρας!!! Τρεμω ήδη και είμαστε 4,5.
Το έφερα για να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Kαι αν δεν το προετοιμάσω, δεν θα το κάνει..! αυτό ακριβώς είναι!! Τέλειο!!! αυτό κρατάω εγώ για τα "δύσκολα" που θα έρθουν, αν κ αργούν λίγο ακόμα τα δικά μου!!
Απολαυσε την στιγμή που εισαι ο κοσμος ολος για εκεινο.. πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός..
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΝΙΚΗ ΠΟΣΟ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑ ΜΑΜΑ!! ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΦΡΙΚΑΡΩ(ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ ΑΚΟΜΑ) ΑΛΛΑ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ...ΠΡΕΠΕΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΤΗ ΦΟΡΑ ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΕΙ 8 ΧΡΟΝΩΝ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ.... ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ,ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ(8 ΕΤΩΝ ΣΧΕΔΟΝ) ΤΗΝ 5η ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΑ ΕΙΤΕ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΕΙΤΕ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ,ΜΕ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΡΑΜ,ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ΚΛΠ, ΜΟΝΗ ΜΟΥ ,ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΥΑΝΕ...ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ,,,ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ,,,,ΑΝ ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΙΔΙΟ,ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΔΩ ΠΑΝΤΩΣ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΛΜΗΣΕΣ!!!
ΝΙΚΗ ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΑΠΟΛΥΤΑ.ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΥΠΕΡ-ΜΑΡΚΕΤ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΜΑΣ.ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΦΟΥ ΧΑΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΩΝΙΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΕΜΑΣΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ.ΕΙΝΙΑ 8 ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΣΟΥΠΕΡ ΚΑΙ ΕΓΩ Η ΕΡΜΗ ΜΑΝΑ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΕΓΩ ΑΠΟ 3 ΕΤΩΝ ΠΗΓΑΙΝΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟ(ΧΩΡΙΟ ΜΙΚΡΟ ΜΕ ΜΙΣΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ)ΠΑΛΙ ΣΤΡΑΒΟΚΑΤΑΠΙΝΩ ΚΑΙ ΑΝ ΑΡΓΗΣΕΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΡΠΑΖΩ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΩ.ΕΡΧΕΤΑΙ ΧΑΛΑΡΟΣ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΤΟΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΝΩ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΕΙ?ΕΛΑ ΡΕ ΜΑΝΟΥΛΑ ΑΦΟΥ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΟΛΟΗΜΕΡΟ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩ ΠΑΡΕΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ?(ΤΟ ΕΛΑ ΡΕ ΤΟ ΚΑΤΑΠΙΝΩ ΑΦΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΜΑΝΟΥΛΑ)...ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΗΡΕΜΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΚΑΛΑ..ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ...
Βρε Ιωαννα μου... που πανε και τασ κρυβουν εκει απο πίσω.. Ελεος πια.. ;P (το παρακατω σχόλιο ειναι για την μαμα P.)
Θα πρέπει να σφίξεις την καρδιά σου, και να μην καταλάβει τους δικούς σου φόβους. Διότι περί αυτού πρόκειται. Δικοι μας είναι οι φόβοι. :)Το δάκρυ όμως τρέχει εσωτερικά, γιατί δεν αρκεί να προσέχει μόνο το παιδί μας. Πρέπει και ο κόσμος που το περιβάλει να προσέχει.
Αχ Νίκη.... Αυτή τη κουβέντα είχα με έναν φίλο εχθές... Εκείνος έχει παιδάκι 20 μηνων κ εμείς 12.... Εκείνος οργώνει τις κορυφές του κόσμου κ εμεις οργωνουμε τις κορυφές της Ελλάδας (ως προσκοποι ακόμη στα τριάντα φεύγα)... Πόσες φορές έχω μιλήσει με γονείς με απίστευτη άνεση κ τους έχω πει με ύφος "ένα διήμερο είναι μόνο... Στο βουνό με τους φίλους του... Δεν είμαστε κ στρατός..." κ οι έρημες οι μαμάδες με κοιτούσαν με τρόμο, μου ψελιζαν ένα "κκκκαλα" κ μετά μου ακυρωναν τη συμμετοχή του παιδιού τους... Δεν τις καταλαβαίνω τώρα????? Πως.... Φυσικά κ τις καταλαβαίνω... Απλά ΠΑΛΕΥΕΙΣ κ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΙΣ αυτόν τον χειμαρο μέσα σου που σε θέλει να συρθεις ξωπισω από το σπλάχνο σου κ να το παρακαλεσεις να μην πάει πουθενά... Πωπωωωω...??? Πόσο ανασφαλής είμαι..?? Είμαι αποφασισμένη όμως να το κάνω γαργάρα από το να την κάνω κ εκείνη ανασφαλή για τον εαυτό της..... Πφφφφφ.... Αγχωθηκα.... Τέλος πάντων.... Δεν φαντάζεσαι πόσο σε καταλαβαίνω.... Θεωρώ ότι το χειριστηκες υπέροχα πάντως.... Μπράβο σου!!!
Προσπαθώ να ειμαι απλή και κατανοητή προς εκεινη.. Οι πολλες εξηγησεις τα μπερδέυουν τα παιδια, θελουν απλά και κατανοητά λογια. Καθαρά..
Περιττό να σου πω ότι με πιάσαν τα ζουμιά τόσο που δεν έβλεπα να διαβάσω! Μπήκα στη θέση σου όσο δε φαντάζεσαι! Να χαίρεσαι το μεγάλο σου (πια) κοριτσάκι!
Σε ευχαριστω Γεωργία μου. Ναι όντως μεγαλωσε σε μια νυχτα δικής μου αυπνίας και σκέψης! Πόσο δυσκολο ειναι να εισαι γονιός...