Το μόνο που θέλω είναι να προσέχεις τον εαυτό σου..
Σήμερα ήταν μια ημέρα ορόσημο. Από την ημέρα που έκανα παιδιά, οι πιο γελοίες στιγμές παίρνουν αξία διαφορετική.
Αυτή την ημέρα την σκεφτόμουν χρόνια. Όταν λέω χρόνια, εννοώ από την στιγμή που την κράτησα στα χέρια μου.
Εμείς μεγαλώσαμε σε άλλο κόσμο ή μήπως εμείς έτσι νομίζουμε.. Επειδή δηλαδή οι οικογένειες ήταν πιο κλειστές, τα εγκλήματα ήταν λιγότερα;
Δεν ξέρω.. δεν έχω ιδέα.
Το μόνο που ξέρω είναι πως όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, παρόλο που είχαμε αυλή μεγάλη, ήθελα να στρώνω τα κουζινικά μου στο πεζοδρόμιο, για να έρθουν και οι φίλες από τα γύρω σπίτια.
Ήθελα να χτυπώ την μπάλα στον τοίχο του σπιτιού μου από την πίσω πλευρά, όχι στην αυλή, για να πιάσουν το σήμα και οι υπόλοιποι και να έρθουν. Μαζευόμασταν καμιά 15αρια παιδιά, σε διάφορες ηλικίες και παίζαμε μέχρι να ακουστεί η εφιαλτική φωνή της μαμάς…
Έλα Νίκη, φτάνει τώρα. Ώρα για φαγητό.
Αυτό το βασανιστικό τρίωρο μέχρι να πάει 5.30 και να ξαναβγώ ήταν ατελείωτο.
Όταν δε, έκανα καμιά απατεωνιά και έπαιρνα τιμωρία να μην βγω για παιχνίδι και τους άκουγα μέσα από το παράθυρο.. ΘΕΕ ΜΟΥ…. το βασανιστήριο της σταγόνας…
Και τώρα στο σήμερα..
Στήσαμε το σπιτικό μας μαζί με τον αγαπημένο μου στον ουρανό.. ρετιρέ… ξέρετε… από αυτά που είναι λες και είσαι μόνιμα σε αεροπλάνο… 5 όροφος, καμιά επαφή με τον δρόμο. Ίσα που ακούμε τις φωνές από μακριά.
Τι ωραία ησυχία.. πόσο το καμαρώνω το σπιτάκι μου.
Αυτό όμως κράτησε λίγο.. Τώρα μετανιώνω γι’ αυτη την επιλογή και βασανίζομαι καθημερινά να βρώ την λύση..
Καθημερινά….. ξέρετε… μέχρι σήμερα που η λύση ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα και μου είπε…
-Δεν έχεις άλλο χρόνο… τικ τοκ τικ τοκ….
Κάθε απόγευμα πότε εγώ, πότε ο μπαμπάς μας κατεβαίνουμε για παιχνίδι. Τα κορίτσια παίζουν με τους φίλους που μαζεύονται για ποδήλατο, μπάλες μέχρι και πιστόλια. Οι γονείς λίγο πιο πέρα παρατηρούν και πίνουν ένα καφεδάκι στα όρθια.. Ένα από αυτά τα απογεύματα η κόρη μου, μου λέει από 10 μέτρα μακριά…
-Μαμά πάω να δω τα κουνελάκια στην αυλή του Γιάννη.
ΣΟΚ… ΠΑΝΙΚΟΣ… (ποιός είναι ο Γιάννης και τι κουνελάκια είναι αυτά..)
-Χαλάρωσε μαμά (λέει η γειτόνισσα)..
–Τι να χαλαρώσω, δεν ξέρω καν που είναι αυτό το σπίτι…
Αφήνω κάτω τον καφέ και τρέχω ξοπίσω της να την προλάβω. Πω πω πότε εξαφανίστηκε, που να πάω να την βρω.. Τρέχοντας σαν τον άνεμο (μέχρι και φτερά είχα βγάλει) φτάνω στον δρόμο και ακούω…
-Μαμά έλα να δεις τα κουνελάκια, που πας;;
Η Εύα ήταν σχεδόν δίπλα στο σπίτι μας και εγώ στην άλλη άκρη του δρόμου..
Τι ντροπή! Το παιδί μου ξέρει που πάει, εγώ δεν ξέρω γιατί δεν το «βλέπω».
Έχουμε κλείσει αισίως τα 8.. Τώρα κατάλαβα γιατί η μαμά του Στέργιου μου είπε πως του χρόνο θα πηγαίνουν μόνα τους σχολείο.. τότε σκέφτηκα «Καλά, μην παίρνεις και όρκο«
Προσπάθησα να βρω την σκηνή του NEMO που ο μπαμπάς του εμαθε πως την πρώτη μέρα στο σχολείο θα πάει στον ¨Υφαλο. «Δεν τα τηγανίζουμε, καλύτερα να τα σερβίρουμε με πατάτες» και επειδή δεν το κατάφερα, δείτε αυτή, το ίδιο κάνει..
Πω πωωω δεν έχω καταλάβει τπτ. Το παιδάκι μου πρέπει να φτερουγίσει και εγώ κρατώ τα φτερά του δεμένα! Όχι δεν θα το αφήσω έτσι…
Χτες το απόγευμα ανοίγω την πόρτα και της λέω «Πήγαινε κάτω! Οι κανόνες είναι, μέχρι να έρθει η μαμά ή ο μπαμπάς παίζεις μέσα στην αυλή»
Το παιδί με κοιτούσε νομίζοντας πως η μαμά τρελάθηκε.. (Τρελάθηκε αλλά τι να κάνει; Αν ήταν στο χέρι της, θα τις έκοβε σε όλους αυτές τις κακές συνήθειες, αλλά τέλος πάντων :P)
– Ναι μην με κοιτάς έτσι, μπορείς να κατέβεις μόνη σου και να μην βγεις στο δρόμο μέχρι να έρθω, για κανένα λόγο..
– Ακόμα και αν μου φύγει η μπάλα..
– Ναι, ακόμα και αν σου φύγει η μπάλα. Σε 10 λεπτά θα είμαι εκεί.(Εν τω μεταξύ θα κρεμαστώ από το τυφλό σημείο του σπιτιού, θα σε κοιτάω, κακομοίρα μου)….
Όπως καταλάβατε, όλα πήγαν καλά, το παιδάκι μου ήταν κάτι περισσότερο από άξιο εμπιστοσύνης.
Σήμερα τη ρώτησα αν θέλει παγωτό…
– Αν θέλεις, μπορείς να πας κάτω να πάρεις…
– Μόνη μου;
– Γιατί; Φοβάσαι;
– Όχι μαμά, δεν μπορώ να το πιστέψω, θα πάω να πάρω παγωτό από το ψιλικατζίδικο στην γωνία.. Αν δεν έχει το παγωτό που θέλω μπορώ να πάω μέχρι το περίπτερο..
– Όχι, βήμα βήμα, δεν απέχω πολύ από το εγκεφαλικό.
– Τι μαμά;
– Τίποτε κορίτσι μου, πήγαινε εσύ και αν δεν βρεις να γυρίσεις πίσω οκ;
Όσα και να έλεγα, τον κίνδυνο της κακιάς στιγμής δεν θα μπορούσα να τον αποφύγω. Μιλούσα, μιλούσα, μιλούσα και είχε πάρει ένα ύφος το καημένο σαν να έλεγε «Πού να τα θυμηθώ όλα αυτά…. Και θα μου χρειαστούν για το ψιλικατζίδικο στα 200 μετρα, ή για όλη μου την ζωή;»
Έσφιξα το χεράκι της και της είπα «το μόνο που θέλω είναι να προσέχεις τον εαυτό σου. Αυτό τιποτα άλλο. Όλα τα άλλα ξέχασε τα»
Αυτή την απόδειξη από την πρώτη της ανεξάρτητη στιγμή, θα της την φυλάξω, και θα της την δώσω όταν νιώσω πως πλέον δεν χρειάζεται να ανησυχώ για εκείνη. Αν αυτό συμβεί ποτέ…
Έχω λαλήσει, αυτό ήταν. Νομίζω πως δεν θα το συνηθίσω ποτέ.
Βήμα βήμα όμως, θα κερδίσω αυτή την μάχη, γιατί δεν έφερα στον κόσμο ένα παιδί για να νιώθω εγώ γεμάτη και ασφαλής.
Το έφερα για να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Kαι αν δεν το προετοιμάσω, δεν θα το κάνει..!
Νίκη
—
Η Νίκη Καβαδάτου είναι μαμά δύο κοριτσιών και ασχολείται επαγγελματικά με τη ζαχαροπλαστική, γλυκαίνοντας τους καλεσμένους σε πάρτι, γάμους και βαφτίσεις με τα υπέροχα γλυκά της!
Θα την βρείτε στο www.sketiglyka.gr
Είσαι φοβερή! Μοναδικό ταλέντο έκφρασης των σκέψεων (είναι προνόμιο! Δεν το έχουν όλοι -δυστυχώς!)! Παρόλο που έχω μικρότερα παιδιά από εσένα (3 & 1,5) παρόμοιες σκέψεις μού έρχονται στο μυαλό που και που! Ένιωσα πως ήμουν στη θέση σου! Πιστεύω πως εκείνη τη στιγμή θα νιώθω/σκέφτομαι ΑΚΡΙΒΩΣ ΈΤΣΙ!!! Σ' ευχαριστώ που με ταξίδεψες ...στο μέλλον :-)!!!
❤️❤️❤️
Τι να σας πρωτοπω!!!!! Εχω τρια παιδακια, 2 αγορια κ ενα κοριτσι!!!! Ο μεγαλος φετος εκανε την πρωτη χρονια του ως φοιτητης!!! Δυο-τρια πραγματα θα σας πω: * η καρδια μου κ το μυαλο μου ειναι 24 ωρες το 24ωρο μαζι του!!!! Να φοβαμαι, ν'ανησυχω(γιατι εχει κ σοβαρο προβλημα υγειας)....Κι ομως αποδειχθηκε ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΑΞΙΟΣ κ ΙΚΑΝΟΣ απ' οτι πιστευα!!!! * κι ομως, οταν καποτε τον ειχα διπλα μου....(στα 13 του)ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΤΟΝ ΣΩΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΤΡΟΧΑΙΟ(για το οποιο δεν εφταιγε) παρολο που μια ζωη φοβομουν μη χτυπησει παιζοντας στη γειτονια, στο σπιτι, στο σχολειο!!!!! Και τι να εκανα???(Αριστος μαθητης και να του στερησω την ευκαιρια να φυγει να σπουδασει λογω της υγειας του???? Και να τον κρατω διπλα μου φυλακισμενο φοβουμενη μην παθει κατι χειροτερο????) Γι' αυτο σας λεω, Κα Νικη και σας, τις υπολοιπες...."μικρομαμαδες".... * ΔΩΣΤΕ ΕΦΟΔΙΑ στα παιδια σας, ηθικα, ψυχικα κι αφηστε τα να ανοιξουν τα φτερα τους.....Ο,τι ΕΣΕΙΣ κρινετε σωστο κι οχι τι λενε οι αλλοι, σχετικοι και ασχετοι, επιστημονες και μη.... Αν τα παιδια εχουν τις βασεις(ηθικες αξιες, σθενος χαρακτηρα) ΜΗΝ ΤΑ ΦΟΒΑΣΤΕ!!!! Να ξερετε πως εχετε κανει καλη δουλεια!!!!! ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΤΕ ΣΤΟ ΘΕΟ ΝΑ ΤΑ ΦΥΛΑΕΙ!!!! ΤΙΠΟΤΑ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΕΡΙ!!!! ΑΛΛΟΣ ΚΙΝΕΙ ΤΑ ΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ....ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΞΕΡΕΙ....
❤️❤️❤️
Το να γίνεσαι μάνα.....σημαίνει πως αποδέχεσαι το γεγονός......"η καρδιά σου να κυκλοφορεί πλέον...έξω απ το σώμα σου"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Είναι κλεισμένα 18.......έχει πάει 3ήμερες.....5ήμερη....διακοπές με την παρέα του....σπουδάζει ευτυχώς στην πόλη μας....έχει καινούριους φίλους (που επιμελώς φροντίσαμε να γνωρίσουμε κι εμείς,χωρίς να δώσουμε στόχο αγχωτικού γονέα :) ),έχει ξενυχτήσει.....έχει ξημερωθεί τις δύο τελευταίες Πρωτοχρονιές και άλλες λοιπές φετινές αργίες(σε μαγαζιά γνωστά,με παρέα φίλους του, γνώριμους σε μας πάντα έως τώρα).....ετοιμάζεται για δίπλωμα......κάνει όόόλα όσα κάναμε στην δική του ηλικία .....κάνει όόλα όσα είναι φυσιολογικά να κάνει τη στιγμή αυτή της ζωής του.......μας χαροποιεί κάθε τί που κάνει εκείνον να χαίρεται και να νιώθει γεμάτος.....αλλά......(όχι που δεν θα είχε αλλά....) δεν κοιμάμαι ποτέ αν δεν ακούσω το κλειδί στην εξώπορτα...για να μην πω,αν δεν ακούσω τον χαρακτηριστικό ήχο της πόρτας της κεντρικής εισόδου,που κλείνει όταν έρχεται.....μιλούσαμε με μνμ και αναπάντητες στις σχολικές ατελείωτες (για μένα) εκδρομές....μας ενημερώνει όταν σκοπεύει να αργήσει.....ξέρει πως αν λείπει ώρες αρκετές με ηρεμεί απλά μία αναπάντητη ...προσπαθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο,να γνωρίζουμε πού θα βρίσκεται περίπου όταν βγει και με ποιά παρέα(οι παρέες είναι το σημαντικότερο πιστεύω)....Ακόμα...... Κρατάμε τη σχέση μας πλέον σε επίπεδο φιλικό-γονεϊκό (εμπιστεύεται απόλυτα τον μπαμπά του,γελάει μονίμως με την δική μου σάρα)..... Μοιράζει τις στιγμές του και με φίλους και μαζί μας,δεν μας στερεί την παρουσία του....την παρέα του.....την αγάπη του και την αγκαλιά του κι ας μεγάλωσε.........κι αυτό μας δίνει περιθώρια συμβουλών.......και τέλειας επικοινωνίας μαζί του.... Δόξα το Θεό.......είμαστε καλά......το άγχος όμως το δικό μου,που κρύβω πάάάρα πολύ προσεκτικά.......δεν φεύγει....και ξέρω πως ποτέ δεν θα φύγει..... Πάντα όταν φεύγει για κάπου.....αρχίζει το ρολογάκι μέσα μου να μετράει αντίστροφα μέχρι να γυρίσει .....να τον δω καλά και χαρούμενο....... Δεν ήθελα και δεν θέλαμε με τον μπαμπά του,να αισθανθεί ποτέ εγκλωβισμένος από μας.....γιατί τότε ξέρουμε πως τα χάνουμε από κοντά μας τα παιδιά.....ήρθαν .ομως στιγμές με όχι.....με μη.....με απαγορεύσεις......που ήταν από φόβο....και άγχος.....το δουλεύουμε καθημερινά.......συνέχεια.....και ξέρουμε πως κι αυτές οι αντιδράσεις είναι κάτι φυσιολογικό..... Οι κίνδυνοι είναι άπειροι έξω μανούλες......και τους ξέρουμε όλες πολύ καλά........μόνο που όταν με τα παιδιά μας έχουμε μια σχέση ισορροπημένοι και σωστή....υγιείς και δεμένη......όταν τα παιδιά μας είναι κοντά μας ψυχικά......δεν έχουν πολλά να φοβηθούν εκεί έξω......γιατί είναι προετοιμασμένα.......διαβασμένα......και σίγουρα εμείς όχι ανίδεοι για ότι πράττουν ,πως λειτουργούνε και ζούνε...... Πίστη στα παιδιά μας........το Σταυρό μας......και εμπιστοσύνη στον τρόπο που τα μεγαλώσαμε....... :) :)