Γιε μου χαμογελαστέ!

Ξυπνάς το πρωί και το κεφαλάκι σου ξεπροβάλει από το μαξιλάρι που μας χωρίζει σαν το κεφάλι μιας χελωνίτσας που βγαίνει από το καβούκι.

Ανοίγω τα μάτια και με υποδέχεσαι με χαμόγελο.

Τεράστιο και φαφούτικο χαμόγελο.

Μέχρι το βράδυ που θα γυρίσεις την πλάτη σου και θα κοιμηθεις σαν «μεγάλος», το χαμόγελο αυτό δεν σε εγκαταλείπει παρά μόνο όταν:

– θέλει αλλαγή η πάνα σου

– πεινάς

– νυστάζεις

– είσαι αφοσιωμένος στη σκανδαλιά που σκαρώνεις. Τότε παίρνεις ύφος σοβαρό

Νομίζω πως δεν έχω δει πιο χαμογελαστό μωρό στη ζωή μου. Είναι λες και στο DNA σου έχεις ένα παραπάνω χρωμόσωμα αυτό της συνεχούς χαράς.

Χθες στη βάπτιση του φίλου σου του Ανδρέα (να σας ζήσει, Τζένη και Κώστα!) παρατήρησα πως στο μεγάλο δάχτυλο του ενός σου ποδιού είχες μια πληγούλα. Κάπου θα χτύπησες παλεύοντας με το… σαλόνι πριν φύγουμε από το σπίτι. Και δεν έβγαλες κιχ. Όπως κιχ δεν βγάζεις και όταν η αδερφή σου σου δειχνει την αγάπη της με υπερβάλλοντα ζήλο (ξέρεις, τσιμπιές στα μπουτάκια και σκαρφάλωμα πανω σου. Από αγάπη τάχα). Δεν κλαις. Χαμογελάς.

Πες μου τώρα, Αρχέλαε, πώς να γράψω η μάνα ότι η ζωή με δύο παιδιά είναι δύσκολη; Αφού ευλογήθηκα με εσένα, το χαμογελαστό μωρό. Φτου φτου φτου και χίλια σκόρδα νοητά κρεμάω σ’ αυτές μου τις γραμμές, μην σε βασκάνουν, γιε μου.

Η ζωή μας ήταν υπέροχη με την αδερφή σου. Ήρθες και εσύ και στην αρχή φοβηθήκαμε, όμως ήταν θέμα ημερών να γινεις αναπόσπαστο κομμάτι της παρέας μας.

Ευλογημένο να ‘σαι πάντα, αγοράκι μου.

Σε ευχαριστώ για τα χαμόγελα.

(σκόρδα, σκόρδα, σκόρδα, σκόρδα, φτου φτου φτου φτου, σκόρδα, σκόρδα, σκόρδα, σκόρδα, φτου, φτου, φτου x 100000000 εις την 10000000000η)