Αρχέλαε, να παίξουμε σπιτάκια;

Σε ένα μήνα η Αθηνά θα γίνει 5 ετών… Ο Αρχελάκος μας είναι ήδη δύο και κάτι ψιλά. Και μέρα με τη μέρα δένονται περισσότερο και δίνουν σε εμάς ακόμα ένα λόγο να συγκινούμαστε μαζί τους μέρα νύχτα (όχι ότι το έχει δύσκολο ο μέσος γονιός, χεχε)

Η σχέση τους είναι μαγική. Νιώθεις την αγάπη να ξεχειλίζει… Το πώς νοιάζεται ο ένας για τον άλλον. Όχι μόνο ο μικρός που όσο να πεις, έχει σαν πρότυπο την μεγάλη. Αλλά και η Αθηνά απέναντι στον αδερφό της είναι στοργική και αγαπησιάρα. Καμιά φορά της ξεφεύγει μια υπερβολικά σφιχτή αγκαλιά ή μια κοπανιστή μπουφλίτσα στο κεφάλι, αλλά στο πρόγραμμα είναι και αυτά. Και ο μικρός καμιά φορά ξεσπά λίγο άγαρμπα. Ξέρουν όμως ότι μετά από κάτι τέτοιο, χρωστάμε μια συγγνώμη. Και μια αγκαλιά.

Όλο το απόγευμα παίζουν, γελάνε, αγκαλιάζονται. Στήνουν και ξεστήνουν. Η Αθηνά σκηνοθετει, ο Αρχέλαος ακολουθεί ή πεισμώνει και αντιδρά στους ρόλους που του δίνει η αδερφή του (το «όχι» και το «δεν θέλω» στο repeat ολη μέρα!)

– Αρχέλαε, έλα να παίξουμε σπιτάκια!

– Σπιτάκια, ναι, ναι!

– Εγώ θα είμαι η μαμά και εσύ το μωρό!

– Εγώ όχι μωρό! Δεν θέλω μωρό!

Και αρπάζουν τα μαξιλάρια του καναπέ και φτιάχνουν φανταστικά σπιτάκια. Τρώνε σε ένα αόρατο τραπέζι, σκουπίζουν με σκούπες που μόνο αυτά μπορούν να δουν. Και σαν έρθει τάχα το βράδυ, ξαπλώνουν στο πάτωμα αγκαλιά και κοιμούνται.

– Μαμά, κάνε τον κόκορα!

ΚΙΚΙΡΙΚΟΥ!

– Ξύπνα Αρχελάκο μου, είναι πρωί!

Και δώστου από την αρχή, σκούπισμα, πρωινό, χορός, μαγείρεμα και ύπνος… ΚΙΚΙΡΙΚΟΥ! Και ξανά από την αρχή.

Και γελάκια, γελάκια γάργαρα…

Τα κοιτάζω από μακριά και σκέφτομαι πόσο αγχωνόμασταν για το πώς θα πάρει η 2 1/2χρονη τότε Αθηνά τον ερχομό του Αρχέλαου. Πόσο πανηγυρίζαμε την κάθε ένδειξη αγάπης από μεριά της… Και πώς σήμερα, μόλις δύο χρόνια μετά, μοιάζουν λες και γεννήθηκαν παρέα… Τόσο αυτοκολλητάκια…

Χθες το βραδάκι η Αθηνά και ο Αρχέλαος είχαν ξαπλώσει στον καναπέ, λίγο πριν την ώρα του ύπνου και χαζολογούσαν για να νυστάξουν.

– Αρχέλαε, πήγαινε πιο εκεί τις ποδάρες σου!

– Όχι!

– Έλα βρε Αρχελάκο μου!

– Δεν θέλω!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι όπως έβλεπα τον γιο μου να έχει απλώσει τα πόδια του πάνω στην αδερφή του (κλασικός άντρας παρτάκιας, χεχε) και την Αθηνά να διαμαρτύρεται τρυφερά, μια ομολογουμένως αρκετά αστεία στιγμή, βούρκωσα από ευτυχία και καμάρι. Τους εύχομαι να είναι πάντα τόσο αγαπημένοι μεταξύ τους!