Τα λουλουδάκια μου!

Πριν ξεκινήσω την ιστορία μου να σας πω πως από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα μια κούκλα για μωρό στην αγκαλιά και ως υπεύθυνη και μεγαααάλη αδελφή πρόσεχα, έντυνα και χτένιζα με κάθε ευκαιρία τον κατά δυόμισι χρόνια μικρότερο αδελφό μου (μεταξύ μας όταν δε γινόταν το δικό μου, τον παίδευα πολύ τον καημένο)

Πέρασαν τα χρόνια τελείωσα το Λύκειο, πέρασα στο Πανεπιστήμιο και πάντα ονειρευόμουν τη στιγμή που θα δημιουργούσα τη δική μου οικογένεια με τον άνθρωπό μου. Κάπου εκεί το 2004 ενώ ήμουν στο 3ο έτος γνώρισα τον πρίγκηπά μου… Πήρα το πτυχίο μου το 2005 – δουλεύαμε ήδη και οι δυο κι έτσι μετά από δύο χρόνια παντρευτήκαμε.

Πριν από το γάμο μας είχαμε την ατυχία να χάσουμε ένα μωράκι – αιτία ήταν ο μεγαλοκυτταροϊός – όμως δεν το βάλαμε κάτω… Κάναμε θεραπεία για 6 μήνες και το Νοέμβριο του 2007 άρχισε να δημιουργείται το 1ο θαυματάκι μας!!!

Είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη, αν εξαιρέσουμε την 5η και την 6η εβδομάδα που έμεινα καθηλωμένη στο κρεβάτι εξαιτίας μιας μικρής αιμορραγίας που είχα – ο γιατρός μου μου εξήγησε πως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις στα πρώτα στάδια της εγκυμοσύνης. Αισίως λοιπόν φτάσαμε στην 39η εβδομάδα και τότε άρχισαν οι συσπάσεις…

Η Σταματίνα ήρθε στον κόσμο την Τρίτη 22 Ιουλίου του 2008 και μας έκανε τους πιο ευτυχισμένους γονείς πάνω στη γη – τουλάχιστον έτσι αισθανόμασταν… O άντρας μου βέβαια μετά από καιρό μου εξομολογήθηκε πως αισθανόταν και πολύ τρομαγμένος μαζί με όλα τα άλλα για το αν θα ανταποκρινόταν στα νέα του καθήκοντα!!! Μετά από σχεδόν 14 ώρες ωδυνών, μιας και ήθελα καλά και σώνει να ακολουθήσω τη φυσιολογική οδό, όσο κι αν φώναζε ο γιατρός μου, γέννησα με καισαρική γιατί η μπουμπού μας ήταν πολύ μεγάλη – 3200 κιλά – για τα δεδομένα μου... Είμαι βλέπετε μικροκαμωμένη!!!

Οι πρώτες δυο μέρες στο μαιευτήριο κύλησαν όμορφα αλλά και επώδυνα λόγω της καισαρικής… Μετά ξεκίνησε ο δικός μου Γολγοθάς, γιατί κάθε μανούλα, όταν πρόκειται για το μονάκριβό της έτσι το βλέπει, ό,τι και να έχει το παιδί της… Στην προγραμματισμένη επίσκεψη του παιδιάτρου της κλινικής στο δωμάτιό μας, όπου μας ενημέρωνε για τα βλαστάρια μας, όταν ήρθε η σειρά μας τον ακούω να λέει:

«Η κυρία Καρρά;; Το κοριτσάκι σας είναι υγιέστατο, τα αντανακλαστικά του λειτουργούν μια χαρά, ωστόσο το παιδί γεννήθηκε με λυκόστομα…«

Στο άκουσμα αυτής της λέξης πάγωσα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Λυκόστομα;; Είχα μια ιδέα του τι μπορεί να σημαίνει αλλά εκείνη τη στιγμή μου φαινόταν πιο σοβαρό γιατί ο «καλός» παιδίατρος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη συνηθισμένη ορολογία κι όχι τη «σχιστία της υπερώας» όπως συνηθίζουν να λένε οι ωτορινολαρυγγολόγοι… Άδικα προσπαθούσε να με ηρεμήσει λέγοντας έπειτα πως το λυκόστομα είναι συγγενής πάθηση με το λαγώχειλο, αναφέροντάς μου και μια πασίγνωστη ηθοποιό που είχε αντίστοιχο θέμα…

Το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε ήταν να μιλήσουμε με έναν οικογενειακό μας φίλο ο οποίος είναι χειρούργος ωτορινολαρυγγολόγος στο Αγία Σοφία, και για καλή μας τύχη τη διορθωτική επέμβαση την πραγματοποιούσε η ομάδα του… Μόνο τότε ηρέμησα, αν και η μικρούλα μου ανέβασε και ίκτερο κι εμένα από τη στενοχώρια στο τέλος άρχισε να μου στερεύει το γάλα. Τη θήλασα μόλις για 40 ημέρες και όχι αποκλειστικά, καθώς δεν είχα ούτε 40 ml την ημέρα… Ευτυχώς δεν μου πνιγόταν κατά τη διάρκεια των γευμάτων, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις καθώς στα παιδάκια αυτά οι γουλίτσες που συνοδεύουν το ρέψιμο βγαίνουν ταυτόχρονα από το στόμα και τη μύτη…

Οι μήνες περνούσαν, το μωρό μας μεγάλωνε και όταν ήταν 9 μηνών κάναμε την 1η διορθωτική επέμβαση της υπερωιοσχιστίας… Δυστυχώς δεν ήταν επιτυχής, καθώς έσπασαν κάποια ράμματα, και έτσι χρειάστηκαν άλλες δύο επεμβάσεις μέχρι την ηλικία των 3 χρόνων… Φυσικά από την τελευταία η Σταματίνα έχει ανεξίτηλες τις μνήμες στο μυαλό της – ήταν αρκετά μεγάλη για να θυμάται… Ωστόσο το παιδάκι μου ήταν τόσο γενναίο, να σκεφτείτε πως όταν την πήραν για να της κάνουν εξετάσεις αίματος πριν το χειρουργείο δεν έβγαλε άχνα, μόνο βούρκωσε…

Από 30 μηνών έχουμε ξεκινήσει και λογοθεραπείες ώστε να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και στην ομιλία της και πραγματικά τα πάει περίφημα!! Και η ένταξή της στο προνήπιο πήγε θεαματικά καλά, μιας και είναι πολύ κοινωνικό παιδί. Δε σας κρύβω πως αυτό που με τρόμαζε περισσότερο ήταν η απόρριψη από παιδιά της ηλικίας της λόγω της ιδιαιτερότητας που είχε με την ομιλία της… Η δύναμή της με εξέπληξε!! Δούλεψε σκληρά, και τώρα τα δύσκολα έχουν περάσει, αν και θέλει ακόμα δουλειά και προσπάθεια!!!

Το δεύτερό μας θαυματάκι, η Ιωάννα γεννήθηκε την Τρίτη 4 Ιανουαρίου του 2011 – 2800 κιλά – όταν η Σταματίνα ήταν σχεδόν δυόμισι χρόνων… Μάλιστα ως δια μαγείας άρχισε να μιλάει εκείνη ακριβώς την ημέρα, ενώ μέχρι τότε συνεννοούμασταν μόνο με νοήματα…

Και σε αυτήν είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη με το ίδιο προβληματάκι στην 5η εβδομάδα, όμως στην 37η εβδομάδα, και ενώ με την πίεσή μου ποτέ δεν είχα πρόβλημα, έφτασα στα πρόθυρα της προ εκλαμψίας… Ωστόσο, η εγρήγορση η δική μου και η ευαισθησία του γιατρού μου, της μαίας του και της κολλητούλας μου που είναι επίσης μαία, δεν άφησαν περιθώρια για να πάει κάτι στραβά… Στις 19:50 έφτασα στο μαιευτήριο και στις 21:55 κρατούσα στην αγκαλιά μου το θησαυρό μου!!!

Με την Ιωάννα τα πράγματα στο μαιευτήριο κύλησαν πιο ήρεμα… Γεννήθηκε υγιέστατη, χωρίς κανένα θέμα, και ήμουν αποφασισμένη να τη θηλάσω, πλέον ήξερα τι να κάνω, ήταν πιο δυνατό το ένστικτό μου… Φυσικά είχα στο πλευρό μου τη μανούλα μου, όπως και στην πρώτη μου γέννα, που έμενε μαζί μου τα βράδια για να με βοηθήσει με το θηλασμό και το μωρό… Βλέπετε ο αντρούλης μου είναι ναυτικός και εκείνη την περίοδο ταξίδευε… Συγκινούμαι όταν τα θυμάμαι, όταν ένας μαιευτήρας έβγαλε τη μπουμπού να τη δείξει στη μαμά μου – λόγω της επείγουσας κατάστασης ήταν η μόνη που βρισκόταν εκεί, οι υπόλοιποι έρχονταν από επαρχία – τη ρώτησε πού είναι ο μπαμπάς κι όταν του είπε πως ταξιδεύει, την έβαλε να τον πάρει τηλέφωνο για να ακούσει το κλάμα της!!!

Αχ… ακόμα θυμάμαι τα λόγια της μετά από τις διαφωνίες μας… «Θα γίνεις μάνα και θα με καταλάβεις«….Πόσο δίκιο είχε!! Η ζωή μου όλη περιστρέφεται γύρω από τις κόρες μου και πασχίζω για να μην τους λείψει τίποτα, όπως και ο άντρας μου, ο οποίος έχει κάνει τις μεγαλύτερες θυσίες από όταν παντρευτήκαμε… Έκανε πραγματικότητα την επιθυμία μου να μετακομίσουμε μόνιμα στον τόπο καταγωγής μας αμέσως μετά το γάμο μας, σχεδόν 400 χλμ μακριά από την Αθήνα και το σπίτι μας, το οποίο μας παραχώρησαν οι δικοί του για να μείνουμε… Βλέπετε η Αθήνα και ο Πειραιάς όπου σπούδασα και έζησα για συνολικά 6,5 χρόνια ποτέ δε με γέμισαν… Ήθελα τα παιδιά μας μεγαλώνοντας να αντικρίζουν τις ίδιες εικόνες, τα ίδια χρώματα που αντικρίζαμε εμείς – ο άντρας μου βέβαια ερχόταν μόνο για διακοπές στα μέρη μας – όχι βουβά κτίρια και άχρωμες εικόνες…

Η άλλη μεγάλη του θυσία είναι που – ειδικά το τελευταίο διάστημα – αναγκάζεται να ταξιδεύει στο εξωτερικό και να αποχωρίζεται για τόσο πολύ καιρό τα βλαστάρια μας, φροντίζοντας να μην τους λείπει τίποτα, μιας και στην πολύπαθη Ελλαδίτσα μας δεν υπάρχουν δουλειές για τους ναυτικούς…. Εγώ δεν ξέρω αν θα άντεχα αν ήμουν στη θέση του να είμαι 10 συνεχόμενους μήνες μακριά από τον άντρα και τα παιδιά μου… Γι’ αυτό και για άλλα πολλά θέλω να του πω πως είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στη ζωή μου, μιας και αν δεν υπήρχε εκείνος δε θα υπήρχαν αυτά τα υπέροχα πλασματάκια που γεμίζουν τη ζωή μου!!!

Αγάπη μου σ’ ευχαριστώ, και συγγνώμη που δε στο λέω συχνά, όμως δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν ήσουν στη ζωή μου!!!

Τελικά έχω να πω πως η κρίση μπορεί να μας έχει ρίξει απότομα σε βαθιά νερά να κολυμπήσουμε, αλλά πρέπει να τη δούμε σαν ευκαιρία γιατί μας έχει δέσει σαν οικογένεια κι ας μας χωρίζει η απόσταση… Ευκαιρία να ζήσουμε την κάθε στιγμή, ευκαιρία να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο και να ευχαριστούμε το Θεό καθημερινά γι’ αυτά που έχουμε… Στο χέρι μας είναι να μην το βάλουμε κάτω, να το παλέψουμε… Και θα το δείτε, θα βγούμε πιο μονιασμένοι, πιο αισιόδοξοι!!!

Με τον άντρα μου θέλαμε μια μεγάλη οικογένεια. Μπορεί η κρίση να μας έχει φρενάρει λιγάκι, αλλά είμαι σίγουρη πως θα καταφέρουμε να παλέψουμε γι’ αυτό αν μη τι άλλο, κι αν μας έρθει και άλλο μωράκι με το καλό, θα το μεγαλώσουμε όπως και τα κορίτσια μας!!! Άλλωστε τα παιδιά το κυριότερο που χρειάζονται είναι αγάπη, εμείς είμαστε αυτοί που τα έχουμε μυήσει στα υλικά αγαθά… Εμείς δηλαδή πώς μεγαλώσαμε;; Δε ζήσαμε, δεν παίξαμε;;; Αισιοδοξία φίλοι μου, για να «ανθίσουν» τα λουλουδάκια μας!!! Πρέπει να τους δείξουμε το δρόμο για τον αγώνα της ζωής… Αν καταθέσουμε τα όπλα ούτε εκείνα θα κερδίσουν, ούτε κι εμείς.

Αυτή ήταν λοιπόν η ιστορία μου, ελπίζω να μη σας κούρασα πολύ!!

Με εκτίμηση,
Μαμά Αιμιλία
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com