Το ένστικτο της μάνας

Θα ξεκινησω την ιστορια μου λεγοντας σε ολες τις μανουλες να εμπιστευονται το ενστικτο τους, αυτο μας εβγαλε απο τα χειροτερα…….

14/8/2010 γενναω το γιο μου 3.300, ενα υγιεστατο μωρακι. Οι μερες κυλουσαν ομαλα, ωσπου φτασαμε περιπου 2.5 μηνων (ενα μωρο που εκλαιγε συνεχεια χωρις να ξερω το γιατι, το πρωτο μου βλεπετε) και καπου εκει αρχιζει ο δικος μας γολγοθας… Ρουκετοειδης εμετος σε ολα σχεδον τα γευματα.
 
Ενημερωνω τον γιατρο και μου συστηνει γαλα αντιαναγωγικο, δε βοηθησε καθολου, οι μερες περνουν και την 7η πλεον μερα εκνευρισμενη μαζι του, του ειπα πως ανησυχω να του το παω να το δει….

Η απαντηση του;

«Θα λειψω το τριημερο, μην ανησυχεις! Εισαι υπερβολικη…!«

Εμενα κατι να με τρωει.

Παιρνω το παιδι με τον αντρα μου και παμε στο Παιδων. Αρχικα ηταν καθυσυχαστικοι οι γιατροι, ας κανουμε εναν υπερηχο για σιγουρια και ξαφνικα ακουω ΠΥΛΟΡΙΚΗ ΣΤΕΝΩΣΗ, αμεσα χειρουργειο (στενωση μεταξυ εντερου και στομαχου), εχασα τη γη κατω απ΄ τα ποδια μου. Οι γιατροι απορουσαν πως εφτασε 2.5 μηνων με τα κιλα του φυσιολογικα, με συμπτωματα μονο την τελευταια εβδομαδα, καθως αυτο παρουσιαζεται σχεδον απο τη γεννηση…

«Και ο γιατρος σας δε το ειδε το μωρο;«

Τι να πω γι΄ αυτον…
 
Μας βαζουν λοιπον σε ενα δωματιο και επειδη η εγχειρηση ειναι στο στομαχι, επρεπε να περασουν σωληνακι απο τη μυτη στο στομαχι του για να στραγγιξει ολα του τα υγρα… Κλαμα εγω με σπαραγμους… Επρεπε να μπει και ο ορος, αλλα πού φλεβα στο μικροκαμωμενο του κορμακι; Επι μία ωρα το τρυπουσαν παντου για να βρουν φλεβα, ηθελα να τους ορμηξω, αλλα κρατηθηκα για το παιδι μου… Θυμαμαι μολις εφτασε η μαμα μου στο νοσοκομειο της ψελλισα: Μανα, το παιδι μουυυυυ!

Την επομενη μερα μπαινουμε για χειρουργειο…

«Μην ανησυχεις» μου ειπαν «επεμβαση ρουτινας μίας ωρας«

Πραγματι σε 1ωρα βγαινει ο χειρουργος, ολα καλα πηγαν και παιρνω τη πρωτη ανασα ανακουφισης. Βγαινει και η αναισθησιολογος σε εξαλλη κατασταση και μου φωναζε αν καναμε εμβολιο αυτες τις ημερες, γιατι ηταν πολυ πεσμενος ο οργανισμος του… Της ειπα 2μερες προτου ξεκινησουν οι εμετοι και στον παιδιατρο μας (μονοι μας του το καναμε;). Τι σημαινε αυτο, ακομα αναρωτιεμαι…. Δε θελω να το σκεφτομαι… Μετα απο λιγο μου φερνουν το παιδι…

«Μην τρομαξεις, εσπασε ο ορος στο κεφαλι του και εχει πρηστει. Δεν ειναι τιποτα θα περασει«

Να σημειωσω οτι τελικα ο ορος μετα απο χιλια τρυπηματα μπηκε στο κεφαλι, εκει βρηκαν μονο καλη φλεβα, ξανα κλαμαααααα…
 
Το πρωτο 24ωρο δεν επρεπε να πιει σχεδον τιποτα, σιγα σιγα 5ml νερο, ανα 2ωρες 10ml κτλ ενα μωρο που διαβαζα στα ματια του την απογνωση «Γιατι δε με ταιζεις;«

Ωσπου σιγα σιγα αρχισε να μην διεκδικει να φαει και εκει φοβηθηκα… Ειχε αφυδατωθει και δεν εκλαιγε πλεον, ηταν το πιο κρισιμο σταδιο αλλα ευτυχως σιγα σιγα μας επετρεψαν να πιει γαλα (το επινε μονορουφι το ψυχουλακι μου) 5 μερες μεσα στο νοσοκομειο, την 3η βεβαια κατερρευσα, αυπνη ποσο καιρο, με μαζευανε απο τους διαδρομους και επιτελους ηρθε η μερα που γυρισαμε σπιτι…

Μια δυσκολη μετεγχειριτικη περιοδος οπου κανεις δε μπορουσε να μας επισκεφτει (βοηθησει) λογω κινδυνου ιωσεων καθοτι και χειμωνας. Ο καιρος περνουσε, δυστυχως δεν χαρηκα τους πρωτους κατα αλλα ομορφους μηνες μαζι με το μωρο μου, αλλα σημερα εχω ενα γλυκυτατο καλο παιδακι που σε 2μηνες θα κλεισει τα 3 του χρονια ομως δεν το εχω ακομα ξεπερασει, ειναι κατι που με στοιχιωνει και μαλλον θα το κουβαλαω για παντα μεσα μου.
 
Συγνωμη αν σας κουρασα, ηθελα να το μοιραστω και με αλλες μανουλες και να τους εφιστησω την προσοχη, να εμπιστευστε το ενστικτο σας γιατι μετα απο καιρο και με καθαρο μυαλο καταλαβα-ενημερωθηκα οτι θα μπορουσαν να ειναι χειροτερα τα πραγματα λογω αφυδατωσης, ειτε λογω της παλινδρομησης των υγρων του στομαχου να παθει βλαβη απο τα οξεα ο οισοφαγος, ο λαρυγγας….

Τον γιατρο: Φυσικα και τον αλλαξαμε, η απαντηση του για ολο αυτο ηταν οτι δε περιμενε στους 2.5 πλεον μηνες να παρουσιασει τη στενωση και με διαφορετικο υφακι απο αυτο που με αντιμετωπισε αρχικα της υπερβολικης πρωταρας μανας….
 
Ευχομαι καμια μανουλα και ιδαιτερα κανενα παιδακι να μην περασει κανενος ειδους δοκιμασιας με την υγεια του….
 
μαμά Σταυρούλα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com