Το στενό διαδρομάκι
Είναι το στενό αυτό διαδρομάκι στο οποίο εγκλωβίζεσαι όταν το παιδί σου δεν είναι καλά. Μπροστά σου έχεις δύο πόρτες, μία από τη μια και μία από την άλλη πλευρά. Προσπαθείς να μαντέψεις ποια πόρτα θα ανοίξει για εσένα: αυτή των χαρμόσυνων ή αυτή των τραγικων μαντάτων.
Εκείνη την ώρα, είσαι εντελώς μόνος στο στενό αυτό διαδρομάκι. Οι τοίχοι του είναι διάφανοι και κανονικά μπορείς να δεις όλα όσα γίνονται γύρω σου, μα μόνο όταν πια ανοίξει μία από τις πόρτες, μπορείς να θυμηθείς τι στο καλό γινόταν όσο εσύ ήσουν εκεί. Θυμάσαι ανθρώπους να σε κοιτάζουν με συμπόνοια, άλλους να αγκαλιάζουν σφιχτά το παιδί τους και άλλους να είναι σκεπτικοί.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι ότι εσύ ως μάνα το είχες δει φευγαλέα το σκηνικό να τρεμοπαίζει μπροστά στα μάτια σου καιρό πριν. Κάτι σε άγχωνε και σε τσίτωνε, όμως το απέδιδες στα παιχνίδια του μητρικού μυαλού, αυτού του υπεραγχωμένου.
Η στιγμή που τελικά κρατάς πια το σπλάχνο σου στην αγκαλιά σου -τα χέρια του σφιχτά γύρω από το λαιμό σου, τα φιλιά του ζουμερά πάνω στα μάγουλά σου- είναι μια νέα λύτρωση.
Όταν έχεις παιδιά, όλα τα δεδομένα αλλάζουν. Ναι, τη βάζω τη ζωή τους πάνω από τη δική μου.
Το μισώ το στενό αυτό διαδρομάκι της μοναξιάς και του φόβου. Μισώ τη σκέψη του να ανοίξει η λάθος πόρτα.
Θα ήταν υπέροχο να ήταν στο χέρι του καθενός μας να αποφύγει να το ζήσει. Μα δεν είναι… Μέρα νύχτα οι όροφοι γεμάτοι με τα βλαστάρια κάποιων. Όλοι λίγο πολύ με το ίδιο άγχος, τον ίδιο φόβο.
Περιστέρια πετούν γύρω από τα μπαλκόνια. Η φτερωτή ελπίδα. Η ελπίδα σε κρατά στα πόδια σου σε εκείνο το διαδρομάκι. Ταΐζεις τα περιστέρια και τα ευχαριστείς που σου στέλνουν το καλό του σημάδι.
Τα χεράκια σφιχτά στο λαιμό σου. Πάει, πέρασε και αυτό.
Υ.Γ. Χίλια ευχαριστώ στο προσωπικό του νοσοκομείου Παίδων «Η Αγία Σοφία». Είναι απίστευτη η προσφορά τους, ειδικά σε τέτοιους καιρούς δύσκολους που ακόμα και η υγεία των παιδιών μπαίνει σε δεύτερη μοίρα… Να ‘στε όλοι καλά!
καταρχην ευχομαι να εισαστε παντα καλα...να εχουν υγεια τα παιδακια μας, ολου του κοσμου τα παιδακια. Για οσους εχουν αρνητικα σχολια: ΕΛΕΟΟΣΣΣ....τι σκατομαζοχισμος ειναι αυτος που δερνει μερικους?? Να μην χωνευεις καποιον αλλα να ακολουθεις τη ζωη του...να μαθαινεις νεα του.....να εισαι τοσο μικρος που να βρισκεις νοημα 'κρινοντας' με την πρωτη ευκαιρια βγαζοντας ολη σου τη χολη (κρατηστε μερικη, θα σας χρειαστει). Δεν ειμαι ουτε φιλη , ουτε γνωστη....ουτε καν μελος της σελιδας της Ολιβια. Μπηκα για να δω πως παει το κοριτσακι (ευτυχως καλα), διαβασα τα 'αρνητικα' σχολια και εφριξα! Ζηλεια...δεν βρισκω κατι αλλο περα απο ζηλεια και κακοηθεια!!!! Καντε και εσεις κατι στη ζωη σας....αλλιως εκτιμηστε αυτα που κανουν οι αλλοι και ευτυχως δινουν και στην δικη σας ζωη νοημα!!! Σιδερενια η μικρη Αθηνουλα!!!!! Να εχει υγεια...να εχει τυχη....να εχει και καμια μπλε χαντρα, θα τη χρειαστει!
Περαστικά, εύχομαι να μην ξαναβρεθεί καμία μαμά σ'αυτό το διαδρομάκι. Και η Αθηνά σας, μαζί με όλα τα παιδιά να είναι σιδερένια.
Υποθέτω ότι η γυναίκα πέρασε την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής της όπου πολύ έντονα συναισθήματα διαδέχτηκαν το ένα το άλλο ταχύτατα και όταν πια ανακουφίστηκε ένιωσε ευγνωμοσύνη και χαρά και θέλησε να ευχαριστήσει όποιον την βοήθησε σε αυτή τη δύσκολη στιγμή.Πώς μπορείτε κάποιοι να ασχολείστε με το ταξί ή με οτιδήποτε άλλο? Το σάιτ άλλωστε εκφράζει προσωπικές απόψεις και θεωρητικά απευθύνεται σε νοήμονες ανθρώπους που μπορούν να κρίνουν,να υιοθετήσουν ή να απορρίψουν το οτιδήποτε, δεν αποτελεί εγχειρίδιο. Περαστικά στο κοριτσάκι σου, όλα να πάνε καλά. :)
περαστικα σας! Ευχομαι να ειναι ολα καλα!!!!!! Να φυγουν οι εφιαλτες!
νομίζω είμαι το 100ο σχόλιο, τόσα εύχομαι και τα χρόνια της μικρούλας σας...δεν πήρα χαμπάρι από την αρχή ότι βρίσκεται στο νοσοκομείο και πόσο μάλλον στην εντατική η Αθηνούλα...μόλις το διάβασα ..τρελάθηκα...οι ώρες που έχω περάσει στο νοσοκομείο και μάλιστα σε περιστατικό όχι ανάλογης βαρύτητας, θα μου μείνουν για πάντα χαραγμένες στο νου...ο χαρακτηρισμός "θηρίο στο κλουβί" είναι understatement...δυστυχώς κάνοντας παιδιά, οι αρρώστιες και τα νοσοκομεία μπαίνουν στην ημερησία διάταξη...παρακαλώ καθημερινά τον Θεό να έχει καλά όλα τα παιδιά του κόσμου...εύχομαι η περιπέτειά σας αυτή να ήταν και η τελευταία και το Αθηνί να ξαναεπισκεφτεί νοσοκομείο μόνο για να σας κάνει γιαγιά και παππού...το κείμενο σου με συγκίνησε και με προβλημάτισε ιδιαίτερα...τι είναι αυτό που "είδες φευγαλέα? που σε τσίτωσε?"...ήταν κάτι που εντόπισες βασιζόμενη στις ιατρικές σου γνώσεις ή καθαρά στο μητρικό σου ένστικτο...ποιά είναι τα σημάδια που θα πρέπει να μας ψυλλιάζουν και ποιά όχι...είμαι τόσο αγχώδης ως χαρακτήρας που έχω φτάσει στο σημείο στομαχικής νεύρωσης από όλα αυτά τα φευγαλέα και αδιόρατα...το ιντερνετ είναι μπούσουλας μεν αλλά μπορεί και να σε τρελάνει δε..αν και όταν νιώσεις έτοιμη, σε παρακαλώ να μοιραστείς μαζί μας την τόσο δυσάρεστη αυτή εμπειρία σου μπας και μας "ανοίξουν" τα μάτια και μου φύγει έστω και λίγο αυτό το ψυχοφθόρο, ατέρμονο άγχος. Όσο για τα κακόβουλα σχόλια..τα προσπερνώ ως ανάξια σχολιασμού...σε περιπτώσης επείγουσας διακομιδής του παιδιού σου, όχι ταξί,όχι διερχόμενο περαστικό αλλά, εν ανάγκη, φτέρα βγάζεις στην πλάτη και πετάς!!!!σιδερένια και πάλι!