Από την πάνα στο βρακάκι…
Είμαι η Δήμητρα και είμαι μαμά ενός 2χρονου αγοριού, του Ιωάννη.
Σκεφτόμουν πως μια που είναι καλοκαιράκι και βρισκόμαστε στο εξοχικό μας να του έβγαζα την πάνα.
Ξεκίνησα με το να τον έχω χωρίς όλη μέρα και να του τη βάζω μόνο το βράδυ. Στην αρχή πήγαινε που και που στο γιο-γιο, μετά έβλεπε τον πατέρα του πως λειτουργούσε και πήγαινε στη λεκάνη όρθιος! Με βοήθεια βέβαια λέγοντας μου «Μαμά πιπί«
Βέβαια υπάρχουν πολλές φορές που δεν ενημερώνει και τα κάνει πάνω του, αλλά δε μαλώνουμε ποτέ προσπαθώντας πάντα να εξηγήσουμε τι πρέπει να κάνει.
Ξαφνικά έβγαλε μια αντίδραση απέναντι σε όλα αυτά και κρατιόταν για ώρες πράγμα που με ανησύχησε.
Μιλώντας με φίλες, μου έλεγαν πως βάζοντας την πάνα το βράδυ τον πισωγυρίζω και δεν πρέπει γιατί χάνει τη σειρά του. Άλλες μου έλεγαν πως πρέπει το βράδυ να τον σηκώνω μέσα στον ύπνο του και να τον πηγαίνω να κάνει πιπί του για να συνηθίσει στην ιδέα, άλλες πως είναι πολύ μικρός για κάτι τέτοιο.
Η αλήθεια είναι πως έχω μπερδευτεί λίγο και ξέρω πως δεν είναι έυκολο και μπορεί να πάρει καιρό….
Ποια η γνώμη σας; Εσείς πως λειτουργήσατε στο θέμα αυτό;
Γειά σας κορίτσια.. Θα ήθελα εάν γνωρίζεται να μου πείτε, ο γιος μου είναι σχεδόν 3 χρόνων. Έχει μάθει εδώ κ 4 μήνες να ζητάει κ τα τσισα κ τα κακά. Όμως εδώ κ ένα μήνα βρέχει λίγο το βαρκάκι του κ μετά ζητάει να κάνει τσισα.Ξέρεις καμία γιατί το κάνει; Και τι πρέπει να κάνω εγώ;
Α εγω μοίς εκλεισε τα 2 επειδη μ ελεγε οτι κανει τσισα στη πανα της την εβγαλα η κακα δυσκολευτικαμε μονο 15 μερες,το βραδυ της την φοραω ακομα ειναι 27 μηνςν τςρα κ μ πε ο παιδιατρος μν ανησυχεις για τ βραδυ οταν δεις γυρω στα 3 οτι ελλατωνει τ βραδινο κατουρημα τοτε να προσπαθησεος ν τν βγαλεις.εξω εγω της παιρνω κανα 2 αλλαξιες αν κ δν εχει τυχη αλλα 2 φορες π μ τα κανα τα τσισα πανω της το κοψε δεν τ ξανακανε μετα
Και η δική μας παιδίατρος μάς έλεγε μετά τα 2,5 (ή κοντά στα 3 χρόνια) και το έχω βρει πολύ σωστό. Προσωπικά, δεν βιαζόμουν καθόλου για το θέμα αυτό με τις κόρες μου. Δεν έβαλα δικό μου προσωπικό χρονοδιάγραμμα. Αρχιζα (γύρω στην ηλικία των 2+ χρόνων) να το συζητώ καθώς, πχ. τις άλλαζα, ότι πχ "ξέρεις τώρα, σιγά σιγά δεν τη χρειαζεσαι την πάνα, έχεις μεγαλώσει" ή φέρνοντάς τους παραδείγματα μεγαλύτερων παιδιών κλπ. Μάλιστα στο τέλος τις ρωτούσα: " Θα ήθελες να δοκιμάσουμε να φορέσεις βρακάκι?". Για ένα διάστημα μου απαντούσαν "όχι" και το δεχόμουν. Δεν πίεσα καθόλου τις καταστάσεις. Περίμενα τα πρώτα σημαδια από τις ίδιες. Το αποτέλεσμα? Τόσο στη μεγάλη μου κόρη όσο και στη δεύτερη (που τη θεωρούσα και πιο δύσκολη, γιατί ήταν και είναι περισσότερο πεισματάρα και αντιδραστική) η πάνα κόπηκε μέσα σε μια μέρα, στην ηλικία των 2 - 2,5 χρόνων. Ναι, ήταν μεχρι να κάνουν για πρώτη φορά στο γιογιο και αυτό ήταν. Ούτε ατυχήματα (αν είχα 1-2 σε διάστημα τριμήνου, επειδή απλώς έτρεχε προς την τουαλέτα και δεν πρόλαβε να κατεβάσει το παντελονάκι της, δεν νομίζω ότι μετράει), ούτε πάνα καθόλου στη διάρκεια της ημέρας (ούτε στα ταξίδια!). Το βράδυ τους φορούσα για λίγο καιρό ακόμη (πάνα βρακάκι και το "σερβιρα" κι εγώ ως το "βραδινό μας βρακάκι"), αλλά σας βεβαιώνω ότι ειδικά στη δεύτερη που είναι προσφατο και θυμάμαι καλά, δεν τη βρήκα ούτε μια φορά βρεγμένη. Σηκωνόταν και τη νύχτα για να κάνει τσίσα στο γιογιό. Από την πρώτη μέρα! Τώρα, δεν πιστεύω ότι ήταν τα δικά μου παιδιά ιδιαίτερα εύκολα ή ότι ακολούθησα κάποια ειδική μέθοδο πέρα από τα αυτονόητα. Ομως αποδίδω την απολυτη επιτυχία στο θέμα αυτό στους παρακάτω παράγοντες, τους οποίους και υποστηρίζω θερμά: - δεν πίεσα καθόλου τις καταστάσεις. Στην πρώτη κόρη μου, προσπάθησα θυμαμαι κάτω από τις πιέσεις της μάνας μου να την ξεκινήσω αρχές καλοκαιριού για τους ευνόητους λόγους και σε λιγότερο από 4-5 ημέρες κατάλαβα ότι δεν ήταν έτοιμη. Το πάγωσα λοιπόν το ζήτημα (δεν της ξαναμίλησα γι'αυτό) και προσπάθησα ξανά τον Σεπτέμβριο, οπότε και μας πήρε ΜΙΑ ΜΟΝΟ μέρα. - Περίμενα να δω κάποια σημάδια όπως π.χ. να δείχνουν ενδιαφέρον για το βρακάκι. Να μιλάνε για τα άλλα παιδιά που δεν φορούν πάνα. Να δείχνουν ενδιαφέρον για το γιογιό κλπ. - Από τη στιγμή που το ξεκίνησα, δεν τις μπέρδευα φορώντας τους ξανά πάνα όποτε με βόλευε (πχ στα ταξίδια). Η νύχτα είναι, σύμφωνα και με τους εδικούς, διαφορετική υπόθεση και ενδείκνυται να φοράνε για μεγαλύτερο διάστημα. -Εννοείται ότι ήμουν απόλυτα χαλαρή η ίδια, όχι μόνο στους τρόπους μου αλλά και μέσα μου (τα παιδιά καταλαβαίνουν το άγχος) και ήμουν ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ να μην τα πιέσω -ας την κόψουν και στα 4, έλεγα μέσα μου. Εμ, μάλλον αυτά. Γενικά, θα προτιμούσα να την κόψουν λίγο μεγαλύτερες και να είναι μια και καλή, παρά να τις ξεκινήσω "εγκαίρως" και να μας πάρει καιρό η ολοκλήρωση της προσπάθειας. Και ας θυμόμαστε ότι παλιά οι μανάδες πίεζαν τα παιδιά τους να κόψουν την πάνα πολύ νωρίς, κυρίως λόγω του ότι δεν υπήρχαν οι πάνες μιας χρήσεως που έχουμε σήμερα και ήταν θέμα σημαντικό γι' αυτές. Επίσης, τότε δεν υπήρχε η ενημέρωση από παιδοψυχολόγους που υπάρχει σήμερα.