Είμαι άραγε τόσο τρελή;
Είμαι η Μαρία, μαμά 2 παιδιών. Η μεγάλη μου είναι 6 και ο μικρός μου 17 μηνών. Ας μπω στο θέμα μου που με εκνευρίζει, με εξοργίζει, μπορεί πράγματι να με στείλει σε τρελάδικο.
Με κατηγορούν (το σόι του άντρα μου) για την υπερβολή που έχω για τα παιδιά μου.
Υπερβολή Νο1: Πάμε στα πεθερικά μου και παίζουμε με τα παιδιά μου όλοι γύρω από ένα τραπεζάκι που έχει διακοσμητικά. Μετά από λίγο διαπιστώνω πως ανάμεσα στα μπιχλιμπίδια διακρίνω κάτι μικρό ροζ. Το πιάνω και βλέπω πως είναι μισό χάπι (εκεί παίζαμε με τον μικρό). Μουδιάζει το κεφάλι μου και ρωτάω τι χάπι είναι κι αν ήταν ήδη μισό. Μου απάντησε η κουνιάδα μου ότι ήταν xanax (αντικαταθλιπτικό) και ήταν κομμένο μισό. Δεν θα πω ψέματα. Πρέπει να τους ρώτησα και 5 φορές εάν ήταν από πριν κομμένο ή αν είχε άλλα πάνω στο τραπέζι. Η απάντηση ήταν να πάω στο Δαφνί.
Υπερβολή Νο2: Ο πεθερός μου ξεχωρίζει πααάρα πολύ τα παιδιά μου. Έχει αδυναμία στον μικρό ενώ τόσα χρόνια πέθαινε για την εγγονή του, τώρα απλά λέει ότι είναι κακομαθημένη, εκνευριστική και ότι ευθύνομαι εγώ που είναι κακότροπη (απλά είναι αρνητική προς τον παππού της και το λέει και μπροστά του ότι δεν τον θέλει, γιατί αγαπάει μόνο τον μπέμπη και ότι της φωνάζει)
Υπερβολή Νο3: «Καλά δεν μπορείς να φέρνεις τα παιδιά να τα βλέπουμε; Πρέπει να σε πάρουμε τηλέφωνο; Δεν είναι σωστό…» (Δουλεύω εννιά ώρες την ημέρα, ο άντρας μου εργάζεται στην Ιταλία). Η απάντηση μου ήρεμη.. «Ελάτε και εσείς στο σπίτι να μας δείτε, δεν μου είναι εύκολο μετά τα την δουλειά να ντύνω, να πάω στο αμάξι που κλασσικά είναι παρκαρισμένο πολύ μακρυά από το σπίτι μου, να δέσω τα παιδιά στα καρεκλάκια τους (ειδικά ο μικρός κλαίει σπαραχτικά) και να έρθουμε..«
«Ελάτε εσείς το @%#*& μου, να μπορώ να κάνω κι ένα μπάνιο και να μην περιμένω να πάει 12 για να κάνω«, ουρλιάζω από μεσά μου.
Πραγματικά έχω βαρεθεί να με κατακρίνουν… Και ο άντρας μου τους κράζει συνέχεια αλλά δεν χαμπαριάζουν. Όλοι έχουν άποψη για όλα!!! Και ειδικά όταν μου την λένε άνθρωποι που δεν έχουν ακόμα παιδιά, τρελαίνομαι!!
Αυτά είχα να πω… Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε. Φιλάκια πολλά και μπόλικη μαρμελάδα στα αυτάκια μας!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Θα σταθώ σε δύο πραγματάκια. Πρώτον, δεν ξέρω πραγματικά αν υπάρχουν υπερβολικοί άνθρωποι ή υπερβολικές αντιδράσεις. Δεν έχει σημασία τι λές αλλά πως το λές. Αν σε κάθε γεγονός αντιδράς απότομα ή πολύ κλαψιάρικα σίγουρα έχεις τα αντίθετα αποτελέσματα. Και μην ξεχνάς πως άν έχουν καταλάβει πως ότι γίνεται το λές στον άντρα σου και αυτός με την σειρά του τους "μαλλώνει" , την έχεις βάψει! Για κάποια πράγματα αδιαφόρησε και για κάποια κοίτα να φανείς ψύχραιμη αλλά αποφασιστική. Μην τους προκαλείς π.χ. με επαναλημένες ερωτήσεις γιατί δεν θα αλλάξουν την αρχική τους απάντηση και τζάμπα εκνευρίζεστε. Δεύτερον κοπέλα μου, ξεχνάς κάτι βασικό και εσυ και πολλές άλλες μανούλες. Με το που κάναμε παιδιά, ξαφνικά δεν τα ξέρουμε όλα και παραδεχτείτε το πως μερικές φορές είμαστε αρκετά υπερβολικές και ψυχωτικές με τα παιδιά μας, Διατροφή, ύπνος, παιχνίδια κλπ. Και οι γονείς μας μεγάλωσαν παιδιά, τους συζύγους ή εμάς και κάτι ξέρουν και αυτοί. Επειδή σε κάποια ζητήματα δεν συμπίπτουν οι απόψεις μας δεν σημαίνει οτι μόνο αυτοί έχουν άδικο. Και αν εμείς είμαστε οι σωστές, θα κριθεί πολύ αργότερα και σίγουρα δεν θα μας αρέσει καθόλου αν μας απορρίψει σαν μαμάδες και γιαγιάδες η Χ κόρη ή νύφη. Ξεχνάμε μέσα στην παραφροσύνη και την υστερία μας τον μεγάλο ρόλο που έχουν οι παπούδες-γιαγιάδες στην ψυχοσύνθεση των παιδιών μας. Κυρίως αυτοί που δεν μένουν μαζί με τα παιδιά, είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί σε αυτά. Ο ρόλος τους είναι λίγο να τα χαϊδεύουν, να τα κάνουν 2 χατίρια παραπάνω, να αφήσουν κρυφά και 2 πραγματάκια που απαγορεύει η μαμά. Να νιώθουν οτι έχουν "σύμμαχο" και "πλάτες" στην μικρή αυτή ανταρσία που θα κάνουν.. Φανταστείτε τα να μεγαλώνουν μόνο με κανόνες.... Φανταστείτε την εφηβεία και την ενηλικίωση τους... Και , ΟΧΙ!!!!!! Δεν είμαι γιαγιά !!! Είμαι κι εγω μια μαμά με 2 αγόρια που πέρασα πολλές λαχτάρες και απο την συμπεριφορά των παπούδων-γιαγιάδων κυρίως απο τα πεθερικά μου (τι να πρωτοθυμηθώ... μιλάμε για λαχτάρες!). Όμως το πάθημα τους κάθε φορά τρόμαζε πιο πολύ τους ίδιους και αυτή ήταν η τιμωρία τους. Φυσικά δεν ξεχνώ πόσες λαχτάρες έχω περάσει κι εγω όταν ήμουν μόνη μαζί με τα παιδιά μου. Ζωηρά και ζωντανά αγόρια!!!!!! Τώρα όμως που μεγάλωσαν (21 και 17 οι ηλικίες τους) χαίρομαι τόσο πολύ για το ΄δεσιμο που έχουν με τους παπουδογιαγιάδες και τις μικρές συμμαχίες τους. Η συμπεριφορά μας απέναντι τους αγαπημένες μανούλες, η κατανόηση και ο τρόπος μας μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά μας πολύ περισσότερο απο ότι φανταζόμαστε.
Εμενα η πεθερα μου πηγε να της δωσει τσουρεκι να φαει ενω ακομα δεν τρωει τετοιες τροφες γιατι ειναι μολις εννια μηνων. Να φανταστεις τωρα ξεκινησαμε το αβγο και μια αλλη φορα παλι πηγε να της δωσει γλυκο και κοντεψε να της βγαλει το ματι με το κουταλι. Μου ανεβηκε η πιεση 200. Εκεινη την στιγμη δεν μιλησα αλλα μετα τους πηρα τηλ και τους ξεχεσα. Τους ειπα να μην ανακατευονται στη διατροφη της μπεμπας και πως αν θελει να δει τη μπεμπα να τσακιστει να ερθει σπιτι γιατι δεν εχει πατησει το ποδι της εννια μηνες να δει το μωρο, μας κραταει μουτρα για το ονομα. Εχει την απαιτηση να της την πηγαινω εγω συνεχεια. Αλλο ενα τετοιο να ξανακανει παλι παντως και θα γινει χαμος. Επαψα να συμπεριφερομαι κοσμια γιατι δεν αξιζει τον κοπο. Η ξεκατινιαζεσαι η αδιαφορεις. Μεση λυση δεν υπαρχει.
πόσο σε νοιώθω... (αλλα ο ανδρας μου τους δινει δικιο κ δεν ειναι καν τα πεθερικα μου αλλα η κουνιαδα μου κι ο άνδρας της)!!!