Η χαρά μου επισκίαζε κάθε πόνο εκείνη την ημέρα!

Ονομάζομαι Ελένη. Πέρσι τέτοια μέρα κρατούσα στην αγκαλιά μου την θέα μου! Γέννησα φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο σε δημόσιο νοσοκομείο.

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη, δούλευα κανονικά μέχρι το τέλος, αν εξαιρέσουμε τον 8ο μήνα που τον πέρασα αγκαλιά με τον καναπέ και τα yutopar ανά 2ωρο. Πολύ δυνατές συσπάσεις και πόνο τους τελευταίους 2 μήνες!

ΠΗΤ είχα στις 13/7/2012

Μπήκα στον μήνα μου, κόψαμε τα χάπια και περιμέναμε… όλοι πιστεύαμε ότι θα γεννήσω νωρίτερα, αφού είχα συσπάσεις αν 15 λεπτά και φτάνανε στο 100!!

Η μπέμπα όμως διάλεξε να βγει την ήμερα που θα ερχόταν ο νονός της από το εξωτερικό! Ήταν βράδυ γύρω στις 1.30 όταν άρχισαν λίγο λίγο να φεύγουν τα νερά!

«Μπα ιδέα μου θα είναι» σκέφτηκα «Aς περιμένω λίγο μπας και μετά πάω για ύπνο!«

Στις 2 ακούω ένα κρακ και πλημμυρίζω! Ξυπνάω τον αντρούλη μου, κάνω ντουζακι , βάφομαι (μα πως θα υποδεχτώ την μπέμπα), λέω στον άντρα μου να πιει και έναν καφέ, τρώω ένα κεκάκι (έλεγα μπορεί να πάρει ώρες, με άδειο στομάχι να είμαι;) και φεύγουμε για το νοσοκομείο! Ειδοποιούμε τηλεφωνικώς οικογένειες και φίλους!

Φτάνουμε, με βλέπουνε με τον γνωστό τρόπο, έχουμε ακόμη! Κάνουμε την γνωστή περιποίηση παρά τις διαμαρτυρίες μου! Πηγαίνω στο δωμάτιο μου μέσα σε 1.5 ώρα η διαστολή από 2 πήγε 7, εγώ ήμουν τόσο ευτυχισμένη που γελούσα συνεχώς! Αν πονούσα; Λίγο, σε κάθε σύσπαση έκανα ανάσες και ήμουν οκ (ας είναι καλα η Μαρία η μαια με τα μαθήματα ανώδυνου)!

Οι μαίες με ρωτούσαν «Καλέ, εσύ πονάς, γιατί γελάς;«

«Μα θα γεννήσω επιτέλους!!!«

Ετοιμάζω τα πράγματα μου και του μωρού και πηγαίνω περπατώντας στην αίθουσα τοκετού. Εκεί μπήκα 5 παρά το πρωί, κυρία με την βεντάλια μου γιατί ζεσταινόμουν. Να μην τα πολυλογώ ούτε σε μια ώρα έκανα διαστολή 10! Εκεί άρχισα να πονώ γιατί μου χορήγησαν λίγο τεχνητούς πόνους, η μικρή μου κατέβαινε στραβά και έπρεπε α την φέρουμε σε ευθεία για να βγει!

Πόνεσα πολύ για λίγη ώρα και με 5 σπρωξιές βγήκε το ζουζούνι μου παραζορισμενο με το κεφάλι λίγο παραμορφωμένο! Ένιωθα υπέροχα, συναισθήματα που δεν μπορείς να εκφράσεις με λέξεις… Στις 7:οο ακριβώς γεννήθηκε η Ναταλία μου! Βγήκαμε μαζί έξω μετά από μια ώρα αφού είχα πολύ ράψιμο (7 ράμματα) και πήγαμε στον μπαμπά μας ο όποιος από τα ουρλιαχτά μου και τη χαρά του δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη!

Θηλάσαμε από την πρώτη στιγμή και εξακολουθούμε να θηλάζουμε παρά τις δυσκολίες!

Ένας υπέροχος πρώτος χρόνος! Ένας χρόνος μαμά, τόσες πολλές και μοναδικές στιγμές, τόσες τρυφερές στιγμές που δυστυχώς μόνο η μνήμη μπορεί να τα κρατήσει.

Τελικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία και ευλογία να διανύεις το ταξίδι της μητρότητας και του θηλασμού παρά τις δύσκολες μέρες! Και ελπίζω αυτό το ταξίδι να μένει τόσο βαθιά χαραγμένο μέσα μου, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Κάπου εδώ θα σταματήσω ,γιατί ως πολυλογού μπορω να γράφω ώρες για εκείνη την ημέρα!

Να σε χαιρόμαστε μωρό μου!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com