Καλώς τα ψεματάκια!

Έχει λίγο καιρό που η κόρη μας, σχεδόν 3 1/2 ετών, έχει αρχίσει τα ψεματάκια… Όχι κάτι φοβερό και τρομερό, απλά το κλασικό: δεν το έκανα εγώ, αυτός το έκανε!

– Αθηνά, ποιος έριξε αυτά στο πάτωμα;

– Ο Αρχέλαος!

(ο Αρχέλαος στο μεταξύ να κοιμάται :P)

– Αθηνά, ποιος έσκισε αυτό το βιβλίο;

– Ο παππούς!

(ο οποίος άλλη δουλειά δεν είχε από το να σκίζει βιβλία!)

– Αθηνά, ποιος έβγαλε τα ρούχα από το συρτάρι;

– Ο Billy

(… το κανίς! Γνωστά τα κανίς για τις ικανότητες τέτοιου τύπου)

Όλα αυτά συνοδεύονται φυσικά από χαμόγελο αθώας περιστεράς. Αν μπορούσε, σίγουρα θα σφύριζε και αδιάφορα!

Και άμα της πεις «Μα καλά, είναι δυνατόν ο τάδε να το έκανε;», γελάει με χάχανο σαν μαγισσάκι και σου λέει και ξεδιάντροπα «χοχοχο, όχιιιιι!»

Φυσικά έχουμε ήδη αρχίσει να εξηγούμε πως δεν είναι σωστό να λέμε ψέματα και πως είναι ανθρώπινο να κάνουμε λάθος. Δεν είναι κακό, αρκεί να μην το θέλουμε και φυσικά να ζητάμε συγγνώμη όταν χρειάζεται. Νέα αποστολή για τη μαμά και τον μπαμπά λοιπόν!

Εσείς πώς χειρίζεστε τα ψεματάκια τους σ’ αυτή την τρυφερή ηλικία;