Ένας μήνας μαζί!

25/03/2010

Xθες, 24 Μαρτίου, η Αθηνά έκλεισε ένα μήνα ζωής! 28 μέρες για την ακρίβεια, αφού ο Φεβρουάριος ήταν κουτσός, αλλά εμείς το υπολογίζουμε σαν μήνα για να μην μπερδευόμαστε, χαχα!

Τι να πρωτοπώ για αυτό τον ένα μήνα; Ότι ώρες ώρες μου μοιάζει σαν ψέμα;; Κοιμάται, για παράδειγμα, η Αθηνά στην καλαθούνα της και μπαίνω στην κρεβατοκάμαρα να πάρω κάτι και κοντοστέκομαι από πάνω της. «Ωπ! Τι έχουμε εδώ;«, σκέφτομαι κάποιες φορές! Χρειάζομαι μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου για να «θυμηθώ» ότι είμαι μαμά και ότι αυτό το αγγελούδι που ονειρεύεται στο δωμάτιό μας είναι δικό μας!!

Κάθε μέρα την αγαπώ και πιο πολύ! Έχω φτιάξει ένα λεξιλόγιο ειδικά για εμάς τους τρεις, το οποίο περιλαμβάνει λέξεις όπως «μπίμπι», «πίφι πίφι», «μαμά μεμέ», «πλιτσι πλατς!» και άλλα πολλά. Το κινητό μου είναι γεμάτο φωτογραφίες της. Τα ρουθούνια μου γεμάτα με τη μυρωδιά της. Η αγκαλιά μου έχει πάρει το σχήμα από το κορμάκι της. Και φυσικά καμαρώνω σαν κουκουβάγια για αυτήν!

Μέρα με τη μέρα την βλέπω να μεγαλώνει και να αλλάζει! Έχει αποκτήσει ήδη και τις… προτιμήσεις της! Το πρωί θέλει να λικνίζεται στο κουνάκι της, ενώ το απόγευμα προς βραδάκι θέλει να είναι μαζί μας στο σαλόνι (ας είναι καλά το ρηλάξ!!).

Θέλω να κλείσω κάθε δευτερόλεπτο που περνάμε μαζί της σε ένα ειδικό ντουλαπάκι του μυαλού μου, για να μην ξεχάσω ούτε μια λεπτομέρεια στο μέλλον! Φυσικά σ’ αυτό με βοηθάει η μανία μας, του Μάνου και εμένα, με κάμερες, φωτογραφικές κτλ. Όλη μέρα την απαθανατίζουμε! Με κάποια από αυτά τα «ντοκουμέντα» έφτιαξα ένα βίντεο για τον πρώτο της μήνα. Ελπίζω να σας αρέσει!

Υ.Γ. Πριν γεννήσω, είχα επηρεαστεί από αυτούς που μου έλεγαν «Κοιμήσου τώρα που μπορείς, γιατί μετά…» και ήμουν σίγουρη πως η ζωή μου θα άλλαζε ριζικά και ότι όλα θα περιστρέφονταν γύρω από το μωρό… Ένα μήνα μετά μπορώ με σιγουριά να σας πω ότι κάνω σχεδόν όλα όσα έκανα και πριν… Με τη μόνη διαφορά ότι έχω να ταίζω, να αλλάζω πάνες, να αγκαλιάζω και να αγαπώ το πιο γλυκό ανθρωπάκι του κόσμου, την Αθηνά μας!!

Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι έχω «εύκολο μωρό» (φτου, φτου, φτου!). Θέλω να πιστεύω ότι οφείλεται βασικά στο ότι ούτε ο Μάνος, ούτε εγώ αντιμετωπίσαμε τον ερχομό της κόρης μας με ένα «Ωχ! Και τώρα τι κάνουμε;«. Αντ’ αυτού παραμείναμε χαλαροί και cool και φροντίσαμε να προσαρμοστούμε εμείς στα δικά της θέλω, αλλά και να εντάξουμε την Αθηνά στους δικούς μας ρυθμούς!

Ίσως τελικά… Δεν θέλει κόπο, αλλά τρόπο!

Φιλιά

Ολίβια