Μαμά… ακροβάτης!

Εκτός από το σκηνικό της κακιασμένης μάνας που πέτυχα στις τουαλέτες του εμπορικού, σήμερα μου έλαχε και το άλλο.

Επιστρέφω σπίτι. Παρκάρω. Η Αθηνά έχει αποκοιμηθεί στο αυτοκίνητο. Ο Αρχέλαος είναι μισοξύπνιος. Έχω μαζί μου καρότσι και μάρσιπο. Και σακούλες (όχι πολλές ευτυχώς).

Βγάζω καρότσι. Βάζω σακούλες στη θέση κάτω από το κάθισμα. Συνειδητοποιώ ότι στο πορτ μπαγκάζ έχουν ξεμείνει 3 μεταλλικές ράβδοι απο το παρκοκρέβατο. Σκέφτομαι η σοφή να τις πάρω και αυτές.

Βάζω την Αθηνά κοιμισμένη στο καρότσι (πόσο καιρό έχω να τη δω σε καρότσι! Θεέ μου, πόσο μεγάλη μου φάνηκε!).

Βγάζω Αρχέλαο, τον βάζω στο σλινγκ.

Πάω να ανεβάσω το καρότσι στο πεζοδρόμιο, φεύγουν οι ράβδοι που είχα βάλει στη θήκη κάτω από τη θέση και πέφτουν στο δρόμο.

Περνάει μια κοπέλα σε εκείνη τη φάση, με βλέπει, συνεχίζει. Φτου, κάτσε να σκύψω.

Βάζω φρένο στο καρότσι, κρατάω με το ένα χέρι τον Αρχέλαο, σκύβω και μαζεύω ένα ένα τα μεταλλικά.

Τα κρατάω στο ένα χέρι και ανεβάζω το καρότσι στο πεζοδρόμιο. (Θα μου πείτε «Τι τα ‘θελες και δεν τα άφηνες;» Στο μεταξύ είχα κλειδώσει το αυτοκίνητο και είχα ρίξει τα κλειδιά στο χάος της τσάντας, αφήστε με…)

Έλα όμως που είναι το πιο κουλό πεζοδρόμιο του Παγκρατίου! Γενικά στο Παγκράτι σκίζουν τα πεζοδρόμιά μας, τι να σας λέω! Στο συγκεκριμένο όμως, λίγο πριν το φανάρι έχει δυο κολώνες (βασικά, νομίζω πως η μία είναι το φανάρι και η άλλη μια πινακίδα), οι οποίες κάνουν το πέρασμα ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΣΤΕΝΟ απ’ ότι είναι το ΗΔΗ ΠΟΛΥ ΣΤΕΝΟ ΛΟΓΩ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ κομμάτι εκείνο του πεζοδρομίου.

Πρέπει λοιπόν να κατεβάσω το καρότσι στο δρόμο, να ρίξω δυο ροδιές στην άσφαλτο και να το ξανανεβάσω από τη διάβαση.

Έλα όμως που στο σημείο εκείνο υπάρχει κάτι σαν μίνι-χαντάκι και δεν μπορείς ούτε σκέτο καρότσι να κατεβάσεις εύκολα, πόσο μάλλον με μωρό στο μάρσιπο, 13κιλο στο καρότσι και 3 ελαφριές μεν, αλλά πιάνουν-χώρο ράβδους.

Κολλάνε λοιπόν οι μπροστινές ρόδες στο «χαντάκι» και να μην μπορώ να τις ξεκολλήσω.

Στο σημείο αυτό περνα τη διάβαση από απέναντι ένας νεαρός.

Λέω «Μισή ντροπή δική μου, μισή δική του».

Τον φωνάζω

– Σας παρακαλώ, μπορείτε να με βοηθήσετε;

Πιτσιρικάς, με μια μπάλα μπάσκετ στα χέρια, πού να ξέρει από καρότσια…

Φυσικά έρχεται, να ‘ναι καλά, αλλά προκύπτει το θέμα μπάλα-μπάσκετ-στα-χέρια.

Πάει να την ακουμπησει στο πεζοδρόμιο και φυσικά γλιστράει (μπάλα ντε!)

– Λοιπόν, άστην, θα τη στηρίζω εγω με το πόδι, εσύ σήκωσε απλά λίγο τις μπροστινές ρόδες να ξεκολλήσουν.

Και είμαι λοιπόν, με Αρχέλαο στο σλινγκ, ράβδους στη μασχάλη, παλάμες στο καρότσι και δεξί πόδι πάνω στην μπάλα!

Όχι, μπορείτε να με κάνετε εικόνα; Μπορείτε;

Βοηθά το παλικάρι, ξεκολλάνε οι ρόδες, τσουλάει το καρότσι, τον ευχαριστώ θερμά και πριν πάρω δρόμο, βλέπω τα σταματημένα αυτοκίνητα στο φανάρι και όλοι να με κοιτάνε με χαμόγελο, όχι κοροϊδευτικό, αλλα συμπονετικό, ίσως και θαυμασμού.

Κάνω και εγω μια μικρή υπόκλιση (τα μαγουλα ψιλοκόκκινα από ντροπή), ρίχνω και ένα χαμόγελο και φεύγω.

Έχω μάθει πια να κινούμαι πολύ εύκολα μόνη με τα δυο παιδιά, όμως δεν μπορώ να πω ότι έχω συνηθίσει την ΚΑΤΑΝΤΙΑ μας. Τα παρκαρισμένα όπου να ‘ναι, τα κατεστραμμένα πεζοδρόμια κίνδυνος-θάνατος (σε κάποια σημεία τους μάλιστα γλιστρούν επικίνδυνα), τις λακούβες…

Έχω ορκιστεί στον εαυτό μου ότι τα παιδιά μου θα χορταίνουν εικόνες και βόλτες, όμως κάτι τέτοιες στιγμές κατανοώ πραγματικά όσους λένε «Πού να κουβαλιόμαστε τώρα; Καλά είναι και στο σπίτι»

Ειδικα το συγκεκριμένο πεζοδρόμιο, ειλικρινά… μια μέρα ΠΡΕΠΕΙ να το φωτογραφίσω…