Μια άλλη ιστορία: Πως βιώσαμε εμείς μια εγκυμοσύνη

Γεια σας μανούλες,

Είμαι ένα περήφανο μέλος της παρέας σας αν και προς το παρόν απλός παρατηρητής καθως ακόμα δεν έχω γίνει μανούλα.

Διαβάζω συνεχώς και με μανία ιστορίες απο τις δικές σας γέννες και εγκυμοσύνες, είτε αυτές είναι εύκολες είτε δύσκολες και σκέφτηκα να σας πω και εγώ μια δική μου ιστορία, μια πρόσφατη ιστορία που ήταν για μένα κάτι παραπάνω απο απλώς μια υπέροχη εμπειρία.

Όταν γνώρισα τον αρραβωνιαστικό μου, γνώρισα παράλληλα και τον καλύτερο του φίλο και την τότε αρραβωνιαστικιά του. Ο δικός μου είχε συμφωνηθεί πριν από χρόνια να γίνει κουμπάρος του φίλου μας και νονός του πρώτου παιδιού του. Εγώ τους γνώριζα για δύο χρόνια και είχαμε μια πολύ καλή φιλία. Ήμασταν οι πρώτοι επομένως που αρχισαμε να αναφέρουμε για παιδί. Θέλαμε σωνει και καλά να μας κάνουν βαφτιστήρι και το μελετούσαμε με τον δικό μου σχεδόν 4 μήνες.

Και να που καλοκαιριάτικα μαζί με τον τζίτζικα έσκασαν και δυό θετικά τεστ εγκυμοσύνης στο τραπέζι.

Την ζήσαμε απο την αρχή την εγκυμοσύνη. Ήμασταν οι πρώτοι που μάθαμε για αυτό το παιδάκι πριν απο όλους τους άλλους πριν ακόμα και από παππούδες και γιαγιάδες. Το αγαπούσαμε το παιδάκι πριν ακόμα γεννηθεί. Ο αρραβωνιαστικός μου ο νονός καμάρωναν σαν γύφτικα σκεπάρνια με τον κουμπάρο μας. Μετά άρχισαν τα ψώνια, τρελαινόμουν να αγοράζω πράγματα για την μικρή μας «κούτσα». Θυμάμαι το πρώτο φορμάκι που της πήρα, ήταν το πρώτο φορμάκι της γενικά και η κουμπάρα μου έβαλε τα κλάμματα όταν το είδε.

Όσο πλησίαζε ο καιρός όλοι ανυπομονούσαμε να βγει η μπουτού μας, εγω δε μιλούσα στην κοιλιά της κουμπάρας μου και της φώναζα «Βγες έξω μπουτου μου, να σε φάω να σε ζουλήξω«. Η κοιλιά της μεγάλωνε σιγά σιγά και στον 9ο έβλεπες ένα ανθρωπάκι 1,50 με μια κοιλιά ίσα με απέναντι. Θυμάμαι που συζητούσαμε στην αρχή και λέγαμε πως δεν μπορούμε να την φανταστούμε με μεγάλη κοιλιά τόσο μικροκαμωμένη που είναι.

Όταν έφτασε η μέρα να γεννηθεί το κορίτσι μας ήταν Τρίτη. Μπήκε απο το πρωί στη κλινική και ο άντρας της μαζί. Εγώ πήγα μια βόλτα το μεσημέρι να μαθω πως πάνε τα πράγματα και ξαναγύρισα στις 6 το απόγευμα με τον νονό της αγέννητης μπουτούς. Φτάνοντας ήμασταν στην τσίτα. Περιμέναμε να βγει κάποιος να μας πει κάτι. Εμείς και άλλη μια παρέα απο φίλους και συγγενείς που περίμεναν και αυτοι το δικό τους θαυματάκι να γεννηθει.

Μετά απο λίγη ώρα χαλαρώσαμε όλοι τόσο πολύ που στο τέλος δεν είχε μείνει κανένας στην αίθουσα αναμονής όλοι έξω για τσιγάρο ημασταν. Λένε οτι όταν χαλαρώνεις γίνονται όλα πιο εύκολα. Όταν μπήκαμε και πάλι μέσα πιάσαμε την κουβέντα και ξεχαστήκαμε όταν ξαφνικά ακούμε να φωνάζουν το επίθετο του κουμπάρου μας. Τιναχτήκαμε όλοι.

«Να σας ζήσει!!«

«Ποιος;» , ρωτάω εγώ

Μας έπιασε εντελώς απροετοίμαστους.

Περιττό να περιγράψω το πόσο κλάμα ρίξαμε όλοι μας και ειδικά εγω που φημίζομαι για το ότι είμαι ευσυγκίνητη.

Κορίτσια, έχω 5 ανίψια. Τα αγαπάω πολύ είναι όλα τους υπέροχα παιδιά. Αλλά όταν μας έφεραν να δούμε την μπουτού το αγάπησα περισσότερο απο όλα. Δεν ξέρω γιατί. Αλλά και μόνο το ότι ένα μωρό το οποίο το ζήσαμε απο την αρχή της σύλληψης του χέρι-χέρι με τους γονείς σε δύσκολα και εύκολα και τώρα το γιαβράκι μας είχε φρεσκογεννηθεί και το είχαμε μπροστά μας – αυτό νομίζω ήταν αρκετό.

Η κουμπάρα μου όταν μας την έφεραν να την δούμε ήταν σαν μαστουρωμένη, λες και την χτύπησαν με κάτι βαρύ στο κεφάλι,τα μάτια της πρησμένα, νηστική κουρασμένη και να τουρτουρίζει αλλά μέσα σε όλα αυτά κρατούσε το χέρι του άντρα της χαμογελούσε όπως δεν την ξαναείδα ποτέ να χαμογελά και μας έλεγε :

«Την είδατε; Την είδατε την μπουτού; Δεν είναι πολύ μπουτού θα την κάνω εγώ όμως. Δεν είναι πολύ όμορφο το παιδάκι μου;«

Η φιλενάδα μου είχε γίνει μάνα.

Και είναι μια υπέροχη μάνα, γεμάτη αγάπη και υπομονή και στοργή για το παιδάκι της και την θαυμάζω για αυτό και την καμαρώνω και την ευχαριστώ που μας έφτιαξε ένα τέτοιο πλάσμα στην κοιλίτσα της.

Και η μοναχοκόρη της θα είχε δύο γονείς να την υπερλατρευουν και δύο πνευματικούς γονείς να την υπεραγαπάνε.

Ίσως όλα αυτά σας φανούν μια πολύ ρομαντική απεικόνιση της εγκυμοσύνης και της γέννησης αλλά εμείς έτσι τα βιώσαμε. Φαντάζομαι πως πολλές από εσάς θα έχετε ζήσει το ίδιο παρακολουθώντας μια εγκυμοσύνη από την αρχή όμως εμένα ήταν η πρώτη μου φορά και ήταν κάτι που ποτέ μου δεν θα ξεχάσω, γιατί ήταν απο τις πιό όμορφες εμπειρίες της ζωής μου.

Η -Εύχομαι Μέλλουσα Μαμά- Ηλιάννα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com