Μέρα με τη μέρα νιώθω πως απομακρυνόμαστε

Αγαπημένη μου Ολίβια και ελληνίδες μαμάδες, καλημέρα σας. Παίρνω το θάρρος να μοιραστώ ένα πρόβλημά μου μαζί σας καθώς έχω τόση ανάγκη να ακούσω γνώμες και συμβουλές για το θέμα μου.

Είμαι η Ελένη, μαμά 2 παιδιών. Με το σύζυγό μου είμαστε παντρεμένοι 8 χρόνια και σε γενικές γραμμές δεν υπάρχουν σημαντικά προβλήματα. Παρόλα αυτά, τον τελευταίο καιρό οι καυγάδες και οι εντάσεις έχουν αυξηθεί και κάποιες φορές ακόμα και μπροστά στα παιδιά (κάτι που πριν καιρό θα μου φαινόταν από αδιανόητο ως εντελώς ανώριμο!). Οι λόγοι δεν είναι σοβαροί, όμως πλέον ο σύζυγός μου χάνει εύκολα τον έλεγχο φωνάζοντας.

Το βασικό μου παράπονο είναι ότι εργάζεται πολλές ώρες εκτός σπιτιού (ενώ δεν είναι πάντα απαραίτητο) με αποτέλεσμα να βλέπει τα παιδιά μόνο 3-4 ώρες την ημέρα, ενώ εγώ τρέχω από τη δουλειά να πάρω τα παιδιά από τη γιαγιά και δεν παίρνω ανάσα μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθούν. Προσπαθώ να προλάβω δουλειά, σπίτι, παιδιά, διδακτορικό, νιώθοντας ότι κάθε εργασία που τελειώνει είναι ένας πραγματικός άθλος, πως κάθε μέρα είναι μια ατελείωτη ανηφόρα και πως οι διέξοδοί μου είναι πλέον ανύπαρκτες. Τα παιδιά μου είναι, όπως για κάθε μανούλα, ο επίγειος παράδεισός μου, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που ασφυκτιώ ή που δεν έχω την απαιτούμενη υπομονή μαζί τους, κάτι που εκ των υστέρων μου δημιουργεί τύψεις και ενοχές…

Το βασικό μου πρόβλημα είναι η αίσθηση πως απομακρύνομαι από τον σύζυγό μου ή πως δεν με καταλαβαίνει αρκετά. Συνειδητοποιώ πως, λόγω κούρασης, τα αποθέματα υπομονής μου είναι λιγότερα, η στεναχώρια και τα νεύρα μου περισσότερα, νιώθω ανεπαρκής… Μου λείπει ο παλιός, ξέγνοιαστος εαυτός μου, η αυτοδιάθεσή μου, η θετική σκοπιά στα πράγματα… Συγκρίνω τον εαυτό μου με φίλες μαμάδες και νομίζω πως είμαι η μόνη που νιώθω μεν ευτυχής αλλά και τρομερά πιεσμένη.

Ο σύζυγός μου είναι ένας υποδειγματικός πατέρας όμως το μεγαλύτερο τμήμα της μέρας είναι απών… και όταν εξαιτίας της κούρασης το επισημάνω, το μόνο που τελικά θα καταφέρω είναι έναν καινούργιο καυγά. Και κάθε καυγάς μεγαλώνει την απόσταση μεταξύ μας, με γεμίζει απογοήτευση και θυμό. Είμαι μπερδεμένη γιατί όταν είμαστε καλά είναι όλα όμορφα, γιατί τον αγαπώ πραγματικά… όταν όμως δεν μου αναγνωρίζει το δίκιο μου αναφορικά με τον φόρτο της κούρασής μου ή με συγκρίνει με άλλες μαμάδες, τον νιώθω ξένο…

Είμαι μπερδεμένη γιατί αγαπώ τα παιδιά μου πέρα και πάνω από κάθε τι παράλληλα όμως έρχονται μέρες που δεν μπορώ να τα υπομείνω… Είμαι μπερδεμένη γιατί ξέρω ότι κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ την ίδια στιγμή που νιώθω ότι υστερώ….

Ειλικρινά, θα ήμουν ευγνώμων αν μπορούσατε να μου δώσετε κάποια συμβουλή, να μου πείτε πως διαχειριστήκατε κάτι παρόμοιο ή οτιδήποτε άλλο θεωρείται ότι θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο.

Συγγνώμη αν σας κούρασα και σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Με αγάπη,
Ελένη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com