Αγαπημένη μου Ολίβια και ελληνίδες μαμάδες, καλημέρα σας. Παίρνω το θάρρος να μοιραστώ ένα πρόβλημά μου μαζί σας καθώς έχω τόση ανάγκη να ακούσω γνώμες και συμβουλές για το θέμα μου.
Είμαι η Ελένη, μαμά 2 παιδιών. Με το σύζυγό μου είμαστε παντρεμένοι 8 χρόνια και σε γενικές γραμμές δεν υπάρχουν σημαντικά προβλήματα. Παρόλα αυτά, τον τελευταίο καιρό οι καυγάδες και οι εντάσεις έχουν αυξηθεί και κάποιες φορές ακόμα και μπροστά στα παιδιά (κάτι που πριν καιρό θα μου φαινόταν από αδιανόητο ως εντελώς ανώριμο!). Οι λόγοι δεν είναι σοβαροί, όμως πλέον ο σύζυγός μου χάνει εύκολα τον έλεγχο φωνάζοντας.
Το βασικό μου παράπονο είναι ότι εργάζεται πολλές ώρες εκτός σπιτιού (ενώ δεν είναι πάντα απαραίτητο) με αποτέλεσμα να βλέπει τα παιδιά μόνο 3-4 ώρες την ημέρα, ενώ εγώ τρέχω από τη δουλειά να πάρω τα παιδιά από τη γιαγιά και δεν παίρνω ανάσα μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθούν. Προσπαθώ να προλάβω δουλειά, σπίτι, παιδιά, διδακτορικό, νιώθοντας ότι κάθε εργασία που τελειώνει είναι ένας πραγματικός άθλος, πως κάθε μέρα είναι μια ατελείωτη ανηφόρα και πως οι διέξοδοί μου είναι πλέον ανύπαρκτες. Τα παιδιά μου είναι, όπως για κάθε μανούλα, ο επίγειος παράδεισός μου, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που ασφυκτιώ ή που δεν έχω την απαιτούμενη υπομονή μαζί τους, κάτι που εκ των υστέρων μου δημιουργεί τύψεις και ενοχές…
Το βασικό μου πρόβλημα είναι η αίσθηση πως απομακρύνομαι από τον σύζυγό μου ή πως δεν με καταλαβαίνει αρκετά. Συνειδητοποιώ πως, λόγω κούρασης, τα αποθέματα υπομονής μου είναι λιγότερα, η στεναχώρια και τα νεύρα μου περισσότερα, νιώθω ανεπαρκής… Μου λείπει ο παλιός, ξέγνοιαστος εαυτός μου, η αυτοδιάθεσή μου, η θετική σκοπιά στα πράγματα… Συγκρίνω τον εαυτό μου με φίλες μαμάδες και νομίζω πως είμαι η μόνη που νιώθω μεν ευτυχής αλλά και τρομερά πιεσμένη.
Ο σύζυγός μου είναι ένας υποδειγματικός πατέρας όμως το μεγαλύτερο τμήμα της μέρας είναι απών… και όταν εξαιτίας της κούρασης το επισημάνω, το μόνο που τελικά θα καταφέρω είναι έναν καινούργιο καυγά. Και κάθε καυγάς μεγαλώνει την απόσταση μεταξύ μας, με γεμίζει απογοήτευση και θυμό. Είμαι μπερδεμένη γιατί όταν είμαστε καλά είναι όλα όμορφα, γιατί τον αγαπώ πραγματικά… όταν όμως δεν μου αναγνωρίζει το δίκιο μου αναφορικά με τον φόρτο της κούρασής μου ή με συγκρίνει με άλλες μαμάδες, τον νιώθω ξένο…
Είμαι μπερδεμένη γιατί αγαπώ τα παιδιά μου πέρα και πάνω από κάθε τι παράλληλα όμως έρχονται μέρες που δεν μπορώ να τα υπομείνω… Είμαι μπερδεμένη γιατί ξέρω ότι κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ την ίδια στιγμή που νιώθω ότι υστερώ….
Ειλικρινά, θα ήμουν ευγνώμων αν μπορούσατε να μου δώσετε κάποια συμβουλή, να μου πείτε πως διαχειριστήκατε κάτι παρόμοιο ή οτιδήποτε άλλο θεωρείται ότι θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο.
Συγγνώμη αν σας κούρασα και σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Με αγάπη,
Ελένη
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Αυτο το "να κανεις πραγματα για τον εαυτο σου"... Γιατι ρε? Τα παιδια μας για τον εαυτο μας δεν τα μαγαλωνουμε?Το σπιτι μας για τον εαυτο μας δεν το φροντιζουμε? Τον αντρα μας για τον εαυτο μας δεν τον αγαπαμε?? Σταματηστε να παιρνετε ανθρωπους στο λαιμο σας με τη δηθεν χειραφετηση. Για τον εαυτο μας δεν ειναι οι σπουδες μας. Αυτες ειναι για να ψευτοαποδειξουμε οτι ακναμε κατι στη ζωη μας. Βλεπει τα παιδια 3-4 ωρες την ημερα??? Να εισαι χαρουμενη, αλλοι μπαμπαδες δεν τα βλεπουν καθολου. Αν χανει τον ελεγχο και φωναζει δοκιμασε να μην του σπας κι εσυ τα νευρα με την γκρινια σου οτι δηθεν κουραζεσαι πολυ και δε σου δινει σημασια. Αν ακομα συνεχιζει να φωναζει χωρις λογο τοτε ξανασκεψου τα πραγματα. Απο προσωπικη πειρα σου λεω οτι θα σταματησει... Γιατι περιμενουμε απο αυτους να μας καλυψουν τις ωρες, να ασχοληθουν μαζι μας, να μας αναγνωρισουν το δικιο και την κουραση, σιγα το πραγμα... Στειλε τα παιδια σου κανα παιδικο, δεν ξερω και ποσο χρονων ειναι, να περνανε ομορφα και δημιουργικα και κρατα τη γιαγια καβαντζα να σου τα κραταει κανα βραδυ να βγεις με τον αντρα σου. Ασε το σπιτι σου ανω κατω και κατσε να χαλαρωσεις οπως θελεις εσυ, χωρις να καταπιεζεις τον αλλο να ασχοληθει μαζι σου. Οι αντρες δε θελουν γυναικες κρεμασμενες πανω τους, θελουν ανεξαρτητες και πραγματικα χειραφετημενες. και η χειραφετηση δε βρισκεται στις σπουδες αλλα στον τροπο που χειριζεσαι ρα νευρα του, την κουραση του και την ηρεμια της οικογενειας σου.
Οι σπουδές δεν είναι για να ψευτοαποδείξουμε ότι κάναμε κάτι στην ζωή μας....Οι σπουδές είναι επαγγελματική κατάρτιση, μόρφωση, διεύρυνση οριζόντων & μια καλύτερη δουλειά. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Κατά τα άλλα συμφωνώ ότι ναι μεν οι 3-4 ώρες δεν ειναι πολλές αλλά πολλοί μπαμπάδες έχουν λιγότερες ώρες στην διάθεσή τους με τα παιδιά...Δυστυχώς ή ευτυχώς το μεγαλύτερο "βάρος" στο μεγάλωμα των παιδιών πέφτει συνήθως στις μαμάδες
Επαγγελματικη καταρτιση μας προσφερει συνηθως ενα απλο πτυχιο. Ολα τα αλλα, μορφωση, διευρυνση οριζοντων κλπ μπορουν να γινουν χωρις το κτνηγι ενος διδακτορικου. Και ολα ειναι καλα να γινονται οταν δεν επηρεαζουν την ψυχικη μας υγεια και την ηρεμια της οικογενειας μας. Ας μη γελιομαστε. Λιγες ειναι αυτες που χωρανε 2 καρπουζια στην ιδια μασχαλη. Ολες οι αλλες δυστυχως πρεπει να επιλεξουμε. Αλλα το να μην εχουμε διαδακτορικα και 1000 πτυχια δε μας κανει λιγοτερο επτυχημενες γυναικες.
Δηλαδή νικι σύμφωνα με εσένα οι μαμάδες πρέπει να βάλουν όλα τα εξωοικογενειακά στην άκρη, αφού πλέον μόνο η οικογένεια και τα παιδιά είναι αρκετά για κάθε ανάγκη, οι σπουδές είναι για το ψώνιο μας και όχι για τη βελτίωσή μας, οι 3 ώρες πρέπει να μας κάνουν όχι μόνο ικανοποιημένες αλλά super χαρούμενες, αν κάποιος φωνάζει και χάνει τον έλεγχο φταίμε εμείς γιατί του σπάμε τα νεύρα (αποκλείεται να συμβαίνει οτιδήποτε άλλο) και η λύση σε όλα αυτά τα υπέροχα που περιγράφεις είναι ο παιδικός.... Δεν τα σχολιάζω γιατί απλά δεν υπάρχει λόγος. Θέλω να απευθυνθώ μόνο στη μαμά Ελένη που έγραψε το κείμενο: Ελένη μου, μην αναλώνεις τον χρόνο σου και την ψυχική σου ηρεμία για να διαβάζεις τέτοια αναχρονιστικά σκουπίδια που μόνο μια γιαγιά 90 ετών θα σου έδινε. Συνέχισε τις σπουδές σου, ζήτα βοήθεια όπου μπορείς, συζήτησε με τον άνδρα σου τους προβληματισμούς και τα παράπονά σου, προσπάθησε να βρεις λύσεις ΜΑΖΙ ΤΟΥ, είναι και αυτός υποχρεωμένος να σε βοηθήσει και να σε καταλάβει. Καλή επιτυχία!
Αγαπητή Μαριάννα γι αυτό τα διαζυγια δίνουν και παίρνουν, επειδή τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε ΤΩΡΑ από τον άλλον. Ειμαι πτυχιούχος μηχανικός από το ΕΜΠ αλλά ξέρεις κάτι? Το έκανα τον καιρό που έπρεπε, ώστε τώρα στα 33 μου πλέον να μεγαλώνω τον μικρό μου και πάνω απ'ολα να διατηρώ απόλυτη οικογενειακή ευτυχία με τον άντρα μου στο σπίτι. Οταν μπερδεύεις καριέρες, σπουδές, γάμους, παιδια...είναι πολύ πιθανό να αποτύχεις σε όλα!!!
Πόσο πολύ συμφωνώ με τη νικι. Επιτέλους να πέσουν οι μάσκες! Οι γυναίκες που γατζώνονται από τους άνδρες τους αλλά κατα τα άλλα μου έχουν διδακτορικό και το παίζουν ανεξάρτητες με βγάζει από τα ρούχα μου! Και σε ότι αφορά το μεγάλωμα των παιδιών σου λυπάμαι που στο λέω, αλλά είναι υποχρέωσή σου να ασχολείσαι μαζί σου -αν και κανονικά θα έπρεπε να ήταν ευχαρίστησή σου- Στο τέλος βλέπω να μένεις μόνο με τα διδακτορικά σου!!!!
αυτο το στυλακι του καναμε παιδια και πρεπει να μαστε δουλαρες στα παιδια μας και στον αντρα μας πραγματικα μου σπαει τα νευρα. κατι γυναικακια σαν και εσενα χαλαει ολο το κοινωνικο συνολο. νομιζεται επιδη γεννησατε κανατε το θαυμα του αιωνα και σταματανε ολα να υπαρχουν. ε δεν ειναι ετσι. ειναι και οι γυναικες ανθρωποι και εχουν και αυτες αναγκες. ελεος πλεον με αυτες τις βλακειες που διαβαζω.
Καλημέρα!!! Θέλω να σου πω ότι οι περισσότερες μαμάδες είναι στην ίδια κατάσταση πάνω κάτω....φαντάσου και μένα που είμαι μόνη με τρία παιδιά...έχω επιστρατεύσει όμως όλες τις βοήθειες που θα μπορούσα να έχω...δεν λέω όχι όταν κάποιος προθυμοποιείται να βοηθήσει!!! Θα σταθώ σε μία σου φράση όμως...ο σύζυγος λες δουλεύει πολλές ώρες εκτός σπιτιού, ακόμα και όταν αυτό δεν είναι απαραίτητο...αυτό για μένα είναι το σημείο που πρέπει να σταθείς...όταν προτιμάει να είναι εκτός σπιτιού, τη στιγμή που θα μπορούσε να είναι στο σπίτι...και τι σημαίνει για αυτόν κάτι τέτοιο..γιατί δηλαδή προτιμάει να μην είναι σπίτι...προσπάθησε να το συζητήσεις μαζί του και να καταλάβεις γιατί το κάνει...και να του εξηγήσεις ότι η βοήθειά του είναι πολύτιμη και μέσα στο σπίτι...