Ο βιαστικούλης μου!

Με λένε Γεωργία, είμαι 21 χρόνων και είμαι μια χαζομαμά!

Λοιπον, στις 14/6/12 με 10 μέρες καθυστέρηση αποφασίζω να κάνω ενα τεστ εγκυμοσύνης, απλά για να μου φύγει κάθε αμφιβολία, διότι ήμουν και σίγουρη οτι δεν υπήρχε περίπτωση να είμαι έγκυος. Το τεστ θετικό! Σοκ εγω, σοκ ο άντρας μου, δεν το πιστεύαμε! Πήγαμε στον γυναικολογο και μας το επιβεβαίωσε!

Ημουν ενός μήνα με ΠΗΤ 15/2/13. Η χαρά μας δεν περιγράφεται!

Μην τα πολυλογω, η εγκυμοσύνη μου δύσκολη απο την αρχή με πολλούς εμετούς, τρομερές ζαλάδες, δεν μπορούσα καν να βγω απο το σπιτι! Και τα χειροτερα ερχονται… Στην εξέταση της Β´επιπεδου μας λέει ο γιατρός οτι το μωρο εχει υδρονεφρωση, ενα στίγμα στην καρδιά και ελαφρώς μεγάλο κεφαλακι! Χάσαμε τη γη κάτω απο τα πόδια μας! Κάναμε αμνιοπαρακεντηση με τα πολλά πολλα και μας λένε όλα καλά θα τα αντιμετωπίσουμε όλα μετα τη γέννα.

Περνάει ο καιρός μπαίνω στον 6ο μήνα και βρισκόμαστε έξω σε μια ταβέρνα. Με πιάνουν πόνοι, όχι όμως και τόσο δυνατοί για να ανησυχησω. Παρ΄ολα αυτά πήγα στο νοσοκομείο να ‘μαι σίγουρη. Εκεί ήρθε και άλλο σοκ… Μου λένε «Πρεπει να νοσηλευτεις αμέσως γιατί αλλιώς μπορεί να πάμε σε αποβολη!«

Μου ξεκινησανε ενδοφλέβια utopar και κάναμε ενέσεις κορτιζόνης για τα πνευμονια του μικρού. Οι συσπασεις δεν σταματούσαν οπότε με μετέφεραν σε κεντρικό νοσοκομείο μεγάλης πόλης γιατί εκεί είχε μόνο Μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών σε περίπτωση που γεννουσα… Εκεί έμεινα 1 μήνα περίπου. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα με αφήνουν να βγω με την προϋπόθεση να παίρνω ανα 3 ώρες χάπια, να είμαι τελείως και μόνο ξαπλωμενη και να μην χαϊδεύω την κοιλιά μου (!) γιατί αυτό προκαλεί συσπασεις!!! Αγχος και στεναχώρια εγω, η ψυχολογία μου ήταν χάλια!

Στις 35 εβδομάδες και 6 μέρες, στις 13/1/13, μεσημερακι, ξαπλωνα στον καναπέ και όπως πήγα να σηκωθω να πάω τουαλέτα… τσουπ μου εσπασαν τα νερά!! Κλάμα και κακό εγω, πηγαίνουμε στο νοσοκομείο διαστολη 2. Ψάχνουν ασθενοφόρο να με μεταφέρουν στο άλλο το νοσοκομείο με τη Μονάδα Νεογνών και να μην βρίσκουν οδηγό και μετα συνοδο!

Με τα πολλά έφτασε η διαστολη 6 και όπως ειναι φυσικό απαγορεύτηκε απο τη γυναικολογο να φύγω!

Γέννησα φυσιολογικά και χωρίς επισκληριδιο, είχα και τη γιατρό μες τον πονο μου να μου λέει να μην εμπιστεύομαι τους αναισθησιολογους του συγκεκριμένου νοσοκομείου! Λεω κατι θα ξερει και εκανα υπομονη! Ο πόνος αφόρητος αλλά μέσα σε 3 ώρες ευτυχως είχα γεννήσει (2.800 ο μικρουλης μου)

Μια που τον έβγαλαν, μια που μου τον πήραν! Δεν τον κρατησα στην αγκαλια μου, δεν τον είδα καν!  Με πολλή αιμορραγία εγω, δεν με άφηναν να κάνω βήμα (Και αυτο απο λάθος γιατρού, διότι αντί να με κόψει αυτή, άφησε το μωρο να το κάνει!)

Τελος παντων, ενώ μας ειδοποιούν οτι θα μας τον φέρουν στο δωμάτιο, μετα απο λίγο έρχεται ο άντρας μου να μου πει οτι το μωρο παρουσίασε γογγυσμό (δυσκολία στην αναπνοή) και οτι θα μεταφερθεί σε μια άλλη πόλη 2 ώρες μακριά απο μας… Τρελαθηκα! Μπόρεσα και τον είδα μόνο όταν τον μετέφεραν στο ασθενοφόρο μέσα στη θερμοκοιτιδα… Στιγμή που όσο και αν προσπαθώ να ξεχάσω δεν γίνεται!

10 μέρες έμεινε ο μικρός στη Μονάδα, 10 εφιαλτικές μέρες για μας που περιμέναμε πως και πως να καλυτερεψει η υγεία του και να τον φέρουμε σπιτι… Και τον φέραμε! Και τώρα ειναι 6 μηνων υγιεστατο αντράκι και δεν τον χορταίνω με τίποτα! Το «θαυματάκι» μας!

Αυτή ειναι η δική μου ιστορία λοιπόν απο το γλυκό μου προωράκι!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com