Πώς να μη λιώσεις;
Μπορεί να μην έχω ζήσει η ίδια την χαρά της μητρότητας ακόμα, αλλά θα μιλήσω από την οπτική της νονάς! Σίγουρα ένας γονιός έχει το βάρος όλων των ευθυνών για την ανατροφή ενός παιδιού, η νονά όμως κουβαλάει τις ηθικές ευθύνες. Πρώτα πρώτα, γίνεται η δεύτερη μητέρα του παιδιού. Δουλειά της δεν είναι να το βαφτίσει και μετά να εξαφανιστεί! Έχει χρέος να του δίνει το καλό παράδειγμα και να στέκεται δίπλα του. Να το συμβουλεύει και να το κατευθύνει όποτε χρειαστεί.
Γιατί τα παιδάκια όλου του κόσμου χρειάζονται αγάπη και καθοδήγηση. Η αθωότητά τους είναι ικανή να σε κάνει να λιώσεις. Γιατί πως να μη λιώσεις όταν σε φιλάνε αυθόρμητα πολλές φορές συνεχόμενα και ακούγεται αυτό το «smaaats-smaaats» παχύ παχύ!! Πώς να μη λιώσεις όταν δεν θέλουν για κανέναν μα κανέναν λόγο να κατέβουν από την αγκαλιά σου, ούτε για όλα τα ζαχαρωτά του κόσμου!!! Όταν κουρνιάζουν πάνω σου και σε χαϊδεύουν τόσο απαλά και τόσο γλυκά που θες να τα ζουλίξεις μέχρι τελικής πτώσης. Όταν σου λένε «είσαι πολύ όμορφη» και ας είσαι σαν τη νύφη του Φρανκεστάιν!! Όταν τους λες τι δουλειά κάνεις και σου λένε «κι εγώ θα γίνω αυτό όπως εσένα«. Αρκεί να είναι δίπλα σου και να σε θαυμάζουν. Πώς να μη λιώσεις όταν σου γεμίζουν το κινητό με ήλιους και λουλουδάκια αυτοκόλλητα, κι εσύ να μην μπορείς ούτε καν να το σκεφτείς για να τα ξεκολλήσεις για κανέναν λόγο γιατί την άλλη φορά θα σε ρωτήσουν «που πήγαν τα αυτοκόλλητα;«
Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν έχουμε να κάνουμε με τις ευαίσθητες ψυχούλες των παιδιών. Η ανατροφή που θα τους δώσουμε θα έχει αντίκτυπο στην αυριανή κοινωνία!
νονά Χριστίνα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
δεν θελω να δινει συμβουλες ο νονος της κορης μου ...θελω να ειναι παρων πολυ συχνα και να παιρνει κανενα τηλεφωνο να δει τι κανει η μικρη οχι εγω η πατερας της...η μικρη...αλλα αυτος απο τον 2ο μηνα μετα την βαφτιση της την βλεπει μονο πασχα....ουτε γεννεθλια ουτε γιορτη ουτε καν Χριστουγεννα,,,,και μετα εχει και απαιτησεις..... δεν ηθελα το κοριτσακι μου να περασει οπως περασα εγω με τον δικο μ νονο και του το ειχα τονισει ....που να μην του το ελεγα .....
Προ 40 ημερών έγινα μαμά! Μέχρι τότε είχα αποκλειστικά και μόνο την εμπειρία της νονάς, όπως την περιγράφει η νονά Χριστίνα. Ήμουν και είμαι νονά 3 βαπτιστηριών (έχω μεγάλη αγάπη στα παιδιά) ,ήμουν κοντά τους από την 1η στιγμή, έμαθα πράγματα μέσα από τις κουμπάρες μου ,για το μεγάλωμα και την φροντίδα των μωρών και πραγματικά ,είναι εμπειρία ζωής . Είσαι η πνευματική μαμά του παιδιού , σε κοιτά στα μάτια και βλέπει έναν άνθρωπο που ενδιαφέρεται για εκείνο και νιώθει την αγάπη σου και όλα σου τα συναισθήματα.Τα παιδιά ,λαμβάνουν ενέργειες από όλους μας και ξέρουν ποιός τους αγαπάει και ποιός όχι. Προσωπικά, ως νονά, προσπάθησα να είμαι κοντά στα βαπτιστήρια μου και με βλέπαν πότε σαν ενήλικα που τα συμβούλευε και τα καθοδηγούσε και πότε σαν την μεγάλη αδελφή τους μια και παίζαμε μαζί, διαβάζαμε μαζί, τους έβαλα τα 1α τους παιχνίδια στον Η/Υ , κάναμε για 10 χρόνια μαζί διακοπές .Έμαθα πολλά από αυτά, διδάχτηκα και συνειδητοποίησα πόσο καλύτεροι άνθρωποι γινόμαστε μέσα από τα παιδιά . Πόσα έχουμε να διδαχτούμε και πόσο μπορούμε να εξελιχθούμε επί τα βελτίω .Έχουμε να δώσουμε και να μάθουμε , να διδαχτούμε κυρίως από αυτά. Τώρα, εδώ και 40 μέρες ,κρατώ στην αγκαλιά μου τον νεογέννητο γιο μου και προσπαθώ να τον κατανοήσω, να δω τις ανάγκες του και να διδαχθώ από κείνον. Τα παιδιά ,μας διδάσκουν αγάπη και οφείλουμε να είμαστε επιδεκτικοί!! Σου εύχομαι ,νονά Χριστίνα , να συνεχίσεις να αγαπάς και να φροντίζεις το βαπτιστήρι σου και ακόμα σου εύχομαι να κάνεις και το δικό σου παιδί, ώστε να χαρίσεις και άλλη αγάπη που είμαι βέβαιη πως διαθέτεις.
Είναι πολύ γλυκό το άρθρο σου και προφανώς είσαι καλή νονά και κυρίως καλή φίλη. Ρεαλιστικά όμως αυτά που λες δεν ισχύουν όσο καλή θέληση και πρόθεση να έχεις. Η ανατροφή του παιδιού είναι αποκλειστικά υπόθεση των γονιών του. Πρακτικά να το δεις μόνο, ο νονός, η νονά, ο θείος, η θεία, η γιαγιά, ο παππούς και όποιος άλλος, δεν μπορεί ποτέ να είναι το ίδιο με τον πατέρα και την μητέρα του. Δεν ζουν με το παιδί. Δεν το έφεραν αυτοί στον κόσμο. Δεν είναι αυτοί υπεύθυνοι γι'αυτό. Δεν είναι εκεί 24Χ7Χ365 όπως οι γονείς! Δεν είναι αυτοί που ξενυχτούν, που αγωνιούν, που μοχθούν, που είναι εκεί όταν βγάλει το πρώτο του δοντάκι, που το παρηγορούν όταν πονάει, που το φροντίζουν όταν είναι άρρωστο, που το βοηθούν να κάνει τα πρώτα του βήματα, που έχουν την έννοια του συνεχώς ακόμα κι όταν κοιμούνται. Αν κάποιοι άνθρωποι είναι πιο κοντά στον πυρήνα της οικογένειας, σε μεγάλη μερίδα οικογενειών στην Ελλάδα, αυτοί είναι η γιαγιά και ο παππούς (και λογικό). Αλλά ο νονός και η νονά και όλοι οι υπόλοιποι σίγουρα δεν είναι! Και σίγουρα κανείς δεν αγαπάει ένα παιδί περισσότερο από τους γονείς του και ιδίως περισσότερο από τη μητέρα του!!!! Προσωπικά βρίσκω και λίγο αλαζονικό να πιστεύεις ότι επειδή πας επισκέψεις, παίζεις με το παιδάκι (ίσως να κάνεις και λίγο baby sitting), του προσφέρεις κάποια υλικά αγαθά (ίσως και πολλά) και έχεις γενικά μια καλή σχέση μαζί του, θεωρείς τον εαυτό σου 2η μητέρα του και role model του.
Ιωάννα, έχεις δίκιο ότι ο γονιός έχει το 100% της ευθύνης. Άλλωστε και η Χριστίνα το έχει τονίσει με bold. Το "2η μαμά" το είπε, κατά τη γνώμη μου, γιατί θεωρητικά (και βάσει θρησκείας) ο ρόλος του νονού ή αλλιώς του πνευματικού γονιού είναι πνευματικός και παιδαγωγικός, οφείλει (έχοντας δεσμευτεί μέσω του μυστηρίου) να τα καθοδηγεί πνευματικά, ηθικά κλπ. Πρακτικά, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πλέον αυτό δεν συμβαίνει, απλά έχει μείνει ως έκφραση να λέμε το "2ος γονιός". Δεν νομίζω πως η πρόθεση της Χριστίνας ήταν εγωκεντρική. Έγραψε ένα όμορφο κείμενο περιγράφοντας τη γλύκα των μικρών παιδιών. Ας μη δώσουμε τέτοιου είδους διαστάσεις.
Ακριβώς αυτό είπα κι εγώ. Η αναφορά σε 2ο ενικό ήταν "λογοτεχνική αδεία". Δεν απευθυνόμουν στην Χριστίνα, ευθέως. Μάλλον βγήκε λάθος αίσθηση από τη γραφή μου. Πάντως αυτό που ήθελα να πω είναι ότι δεν ενστερνίζομαι καθόλου τη θεωρητική υπόσταση του νονού όπως αυτή καθορίζεται από την εκκλησία, γιατί είναι παντελώς ανέφικτος ο ρόλος που του δίνει. Για μένα το να γίνεσαι νονός σημαίνει ότι επισημοποιείς και επισφραγίζεις επισήμως τη φιλία σου με κάποιον άνθρωπο ο οποίος εκτός από σένα αγαπάει και το παιδί σου. Αυτό και μόνο. Από κει και πέρα άλλο να είσαι καλός νονός και καλός φίλος, όπως προφανώς είναι η Χριστίνα, κι άλλο να μπαίνεις στη διαδικασία να πιστεύεις ότι είσαι τόσο σημαντικός/η στη ζωή ενός παιδιού όσο οι γονείς τους και παραπάνω! Αυτό είπα ότι το θεωρώ τουλάχιστον αλαζονικό! Και δεν νομίζω ότι είναι παράλογη η σκέψη μου.
Καθόλου παράλογη. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου σε όλα. Ειδικά στο ρόλο που έχει αποδώσει η εκκλησία στο νονό. Και γω είμαι νονά και παρόλο που αγαπώ το βαφτιστήρι μου, δεν έχω ποτέ παρέμβει σε θέματα ανατροφής του! Οι γονείς είναι αυτοί που διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους βάσει των δικών τους αξιών. Όπως είπες και στο προηγούμενο σχόλιό σου, ακόμα και οι γιαγιάδες/παππούδες που πολλές φορές μπορεί να κρατούν τα παιδιά σε καθημερινή βάση αν εργάζονται και οι 2 γονείς, δεν έχουν την ίδια "θέση" που έχουν οι γονείς. Απλώς, επειδή δεν μου ήταν ξεκάθαρο αν αναφερόσουν συγκεκριμένα στην Χριστίνα (κατάλαβα λάθος) και επειδή προσωπικά δεν μου φάνηκε να θεωρεί ότι είναι τόσο σημαντική όσο οι γονείς, θέλησα να το σχολιάσω.
Μακάρι όλες οι νονές να το έβλεπαν όπως εσύ!!! Πολύ τυχερό το βαφτιστήρι και οι κουμπάροι σου να σε έχουν!!!