Στην παραλία με μωρό και καρότσι;
Στο κείμενό μου για τις πρώτες μας διακοπές με δυο παιδιά, η Ειρήνη μου έγραψε:
«Ο μικρός μου είναι 8 μηνών. Όσες φορές πήγαμε για μπάνιο, δεν με κούρασε τόσο το τσιμπράγκαλο (που είναι πολύ το ατιμό…) όσο το οτι είναι συνέχεια ορθιος πάνω μου και χοροπηδάει. Τρομερός ενθουσιασμος με οτι βλέπει. Το μωράκι δίπλα μας καθόταν ήρεμα στην ξαπλώστρα με την μαμά του, ενα άλλο παραδίπλα στην αγκαλιά της μαμάς του, ενα τρίτο κοιμοταν πάνω στην ξαπλώστρα και μόνο ο δικός μου αν πάω να τον καθίσω σκούζει και γίνεται σαν άκαμπτος σαν τόξο. Και επειδή συνήθως μένουμε αρκετά στην παραλία (σωστές ώρες) πως θα την βγάλουμε φέτος στις διακοπές, δεν ξέρω. Πού να τον εναποθέσω μου λες; Στην πισίνα πχ οταν ήσασταν εκτος τον είχες πάνω στην ξαπλώστρα ή είχες καρότσι μαζι, όπως βλέπω άλλες κοπέλες που εμενα για να είμαι ειλικρινής δεν μου αρέσει…«
Ε λοιπόν, ναι… ΚΑΡΟΤΣΙ.
Δεν χρειάστηκαν περισσότερες από 2 επισκέψεις στην παραλία για να συνειδητοποιήσω ότι είναι δύσκολο να έχεις ένα πολύ ενεργετικό μωρό χύμα. Και ο γιος μας είναι σαν το γιο της Ειρήνης. Δεν κάθεται λεπτό ακίνητος, θέλει να ανεβαίνει στην ξαπλώστρα, μπουσουλάει προς τη θάλασσα, παιζει με την άμμο και δυστυχώς θέλει συνέχεια κάτι να βάλει στο στόμα του που άντε, αν είναι άμμος, δεν βαριέσαι… Τι κάνεις αν είναι γόπα (ρε φιλαράκια, τι θα γίνει με τις γόπες;; Τασάκι έστω αυτοσχέδιο δεν μπορείτε να έχετε κοντά σας; Σεβαστείτε τις παραλίες ρε, ανήκουν σε όλους μας! Άντε πια, λες και ήρθατε από τις σπηλιές…), αν είναι βότσαλο μεγάλο, ξυλάκι, καπάκι από νερό μπλα μπλα.
Επειδή λοιπόν ούτε Τιραμόλας μπορείς να γίνεις, ούτε να διακτινίζεσαι σε χρόνο dt μία στην Αθηνά και μία στον Αρχέλαο, ο οποίος μέχρι να γεμίσεις το κουβαδάκι της Αθηνάς μπορεί να έχει ανέβει στην ξαπλώστρα και να έχει φέρει τον καφέ σου καπέλο… ΚΑΡΟΤΣΙ.
Φυσικά όχι εγκλωβισμένο το παιδί εκεί μέσα όλη την ώρα… Αλλά για μερικά διαλειμματάκια είναι μια χαρά. Άλλωστε και τα μωρά αγαπούν το άραγμα στην παραλία, φυσάει το αεράκι, ακούν τα κυματάκια, κλείνουν τα μάτια και ονειροπολούν ή ακόμα και… ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ!!!
Και εγώ έλεγα «Σιγά μην κουβαλάω καρότσι μαζί μου!«, αλλά αφού είδα ότι όλοι το κάνουν, το έκανα και εγώ. Χθες ας πούμε πήγαμε παραλία το απόγευμα και δεν το πήραμε, ε και εντάξει… στην αρχή ήταν όλα μια χαρά, από ένα σημείο και μετά όμως γκάζωσε ο μικρός και δεν τον σταματούσε κανείς, χεχε.
Στην Αθηνά δεν έπαιρνα καρότσι, αλλά η μικρή ήταν εντελώς διαφορετικό παιδί από τον γιο μας. Καταρχάς ΔΕΝ έβαζε πράγματα στο στόμα. Επίσης ήταν πιο ήσυχη και όχι τόσο κινητική όπως ο Αρχέλαος.
Οι υπόλοιπες μανούλες τι κάνατε όταν τα γουτσούνια σας ήταν μικλούλια και ζωηρούλια;
Y.Γ. Βέβαια ούτε το καρότσι που έχουμε για τις διακοπές μπορεί να αντέξει στο φαινόμενο Αρχέλαος, ο οποίος είναι ένα βήμα πριν το διαλύσει ολοσχερώς 😛
Εμείς πηγαίναμε σε μη οργανωμένη παραλία, πολύ κουβάλημα αλλά λιγότερος κόσμος, καθόλου γόπες, άντε να έβαζαν καμιά πέτρα στο στόμα. (Σε αυτό είναι λύση η πιπίλα, όποιο έχει). Μα όταν πάμε παραλία με τα παιδάκια μας τι θέλουμε? Να αράζουμε στη ξαπλώστρα? Πάνε αυτά. Στην παραλία ξεχνάμε τις δουλειές μας και τις στενοχώριες μας, γινόμαστε παιδιά και διασκεδάζουμε μαζί τους. Εγώ έχω να κάνω ηλιοθεραπεία 10 χρόνια, αλλά σας πληροφορώ πως περνάμε όλοι τέλεια και ας γινόμαστε κομμάτια!
Εμεις πάλι το καρότσι το ειχαμε για απλώστρα για τις πετσέτες και για τα ρούχα μας! Σιγά μην καθόταν στο καρότσι και σιγα μην ...ονειροπολούσε το αεικινητο αγριμι-κι-αγριμάκι μας (13 μηνων σε λιγο)! Ετσι, σαν τον Αρχέλαο, μόνο που έτσι και τον δέσεις είναι σα λιοντάρι στο κλουβί. Δεν κάθεται. Ααρα το καρότσι δεν ηταν λύση για μας. Βασικά τον αφήναμε να παίζει με την άμμο (εχω βγαλει 100.000 πετραδακια απ το στομα του τη στιγμη που πήγαινε να τα μασήσει) αλλά δεν πειράζει. Οσο για τις γόπες, γυρω γυρω από την ψάθα μας κάναμε εντατικο ...γόπινγκ, ήτοι μαζευαμε γόπες, γυαλάκια και ο,τι άλλο ηταν επικίνδυνο και τα βαζαμε σε μια σακκούλα. Επίσης είμαστε τυχεροί που ειναι πολυ-πολύ κοινωνικός με αλλα μωρακια και με φιλους μας (btw μου τη λέγανε οτι και καλά οτι επειδη ειμαι κολλημενη δε θα γίνει κοινωνικός, αλλά τελικά μια χαρα ειν το παιδι, και μαλιστα υπερ το δεον κοινωνικος. Παραγνωρίζεται κιολας και τους καβαλάει τους μεγαλους). Ετσι ανταλλάσσαμε παιχνίδια, κυνηγούσε μπάλες μπουσουλώντας στην παραλία και γενικά η παραλία ηταν η καλύτερη ωρα της ημέρας. Ε, κι οταν βαριοταν ολα αυτά, του φτιάχναμε πυργους και τους χάλαγε, του θαβαμε τα πόδια και τα χερια κι αλλα τετοια ...κλασικά εικονογραφημενα. Κι εμεις περναγαμε καλά παίζοντας, κι εκείνος. Επίσης με την ευκαιρία που τον είχαμε ετσι ελευθερο, αρχίσαμε σιγα σιγα να βάζουμε και όρια, λέγοντας του "οχι" , "μπλιαξ" και τετοια, πραμα που στο προστατευμενο περιβαλλον του σπιτιου δεν ειχαμε αναγκη να το κανουμε. Καναμε δλδ και την πρώτη μας δοκιμή να δούμε πόσο ευκολο-δυσκολο ειναι να του βαλουμε κανόνες. Εγω ενα καταλαβα παντως κοριτσια: Οτι αν γινεσαι παιδί μαζί τους, ουτε τα νευρα σου σε πιάνουν, ουτε τίποτε. Απλά το παιρνεις απόφαση οτι τερμα τα χαλαρα φραπεδοτσίγαρα στις ξαπλώστρες.
Γοπινγκ..............χοχοχοχοχοχοχχοχοχοχοχ Πολύ καλο και η τελευταία σου φράση ειναι απίστευτα αληθινή......και άλλωστε ας το απολαύσουμε γιατι ποσο θα διαρκεσει ........σε καμία το πολύ δεκαριά χρόνια θα παρακαλαμε να έρθουν μαζί μας για μπάνιο.....χοχοχοχo
ΕΧΩ ΚΑΙ ΓΩ 2 ΠΑΙΔΑΚΙΑ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 5 ΕΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ 3 ΜΗΝΩΝ.ΟΠΟΤΕ ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΛΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΝΝΕΝΑ ΜΠΑΝΑΚΙ Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΑΚΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ!! ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΦΥΣΙΚΗ ΣΚΙΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΟΤΙ ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΑΙ ΖΕΣΤΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ..ΤΟ ΒΑΖΩ ΣΤΟ ΚΑΡΟΤΣΙ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΕΧΩ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΛΑΨΟΥΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΩΡΙΤΣΑ ΜΟΝΟ ΙΣΑ ΙΣΑ ΝΑ ΠΛΑΤΣΟΥΡΙΣΕΙ Η ΜΙΚΡΗ! ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΛΑΙΕΙ Η ΜΙΚΡΗ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ ΚΛΑΙΕΙ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΣΤΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΓΙΑ ΜΑΣ!!
Ααααααααααααααααα το καροτσι μας ηταν αναποσπαστο αντικειμενο στις διακοπες, οχι κανα περιπλοκο, ενα απλο να μην πιανει και πολυ χωρο στο αμαξι αλλα ηταν η συνεχεια μου, με μια ομπρελιτσα ουτε το παιδι ουτε εγω να ζεσταινομαι το καλοκαιρακι με την ζεστη και συνεχεια αγκαλια. Στην δε θαλασσα μου ελυσε τα χερια, παντα το ειχα μαζι μου και ημασταν ολοι μια χαρα χωρις γκρινιες, εκει το αλλαζα, το ταιζα, κοιμοταν... ολα εκει και ετσι ποτε δεν ειχα ανησυχια μην πιασει τιποτα με τα χερακια στην αμμο και το φαει........... τωρα σε ερωτηση πως το πηγαιναμε στην παραλια και στα βοτσαλακια, ειπαμε ηταν απλο, εκλεινε και δεν ηταν καθολου βαρος, το παιρναμε αγκακια στην αμμο το ανοιγαμε και το τοποθετουσαμε μετα κατω απο την ομπρελα μας, τοσο απλα!!!