Το χρονικό ενός σκουληκιού

Η προηγουμενη εβδομαδα εληξε μαλλον αδοξα μιας και -για αλλλη μια Παρασκευη- δεν πληρωθηκε ο συζυγος… Αναμενομενο βεβαια, μιας και στο καταστημα που εργαζεται, ο τελευταιος πελατης πατησε επι πρωθυπουργιας ΓΑΠ… Τα 100 ευρω που του εδωσαν εναντι μας εφτασαν αποκλειστικα και μονο για τα απολυτως απαραιτητα του Σαββατοκυριακου -δηλαδη εξασφαλιση τροφης- και σε καμια περιπτωση για διαδρομες προς, εστω και κοντινες, παραλιες. Ο μπαμπας του σπιτιου χαλια ψυχολογικα -κι εγω, αλλα δεν το εδειχνα- τα παιδια μας, εξοχως προσαρμοστικα, βρηκαν αμεσως εναλλακτικες οπως βολτες με φιλαρακια κλπ κλπ.

Μετα την απογοητευτικη Παρασκευη ξημερωσε ενα οδυνηρο Σαββατο. Ο μικροτερος απο τα 4 παιδια μας ξυπνησε με πονους δεξια χαμηλα στην κοιλια! Με μεγαλη ψυχραιμια και καθως ο Αντυ δεν εδειχνε να ποναει πολυ (τι περιμενα να κανει δηλαδη; Να κλωτσαει τοιχους; Τεσπα…) αποφασισα οτι εχουμε περιθωριο καμια ωριτσα να παρακολουθησουμε την εξελιξη και εν τω μεταξυ να πεταχτουμε στο σουπερ να «σκοτωσουμε το μαμουθ».

Επιστρεφοντας, ο πονος βρισκοτανε ακομα στην κατω δεξια κοιλιακη χωρα του παιδιου, αμειωτος και επιμονος. Μεσα μας ξεραμε οτι ηταν «σκουληκι», τι τα εχουμε τα πτυχια; Απ’ εξω μας ομως προτειναμε ηρεμα στο παιδι να «παμε μια βολτα» στο Παιδων να του ριξουν μια ματια οι γιατροι. Κατεβαινοντας στο αυτοκινητο ηρθε και ο πρωτος εμετος, εγω αρχισα να τρεμω κι ο αντρας μου να οδηγει προσεκτικα μεν, σαφεστατα δε πολυ γρηγοροτερα απ’ οτι συνηθως.

Στην παραλαβη, ηρθε κι ο δευτερος εμετος, το καροτσακι για να καθισει ο μικρος, που ειχε εν τω μεταξυ ασπρισει και βρεθηκαμε με συνοπτικες διαδικασιες απο την παιδιατρο στη μικροβιολογο κι απο κει στη χειρουργο και τους υπερηχους και φυσικα στο δωματιο οπου ξεκινησε και η προετοιμασια για το χειρουργειο – πεταλουδα, αντιβιωση κλπ κλπ.

Ενω περιμενουμε, ο Αντυ να διαμαρτυρεται οτι πειναει και οχι οτι ποναει, εμεις να θετουμε αυτοματα υποψηφιοτητα για οσκαρ ηθοποιοιας, τοσο καλα το παιζαμε ψυχραιμοι, να σου και οι δυο κορες μου να συμπαρασταθουν στον πασχοντα! Κι εκει ολα τα ματια, συμπεριλαμβανομενου και του πασχοντος, στρεφονται στη Λενα μας, την οποια την ξερουμε καλα οτι τη λιποθυμια την εχει στο τσεπακι της…. Τη βαζουμε -οπως μας εχουν υποδειξει οι γιατροι της- να καθισει και ενω συζηταμε δηθεν αδιαφορα, δεν παιρνουμε τα ματια μας απο πανω της. Φυσικα ο Αντυ εχει ξεχαστει και οι μονοι που θυμουνται οτι αυτος ειναι ο ασθενης ειναι μαλλον οι γιατροι κι οι νοσηλευτριες που μπαινοβγαινουν στο θαλαμο. Τα χειλια της μικρης σιγα σιγα χανουν το χρωμα τους και ο Αντυ φωναζει να ειδοποιησουμε τις νοσοκομες. Τα ματια της δεν μπορουν να εστιασουν. Τα χερια της βαραινουν και το κεφαλακι της γερνει προς τα πισω. ΠΑΝΙΚΟΣ (για αλλη μια φορα)!

Ο αντρας μου, που το φυλο του οριζει να ειναι ετοιμος παντα, σηκωνει τη μικρη στα χερια και τη στρεφει στο πλαι, ο Αντυ μετακινειται παρα τον πονο και τον ορο του με ευλυγισια αιλουροειδους στην ακρη του κρεβατιου του, το οποιο καταλαμβανει η Λενα με μεγαλοπρεπεια βασιλισσης Κλεοπατρας, η Τζενη, η μεγαλη μας, της τριβει τους καρπους μονολογωντας «Τι θα σε κανουμε σενα;» και «Πώς θα γεννησεις, χριστιανη μου;» κι εγω , ομου με τους υπολοιπους γονεις, επισκεπτες και παιδια του θαλαμου, ουρλιαζω πανικοβλητη. Διοτι παρ’ ολο που αυτο ουδολως μπορει να βοηθησει τη δεδομενη στιγμη το παιδι μου, καθε φορα που η μανα βλεπει το παιδι της να «πεφτει», η μανα τρεμει χειροτερα απο παραγκα σε σεισμο 6 ριχτερ και παραλυει και καταρεει ωσαν πυργος απο τραπουλοχαρτα…. Με την προυποθεση βεβαια οτι ειναι παρων και η κολωνα του σπιτιου μας – αν ειμαστε μονες μας αλλαζει ελαφρως η σειρα και πρωτα κανω ο,τι πρεπει και καταρεω αμεσως μετα….

Αφου λοιπον για αλλη μια φορα το κοριτσακι μας συνηλθε -για μας τους γονεις δε μπορω να πω με σιγουρια αν θα συνελθουμε ποτε- περασαμε στην επομενη πιστα. Δηλαδη, κατεφτασε και η μανα μου, η μια δηλαδη εκ των 2 γιαγιαδων, η οποια λογω κινητικου προβληματος δεν μετακινειται συνηθως αλλα στην προκειμενη περιπτωση αποφασισε να ταλαιπωρησει καποιον ανυποψιαστο ταξιτζη για να τη βαλει και να τη βγαλει απο το οχημα του και να τη φερει στον εγγονο της. Και φυσικα πηρε κι αυτη τη θεση της σε μια καρεκλα διπλα στο κρεβατι του πονου του Αντυ, ο οποιος εν τω μεταξυ εχει ξεχασει τον πονο του και παραληρει απεγνωσμενα κατι ακαταληπτα περι διπλοπιτων σουβλακιων και τζατζικιου.

Το κινητο του μεγαλου μας γιου που σπουδαζει κι εργαζεται στο Ρεθυμνο να εχει παρει φωτια! Και φθανει η στιγμη που ερχεται το φορειο και η μπλε ρομπα για μας… Και βεβαια η στιγμη εκεινη που αφου ο αναισθησιολογος εξηγει πρωτιστως στο παιδι και δευτερευοντως σε μας τη διαδικασια που θα ακολουθηθει, μας καλει να αφησουμε το παιδι μας και το «σκουλικι του» στα χερια του και στο κρυο των χειρουργιων…. Τον φιλαω και δε θελω να τον αφησω απ την αγκαλια μου και αν ηταν δυνατον να ξαπλωσω εγω αντι για κεινον σ’ αυτο το φορειο θα το κανα !!!!

Για τα επομενα 50 λεπτα ο αντρας μου παιζει με πολυ κοπο αλλα και μεγαλη επιτυχια το ρολο που του υπαγορευουν οι χρωματοσωματικοι συνδιασμοι που εγιναν πριν 49 χρονια κατα τη διαρκεια της συλληψης του αλλα και η δικη μου νευρικοτητα, δηλαδη του «αντρα του σπιτιο» και μου κραταει σφιχτα το χερι που τρεμει ανεξελεγκτα!!! Παραλληλα η κουνιαδα μου προσπαθει να κανει αδιαφορες συζητησεις περι βιβλιων που ισως θα μου αρεσε να διαβασω και η μανα μου μου σπαει τα νευρα θυμουμενη εσφαλμενα και με αποκλιση πολλων ετων, ποτε εκανα εγω επεμβαση σκωληκοειδιτιδας.

Και ακολουθει κι αλλο σοκ για να δοκιμασει τις αντοχες μας. Διοτι οταν το παιδι βγαινει επιτελους απο το χειρουργειο και ενω «ολα εχουν παει τελεια» και μας μιλαει κανονικοτατα – ακομα περι «βρωμικων» σαντουιτς και πιτογυρων – και τιποτα στο χρωμα του δε μαρτυραει οτι μολις εκανε μια, εστω και ρουτινας, επεμβαση, το παιδι τρεμει… ναι, απο το κρυο του χειρουργειου, το ξερουμε, το χουμε ξαναδει, αλλα καθε φορα ειναι το ιδιο σοκαριστικο!

Για να μην τα πολυλογω, η νυχτα, οπως και οι επομενες 3 μερες και νυχτες, περασε ηρεμα, χωρις θεαματικους πονους, με πολλη πεινα, γιατι τι να του κανει του ανδρεα το ταπεινον χαμομηλον και ο φιδες;, πολλες επισκεψεις αγαπημενων μας που μας βοηθησαν να ξεχαστουμε, κακο υπνο στις καρεκλες του θαλαμου και γνωριμια με ολες τις «φυλες»του Παιδων -προθυμους αλλα και κατακοπους γιατρους και νοσηλευτες, παιδια που υπεφεραν και γονεις που κι αυτοι υπεφεραν οχι στο σωμα αλλα στην ψυχη, κι αυτο ειναι χειροτερο….

Τωρα ειμαστε πια σπιτι μας, καλα και ολοι μαζι, και αυτο μου δινει απιστευτη χαρα! Το να ειναι τα παιδια μου καλα , οσο κοινοτυπο κι αν ειναι, ειναι ο δικος μου τυχερος αριθμος του τζοκερ, οχι πενταψηφιος αλλα μονοψηφιος, ζυγος, 6! (προκυπτει απο την εξισωση της ζωης μου 1+1= 6 οπου 1+1 ο αντρας μου + εγω και 6 η οικογενεια μας ! )

Αν ειχα μονο μια ευχη, αυτο που θα ζητουσα θα ηταν τα παιδακια ολων των μαμαδων και μπαμπαδων να ειναι υγιη !!!!!!!

φιλια πολλα

Χαρά

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com